[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 144

　สถานการณ์ตึงเครียดยิ่งขึ้น

　มดแดงรอบ ๆ ล้อมเข้ามาเรื่อย ๆ

　ชั้นยิ่งเสียเปรียบยิ่งขึ้น

　ถ้าตั้งใจจะสู้ให้ชนะจริง ๆ คงไม่ยอมให้โดนล้อมแบบนี้ แต่ที่ชั้นทำอยู่คือแค่ดึงความสนใจไว้

　มันคงไม่ทำอะไรจนกว่าจะล้อมเสร็จ ถือว่าเป็นเรื่องดี

　「คุฉะ!」

　เหล่ามดแดงทนไม่ไหวจนกระโดดเข้ามาในที่สุด

　「กรรรรรรรร!」

　ชั้นเหวี่ยงแขน และปัดมดแดงสองตัวที่กระโดดเข้ามากลับไป

　ยังไม่ตาย แต่ก็กระเด็นไปไกล

　ถึงสภาพจะไม่น่าดู แต่ถ้าปล่อยทิ้งไว้เดี๋ยวมันก็ใช้ [รักษาร่าง] รักษาได้อยู่ดี

　「คุฉะ!」「คุฉะ คุฉะ!」

　พวกตัวอื่น ๆ ที่ก่อนหน้านี้ค่อย ๆ เดินเข้ามา พอเห็นเพื่อนมันปลิวไปก็ส่งเสียงออกมา ราวกับว่าพร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ

　ถ้ามันกรูกันเข้ามาทีเดียว ชั้นคงรับมือไม่ไหวแน่

　「คุฉะ!!」

　มดแดงตัวที่ตัวใหญ่ที่สุดส่งเสียงดังออกมา

　ไม่ใช่เพื่อให้บุกหรือห้ามมดตัวอื่น ๆ ไว้ มันเงยหน้ามองเพดาน ไม่ใช่ชั้น

　เมื่อมดตัวนั้นส่งเสียงขึ้น มดตัวอื่นๆก็หยุดในทันที

　เจ้านั่นเป็นบอสงั้นเหรอ?

　ถ้าเป็นหัวหน้า ระดับก็น่าจะสูงกว่าด้วยเหมือนกัน สักประมาณ B ล่ะมั้ง?

　เหล่ามดแดงได้สติแล้วกลับมาระแวงชั้นอีกครั้ง

　ทางฝั่งนู้นเองก็ไม่อยากสูญเสียพวกพ้องไปมากกว่านี้สินะ

　ชั้นเองก็อยากให้บอลแรบบิทรอดไปเหมือนกัน

　ชั้นหันไปโฟกัสสายตาที่ข้างหลัง

　ไม่ใช่เพื่อดูจำนวนศัตรู ชั้นมองไปข้างหลังไกลกว่านั้น

　บอลแรบบิทหนีไปแล้วรึยังนะ

　「เปฟุเปฟุ!」

　เจ้านั่น ยังไม่ได้หนีไปนี่!?

　มันไม่มีท่าทีว่าจะหนีเลยด้วยซ้ำ

　แกทำอะไรอยู่หา!?

　นีน่าก็อยู่กับแกด้วยนะ!

　『…..า ไม่เอา』

　บอลแรบบิทก้มหน้าลง แล้วส่ง [โทรจิต] มา

　……เฮ้ย ถ้าเป็นแบบนี้ ตายกันหมดจริง ๆ แน่

　เวรละ ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!

　「คุฉะ!」

　ทันใดนั้น มดแดงตัวนึงก็วิ่งไปหาบอลแรบบิท

　ตัวหัวหน้าหันไปหาตัวที่วิ่งไป แล้วส่งเสียง [คุฉะ] ออกมา

　เหมือนว่ามันไม่อยากให้ชั้นทำอะไรจนกว่าพวกมันจะล้อมชั้นไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

