[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 152

　ตอนนี้จับปลามาได้มากพอแล้ว ชั้นเลยเริ่มลอยกลับเข้าฝั่ง

　จริง ๆ เราก็ว่ายน้ำเก่งเหมือนกันนี่ พอแยกกับนีน่าแล้วลองว่ายข้ามทะเลจริง ๆ จัง ๆ ดูดีกว่า

　ถ้าเป็นไปได้ ก่อนที่ชั้นจะไปจากที่นี่ก็อยากจะรู้ว่าชีวิตของนีน่าในเมืองนั่นเป็นยังไง

　แต่คงไม่มีโอกาสได้เห็นหรอก

　ถ้าชั้นเข้าใกล้เมือง ที่นั่นคงวุ่นวายน่าดู

　แล้วสุดท้ายเมืองท่าก็จะกลายเป็นเมืองร้างไป

　จากตอนที่ชั้นสู้กับทหารแปดคนครั้งที่แล้วทำให้รู้ว่าตัวเองเป็นภัยกับมนุษย์ขนาดไหน

　คนพวกนั้นก็ไม่ใช่ว่าอ่อนแอด้วย

　ทำเอานึกถึงตอนที่ชั้นเกือบโดนโดซฆ่าเมื่อตอนนู้นเลย

　ตอนนี้ต่อให้โดนอัดยังไงก็คงไม่ระคาย

　พอมาถึงชายฝั่ง ชั้นก็ปล่อยทั้งสองลง

　บอลแรบบิทกับนีน่าก็เอาปลาออกมาวางเรียงกันบนผ้ารองที่ทำจากขนของอูฐ

　ระหว่างนั้น ชั้นก็ขุดทรายลงเป็นหลุมแล้วตักน้ำทะเลมาเติมใส่

　พ่นลมหายใจอัดเพื่อให้น้ำระเหยออกจนเหลือแค่เกลือ

　ต่อไปก็เอาไปห่อไว้เพื่อให้พกพาง่ายขึ้น

　เพราะถ้าออกห่างจากทะเลแล้วมันหาเกลือยาก

　อาหารจะอร่อยหรือไม่อร่อยขึ้นอยู่กับว่ามีเกลือหรือเปล่า

　ชั้นอยากได้พิเปอริสมากกว่าก็จริง แต่ที่นี่คงไม่มีหรอกมั้ง?

　บางทีมันอาจจะอยู่แค่ในป่านั้นก็ได้

　ช่างเถอะ คิดเรื่องที่หามาไม่ได้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา

　ชั้นย่างปลาด้วย [ลมหายใจแผดเผา] พร้อมเกลือที่ทำก่อนหน้านี้

　มาคิด ๆ ดูแล้ว นี่เป็นปลาย่างตัวแรกในชีวิตชั้นเลยนี่นา

　อันที่จริงจะกินดิบ ๆ เลยก็ได้ แต่สุดท้ายชั้นก็ตัดสินใจย่างแทน

　ที่นี่คือต่างโลก มันอาจจะมีพยาธิแปลก ๆ อยู่ก็ได้

　ตัวชั้นกับบอลแรบบิทคงไม่เป็นอะไรหรอก แต่ยังไงนีน่าก็เป็นแค่คนธรรมดา

　ชั้นยกปลาขึ้นโดยจับตรงส่วนหาง แล้วก็กินคำเดียวหมดทั้งตัว

　อื้ม อร่อย

　รสชาติไม่ค่อยต่างจากปลาในโลกเก่าเท่าไหร่ ทำเอาชวนคิดถึง

　ส่วนเจ้าปลาประหลาดกับเหยื่อปลาที่เหลือ ยกให้บอลแรบบิทกินไปก็แล้วกัน

　มีแค่บอลแรบบิทเท่านั้นแหละที่กล้ากินเจ้านั่นน่ะ

　เจ้าปลานั่น ชื่อเอกุล・บัชสินะ?

　ขนาดชั้นที่เคยกินดาร์คเวิร์มมายังว่าเจ้านั่นน่าขยะแขยงเลย

　บางทีบอลแรบบิทอาจจะไม่อยากกินด้วยซ้ำ

　กินลูกตาเข้าไปจะโดนสาปหรือเปล่านั่น

　อ๊ะ จริงสิ ตอนที่ใช้ [ตรวจสอบสเตตัส] เช็คดู เห็นบอกว่ามันใช้ทำอุปกรณ์เวทมนตร์หรืออะไรเทือกนั้นได้สินะ

　ถ้าไม่จัดการมันทิ้งไปตอนนี้ ชั้นอาจจะเก็บไว้ใช้ทีหลังได้ก็ได้

　「ปลาตัวนี้ ถึงจะไม่น่ากินเท่าไหร่แต่ก็อร่อยดีเหมือนกันนะ」

　พอหันไปตามเสียง ก็เจอนีน่ากำลังกินเอกุล・บัชอยู่

　ชั้นมองนีน่ากับปลาสลับไปมาสามรอบโดยไม่รู้ตัว คนที่มองว่ามันแปลกมีแค่ชั้นเหรอ?

