[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 170

　ชั้นเดินไปมาอยู่ทะเลทราย มองซ้ายขวาเพื่อหาเป้าหมาย

　ตอนแรกก็คิดว่าจะง่าย ๆ ซะอีก

　ก็นะ เดินไปต้องจำตำแหน่งรังมดไปด้วย ถ้าเจอก็คือโชคดีนั่นล่ะ

　ไว้บินหาดูอีกครั้งก็แล้วกัน

　「กรร!」

　ชั้นส่งเสียงร้อง หยุดเดิน แล้วยื่นหางไปตรงหลัง

　บอลแรบบิทเอาหูมาพันหางชั้นไว้ ส่วนอดอล์ฟลังเลเล็กน้อยก่อนจะจับหาง

　ชั้นค่อย ๆ ลดหางลงช้า ๆ แล้วให้ทั้งคู่ลงพื้นไป

　「เปฟุ….」

　『จะสู้ จริง ๆ เหรอ?』

　จริงสิ

　เป็นวิธีเดียวที่จะเก็บค่าประสบการณ์ทีเดียวเยอะ ๆ

　ชั้นเองก็ไม่แน่ใจว่าจะชนะได้รึเปล่า อย่างน้อย ๆ ก็ต้องลองดู

　ถ้าชั้นชนะเจ้านั่นไม่ได้ ก็อย่าหวังจะไปสู้กับเจ้าผู้กล้าสัตว์ประหลาดนั่นเลย

　แต่ถ้าเจอตัวอีกฝั่งเมื่อไหร่ ให้แกรีบหนีไปทันทีเลยนะ

　「เปฟุ….」

　『แต่ว่า….』

　….โทษทีนะ แต่ชั้นสู้พร้อมถือแกไว้ด้วยไม่ไหวหรอก

　「เปฟู…..」

　อย่างน้อยตอนนี้เจ้านี่ก็ดูจะยอมรับได้ในระดับนึง

　อดอล์ฟเองก็มีความสามารถพอจะจัดการมอนสเตอร์ระดับ C ได้ด้วยตัวคนเดียว

　เจ้าตัวดูจะกังวลว่าพวกเราจะโจมตีเขาหรือเปล่า ถ้าชั้นขอให้ช่วยดูแลบอลแรบบิทก็น่าจะทำให้

　แล้วถึงอดลอ์ฟจะไม่ขอชั้นตรง ๆ แต่ยังไงเขาก็ไม่ทางเลือกอื่นนอกจากให้ชั้นช่วย ถ้าอยากจะช่วยครอบครัวของตน

　ช่วยกันเพิ่มเลเวลย่อมต้องดีกว่าอยู่แล้ว

　จากคำที่อดอล์ฟพูด อสูรที่เป็นพวกรักสงบมีอยู่แค่ไม่กี่เผ่าพันธุ์

　เหมือนว่ามังกรชั่วร้ายจะไม่นับเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์พวกนั้นด้วย

　ถ้าเป็นไปได้ชั้นก็ยังอยากจะเป็นมังกรด้านดีอยู่ แต่ตอนนี้….จะเรื่องมากไม่ได้

　มังกรโฉด ๆ น่าจะเก่งมังกรหงิม ๆ อยู่แล้วล่ะนะ

　ชั้นเรียนรู้ [ฟื้นฟู] มา เพราะงั้นอาจจะมีมังกรแบบศักดิ์สิทธิ์โผล่มาก็ได้

　เป็นไปได้รึเปล่าก็ไม่รู้ จากมังกรแห่งโรคภัยแบบนี้

　「ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แกหาอะไรอยู่รึ?」

　อดอล์ฟที่เดินนำหน้าอยู่เพราะโดนบอลแรบบิทเร่ง หันกลับมาแล้วถามชั้น

　「เปฟุ」

　『ตะขาบ ตัวใหญ่ ๆ』

　บอลแรบบิทตอบอดอล์ฟไปโดยที่ยังไม่ได้อ่านคววามคิดชั้น

　พออดอล์ฟได้ยิน ก็ตกใจจนอ้าปากค้างแล้วหยุดเดิน

　แต่ก็โดนบอลแรบบิทผลักให้เดินต่อ

　ก็พอเข้าใจได้น่ะนะ

　ถ้าเมื่อวานนี้มีคนบอกว่าชั้นต้องไป『สู้กับตะขาบยักษ์』ชั้นก็คงทำท่าแบบเดียวกัน

　อดอล์ฟเป็นคนจากฮาเรเน ย่อมรู้ถึงความน่ากลัวของมันอยู่แล้ว

　「กรร!」

　ชั้นกางปีกออกแล้วบินขึ้นฟ้าไป

　ทราย ทราย มีแต่ทรายทั้งนั้น

　มีบึงแสนสวยงามอยู่ไกล ๆ ลิบตาด้วย

　แต่ชั้นไม่โดนหลอกซ้ำสองหรอก

　เรามีบอลแรบบิทที่ช่วยใช้ [คลีน] ล้างได้ก็จริง แต่ถ้าใช้แล้วมันจะไม่มี MP เหลือพอ [โทรจิต]

　ยังมีอีกหลายเรื่องที่ชั้นยังอยากคุยอยากถามอดอล์ฟอยู่

　บอลแรบบิทเป็นมอนสเตอร์สารพัดประโยชน์ แต่เพราะทำได้หลายอย่างเกินไป เลยไม่มี MP มากพอ

　พอมาถึงจุดสูงสุดเท่าที่ขึ้นไปได้ ชั้นก็หยุดแล้วหันมองรอบตัว

　เห็นเนินทรายจุดนึงสั่นได้

　อะไรล่ะนั่น?