　แต่ทว่า มดตัวนั้นก็ไม่ได้หยุดวิ่งแต่อย่างใด

　บอลแรบบิทปล่อยบอลไฟออกมา แต่มดแดงไม่คิดจะหลบเลยแม้แต่น้อย

　บอลไฟกระทบกับผิวมัน แล้วก็หายไป ไม่มีรอยใด ๆ

　บอลแรบบิทแย่แน่

　ชั้นสูดหายใจเข้าเต็มปอด ทำให้มดตัวอื่น ๆ ชะงักอยู่กับที่

　ก่อนที่ชั้นจะพ่น [ลมหายใจแห่งโรคภัย] ออกไปรอบ ๆ

　อากาศอันเป็นพิษแพร่กระจายไปทั่ว

　「คุฉะ!?」

　ชั้นใช้จังหวะที่พวกมันกำลังตกใจ กวาดหางไปรอบตัว

　เมื่อทางเปิด ชั้นก็วิ่งไล่ตามมดตัวที่กำลังเข้าหาบอลแรบบิท

　ก่อนที่มันจะโจมตีบอลแรบบิท ชั้นก็อ้าปากกัดมันที่หลังก่อน

　「กุฉะ!?」

　ชั้นยกมันขึ้นทั้ง ๆ ที่ยังกัดอยู่แล้วเหวี่ยงมันไปกระแทกกับกำแพง

　ส่วนไหล่ของมันกระแทกกับผนัง แล้วก็ร่วงลงไปบนพื้น

　แต่ว่ามันก็ใช้ [รักษาร่าง] แล้วกลับเข้าทาหาชั้นได้ในทันที

　ตัวอื่น ๆ ในฝูงก็เริ่มวิ่งตามชั้นมาแล้วด้วยเหมือนกัน

　ถ้าอยู่แค่ตัวเดียวชั้นไม่กลัวหรอก

　ชั้นโจมตีสวนมดแดงตัวที่กระโดดเข้ามาหาชั้นเดี่ยว ๆ จับบอลแรบบิทเข้าปาก ก่อนจะกลิ้งไปทางตรงกันข้ามกับที่พวกมันมา

　ตราบใดที่ยังมีตะขาบยักษ์อุดรูอยู่ ทางนี้ก็ถือเป็นทางตัน

　แต่ตอนนี้ชั้นหยุดไม่ได้

　สกิล [ลมหายใจแห่งโรคภัย] นี่มันก็ดีเหมือนกันนะ

　น่าจะเพิ่มเลเวลอีกสักหน่อย ถึงมันจะมีทั้งข้อดีทั้งข้อเสียก็เถอะ

　「กิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิ!!!」

　แน่นอนว่าเจ้าตะขาบยักษ์ที่โง่พุ่งเข้ามาติดรังมดยังคงรอชั้นอยู่ที่เดิม

　ขณะที่ชั้นคิดวา่คงไม่ไหวแล้ว ก็เห็นเจ้าตะขาบยักษ์กำลังถอยกลับหลังด้วยความเร็วสูง

　นึกว่าแกติดซะอีก แกถอยไปได้หรอกเรอะ

　สงสัยมันคงตกใจที่จู่ ๆ ชั้นก็กลับมาพร้อมกับมดอีกฝูงนึงล่ะมั้ง

　ดีล่ะ

　ชั้นน่าจะหนีไปตอนที่มันดึงตัวเองออกไปได้ก็ได้

　รอดแล้ว รอดได้จริง ๆ ด้วย อุตส่าห์เตรียมใจตายไว้แล้วแท้ ๆ

　….แต่เป็นท่าหนีที่แปลกดีแฮะ

　สำหรับชั้น ดูเหมือนว่ามันกำลังใช้เท้าพายอากาศยังไงยังงั้น

　เสียงร้องของมันฟังดูหมอง ๆ แฮะ….

　เอาเถอะ ตอนนี้สงบศึกชั่วคราวแล้วกัน คุณตะขาบยักษ์

　ชั้น [กลิ้ง] ตามตะขาบยักษ์ที่กำลังถอยกลับไปด้วยความเร็วสูง

　ถึงจะช้ากว่าตอนมันไล่ชั้น แต่ก็ยังเร็วจนน่าประทับใจอยู่ดี

　นี่ชั้นมองหัวกับท้ายมันผิดไปงั้นเหรอ?

