[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 154

　「กรรรรรรร」

　พอชั้นหาวออกมาเสียงดัง บอลแรบบิทก็ค่อย ๆ คลานออกมาจากทราย

　「เปฟุ……」

　มันใช้หูทั้งสองข้างขยี้ตาตัวเอง แล้วเลื่อนไปปิดปากตัวเองตอนหาว

　เห็นกี่ทีก็ใช้คล่องจริง ๆ

　ไม่ใช่ว่ามันเป็นมือหรอกนะ

　มันใช้เจ้านั่นถือดาบยังได้เลยล่ะมั้ง

　หมดเวลานอนแล้ว

　ต้องเดินไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะถึงเมืองท่าต่อ

　ถึงนีน่าจะบอกมาว่ามันอยู่ใกล้ ๆ ก็เถอะ แต่จนป่านนี้ชั้นยังไม่เห็นมันเลย

　ไปให้ทันก่อนถึงลิมิตของเวลาคือเป้าหมายหลักในตอนนี้ อย่างน้อย ๆ ถ้ารู้ระยะทางที่แน่นอนได้ก่อนก็น่าจะดีกว่า

　บินขึ้นไปส่องหาดูดีมั้ยนะ

　แล้วก็ ตอนนี้นีน่ากำลังหลับอยู่ในท้องของบอลแรบบิทล่ะ

　วิธีนี้น่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว

　จะให้นอนข้างนอกก็ไม่ปลอดภัย ถ้าในปากชั้นยิ่งอันตรายเข้าไปอีก เผื่อเผลอกลืนขึ้นมาไรงี้

　แล้วชั้นก็ ก็นะ สกปรกนี่นา

　เพราะสกิล [ช่องเก็บของภายใน] ของบอลแรบบิท ทำให้เอานีน่าเข้าไปได้โดยที่เธอไม่เปื้อนน้ำลาย

　มีอยู่นิดหน่อยแต่ก็แค่นิดเดียวแหละ

　สรุปคือในท้องของบอลแรบบิท เหมือนว่าจะมีอีกมิติที่เป็นเหมือนห้องเก็บของอยู่

　อิงจากเจ้าตัวเห็นว่ามีที่ไม่มากนัก

　ส่วนคนที่เข้าไปอย่างนีน่า เจ้าตัวบอกว่าข้างใน『อุ่นสบายดี』ด้วย

　แกนี่มันสารพัดประโยชน์จริง ๆ

　แกเหมาะไปอยู่กับมนุษย์มากกว่าอยู่กลางทะเลทรายจริง ๆ นะ อิจฉาเฟ้ย

　「เปปุ」

　นีน่าปรากฏขึ้นจากในปากของบอลแรบบิท

　บอลแรบบิทใช้หูจับนีน่าออกมา แล้วค่อย ๆ วางลงพื้นอย่างนุ่มนวล

　พอแสงแดดมาสัมผัสตัว นีน่าก็ตื่นขึ้นในทันที

　บอลแรบบิทเองก็ช่วยใช้หูพยุงตัวให้ลุกขึ้นด้วย

　「ขะ ขอบคุณนะทามะจัง」

　นีน่าลูบหัวบอลแรบบิทเบาๆ

　สองคนนี้สนิทกันจริง ๆ เลยนะ ไม่สิ หนึ่งตัวกับหนึ่งคนต่างหาก?

　「กรร」

　นีน่า เมืองท่าที่ว่าน่ะอยู่อีกไกลแค่ไหน?

　อีกนานรึเปล่ากว่าเราจะไปถึง?

　「……」

　ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก

　หือ เกิดอะไรขึ้น

　「เปฟุ……」

　บอลแรบบิทหลับตาลงพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

　นีน่ายังไม่ตอบมา หรือว่าบอลแรบบิทยังไม่ได้แปลให้?

　ปกติมันจะแปลให้ทันทีเลยนี่นา

　เฮ้ ช่วยแปลให้หน่อยสิ บอลแรบบิท

　ยังง่วงอยู่รึไง?

　「เปฟุ」

　『ปวดท้อง ง่วงด้วย』

　ก็เมื่อวานเล่นโซ้ยแหลกเลยนี่นา….

　สงสัยคงต้องลดอาหารให้มันบ้างแล้วล่ะ

　ถ้าให้เยอะเกินไป ตอนมันไปอยู่คนเดียวเดี๋ยวสมดุลธรรมชาติพังพินาศหมด

　「เปฟุ! เปฟุ!」

　『ตื่นแล้ว! ตื่นแล้ว! จะแปลแล้ว!』

　เห….

　ไม่อยากโดนลดข้าวขนาดนั้นเชียว….

　「เปฟุ」

　『เมือง อีกไกลแค่ไหน』

　「…..ถ้าออกเร็วก็น่าจะถึงในวันนี้ โครงกระดูกใหญ่ ๆ ตรงนั้นคุ้นตาอยู่ค่ะ」

　พอหันไปตามที่นีน่าชี้ ก็มีซากโครงกระดูกที่เหมือนกับของไดโนเสาร์อยู่

　คงจะเป็นมังกรนั่นล่ะ

　ชั้นนึกภาพไดโนเสาร์ในโลกนี้ไม่ออกเลยแฮะ

　ขนาดของมันพอ ๆ กับตัวเลย

　ซากนั่นค่อนข้างเก่า เพราะงั้นคงไม่มีตัวแบบนั้นเพ่นพ่านอยู่แล้วล่ะมั้ง

　ชั้นวิ่งหนีทั้งตะขาบยักษ์ทั้งมดมาแล้ว

　อย่าเอาสัตว์ประหลาดมาเพิ่มอีกเลยเถอะ

　ภายในวันนี้…..สินะ?