　หรือว่าเพราะตัวเองเป็นคนจับมา เลยต้องแสดงความรับผิดชอบด้วยการกินเอง?

　ไม่ต้องฝืนตัวเองขนาดนั้นก็ได้นะ

　「ตะ แต่ว่ามีแต่ตัวเดียวเอง…..คุณมังกร เอาอีกครึ่งนึงไหมคะ? นี่เป็นปลาตัวเดียวที่นีน่าตกได้เลยเนี๊ย!」

　….อย่าฝืนตัวเองเลย ตัวชั้น

　ที่บอกว่าอร่อยอาจจะแค่คิดไปเองก็ได้

　เพราะที่นีน่าจับได้นอกจากขวดก็มีแค่ปลาตัวนี้…..

　เพราะงั้นเลยรู้สึกผูกพันธ์กับปลาตัวนั้นก็เป็นได้

　ชั้นคิดว่าคงปฏิเสธไม่ลง แต่อีกครึ่งนึงคือส่วนหัว

　ดวงตาของชั้นกับเอกุล・บัชจ้องมองกัน

　「กรร…..」

　ไม่เอาตรงตามันไม่ได้เหรอ?

　เธอไม่ได้แค้นชั้นอยู่ใช่มั้ย?

　「เปฟุ」

　『เห็นบอกว่า ให้เอายัดเข้าปากเลย』

　เดี๋ยว ๆ ! เฮ้ย!

　ทำไมวันนี้บอลแรบบิทโหดร้ายกับชั้นจัง?

　ชั้นไปทำอะไรให้มันไม่พอใจรึไงกัน?

　ยิ่งชั้นไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ ยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก

　「เข้าใจแล้วเนี๊ย!」

　นีน่ายื่นเอกุล・บัชเข้ามาใกล้หน้าชั้น

　เดี๋ยว เดี๋ยว! เอาเก็บไปเถ๊อะ!

　มันสบตากับชั้นด้วย! ถึงไม่น่าจะเป็นไปได้ก็เหอะ แต่เหมือนว่ามันกำลังจ้องชั้นอยู่จริง ๆ นะ!

　บอลแรบบิท ช่วยแปลด้วย!

　หยุดที!

　「มะ ไม่ชอบเหรอคะ….? ขะ ขอโทษนะเนี๊ย…..」

　นีน่าพูดออกมาเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไป แต่สายตายังคงมองขึ้นมาหาชั้นอยู่

　ใบหูก็พับลงไปด้วยเช่นกัน

　「……กรร」

　สุดท้ายชั้นก็ยอมแพ้แล้วอ้าปากออก

　พอนีน่าเห็นชั้นยอมกิน  สีหน้าของนีน่าก็สดใสขึ้นแล้วก็ยัดหัวปลาเข้ามาในปากชั้น

　ชั้นปิดปาก พร้อม ๆ กับหลับตาลงไปด้วย

　ทุกครั้งที่เคี้ยว ความหวานของเนื้อปลาก็จะแผ่ซ่านไปทั่วทั้งปาก

　ถึงรูปลักษณ์จะไม่ให้ แต่รสชาติของมันให้ความรู้สึกคล้าย ๆ กับเนื้อปู แถมยังมีสัมผัสเจลาตินเคี้ยวหนุบหนับอยู่ด้วย

　ไม่เลว

　ยิ่งหน้าตาแย่ยิ่งอร่อยสินะ

　ระหว่างที่เคี้ยว ก็เหมือนมีอะไรแตกดังโพละสองลูกในปาก

　ถึงคิวของลูกตาแล้วสินะ โดนเข้าจนได้

　จะอ้วกออกมาไม่ได้ แต่พอนึกถึงหน้าตามันก่อนหน้านี้ก็ไม่รู้สึกอยากเคี้ยวต่อเหมือนกัน

　สุดท้ายก็ตัดสินใจกลืนลงไป

　「ปะ เป็นยังไงบ้างคะ คุณมังกร?」

　「กรร…」

　ไม่หรอก อร่อยอยู่หรอก

　แต่กินแล้วรู้สึกแปลก ๆ ในท้องแฮะ….ไม่ล่ะ อย่าคิดมากดีกว่า