[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 157

　ชั้นหยิบต้นกระบองเพชรขึ้นมา แล้วมุ่งหน้ากลับไปที่ชายหาด

　ชั้นปล่อยให้นีน่านอนพักอยู่ใกล้ ๆ ทะเล โดยให้บอลแรบบิทเฝ้ายามไว้

　ทะเลทรายที่นี่ร้อน

　ไม่เหมาะให้คนป่วยนอนอยู่กลางแดด

　ชั้นเลยออกไปช่วยหาน้ำให้เธอ

　กลางทะเลทรายแบบนี้ แค่ยืนเฉย ๆ ก็ร้อนแล้ว

　ถ้าร่างกายขาดน้ำไป อาการเธอคงจะแย่ลงไปอีก

　บอลแรบบิทรับกระบองเพชรจากชั้นไป แล้วบิดเอาของเหลวข้างในหยดใส่ปากนีน่าอย่างคล่องแคล่ว

　สีหน้าของนีน่าดูแย่ยิ่งกว่าตอนก่อนชั้นไปเอากระบองเพชรอีก

　ตอนนี้ไม่มีเวลาให้ลังเลแล้ว แต่ชั้นไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะทำอะไร

　จะภาวนาให้เกิดปาฏิหาริย์ให้บังเอิญไปเจอคนอื่นหรือเจอเมืองอื่นใกล้ ๆ หรือมุ่งหน้ากลับไปที่ฮาเรเน

　แม้จะรู้ดีว่าต้องเลือกสักอย่างตอนนี้เลย แต่ไม่ว่าทางไหนก็เลือกไม่ได้ทั้งนั้น

　หรือว่าจะปล่อยให้นีน่าตายไปตามที่เธอต้องการ?

　ชั้นส่ายหน้าเพื่อสลัดความคิดพรรค์นั้นออกไปจากหัว

　ชั้นหันไปจ้องบอลแรบบิท

　ถ้าเราไปที่ฮาเรเนตั้งแต่แรก นีน่าก็คงรอดไปแล้ว

　ถึงชั้นจะรู้ว่ามันทำตามเพราะนีน่าขอ แต่ชั้นก็ยังห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้อยู่ดี

　บอลแรบบิทรู้สึกตัวว่าโดนชั้นจ้องอยู่เลยหันหน้าขึ้นมาหาชั้น

　「เปฟุ…….」

　ก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ

　ไม่มีความคิดใด ๆ ส่งผ่านมาจาก [โทรจิต]

　บอลแรบบิท คงรู้เรื่องราวของนีน่ามาก่อนแล้ว

　ถึงมันจะเป็นแค่มอนสเตอร์แต่มันก็ฉลาด

　มันคงไม่คิดจะปล่อยให้นีน่าตายไปโดยไม่ได้คิดอะไรหรอก

　อดีตของนีน่ามันน่าเศร้าถึงขนาดที่เธอไม่เหลือความหวังในโลกนี้เลยงั้นเหรอ?

　ยังไงในฮาเรเน อย่างน้อยๆก็สักคนนึง มันต้องมีคนที่ใจดีอยู่บ้างสิ

　เรื่องแบบนั้นก็เป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ?

　นีน่าเปิดตาขึ้นอย่างอ่อนแรง

　เธอยกคอขึ้นแล้วกวาดตามอง

　นีน่าเลื่อนสายตามาเรื่อย ๆ แล้วหยุดที่ตัวชั้น

　ก่อนที่จะอ้าปากขึ้นพูด

　「ขอโทษเนี๊ย…..คุณมังกร」

　เธอพูดออกมาเบา ๆ

　「ตั้งแต่เกิดมา….นีน่ายังไม่เคยเจอคนที่ใจดีเท่าคุณมังกรมาก่อน….ถ้าเป็นไปได้..ก็อยาก…นีน่าอยากจะอยู่กับคุณมังกรให้นานที่สุด….มันเป็นความเห็นแก่ตัวของนีน่าเอง….อย่าโทษทามะจัง…เลยนะ….」

　นีน่ารีบปิดปากตัวเอง ก่อนจะไอออกมา

　หลังหยุดไอก็อ้าปากอีกครั้ง

　「นีน่า..ขอโทษที่โกหกคุณมังกรนะคะ….แต่ว่า อย่าคิดว่าทุกอย่างที่คุณมังกรทำให้นีน่า มันจะสูญเปล่าไปนะ….」

　พอได้ยินคำนั้น ชั้นก็เข้าใจ

　บอลแรบบิทคงรู้ว่าถ้าให้ชั้นปล่อยให้นีน่าตายคงทำให้ชั้นกังวลว่าที่ช่วยมาตอนแรกจะเสียเปล่าไป

