[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 190

　แม้จะออกจากรังมดมาได้แล้ว ชั้นก็ยังคงกลิ้งเพื่อทิ้งห่างออกจากรังไปอีกสักพัก

　ในนั้นน่าจะยังเหลือมดอีกเกินครึ่ง

　มีโอกาสที่พวกมันจะตามเรามาด้วย

　ทั้งตัวชั้นเต็มไปด้วยรอย [เคลย์กัน] กับรอยกัดของพวกมดแดง

　ปีกกับหางก็ถูกใช้เป็นโล่จนเยินไปหมด

　อดอล์ฟเองก็เจ็บหนักด้วย

　ตอนนี้ ชั้นอยากจะหาที่สำหรับพักก่อน

　ชั้นเจอต้นกระบองเพชรอยู่ห่างจากรังมดเล็กน้อย จึงตัดสินใจพักที่นั่นเพื่อรักษาอดอล์ฟ

　ตรงนี้เป็นเนินเหนือพื้นเล็กน้อย ทำให้มองโดยรอบได้ง่าย

　ถ้ามีตัวอะไรอันตรายมาก็จะมองเห็นได้ทันที

　ชั้นปล่อยอดอล์ฟกับบอลแรบบิทในปากลงพื้น

　「เบฟุ….」

　บอลแรบบิทสะบัดตัวไปมา

　น้ำลายของชั้นกระเด็นออก หวา เยอะแฮะ

　น่าจะเข้าใกล้ทะเลกว่านี้แฮะ….

　ตอนนี้คงยังไม่เป็นอะไร แต่ถ้าแห้งแล้วคงกลิ่นอันตรายต่อจมูกน่าดู

　ชั้นได้ยินมาว่าพวกสัตว์จะไม่ค่อยสนเรื่องกลิ่นเหม็นตัวเองสักเท่าไหร่ เจ้าบอลแรบบิทมันรู้สึกเหม็นกว่าที่ชั้นได้กลิ่นสักห้าเท่าได้มั้งเนี่ย

　บอลแรบบิทจ้องมองชั้นมาด้วยตาปลาตาย

　สะ สนใจเรื่องอดอล์ฟก่อนดีกว่า

　อดอล์ฟมีบาดแผลทั่วทั้งตัว โดยเฉพาะตรงไหล่ขวาที่โดนกัดหนักเป็นพิเศษ

　แต่แผลอื่นตื้นกว่าที่คิดแฮะ…..?

—————————————————————

〖อดอล์ฟ อาเร็นส์〗

เผ่าพันธุ์ : เอิร์ธ・ฮิวม่า

สถานะ : ตราประทับแห่งนักโทษ , เลือดออก (ต่ำ)

           : โคม่า

Lv : 49/85

HP : 42/320

MP : 14/105

—————————————————————

　สภาพดีกว่าที่คิดซะอีก

　ดูท่าเจ้าบอลแรบบิทจะช่วยใช้ [ฟื้นฟู] ให้ตอนอยู่ในปากชั้นสินะ

　ชั้นถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

　เยี่ยมมาก บอลแรบบิท

　วันนี้มันใช้ทั้ง [แสง] ทั้ง [โทรจิต] แล้วยัง [ฟื้นฟู] อีก

　ใช้ MP ไปมากทีเดียว

　แกพักได้แล้วล่ะ

　พอชั้นหันไปหาบอลแรบบิท มันก็หรี่ตามองกลับมา

　ชะ ช่วยไม่ได้นี่นา….

　เอาน่า เลิกคิดเรื่องน้ำลายได้แล้ว

　ชั้นใช้ [ฟื้นฟู] ใส่ตัวเองครั้งนึง แล้วใส่อดอล์ฟอีกสามครั้ง

　ส่งผลให้ MP ชั้นหมด แต่ HP ของอดอล์ฟก็เพิ่มขึ้นมาได้ในระดับนึง

[เลเวลของสกิลทั่วไป [ฟื้นฟู] เพิ่มขึ้นจาก 2 เป็น 3]

[เลเวลของสกิลฉายา [จิตเกื้อกูล] เพิ่มขึ้นจาก 8 เป็น 9]

　ขอบคุณมากที่เพิ่มขึ้นก่อนวิวัฒนาการ

　ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเป็นมังกรที่เชี่ยวชาญเรื่องเวทฟื้นฟู แต่มังกรชั่วร้ายแบบนี้มันจะไปทางนั้นได้จริง ๆ เรอะ

