[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 40

เจ้ากิ้งก่าดำต้องหลบต้นไม้ซ้ายขวาซ้ายขวา ความเร็วเลยลดลงอย่างเห็นได้ชัด
ถึงแม้บางทีจะพยายามหลอกเพื่อจะสลัดชั้นให้หลุด แต่ก็ไม่ได้ผล

เจ้านี่ไม่ได้ร้อนรนจนทำอะไรผิดพลาด แต่กลับวิเคราะห์สถานการณ์อย่างเยือกเย็น
แบบนี้ท่าทางจะตึงมือแฮะ ปกติเวลาเจอปัญหาหนักชั้นก็หัวร้อนสติแตกง่าย ๆ ออกบ่อยเลยล่ะ

จริงๆเจ้ากิ้งก่าดำนี่ใช้ [กลิ้ง] ได้เก่งกว่าชั้นซะอีกนะ
แต่ไม่ใช่กับตอนนี้
เพราะที่นี่มีทั้งต้นไม้ขวาง สภาพพื้นดินที่ไม่แน่นอน ต้องคอยระวังมอนสเตอร์ตัวอื่น ซึ่งเจ้านั่นต้องหลบอยู่แล้ว แล้วความเร็วของมันก็จะลดลงด้วย

ซึ่งเรื่องแบบนั้นชั้นชินแล้วล่ะ
ไม่ว่ายังไง ชั้นก็ไม่มีทางคลาดสายตาไปอีกครั้งแน่นอน

อ๊ะ พลาดไปหน่อนจนได้
เพราะเร่งความเร็วเกินจนแฉลบต้นไม้ไปสามต้น

ไม่ใช่แค่ประสบการณ์ แต่การเป็นฝ่ายตามหรือถูกตามก็มีผล
ถ้าชั้นแพ้ อย่างมากก็แค่ตัดแขน แต่ถ้ามันแพ้ หมายถึงความตายอย่างเดียว
ถ้าชั้นถูกรักษาเมื่อไหร่ มันจะกลายเป็นค่าประสบการณ์ให้ชั้นทันที
เจ้านั่นเองก็น่าจะเข้าใจเรื่องนี้เหมือนกัน มันถึงต้องหนีสุดชีวิตไงล่ะ

ความอดทนเริ่มจะหมด พร้อม ๆ กับความกลัวที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นมา
ระหว่างที่กลิ้งไป ชั้นก็เริ่มกังวลว่าแขนจะงอกกลับมาได้จริง ๆ รึเปล่า หรือเจ้านั่นจะถอนพิษให้ชั้นมัั้ย

ชั้นสามารถกลิ้งตามได้โดยอิงจากข้อผิดพลาดที่มันกลิ้งอยากไปก่อนหน้าชั้น
ข้อนี้ถือเป็นข้อได้เปรียบอันใหญ่หลวงข้อนึงเลยทีเดียว

ชั้นไล่ตามมันโดยสร้างระยะห่างแปดเมตรตลอดไว้ได้อย่างสมบูรณ์
ไม่ว่าแกจะพยามเร่งสปีดขึ้น หรือพยายามวิ่งเปลี่ยนทิศไปมา ก็สลัดชั้นไม่พ้นหรอกนะ

ถ้าเจ้านั่นช้าลง ชั้นก็ลดความเร็วตาม
ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนจนทำผิดพลาด
ไล่ต้อนมันไปที่ผาตามแผน แล้วค่อยจับตัวมันตอนนั้น ช้าแต่ชัวร์จะดีกว่า

[เลเวลของสกิลทั่วไป [กลิ้ง] เพิ่มขึ้นจาก 4 เป็น 5]

อ๊ะ เพิ่มขึ้นด้วยแฮะ
ยิ่งเป็นการตอกฝาโลงเลยล่ะ

เอาล่ะ เข้าใกล้หน้าผาแล้ว ชั้นเริ่มคุ้น ๆ แถวนี้แล้ว
อืม ลดระยะห่างสักหน่อยดีมั้ยนะ
เอาเป็นสัก …. ห้าเมตรก็ได้มั้ง

ฮ่ะฮ่า ถ้าแกไม่หยุดเดี๋ยวก็ชนมอนสเตอร์ตัวอื่นเข้าหรอกนะ!
เข้าใกล้อีกสักเมตรนึงแล้วกัน

ตอนแรกพื้นดูขรุขระอาจจะดูลำบากสักหน่อย แต่ถ้ากระโดดสักนิดก็ผ่านฉลุยแล้ว
แล้วระยะห่างก็ลดลงไปอีกหนึ่งเมตร

เอาล่ะ ไม่ต้องยั้งฝีเท้าแล้ว! ไปสุดแรงเลย!
เป้าหมายอยู่แค่สามเมตร!