　ถ้าเดินไปถึงได้ในวันนี้ ชั้นก็สามารถ [กลิ้ง] ไปถึงได้ทันทีถ้าเกิดเรื่องขึ้น

　ยังมีอะไรที่ชั้นทำให้นีน่าได้อีกรึเปล่า?

　จริงสิ สกิล [จิตเกื้อกูล] ของชั้นเพิ่มเป็นเลเวลเจ็ดแล้วนี่ ตอนนี้ชั้นจะได้เวทมนตร์ขาวได้ง่ายขึ้นด้วยงั้นสินะ

　ชั้นตั้งใจว่าสักวันจะเรียนรู้ [ฟื้นฟู] ให้ได้อยู่แล้ว

　แถมตรงนี้ก็มีบอลแรบบิทที่ใช้เป็นอยู่แล้วตั้งตัวนึง

　งั้นทำไมไม่ให้นีน่ามาฝึกด้วยกับชั้นไปเลยล่ะ?

　ถ้านีน่าใช้เวทฟื้นฟูได้ ชีวิตในเมืองก็คงสบายขึ้นไปด้วย

　ชั้นไม่รู้ว่าวันเดียวจะพอรึเปล่า แต่ตอนชั้นยังตัวเล็ก ๆ ยังทำได้เลย

　บางทีการเรียนรู้เวทแบบพื้น ๆ ระดับที่ยังไม่นับว่าเป็นสกิลอาจจะง่ายกว่าที่คิด

　ถ้าอย่างน้อยใช้ปิดแผลเล็ก ๆ ได้ แค่นั้นก็มีประโยชน์เกินพอแล้ว

　「กรร」

　เริ่มตอนนี้เลยละกัน

　บอลแรบบิท ช่วยสอนเวทรักษาให้ชั้นกับนีน่าทีสิ

　「เปฟุ?」

　『นีน่า ด้วยเหรอ?』

　「กรร」

　อา ชั้นคิดว่าน่าจะมีประโยชน์กับนีน่าเวลาเธออยู่ในเมืองน่ะ

　ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ได้ก่อนที่จะถึงด้วยนะ

　บอลแรบบิทอ่านความคิดของชั้น แล้วหันไปหานีน่า

　「เปฟุ」

　『ก่อนจะไป เรียนเวทมนตร์ขาวไว้ดีกว่า』

　「เอ๋…..ตะ แต่…」

　เห ไม่เหมือนกับที่ชั้นคิดไว้แฮะ….

　นึกว่าไอเดียนี้จะดีซะอีก

　ท่าทางจะไม่ใช้ของที่เรียนรู้กันได้ง่าย ๆ สินะ

　ก็นะ ถ้ามันง่ายขนาดนั้น ป่านนี้ทุกคนคงมี [ฟื้นฟู] กันหมดแล้วล่ะ

　ชั้นเองก็ไม่รู้เรื่องพวกนี้ซะด้วยสิ

　ชั้นขาดความรู้ของโลกนี้จริงด้วย

　ของโลกเก่าน่ะมีเต็มหัวเลย แต่ที่โลกนี้ชั้นไม่รู้อะไรสักอย่าง ทุกอย่างที่ชั้นรู้ก็เพราะ [ตรวจสอบสเตตัส] ทั้งนั้น……คนทั่วไปในโลกนี้น่าจะไม่มี [ตรวจสอบสเตตัส] กัน

　มิเรียหรือคนอื่น ๆ ที่เจอมาก็เห็นไม่มีกัน

　หรือว่า ชั้นพูดอะไรแปลก ๆ ออกไปหว่า?

　「นะ นีน่า แต่….คือว่า….」

　เสียงของนีน่าเบาลงเรื่อย ๆ เหมือนว่าเธอกำลังจะร้องไห้ด้วย

　เอ๋? หรือว่ามีความทรงจำแย่ ๆ กับเวทฟื้นฟูงั้นเหรอ?

　「เปฟุ」

　บอลแรบบิทร้องขึ้นมาเบาๆ แล้วจ้องหน้านีน่า

　ชั้นไม่ได้ยิน [โทรจิต] จากบอลแรบบิท บางทีมันอาจจะแค่ไม่อยากให้ชั้นได้ยินก็ได้

　พอนีน่าคุยกับบอลแรบบิทเสร็จ เธอก็เม้มปากตัวเองแน่น เหมือนกับว่าตัดสินใจได้แล้ว

　「ระ รบกวนด้วยนะเนี๊ย!」

　นีน่าก้มหัวให้ชั้น

　เดี๋ยวสิ ชั้นก็ใช้ไม่เป็นเหมือนกัน

　จะเข้าใจผิดก็คงไม่แปลก แต่คนที่ใช้ [ฟื้นฟู] คือเจ้าบอลแรบบิทต่างหาก