[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 188

　ชั้นวิ่งตรงไปข้างหน้า พร้อมกับหลบก้อนหินที่ร่วงลงมาไปพร้อมกัน

　แต่เพราะทางเดินมันแคบจนขยับซ้ายขวาลำบาก ชั้นเลยต้องชะลอก่อนแล้วค่อยหลบเอา

　ส่วนอันไหนหลบไม่พ้นก็ใช้หางฟาดทิ้งซะ

　ชั้นเองก็อยาก [กลิ้ง] ไปอยู่หรอก แต่ถ้าทำงั้น [แสง] ของบอลแรบบิทก็จะหายไป

　สุ่มสี่สุ่มห้ากลิ้งในทางแคบ ๆ มืด ๆ แบบนี้ฆ่าตัวตายชัด ๆ

　ยิ่งถ้าพวกมันคิดใช้ [เคลย์] มาขัดขวางก็จะยิ่งเคลื่อนไหวยากขึ้นไปอีก

　ระหว่างที่ชั้นวิ่งผ่านมดแดง ถ้าทำไหวก็จะใช้ขาหน้าเหยียบแล้วใช้กรงเล็บแทงหลังมัน

　「กุฉะ!」

[ได้รับค่าประสบการณ์ 448 แต้ม]

[ได้รับค่าประสบการณ์ 448 แต้มจากผลของสกิลฉายา [ไข่เดินได้ : Lv–] ]

[เลเวลของ [มังกรแห่งโรคภัย] เพิ่มขึ้นจาก 65 เป็น 66]

　เพราะมันเอาแต่คิดหนี การจะโจมตีเป้าหมายที่ไร้การป้องกันแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยาก

　ถ้าชั้นไปพ้นจากส่วนที่ถล่มได้แล้วล่ะก็ คงต้องสู้กับพวกมดแดงอีกระลอกอย่างเลี่ยงไม่ได้แน่ ๆ

　ตอนนี้ต้องลดจำนวนพวกมันให้ได้ซะก่อน

　「คุฉ่า!」「คุจ่า!」

　กวัดแกว่งกรงเล็บของตน ขยี้พวกมดแดงทีละตัวทีละตัว

　จาก Lv66 ไป Lv67 ไป Lv68 ไป Lv69 เลเวลเพิ่มขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน

　ถ้ามัวแต่สนใจจัดการมดแดงก็อาจจะโดนหินทับตายเอาได้ เพราะงั้นจึงอันตรายอยู่ไม่น้อย แต่ค่าประสบการณ์ก็ได้มากเหมือนกัน

　การวิวัฒนาการเข้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ สเตตัสของชั้นเองก็เพิ่มขึ้นสูงตาม

　ตอนแรกก็นึกว่าจะสู้ลำบากขึ้นหลังอดอล์ฟหมดสภาพไปแต่ก็ไปได้สวยกว่าที่คิด

　แถมมดเกินครึ่งก็หนีไปตั้งแต่ที่ถ้ำเริ่มถล่มแล้วด้วย

　บางตัวก็ถูกฝังใต้หินไปแล้ว ทำให้จำนวนที่ต้องจัดการลดลงไปอย่างมาก

　ตรงหน้าชั้นมีมดแดงตัวใหญ่ตัวนึงยืนขวางทางอยู่

　มันไม่แลตามองเพื่อน ๆ ที่กำลังหนีเลยแม้แต่น้อย

　ถ้าผ่านหัวมุมนั่นไปได้ก็น่าจะพ้นโซนถล่มแล้ว

　อีกเดี๋ยวก็ต้องสู้กับพวกมันต่อ จะมาโดนดึงความสนใจไปไม่ได้

　แล้วมดแดงตัวหนึ่งก็หยุดต่อหน้ามดตัวใหญ่

　「คุฉะ….」

　มดแดงร้องขึ้น

　คงจะประมาณว่า ถ้าไม่รีบหนีเดี๋ยวก็โดนทับเอาหรอก ล่ะมั้ง

　แต่มดตัวใหญ่ก็ยังคงนิ่งเฉย

　มดตัวที่ร้องขึ้นเหมือนว่ากำลังพยายามเปลี่ยนใจตัวใหญ่อยู่ แต่แล้วก็ส่ายหัวเบา ๆ แล้วหันมาหาชั้นแทน

　「….คุฉะ」

　คราวนี้ตัวใหญ่ร้องขึ้นบ้าง

　อีกตัวไม่ตอบอะไรกลับไปเช่นกัน

　รู้สึกเหมือนเจ้าตัวใหญ่กำลังหัวเราะอยู่เบา ๆ ไงไม่รู้แฮะ

　「เปฟุ?」

　『แปล มั้ย?』

　ไม่ต้องหรอก

　ถ้าขวางกันสองตัวแบบนี้ก็น่าจะตึงมืออยู่หน่อย

　แต่ก็ดีแล้วที่มันหยุดแค่สองตัว

　ถ้ามีแค่นี้ ชั้นน่าจะฝ่าออกไปได้

—————————————————————

เผ่าพันธุ์ : บิ๊ก・เรด โอเกอร์ แอนท์

สถานะ : ปกติ

Lv: 34/55

HP : 264/277

MP : 84/102

—————————————————————

—————————————————————

เผ่าพันธุ์ : เรด โอเกอร์ แอนท์

สถานะ : พิษ

Lv : 19/55

HP : 131/205

MP : 32/71

—————————————————————

　….เป็นมดลูกน้องกับมดหัวหน้าสินะ?

