[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 166

　พอลองใส่แรงลงไปที่ขา ชั้นก็ลุกขึ้นได้ในที่สุด

　ดีล่ะ หายอัมพาตแล้ว

　ไอ้เจ้าหัวทองนั่นมันหันหลังให้ชั้นได้สักพักแล้ว

　เหมือนมันจะคุยกับนีน่าอยู่

　ถึงชั้นจะคำรามไปก็ยังไม่หันมาอยู่ดี

　เพราะมันคิดว่าชั้นยังขยับไม่ได้ หรือเพราะมันไม่สนชั้นกันแน่?

　หมอนี่แข็งแกร่งอย่างแน่นอน แกร่งจนผิดปกติเลยด้วย

　ถ้าสู้กันตรง ๆ สเตตัสชั้นไม่ชนะแน่

　แต่ว่ามันเองก็เปิดช่องด้วยเหมือนกัน

　ชั้นไม่รู้หรอกว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง แต่จู่ ๆ หมอนี่ก็หันไปสู้กับอดอล์ฟแทนซะงั้น

　แถมดูเหมือนว่าฝีมือจะห่างชั้นกันโขเลยด้วย

　ถ้าชั้นพุ่งเข้าจากด้านหลังตอนนี้เลยอาจจะเข้าถึงตัวมันได้

　ถึงสเตตัสจะสูงขนาดไหน ถ้าโดน [นัทแครกเกอร์] ที่รวมกับน้ำหนักตัวของชั้นเข้าไปด้วย ก็คงต้องเจ็บกันบ้างล่ะ

　ชั้นสูดหายใจเข้าแล้วกลั้นหายใจไว้ พร้อมใส่แรงลงไปที่ขาทั้งสอง

　พุ่งเข้าไป จับตัวไว้ แล้วโดดขึ้นฟ้า

　ชั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะใช้ได้ผลรึเปล่า

　ที่ผ่านมา ชั้นใช้ [นัทแครกเกอร์] กับศัตรูที่แกร่งกว่าไม่ได้เพราะขนาดตัวมันใหญ่

　ปกติแล้วไม่มีใครที่สเตตัสสูงแต่ตัวเล็กหรอก

　บางทีแผนนี้อาจจะไปได้สวย หรือไม่ก็โดนสลัดหลุดอย่างง่ายดาย

　ถ้าเป็นอย่างหลังก็คงโดนฆ่าทิ้งทันที

　แต่ถ้าเราสู้กันแบบซึ่ง ๆ หน้า ชั้นไม่ชนะแน่นอน

　ยิ่งสู้กันนานเท่าไหร่ โอกาสที่บอลแรบบิทกับนีน่าจะถูกฆ่าก็สูงตามไปด้วย ไม่มีทางอื่นแล้ว

　ทันทีที่ชั้นตัดสินใจได้ นีน่าก็ข่วนไปที่หน้าของชายคนนั้น

　ฮะ เฮ้ย นีน่า ทำไมทำแบบนั้นล่ะ!

　ชั้นก็เข้าใจความรู้สึกอยู่นะ แต่อย่าไปกวนส้นมันแบบนั้นสิ!

　ชายคนนั้นตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยิ้มออกมาช้าๆ

　เป็นรอยยิ้มที่น่ากลัว เหมือนกับในภาพของนปเประ*

　ชายคนนั้นยื่นมือออกมาเหมือนจะขอจับมือ ก่อนที่จะฟาดไปที่หน้าของนีน่า

　แล้วก็บีบคอของนีน่าไว้

　โดนฆ่าแน่

　ต่อให้ชั้นวิ่งเข้าไปตอนนี้ก็คงไม่ทัน

　แต่ต่อให้ไม่โดนหมอนั่นฆ่า เธอก็คงต้องตายเพราะ [ละอองเกล็ดมังกร] อยู่ดี

　บางที ถ้าปล่อยให้นีน่าตายไปอาจจะดีกว่าต้องทนทรมานเพราะคำสาป

　ผลสุดท้ายเหมือนกัน ต่างแค่เวลา

　แต่ว่า ถึงอย่างนั้นก็เถอะ

　『…..ช่วยอยู่กับนีน่า…จนถึงที่สุดได้ไหมคะ?』

　ชั้นสัญญากับนีน่าไว้แล้ว

　ใครจะปล่อยให้หมอนั่นฆ่ากัน?

