[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 50

　ชั้นพึ่งจะรู้ตัวเอง

　จริง ๆ แล้วไม่ได้ต้องการ [ศาสตร์ร่างมนุษย์] หรอก

　ก็แค่โดดเดี่ยว แค่ต้องการเพื่อนสักคน

　ชั้น [กลิ้ง] ผ่านป่าไปเรื่อยๆ

　แต่ร่างไม่เคลื่อนไหวตามที่คิดไว้ทั้งหมด หัวเองก็เริ่มตื้อ คิดอะไรไม่ออก

　กลิ้งชนนู่นนี่จน HP ลดลงอย่างต่อเนื่อง แต่ชั้นจะไม่หยุดกลิ้ง

　ร่องรอยของกิ้งก่าดำค่อย ๆ จางลงไปเรื่อย ๆ

　กลับกัน รอยเลือดบนพื้นนั้นมีมากขึ้นเรื่อย ๆ

　มีแต่ภาพแย่ ๆ ลอยเข้ามาหัวชั้น

　ไม่มีทางหรอกน่า เป็นไปไม่ได้หรอกแบบนั้น

　โลกนี้มันไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก

　ขอภาวนาแด่เทพเจ้า

　ขอแค่กิ้งก่าดำรอด จากนี้ไม่ขอสกิล [ศาสตร์ร่างมนุษย์] อีกแล้ว

　ชั้นไม่ต้องพยายามเข้าหมู่บ้านแล้วด้วย

　จะไม่บ่นงุบงิบด้วย

　เพราะงั้น ขอร้องล่ะ อย่าให้กิ้งก่าดำตายก็พอ

　หัวใจชั้นค่อย ๆ เต้นแรงขึ้น

　มันเต้นโครมครามเหมือนจะทะลุออกมาจากอก

　น่าจะเพราะพิษกับความล้าในตัว แต่ชั้นคิดว่าไม่ได้มีแค่นั้นหรอก

　ชั้นเห็นกองเนื้ออยู่ไกล ๆ

　เพราะหยุดกลิ้งกลางคัน ทำให้ชั้นกระเด็นไปกระทบกับพื้น

　พอจับส่วนที่อยู่บนพื้น ชั้นก็โล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย

　นี่มัน หัวขวาของทวินเฮดนี่นา

　ที่ชั้นถืออยู่คือหัวส่วนบนนับตั้งแต่กรามขึ้นไป ส่วนด้านล่างกลิ้งอยู่บนพื้นใกล้ๆ

　ชั้นหันไปดูรอบ ๆ แล้วก็เห็นชิ้นเนื้อติดอยู่กับต้นไม้เล็กน้อย

　เหมือนว่าหัวมันจะกระจายออกหลังจากกลิ้งชนต้นไม้

　แปลว่ากิ้งก่าดำหนีพ้น

　ชั้นลืมความเจ็บปวดในตัวแล้วรีบตามรอยกิ้งก่าดำต่อ

　รอยกิ้งก่าดำหายไปตรงเนินเล็กๆแห่งหนึ่ง

　แต่ถึงจะหันไปดูรอบ ๆ ก็ไม่เจอร่างใคร

　「ก่าาาาห์!」

　ชั้นตะโกนไปสุดเสียง

　มีเสียง「คิชิ….」ตอบกลับมาเบาๆ ชั้นรีบตามเสียงไปทันที

　แล้วชั้นก็เจอกิ้งก่าดำนอนอยู่ในกอหญ้า มีรอยขีดข่วนอยู่เต็มไปทั้งร่างกาย

　กลัวแทบตายว่าจะโดนอีกหัวฆ่าทิ้งไปแล้ว แต่สุดท้ายยังปลอดภัยดี

　ชั้นรีบเช็คสเตตัสของกิ้งก่าดำทันที

‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐

เผ่าพันธุ์ : เวเนม・พริ้นเซสเรเชลต้า

สถานะ : เลือดออก

Lv : 20/35

HP : 28/110

MP : 14/131

‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐

　โล่งอกไปที

　ถ้าชั้นหาสมุนไพรมาห้ามเลือดได้ล่ะก็ ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย

　ถ้าแถว ๆ นี้มีก็ดีสิ

　ชั้นกอดกิ้งก่าดำไว้ แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

　「คิชิ คิชี่」

　กิ้งก่าดำเริ่มเลียหน้าชั้น

　ตอนแรกก็คิดว่าเหมือนการที่หมาแสดงความรัก แต่พิษในตัวชั้นก็ค่อย ๆ ลดลง

　อ๊ะ เกือบลืมเรื่องถอนพิษไปเลย

　หลังจากที่ตรวจสอบว่าพิษหายไปหมดแล้วเรียบร้อย ชั้นกับกิ้งก่าดำก็เริ่มเดินหาสมุนไพรมารักษาแผล

　แน่นอนว่าเจออยู่ชนิดนึง

　[ [หญ้าคุนุนุกิ : คุณค่า F] ]

　[ว่ากันว่าหากนำไปสกัดทำเป็นเครื่องดื่ม จะมีผลในการรักษาอาการป่วยไข้ แต่จริง ๆ มีผลแค่ช่วยให้ผ่อนคลายเท่านั้น]

　[เนื่องจากตัวหญ้าสามารถดูดซับเลือดได้ จึงเหมาะแก่การใช้ห้ามเลือด]

　[มีพ่อค้าคนหนึ่งถูกดักปล้นกลางป่า เขาถูกเล่นงาน แต่เพราะตกลงไปบนกอหญ้าคุนุนุกิทำให้รอดชีวิตมาได้อย่างปาฏิหาริย์ และเอาผิดสหายที่หักหลังเขาได้ในที่สุด]

　โฮ่ เจ้านี่แหละ

　ชั้นค่อย ๆ วางกิ้งก่าดำลงพื้น ย่อตัวลง ดึงหญ้าคุนุนุกิออกมา ตัดส่วนรากทิ้งแล้วเอาใบไปพันแผลของกิ้งก่าดำ

　ตอนแรกชั้นนึกว่าเธอจะขัดขืน แต่กลับยินยอมแต่โดยดีซะงั้น

ชั้นเช็คว่าสถานะ [เลือดออก] ได้หายไป แล้วจึงค่อยนั่งพัก

　[เลเวลของสกิลฉายา [จิตเกื้อกูล] เพิ่มขึ้นจาก 4 เป็น 5]

　「คิชิ! คิชิ!」

　กิ้งก่าดำแลบลิ้นออกมาเลียชั้นอีกครั้ง

　ไม่ต้องหรอก พิษหมดแล้วน่า

　[ได้รับค่าประสบการณ์ 234 แต้ม]

　[ได้รับค่าประสบการณ์ 234 แต้มจากผลของสกิล [ไข่เดินได้ : Lv–] ]

　ท่าทางว่าร่างของทวินเฮดจะหมดแรงแล้งด้วย

　กำลังกังวลที่ค่าประสบการณ์ไม่ขึ้นอยู่ แต่แบบนี้ก็แปลว่าเจ้านั่นยังไม่ตายทั้งที่หัวโดนบี้ไปแล้วเนี่ยนะ?

　เลเวลของกิ้งก่าดำก็น่าจะเพิ่มขึ้นมาด้วยเหมือนกัน

　[เลเวลของ [ลูกมังกรแห่งภัยพิบัติ] เพิ่มขึ้นจาก 33 เป็น 37]

　อืม เพิ่มได้ไม่เลว

 แถมสกิล [จิตเกื้อกูล] ก็เป็น Lv5 แล้ว วิวัฒนาการครั้งต่อไปคงไม่แย่นัก

　อีกแค่สามเท่านั้น

　แต่คงไม่ขอสู้กับมอนสเตอร์ที่มีสกิลประหลาด ๆ แบบวันนี้อีกแล้ว

　ชั้นไม่อยากให้ดิ้งก่าดำตกอยู่ในอันตรายมากกว่านี้ เพราะงั้นเลเวลอัพแบบค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปแล้วกัน

　[ได้รับสกิลทั่วไป [ศาสตร์ร่างมนุษย์ : Lv1]]

　……….หือ?

　เอ๊ะ จริงจังดิ?