　ไม่สิ นั่นมันมอนสเตอร์ขนาดยักษ์ที่มีสีเหมือนทรายต่างหาก

　โผล่หัวออกมาจนได้นะแก

—————————————————————

เผ่าพันธุ์ : ไจแอนท์・แซนด์เซนติพีด

สถานะ : ปกติ

Lv : 64/80

HP : 463/463

MP : 244/244

พลังโจมตี : 332

พลังป้องกัน : 301

พลังเวท : 201

ความคล่องแคล่ว : 242

ระดับ : B

สกิลพิเศษ:

[ไมเรียโพดา : Lv–] [เปลือกแห่งราชาแมลง : Lv6] [ธาตุดิน : Lv–]

[ฟื้นฟู HP อัตโนมัติ : Lv5] [สัมผัสตรวจจับ : Lv4]

สกิลต้านทาน:

[ต้านทานกายภาพ : Lv6] [ต้านทานมนตรา : Lv2] [ต้านทานการตก : Lv4]

[ต้านทานพิษ : Lv6] [ต้านทานอัมพาต : Lv2] [ต้านทานการมึนงง : Lv2]

[ต้านทานการหลับไหล : Lv3]

สกิลทั่วไป:

[พิษร้าย : Lv5] [ขุดดิน : Lv6] [แซนด์เบรธ : Lv4]

[เคลย์วอลล์ : Lv3] [เขี้ยวอัมพาต : Lv2] [น้ำลายกรด : Lv4]

[ลำแสงความร้อน : Lv4]

สกิลฉายา:

[ราชาร้อยขา : Lv–] [เจ้าแห่งทะเลทราย : Lv6] [มุ่งมั่น : Lv4]

[จอมดื้อรั้น : Lv7] [นักไล่ล่า : Lv6] [วิวัฒนาการขั้นสุดท้าย : Lv–]

—————————————————————

　…..นี่เลเวลเอ็งเพิ่มทุกครั้งที่เจอกันเลยรึไง?

　บางทีมันอาจจะเป็นคนละตัวกันก็ได้ แต่ชั้นไม่รู้สึกอย่างนั้น

　ก็นะ ไม่อยากให้มีตัวแบบนี้หลายตัวนักหรอก

　สรุปแล้วคือแกยังไม่ตายสินะ

　โดนมดรุมแต่ก็หนีรอดมาได้

　ขาที่น่าจะโดนตัดทิ้งไป ก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติหมดแล้ว ถึงจะสั้นกว่าปกติก็เถอะ

　สัตว์ประหลาดจริง ๆ

　แกนี่มันภัยพิบัติเดินได้ชัด ๆ น่าแปลกที่ไม่มีฉายาแบบนั้น

　เจ้าตะขาบยักษ์เหมือนจะสังเกตเห็นชั้นแล้วจึงได้เงยหน้าขั้น

　สบตากันแล้ว

　ทันทีที่มันเห็นชั้น มันก็อ้าปากออกแล้วเอาเขี้ยวถูกันทันที

　โอ้ ตื่นเต้นน่าดู

　ถ้าชั้นอยู่ใกล้ ๆ คงได้ยินเสียง『กิจิจิจิจิ』อันแสนเสนาะหูแน่นอน

　ตอนที่แกเอาหัวเข้าไปติดในรังมดนั่นมันความผิดแกเองไม่ใช่เรอะ

　ชั้นไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย

　ไม่เห็นต้องมาโกรธกันเลยนี่นา

　ถ้าชั้นอยู่กลางอากาศแบบนี้ รับมือบีมตะขาบมันไม่ไหวแน่

　ฉะนั้นเลยรีบทิ้งตัวลงพื้น โดยใช้ทั้งแขนและขาช่วยแลนด์ดิ้ง

　「กรร!」

　ชั้นหันหน้าไปทางที่ตะขาบยักษ์กำลังมุ่งหน้ามาแล้วใช้คางชี้ไปอีกทางนึง

　เจ้านั่นต้องจำชั้นได้ไม่ผิดแน่

　แถมยังแค้นฝังลึกซะด้วย

　เจ้านั่นมันน่าจะชอบกินมนุษย์ แต่ตอนนี้ชั้นเป็นเป้าหมายที่สำคัญกว่า

　ถ้าให้บอลแรบบิทกับอดอล์ฟแยกออกไป ชั้นมั่นใจว่ามันจะต้องตามชั้นมาแทน

　บอลแรบบิทพยักหน้ารับ แล้วใช้หูลากตัวอดอล์ฟไป

　….หนึ่งคนกับหนึ่งตัว จะปลอดภัยรึเปล่านะ ชักกังวลแล้วสิ

　เอาเถอะ ตอนนี้ควรเป็นห่วงตัวเองมากกว่า

　ชั้นเริ่ม [กลิ้ง] ไปยังทิศตรงกันข้ามกับที่ตะขาบยักษ์วิ่งมา

　ข้างหน้านี้มีเนินทรายลูกใหญ่อยู่ ชั้นอาจจะใช้มันบังตังไว้ได้

　ถ้ามันไม่รู้ตำแหน่งของเป้าหมายก็ยิงบีมตะขาบไม่ได้

　ปกติอยู่ห่างกันมากขนาดนี้ชั้นไม่ต้องกังวลอะไรเลย แต่เพราะระยะไอ้บีมนั่นมันแปลกเกินไปต่างหาก

　ถ้าเจ้าตะขาบยักษ์บินได้ ชั้นมั่นใจเลยว่ามันยิงเป้าหมายที่อยู่ห่างออกไปได้เป็นกิโล