　「กรรรรรรร!」

　ชั้นยกร่างตัวเองขึ้น แล้วเงยหน้าขึ้นฟ้า

　หมอนั่นเองก็สังเกตเห็นแล้วว่าผลอัมพาตหายไปแล้ว เลยปล่อยมือจากนีน่า

　ดีล่ะ ดึงความสนใจได้สำเร็จ

　ชั้นลุกขึ้นแล้วพุ่งตรงเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

　เสียโอกาสเล่นทีเผลอไปแล้ว เดิมทีมันก็ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จแน่นอนอยู่แล้วด้วย

　แต่ถ้ามันสู้แบบทีเล่นทีจริงเหมือนตอนสู้กับอดอล์ฟ ชั้นอาจจะยังมีโอกาสอยู่

　ถ้ามันไม่เอาจริง ก็อาจจะมีช่องว่างบ้าง

　「…ฮึ ฮะฮะ」

　จู่ ๆ ก็หัวเราะออกมา

　เป็นบ้าอะไรของมัน?

　「กรรร!」

　ชั้นยกแขนขึ้นแล้วใช้กรงเล็บฟันลงไปที่หัว

　โดยที่ลดความเร็วการโจมตีลง ไม่ใส่แรงลงไปเต็มที่

　อีกฝั่งก็ชักดาบออกมาป้องกันเล็บของชั้นไว้

　เหตุผลที่ไม่ใส่แรงเต็มที่ ก็เพื่อที่จะทำให้อีกฝ่ายลดการป้องกันลง

　ถ้าทำพลาดไปก็คงโดนฆ่าในทันที แต่ถ้าอยากจะชนะในศึกที่สเตตัสต่างกันขนาดนี้ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

　และมันก็เป็นไปได้ที่อีกฝั่งจะไม่เผด็จศึกในทันที แต่อาจจะทำให้ชั้นติดอัมพาตอีกครั้งก็ได้

　เป็นการเสี่ยงดวงด้วยความหวังอันริบหรี่

　พอดาบกระทบกับเล็บชั้น ชั้นก็จงใจถอยกลับไป

　ถึงความเร็วจะสู้ไม่ได้ แต่ชั้นได้เปรียบเรื่องระยะ

　ก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นล่ะนะ แต่อีกฝั่งยังไม่เอาจริงเลยด้วยซ้ำ

　หมอนั่นต้องมีสกิลอะไรสักอย่างที่เพิ่มระยะโจมตีอยู่แน่ ๆ

　ดูจากสีหน้าของอีกฝั่งตอนนี้ มันกำลังเล่นกับชั้นอยู่ชัด ๆ

　「กรรรรรร!」

　ชั้นฟาดแขนไปโจมตีครั้ง

　อีกฝั่งหลบทางด้านข้าง เล็บของชั้นก็ปักลงพื้นไป

　มันลดการ์ดลงแล้ว ถ้าจะลงมือก็ต้องตอนนี้แหละ

　「กรรร!」

　ชั้นใส่แรงทั้งหมดลงไปกับการโจมตีครั้งนี้

　「อะไร…..」

　จะป้องกันตอนนี้ก็คงไม่ทันหรอก

　โดนแน่

　หมอนี่มันไม่อยากโดนโจมตี

　ตอนสู้กับอดอล์ฟก็เลือกจบทันทีที่เกือยโดนโจมตี

　ถ้าการโจมตีครั้งนี้ทำให้มันบาดเจ็บหนักไม่ได้ ความหวังที่จะชนะก็จะดับสูญไป

　กรงเล็บของชั้นสัมผัสกับร่างของชายคนนั้น

　แต่กลับไม่มีความรู้สึกใด ๆ

　เหมือนกับตอนที่ชั้นโจมตีใส่ [ภาพลวงตา]

　หมอนี่มันมีสกิล [มิราจ] อยู่ด้วยนี่

　「ทำให้สงบลงสักหน่อยดีกว่า ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมจะออมแรงให้」