　ชั้นค่อย ๆ ยกแขนของอดอล์ฟขึ้นช้า ๆ

　เจ้าไหล่นี่มัน แลดูแปลก ๆ นะ ไม่เป็นไรแน่เหรอ

　จากเท่าที่ชั้นสังเกตมา เวทฟื้นฟูจะช่วยแค่เร่งการฟื้นฟูตามธรรมชาติเท่านั้น

　ง่าย ๆ ก็คือ ช่วยทำให้บาดแผลปิดตัวได้ แต่ก็ใช่ว่าอวัยวะส่วนนั้นจะงอกขึ้นมาใหม่

　ถ้ามีแผลหนัก ๆ ก็อาจจะเกิดผลต่อในภายหลังได้

　ส่วนไหล่ของอดอล์ฟโดนมดแดงกัดเนื้อออกไปจำนวนนึง

　ถึงแขนกับไหล่จะยังติดกันอยู่ก็จริง…แต่ชั้นไม่รู้ว่าจะขยับได้มากน้อยแค่ไหน

　ต่อให้เราแก้ไขเรื่องที่อดอล์ฟโดนใส่ร้ายได้ อดอล์ฟก็อาจจะยกดาบขึ้นอีกไม่ไหวก็ได้

　「เปฟุ….」

　บอลแรบบิทมองขึ้นมาหาชั้นก่อนจะร้องขึ้น

　ดูท่ามันก็เป็นห่วงอดอล์ฟเหมือนกัน

　「….อะ อึก..」

　ไม่กี่นาทีต่อมา หลังจากชั้นใช้เวทฟื้นฟูให้ อดอล์ฟก็ได้สติ

　「….ข้า ยังไม่ตายอีกรึ」

　อดอล์ฟพูดพึมพำขึ้นมาอย่างนั้น

　เมื่อครั้งก่อนตอนที่โดนผู้กล้าแทง เหมือนว่าเขาจะเตรียมใจตายไว้แล้ว

　อย่างตอนที่โดนมดแดงรุม ชั้นเองก็คิดว่าอดอล์ฟคงไม่รอดแล้วเหมือนกัน

　「แกช่วยชีวิตข้าไว้อีกแล้วสินะ」

　「กรร…..」

　ไม่ล่ะ ชั้นต่างหากที่ต้องขอบคุณ

　ถ้าอดอล์ฟไม่ใช้ดีคอยเพื่อให้ชั้นมีเวลาดึงเท้าออก ชั้นคงตายไปแล้ว

　แล้วอดอล์ฟก็หันซ้ายขวามองหารอบตัว

　หาอะไรอยู่หว่า?

　หรือว่าหิวน้ำ?

　งั้นเดี๋ยวจะไปเอาต้นกระบองเพชร….

　「เปฟุ」

　『ดาบ เล่มใหญ่ ๆ 』

　สมเป็นบอลแรบบิท เดาได้เยี่ยม

　ดาบของอดอล์ฟนี่เอง

　ชั้นคายดาบของอดอล์ฟที่อยู่ในปากลงพื้น

　…..แล้วอดอล์ฟก็หยุดกึกไปแวบนึง

　「อะ อา โทษทีนะ」

　อดอล์ฟยืนขึ้น หยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะหยิบดาบที่พื้นขึ้นมา

　ตะกี้อะไรฟะ?

　เพราะน้ำลายชั้นเหรอ?

　ถึงไหล่ขวาจะโดนมดแดงกัดไปแต่ก็ยังยกดาบไหวอยู่

　ถ้าเป็นอย่างนี้คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?

　อดอล์ฟยกดาบในมือขึ้น

　พอยกขึ้นสูง แขนเขาก็สั่น ก่อนจะปล่อยดาบในมือลงพื้น

　หลังจากก้มลงไปเก็บดาบใส่ฝักแล้วค่อย ๆ นั่งลง อดอล์ฟก็ส่ายหัวของตนช้า ๆ

　ทว่า ตัวอดอล์ฟเองดูไม่ค่อยจะตกใจเท่าไหร่

　ดูท่าเขาคงจะรู้สึกตัวตั้งแต่ได้สติแล้ว

　ว่าแขนข้างถนัดตัวเองใช้ไม่ได้อีกต่อไป

　「ข้าไม่คิดจะรับใช้ประเทศนี้ต่ออยู่แล้ว ถือดาบไม่ไหวก็คงช่วยไม่ได้…..แต่ว่า อย่างน้อย ๆ ชีวิตที่เหลืออยู่ของข้า ก็อยากจะใช้ดาบเล่มนี้ฟาดฟันชายคนนั้นให้ได้สักครั้ง」

　อดอล์ฟพูดขึ้นอย่างเศร้า ๆ

　ความเงียบยังคงดำเนินต่อไป

　บอลแรบบิทที่อ่านความคิดของอดอล์ฟได้ ก็ได้แต่หุบหูตัวเองเข้าเงียบ ๆ

　ชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงดี

　「….เรื่องแก้แค้น ขอฝากให้แกได้รึเปล่า?」

　พอเห็นว่าชั้นเองก็รู้สึกแย่ด้วย เขาก็พูดเสริมขึ้น

　「กรร」

　「เปฟุ….」

　『ไว้ใจ ได้เลย』

　หลังจากบอลแรบบิทส่ง [โทรจิต] ไปแล้ว อดอล์ฟก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย