[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 41: โรลลิ่งเรซโหมดจริงจัง

ชั้นยังคงกลิ้งด้วยความเร็วสูงสุด พร้อม ๆ กับจับตาดูมันไปด้วย
จะเข้าใกล้ให้มากที่สุดอยู่ตลอดนี่ล่ะ

จะไม่มีการอ่อนข้อให้อีกต่อไป
ถ้าจับเป็นมันยากนัก ก็เลิกเล่นแล้วอัดมันให้เต็มแรงไปซะ
ชั้นจะจัดการให้จบในทีเดียวเลย

ยิ่งชั้นเข้าใกล้มัน เจ้านั่นก็ยิ่งเร่งความเร็วเพิ่ม

พอชั้นพยายามจะเพิ่มสปีด เจ้านั่นก็เลี้ยวหักศอกพาชั้นให้พุ่งชนทุกที

「คิชิชี่!」

เจ้ากิ้งก่าดำร้องขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับก้อนกรวดที่ลอยมา

[เคลย์กัน] อีกแล้ว!

ชั้นคงต้องตั้งใจหลบบ้างแล้วล่ะ
ถึงจะดูเหมือนยิงมามั่ว ๆ แต่มันก็โดนชั้นได้ไม่ยากเท่าไหร่

บางทีตอนที่เจ้านี่ใช้ [กลิ้ง] กับ [เคลย์กัน] พร้อมกันเมื่อครั้งก่อน อาจจะพึ่งเคยใช้เป็นครั้งแรกก็ได้
เพราะครั้งนี้ทั้งจำนวนทั้งความเร็วยกระดับขึ้นโข

จะหลบให้หมดทำไม่ได้หรอกเฮ้ย!
พวกหินก้อนเล็กก็ยังโดนชั้นอยู่ดี

มีกระสุนทรายนัดนึงโดนเข้าไปจัง ๆ จนเกือบกลิ้งต่อไม่ไหว
แต่ชั้นเตรียมใจเรื่องเจ็บตัวมาแล้ว จะยอมให้กะอีแค่เม็ดทรายแค่นี้มาหยุดชั้นได้ที่ไหน
ถึงความเร็วจะลดลงไปบ้าง แต่ชั้นก็ยังเดินหน้าต่อ
และชั้นก็กลับไปกลิ้งเต็มสปีดทันที

รอชั้นก่อนเถอะไอ้แย้บัดซบ!
แกคิดว่าแค่นั้นจะหยุดชั้นได้รึไง!?

ระหว่างที่ชั้นไล่เจ้านั่น ชั้นก็กลิ้งเฉี่ยวชนต้นไม้ไปมาเหมือนลูกพินบอล
คิดว่า HP ก็น่าจะลดลงด้วย
ก็อยากจะคอนเฟิร์มอยู่ แต่ไม่มีเวลาทำหรอก

ระหว่างนั้น ชั้นก็เริ่มเห็นหน้าผาอยู่แค่ใกล้ ๆ

มาถึงจนได้
กว่าชั้นจะต้อนมันมาจนถึงที่นี่ได้ ถ้าชั้นพลาดอีก ที่ทำมาทั้งหมดก็จะสูญเปล่า
ตรงนั้นมีพื้นส่วนที่ยื่นออกมาจากผา ชั้นจะจับแกตรงนั้นล่ะ!

ท่าทางเจ้านั่นก็เล็งที่เดียวกับชั้นไว้สินะ
แถมยังยิง [เคลย์กัน] มาอีกด้วย
ถ้าชั้นผ่านไปได้ ชั้นก็ชนะ

ดูเหมือนว่าถ้าเจ้านั่นใช้ [เคลย์กัน] จะตั้งสมาธิไม่ค่อยได้ด้วย
เพราะตอนนี้ความเร็วมันตกลงยิ่งกว่าครั้งก่อนอีก

เอาล่ะ เตรียมตัวไว้

「คิชิชิชิชี่!」

มาแล้ว! ถ้าหลบพ้นชั้นก็ชนะ!

กระสุนหินกรวดจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังพุ่งมาทางชั้น
ชั้นเร่งสปีด ใช้เนินเล็กๆเป็นฐานรองสำหรับพุ่งขึ้นไป
กางปีกออกกลางอากาศ หันหัวไปข้างหลังแล้วพ่น [เบบี้เบรธ] ออกมาสุดแรง

ชั้นย่างสดท้องของชั้นไปพร้อม ๆ กันด้วย เพราะดันพ่นออกไปผิดที่ผิดทาง แต่มันก็ทำให้ชั้นหลบก้อนหินพวกนั้นได้ด้วย

ชั้นคุมตัวเองไม่อยู่ เพราะความเร่งจากเบบี้เบรธสูงเกินไป
เร็วเกิน จนชั้นมองรอบข้างไม่ทันด้วยซ้ำ

แล้วชั้นพุ่งไปโดนเจ้านั่นรึเปล่า
พระเจ้า ถ้ามีตัวตนอยู่จริง ช่วยด้วยเถอะ!

「คิชิบิ!」

ด้วย [เบบี้เบรธ] แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ทำให้ชั้นลอยไปชนกับกิ้งก่าดำเต็มแรง
ชั้นร่วงลงพื้น ส่วนเจ้านั่นกระเด็นไปอีกฝั่ง

ชั้นไถลไปบนพื้นโดยเอาท้องลง
ผลจากการเสียดสีทำให้รู้สึกเหมือนไฟจะติดขึ้นมาเลย

เฮะ เฮะเฮะ ….. สำเร็จจนได้
ต่อไปก็แค่จับมันมาถอนพิษก็จบ

ชั้นมองไปยังกิ้งก่าดำที่ถูกชนจนปลิวไป
มันกระเด็นไปเป็นกราฟพาราโบลาอย่างสวยงาม แล้วก็กำลังจะกระเด็นตกเหวไปด้วย

「คิ คิชี่!」

เจ้ากิ้งก่าดำแผดเสียงร้องออกมาขณะดิ้นรนอยู่กลางอากาศ

ยาถอนพิษช้านนนนน!
ไม่ตลกนะ ชั้นยังมีเรื่องให้ทำกับแขนชั้นอีกตั้งเยอะ!!
ถ้าเจ้านั่นตาย แขนชั้นก็ตายไปด้วย

ใช้แรงเฮือกสุดท้าย [กลิ้ง] ไปทางหน้าผาสุดแรง สยายปีกออก แล้วเด้งตัวไปหามัน

ชั้นโอบเจ้ากิ้งก่าดำไว้ แล้วก็ลงพื้นที่อีกฝั่งได้อย่างปลอดภัย
แต่ว่าตอนลงพื้น เพราะชั้นแบกเพิ่มมาอีกตัวนึง ทำให้เสียการทรงตัวและล้มลงไป

ก่อนหน้านี้ชั้นใช้หญ้าฟื้นฟูพันแผลไว้ทำให้พิษไม่แพร่ไปมากนัก
แต่ตอนนี้มันหลุดออกไปละ

「ก่าาห์!」

เจ็บ!! ตายแน่!!
แขนชั้นบวมขึ้นแบบแปลก ๆ
เลือดไหลเต็มไปหมด จนเห็นเนื้อสด ๆ ข้างใน

เจ็บจนชั้นต้องปล่อยเจ้ากิ้งก่าดำไป

กิ้งก่าดำกลิ้งออกไปสองสามตลบแล้วยืนด้วยสี่ขา มองชั้นที่กำลังทรมานมาด้วยดวงตาสีดำสนิทของมัน

จะปล่อยให้มันหนีไปแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด! ตัวชั้นมัวทำอะไรอยู่!

แกต้องไปจับเจ้ากิ้งก่านี่แล้วจับมันมาถอดพิษให้สิ!

เจ็บ ๆๆ ! แขนชั้น!!
ถ้าชั้นพยายามอีกนิด อาจจะลุกไหวก็ได้ แต่ถึงงั้นก็คงขยับไปไหนทันทีไม่ได้อยู่ดี
ไม่ตลกเลยนะ!

ทัศนวิสัยที่ชั้นเห็นตอนนี้กลายเป็นสีขาวดำ ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองยืนขึ้นได้ยังไง
ชั้นหันไปหากิ้งก่าดำ มันไม่ได้วิ่งหนี ไม่ได้ยอมจำนน แต่กลับมองมาทางชั้นเฉย ๆ

ทำไมถึงไม่หนีล่ะ?
เพราะเห็นชั้นทรมาน ก็เลยคิดว่าชนะแล้วงั้นเหรอ?

อา ถ้าแกไม่ไปไหนก็ดีแล้ว
แต่ชักจะหน้ามืดแล้วแฮะ