　ไม่หรอก ไม่มีทาง

　ชั้นไม่ยอมรับเรื่องที่มันจะยิงบีมออกมาทางก้นหรอกนะ

　ชั้นเคยเห็นมันกินคนทางนั้นนี่นา ถูกแล้วล่ะ

　「กิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิ!!」

　แล้วตะขาบยักษ์ก็หลุดออกไปทั้งตัว

　ชั้นโดดออกจากหลุมตาม แล้วรีบเลี้ยวขวาหนีไป

　พอหนีพ้นก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที ก่อนที่ชั้นจะเห็นภาพอันน่าสยดสยองอยู่ข้างหลัง

　มดแดงเกือบสามสิบตัวกำลังเกาะอยู่ที่หางของตะขาบยักษ์

　ดูเหมือนว่ามดแดงที่อยู่ข้างนอกมารวมตัวกันเพื่อช่วยกันดึงมันออกจากรังของตนสินะ

　ชั้นกลิ้งหนีเผ่นแน่บไปด้วยความเร็วสูงสุดในพริบตา

　มดแดงตัวที่ไล่ตามชั้นก็หันไปทะเลาะกับตะขาบยักษ์แทน

　「กิจิจิจิจิจิจิจิจิ!」

　ตะขาบยักษ์พยายามจะสลัดพวกมดแดงออก แต่ก็โดนกดหางเอาไว้

　มดตัวที่เหลือก็แบ่งออกเป็นซ้ายขวา แล้วก็เริ่มหมาหมู่

　ในขณะที่บางตัวก็กัดขาของตะขาบยักษ์ออก

　ไอ้หยา มดแดงนี่น่ากลัววุ้ย

　ตะขาบยักษ์สะบัดหางไปมา แต่ว่าเอามดแดงไม่ออก

　ความเร็วของมันลดต่ำลงอย่างมากเพราะตัวถ่วงน้ำหนักทั้งหลายที่เกาะอยู่ตรงหางของมัน

　จากนั้น ตะขาบยักษ์ก็เริ่มรวบรวมแสงสีแดงไว้ตรงปาก แต่แล้วก็เกิดระเบิดขึ้นเล็ก ๆ ก่อนจะหายไป

　แกใช้ MP ตอนเล่นไล่จับกับชั้นเยอะไปนะ ตะขาบยักษ์

　ถ้าไม่มี MP เหลือพอ แกใช้ [ลำแสงความร้อน] ไม่ได้หรอก

　คุณผู้ปกครองทะเลทราย ทำไมถึงมีปัญหากับมดตัวกระจ้อยกันนักล่ะ?

　「กิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิ!」

　ตะขาบยักษ์ส่งเสียงดังแสบแก้วหูขึ้นอีกครั้ง

　ชั้นก็อยากจะอยู่ดูอยู่เหมือนกันว่ามันจะจบยังไง แต่ถ้ามันหันมาเล่นงานชั้นแทนคงไม่ตลกเท่าไหร่

　เพราะงั้น ชั้นถึง [กลิ้ง] ต่อไปโดยไม่เหลียวกลับไปมองอีกครั้ง

　งั้นก็ ไว้เจอกันนะตะขาบยักษ์เอ๋ย

　ชั้นเคยสาบานไว้ว่าสักวันจะฆ่าแกให้ได้ก็จริง แต่แกไม่จำเป็นต้องอยู่รอถึงวันนั้นก็ได้

　ไอ้เรื่องแบบ ‘ชั้นจะไม่ยอมให้ใครมาฆ่าแกจนกว่าจะได้จัดการแกด้วยมือตัวเอง’ น่ะไม่มีหรอก

　อันที่จริงถ้าแกตายตอนนี้ไปเลยจะเป็นพระคุณมาก ๆ

　ชั้นจะได้จำแกไว้ในฐานะมอนสเตอร์โง่ ๆ ตัวนึงที่ตายเพราะเอาหัวไปยัดรังมดแล้วเอาออกไม่ได้ไงล่ะ