　ไม่สิไม่ไม่ เลิกคิดเรื่องไร้สาระได้แล้ว

　พวกมันคิดจะโจมตีทั้ง ๆ ที่อยู่ในพื้นที่ถล่มทั้งอย่างนี้

　สำหรับพวกมันแล้วก็นับเป็นข้อได้เปรียบอยู่

　「คุฉะ!」「คุฉ่า!」

　มดลูกน้องกับมดหัวหน้ายิง [เคลย์กัน] ออกมา

　ถ้ายกปีกขึ้นมากันก็จะมองไม่เห็นข้างหน้า แต่ถ้าเอาหางมาข้างหน้าก็จะทำให้ความเร็วลดลงไปมาก

　งั้นก็ต้องเอาหลังรับ?

　ไม่ได้ ถ้าหันหลังให้ก็โดนฉวยโอกาสพอดี

　ของตัวลูกน้องอาจจะไม่เท่าไหร่ แต่ของตัวหัวหน้าไม่ใช่เล่น ๆ แน่

　จะรับทั้งหมดคงไม่ไหว

　「เปฟุ!」

　『ปีก ป้องกัน!』

　จะ จริงจัง?

　ถ้าทัศนวิสัยโดนบังก็จะเป็นการเปิดโอกาสให้มันโจมตีน่ะสิ

　ความเร็วของตังหัวหน้าก็ไม่ใช่น้อย จะเอาปีกมากันกระสุนแล้วรับมือมันต่อทันเรอะ?

　ไม่สิ ชั้นเชื่อใจแกแล้วกัน

　เจ้าบอลแรบบิทต้องอ่านความคิดชั้นก่อนหน้านี้แล้วแน่ ๆ

　ถึงอย่างงั้นมันก็ยังบอกให้ใช้ปีก แปลว่าต้องมีอะไรสักอย่าง

　ชั้นเอาปีกขึ้นมาป้องกันด้านหน้าไว้

　เจ็บแฮะ นึกว่าจะทะลุปีกแล้วซะอีก โดนดาเมจไประดับนึงเลย

　ตอนบินคงทุลักทุเลแน่ ๆ แต่วิวัฒนาการแล้วคงหาย

　「เปฟุ!」

　『ตัวใหญ่ กระโดด! เล็งไหล่ขวา ชักปีกกลับ! อีกตัวเล็งเท้าซ้าย!』

　โอ้ ขอบใจ

　ดูท่ามันจะใช้ [โทรจิต] อ่านความคิดของศัตรูด้วยสินะ

　แบบนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่ามันจะโจมตีหลอก

　ชั้นรู้ตำแหน่งของตัวลูกน้องได้จากเสียง

　ไม่สิ พูดให้ถูกคือจงใจทำให้เกิดเสียงเพื่อจะดึงความสนใจไปที่ตนมากกว่า

　ทำอย่างนั้นเพื่อให้เดาการเคลื่อนไหวของมดหัวหน้ายากขึ้น

　ง่าย ๆ คือมันเป็นแค่ตัวล่อ

　ชั้นใช้ขาซ้ายถีบพื้นเพื่อเป็นแรงส่งตัวชั้นไปข้างหน้า

　เขี้ยวของมดตัวลูกน้องเฉี่ยวไป รอดได้ล่ะนะ

　ชั้นก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้หัวกระแทกกับเพดานเข้า

　จากนั้นก็ดึงปีกและไหล่ขวาไปข้างหลัง

　「คุฉะ!?」

　มดหัวหน้าโจมตีมาแต่ก็วืดไป

　ชั้นใช้แขนข้างที่เพิ่งดึงกลับมา ยืดออกไปแทงส่วนหัวของเจ้ามดหัวหน้า

　ยืดแขนจนกระทบเข้ากับกำแพง แล้วทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดกระแทกมันเข้าไป

　พอชั้นดึงเล็บออกมา ร่างของมดแดงก็ร่วงลงพื้น

[ได้รับค่าประสบการณ์ 544 แต้ม]

[ได้รับค่าประสบการณ์ 544 แต้มจากผลของสกิลฉายา [ไข่เดินได้ : Lv–] ]

[เลเวลของ [มังกรแห่งโรคภัย] เพิ่มขึ้นจาก 69 เป็น 70]

　…..เอาล่ะ อีกแค่ห้า

　「คุฉ่าาาาา!」

　มดลูกน้องร้องขึ้นก่อนจะวิ่งเข้ามาหาชั้นจากด้านหลัง

　ชั้นยิง [คาไมทาจิ] ออกไปใส่เพดานเหนือหัวมัน

　กองทรายสีแดงจำนวนมากตกลงมากั้นระหว่างชั้นกับมดแดงไว้

　รู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง แต่ไม่นานนักก็เงียบไป

[ได้รับค่าประสบการณ์ 273 แต้ม]

[ได้รับค่าประสบการณ์ 273 แต้มจากผลของสกิลฉายา [ไข่เดินได้ : Lv–] ]

　….รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ แต่ตอนนี้พอทำใจได้แล้ว

　ชั้นหันกลับไปข้างหน้าทั้งความรู้สึกที่อธิบายได้ยาก

　「คุฉ่า!」「คุฉ่า!」

　「คุฉะ!」「คุฉะ!」「คุฉะ!」

　……จำนวนมดที่หนีรอดมาได้มีประมาณยี่สิบตัวสินะ?

　ถ้ามีเท่านี้คงพอวิวัฒนาการได้ เป้าหมายอยู่แค่เอื้อมแล้ว