　ชั้นเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียง

　「[ผ่าสวรรค์] !」

　พร้อมกันนั้นก็มีแรงกระแทกอันรุนแรงลงบนหัวจนชั้นต้องลงไปนอนกองอยู่บนพื้น

　「กรร!」

　ชั้นโดนฟาดลงมา คางกระทบกับพื้น

　วิสัยทัศน์สั่นไหวอย่างรุนแรง

　จะหมดสติอยู่แล้ว

[เลเวลของสกิลต้านทาน [ต้านทานอัมพาต] เพิ่มขึ้นจาก 2 เป็น 3]

　แม้ [เสียงจากพระเจ้า] จะพูดขึ้น แต่ตอนนี้ชั้นไม่รู้สึกยินดีแม้แต่น้อย

　ชายคนนั้นขึ้นมาอยู่บนหัวชั้น แล้วยกดาบขึ้น

　ตายแน่

　「กรรร…..」

　「หุบปากไปเลยครับ ฟังนะ ผมค่อนข้างจะสนใจเธอไม่น้อยเลย คงฟังรู้เรื่องสินะ?」

　ชายคนนั้นเก็บดาบเข้าฝักไป พร้อมพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

　แล้วก็เริ่มตบมือแปะ ๆ เบา ๆ

　อะไรของแก?

　「ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีมังกรแบบนี้อยู่ในโลกด้วย! เป็นปลื้มมาก ๆ เลยล่ะ」

　พูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ น่าสงสัยเป็นบ้า

　แต่ถ้ามันอยากจะฆ่าชั้น คงไม่ต้องทำท่าทางแบบนี้ก็ได้

　หมายความว่ามันไม่คิดจะฆ่าชั้นงั้นเหรอ?

　「แต่ว่านะ ผมก็ยังไม่เชื่อแบบสุดใจหรอก ผมมันเป็นพวกไม่ยอมเชื่อคนง่าย ๆ น่ะ เพราะฉะนั้น ช่วยเอาชีวิตของตัวเองมาเสี่ยงอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันได้มั้ยครับ?」

　จากสีหน้ากับน้ำเสียง ไม่น่าใช่หรอก

　พูดอ้อมค้อมเหมือนอยากจะบอกอะไรสักอย่างอยู่

　ชายคนนั้นเอนตัวมาข้างหน้า แล้วจ้องมาในตาชั้น

　「อีกห้าวัน….ไม่สิ เร็วกว่านั้นจะดีกว่า สี่วัน…อื้ม สี่วันกำลังดี ถ้ามุ่งหน้าไปทางเหนือเรื่อย ๆ จะเจอกับเมืองที่ผมจากมา อีกสี่วัน ช่วยมาที่นั่นช่วงบ่าย ๆ ด้วยนะ ถ้ารีบหน่อยคงไปถึงได้ในสองวัน」

　พอพูดจบ หมอนั่นก็ชี้ไปทางที่ชั้นมา

　ซึ่งทางนั้นมีเมืองหลังกำแพงอยู่

　มะ ไม่มีทางน่า จะบอกให้ชั้นไปที่นั่นเรอะ?

　ถ้าชั้นเข้าใกล้เมืองก็วุ่นวายกันหมดน่ะสิ

　ไม่ใช่ว่าที่แกโจมตีชั้น ก็เพื่อไม่ให้ชั้นเข้าใกล้เมืองหรอกเรอะ?

　สิ่งที่พูดกับสิ่งที่ทำมันสวนกันไปคนละทางเลยนะ

　「กรรรรรร!」

　คิดว่าชั้นจะไปรึไง!?

　ใครมันจะไปยอมทำตามแกหา!

　ชั้นใช้แรงเฮือกสุดท้ายทั้งหมดที่เหลืออยู่ โจมตีไปอีกครั้ง

　「แล้วผมจะรอนะ อิลเชียคุง อย่าทำให้ผมผิดหวังซะล่ะ」

　ชายคนนั้นยกดาบขึ้นทั้งฝักแล้วฟาดลงบนหัวชั้น

　การโจมตีครั้งสุดท้ายของชั้นไปไม่ถึง

　ชั้นโดนโจมตีเข้ากลางหัวอีกครั้งจนสติเลือนหายไปในที่สุด