　สกิล [โทรจิต] นั้น เป็นสกิลสำหรับรับความคิดตัวเอง และอ่านความคิดของคนอื่นด้วย

　บางที เรื่องที่ชั้นคิดอยู่ก็อาจจะถูกส่งไปหาบอลแรบบิทโดยไม่ตั้งใจด้วยเหมือนกัน

　และแน่นอนว่าบอลแรบบิทเองต้องบอกเรื่องนี้กับนีน่าไปแล้ว

　เพราะงั้น ทั้งสองคนเลยตั้งใจจะปิดเรื่องไว้จากชั้น

　「เดินทางกับคุณมังกร…ทำให้นีน่าได้เห็นโลกกว้าง…..ถูกสอนให้ตกปลา…นีน่า สนุกมากจริง ๆ เลยเนี๊ย

　ถึงตอนแรก ๆ จะกลัว…แต่คุณมังกรก็คอยดูแลนีน่าอยู่ตลอด ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะเจอกัน…นีน่าไม่รู้ว่าทำไมคุณมังกรต้องสอนเรื่องแบบนี้ให้…แต่แล้วก็เข้าใจว่าทั้งหมดก็เพิ่อตัวนีน่าเอง….ที่ทำแบบนี้ไปนีน่าก็รู้สึกผิด…..แต่ความรู้สึกที่มีมากกว่านั้น คือนีน่ามีความสุข…」

　พอรู้สึกตัวอีกที น้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มของชั้น

　แม้จะเป็นเวลาแบบนี้ก็ตาม แต่ชั้นก็ดีใจ

　ตั้งแต่ชั้นมาที่นี่ นีน่าเป็นคนแรกที่คิดกับชั้นแบบนั้น

　「ที่ต้องมาแยกกันแบบนี้…นีน่าขอโทษเนี๊ย…นีน่าอยากจะพูดขอบคุณ ตอนแรกที่เจอกัน เราเจอกันด้วยรอยยิ้ม…ตอนจากลา นีน่าก็อยากให้ลากันด้วยรอยยิ้มนะเนี๊ย」

　……ชั้น ควรจะทำอะไรดี?

　พอชั้นตรวจสอบสเตตัสอีกครั้ง สถานะ [ต้องสาป (ต่ำ)] ก็เปลี่ยนไปเป็น [ต้องสาป]

　ชั้นพยายามจะออกห่างด้วยการไปหาต้นกระบองเพชรมาแล้ว แต่ว่ามันยังไม่พอ

　บางทีชั้นควรจะอยู่ห่าง ๆ

　ตายจากคำสาปน่าจะทรมานนะ?

　ไม่สิ เป็นไปได้ว่าถูกทิ้งทะเลทรายลำพังแล้วจะถูกอสูรมารุมกิน

　ถ้าอย่างนั้น ก่อนที่จะทรมานก็ให้ชั้น……

　「กรร…….」

　ชั้นหันไปหาบอลแรบบิท แล้วส่งเสียงเรียกออกมาเบา ๆ

　ช่วยถามนีน่าให้ทีว่าอยากให้ชั้นทำอะไรให้

　ทันทีที่บอลแรบบบิทหันไป นีน่าก็เริ่มพูดออกมาทันที

　บอลแรบบิทยังไม่ได้ใช้ [โทรจิต] แต่เหมือนว่านีน่ารู้ว่าชั้นอยากจะพูดอะไร

　「ขอโทษทีคิดจะไปตอนที่ยังสบายดีอยู่….แต่ว่าตอนนี้ ช่วยอยู่กับนีน่า…จนถึงที่สุดได้ไหมคะ?」

　ชั้นไม่ได้ส่งเสียงตอบไป แค่พยักหน้าให้ช้า ๆ เท่านั้น

　ใช้หางลูบหลังนีน่าอย่างอ่อนโยน

　「ขอบคุณนะเนี๊ย….คุณมังกร」

　พอนีน่าพูดจบก็หัวเราะแห้ง ๆ ออกมา

　ชั้น กับนีน่า กับบอลแรบบิท

　สองตัวกับหนึ่งคน ต่างก็จ้องหน้ากันโดยไม่พูดอะไรออกมา

　แม้นีน่าจะทรมานขนาดไหน เธอก็ไม่ได้หลับตาลงไป

　ไม่มีอะไรที่ทำได้ หรือให้คุยเลยรึไงนะ?

　ความคิดแบบนั้นลอยเข้ามาในหัว แต่ก็ไม่มีอะไรที่ทำได้

　ทันใดนั้น สกิล [สัมผัสตรวจจับ] ของชั้นก็สัมผัสอะไรบางอย่างได้

　หลังจากที่จับสัมผัสได้ ก็มีเสียงฝีเท้าของม้าดังขึ้นให้ได้ยิน