อื้มอื้ม เรื่อง [กลิ้ง] นี่ชั้นไม่เป็นที่สองรองใครทั้งนั้นจริง ๆ นั่นละ

โถ เจ้ากิ้งก่าดำผู้น่าสงสาร
ถ้าแกโตกว่านี้สักหน่อย แกต้องเป็นศัตรูที่ดีได้แน่ ๆ

หืม? ทำไมเจ้านั่นมันช้าลงแปลกๆ?
คิดว่าหนีไม่พ้นแล้วก็เลยจะยอมแพ้งั้นเหรอ?

「คิชิ คิชิชิชิชิชิ!」

ก้อนหินก้อนกรวดสีดินจำนวนมากพุ่งเข้ามาจากทางกิ้งก่าดำ

[เคลย์กัน] สินะ

ใช้ตอนที่กลิ้งอยู่เนี่ยนะ
เพราะกลิ้งอยู่ความแม่นยำก็เลยต่ำเตี้ยเรี่ยดินสุด ๆ แต่มันก็หลบยากเหมือนกัน

ชั้นภูมิใจนะ ที่ได้สู้กับศัตรูระดับเดียวกันอย่างเต็มที่
ไหนดูหน่อยคราวนี้จะทำอะไรต่อ?
อิ้ม ๆ เริ่มด้วยการหักโค้งไปทางขวา……

ในตอนนั้นเองที่สติเลือนหายไป
รู้สึกตัวอีกที ชั้นก็นอนกองอยู่บนพื้นเงยหน้ามองฟ้า พอได้มองท้องฟ้าสีครามอันไพศาล ทำให้ชั้นหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย

ใช้เวลาอยู่หลายวิในการทำความเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน
เพราะมัวแต่ระวัง [เคลย์กัน] เลยไม่ทันได้ดูทางจนไปชนต้นไม้เข้าเต็ม ๆ
พอลุกขึ้นมาก็เห็นเจ้านั่นอยู่ลาง ๆ หัวเราะแล้วก็หนีไป

หนอยแน่ะแกกกกกก!
ชั้นรีบตั้งตัวใหม่ แล้วไล่ตามมันไปด้วยสปีดสูงสุด
ชั้นจะเฟลจริงๆเรอะ? ถ้าชั้นพลาดไปชั้นก็ต้องเสียแขนจริง ๆ อะดิ ไม่ตลกนะเฟ้ย!!

แล้วชั้นก็เข้าใจว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
ยิ่งเรามีโอกาสชนะสูง เราก็ยิ่งมั่นใจในตัวเองเกินไปด้วย
โธ่เว้ย

แกนี่มันโง่จริง ๆ เลยไอ้เจ้าตัวชั้น!
ไม่มีเวลามาอุ่นเครื่องใหม่แล้ว!

ชั้น [กลิ้ง] ตามไปด้วยสปีดสูงสุดทันที

ขวา ซ้าย ขวา !
ชั้นเร่งความเร็วเกินไป จนชั้นหลบต้นไม้ต้นข้างหน้านี่ไม่พ้นแน่ ๆ
แต่ชั้นก็จะไม่ชะลอลงหรอก ไปทั้ง ๆ อย่างนี้เนี่ยล่ะ!
รู้น่า ว่าแบบนี้มันห่วยแตก
จะต้องเจ็บตัวก็ช่าง ชั้นพร้อมรับความเสี่ยงอยู่แล้ว!

ชั้นแค่ไปตามรอยที่แกทิ้งไว้ ไม่ต้องคิดอะไรมาก
ตอนนี้ตั้งสติกับการ [กลิ้ง] ก็พอแล้ว