[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 55

　เราสำรวจถ้ำแบบคร่าว ๆ

　ภายในมีอิฐดินเหนียวเป็นกำแพง ตรงสุดถ้ำมีหม้อตั้งเรียงกันอยู่

　ตอนแรกก็อยากจะแอบดูข้างในอยู่หรอกนะ แต่อย่าดีกว่า

　เจ้าของอาจจะกลับเมื่อไหร่ก็ได้

　ฉันหันหน้าไปหายูโนะ

　「ฉันว่าเรากลับกันก่อนดีกว่า ที่นี่มีแต่เรื่องไม่เข้าใจเต็มไปหมด ถ้าอยู่ที่นี่นานไปอาจจะมีปัญหาตามมาก็ได้」

　「เฮ้อー ในที่สุดก็กลับสักที ยูโนะจังอยู่ในนี้แล้วรู้สึกไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่านะ แต่ได้กลิ่นเหมือนพิษยังไงยังงั้นเล….」

　ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงมังกรคำรามดัง「ก่าาห์!」ออกมาจากข้างนอกถ้ำ

　ฉันรีบปิดปากยูโนะไว้ทันที

　ถ้าเราต้องสู้กับมังกรในทางเดินแคบ ๆ แบบนี้ ไม่ใช่ความคิดที่ดีแน่

　หลังจากเสียงคำรามเงียบไป ฉันก็รอครู่หนึ่งก่อนจะเอามือออกจากปากยูโนะ

　「……ตอนนี้ยังออกไปไม่ได้ รอให้มังกรนั่นออกไปไกล ๆ ก่อนเถอะ」

　「ค….ค่ะ…」

　ในตอนนั้นเอง ฉันก็ได้ยินเสียงมาจากข้างในถ้ำ

　ยูโนะรีบหันเห็ดเรืองแสงไปทางต้นตอของเสียงทันที

　「คิชิ!」

　ตรงนั้นมีกิ้งก่าดำตัวใหญ่กำลังแลบลิ้นออกมา

　「นะ นั่นตัวอะไรน่ะค้า!」「อย่าเข้าไปใกล้นะ!」

　เวเนม・พริ้นเซสเรเชลต้า มอนสเตอร์ระดับ D ที่มีชื่อเล่นว่าเจ้าหญิงแห่งพิษ

　มีแค่พิษที่เป็นอันตราย แต่ความฉลาดของมันน่ากลัวยิ่งกว่า

　โชคดีที่เวเนม・พริ้นเซสเรเชลต้ารีบวิ่งออกไปก่อน

　โล่งอกไปที

　ถึงเราสองคนอาจจะช่วยกันจัดการมันลงได้ แต่ถ้าไม่มียาแก้พิษ เราก็คงต้องตายกันทั้งคู่

　นี่เป็นหนึ่งในมอนสเตอร์ระดับ D ที่อันตรายที่สุดเลยล่ะ

　「ที่นี่มัน……อะไรกันแน่เนี่ย」

　ฉันอยากจะรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่มังกรตัวตะกี้อาจจะยังอยู่แถว ๆ นี้ก็ได้

　ต้องรออีกสักนิด

　「ท่านเมลเทียค้า ในหม้อนี่มีเครื่องเทศอยู่ด้วยล่ะค่า เหมือนจะไม่เคยเห็นมาก่อนเลย」

　「เครื่องเทศงั้นเหรอ? ในที่แบบนี้….」

　ยูโนะชี้ไปยังหม้อที่เต็มไปด้วยผงสีแดง

　กลิ่นหอมลอยเข้ามาเตะจมูกฉัน ทำให้เกิดความอยากอาหารอย่างมาก

　ครั้งหนึ่งฉันเคยเป็นคนคุ้มครองให้พ่อค้ามาก่อน เลยจำกลิ่นนี้ได้

　「บ้าน่า ผงแดงทองคำงั้นเหรอ!?」

　「เอ หรือว่าจะเป็นพิเปอริส?」

　เครื่องเทศนี้ ได้มาจากพืชชนิดหนึ่งที่ชื่อว่าพิเปอริส

　มีราคาสูงมาก ปกติพ่อค้าจะเอาไปตากแห้งแล้วบดให้ละเอียด  อันเป็นที่มาของชื่อ『ผงแดงทองคำ』นั่นเอง

　อันที่จริง มีขุนนางบางคนเป็นเศรษฐีพิเปอริสเลยด้วยซ้ำ

　พ่อค้าหลายต่อหลายคนชอบผงนี้ เพราะคุณค่าของมันแปรเปลี่ยนไปตามประเทศและเศรษฐกิจของที่นั่น ราคาขึ้นลงกว่าทองเสียอีก

　ราคายูนิตของมันสูงอยู่แล้ว บางคนพร้อมจะสนับสนุนคนที่สามารถปลูกพิเปอริสได้อย่างเต็มที่เลยด้วย

　คำถามคือทำไมที่นี่ถึงมี『ผงแดงทองคำ』อยู่สามหม้อเต็ม ๆ เลยต่างหาก

　「ยูโนะ! ยูโนะจังจะเอากลับล่ะ! รีบเอาใส่กระเป๋ากันเถอะ…」

　「ย..หยุดนะ! เดี๋ยวเราก็ซวยหรอก!」

　ในที่สุดก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด

　ที่นี่ ถูกสร้างโดยคนจากหมู่บ้าน ข้อนี้ถูกต้องแน่นอน

　ถึงที่นี่ไม่เหมาะสำหรับสร้างที่บูชา แต่ฉันก็เคยได้ยินว่า ยิ่งสร้างในที่ที่อันตรายเท่าไหร่ ยิ่งเป็นการแสดงความศรัทธามากเท่านั้น ประมาณนี้มาก่อนด้วย

　ที่นี่ก็คงเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง? หรือบางทีเมื่อก่อนแถว ๆ นี้อาจจะไม่มีมอนสเตอร์เพ่นพ่าน

　แต่คนที่อาศัยอยู่ตอนนี้น่าจะเป็นพวกโจร

　พวกนี้ดักปล้นพ่อค้า ขโมย『ผงแดงทองคำ』มา แล้วก็ซ่อนตัวรอให้เรื่องเงียบลง

　ต้องรีบกลับไปรายงานกับนักผจญภัยคนอื่นแล้ว

　ถ้ามี『ผงแดงทองคำ』จำนวนขนาดนี้ล่ะก็ คนคุ้มกันต้องไม่ใช่น้อย ๆ แน่

　แปลว่าพวกโจรต้องเป็นพวกมีฝีมือด้วย เพราะกล้ามาตั้งรกรากในกลางป่าดงมอนสเตอร์อย่างนี้

　แค่ฉันกับยูโนะรับมือไม่ไหวหรอก

　ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ก็จริง แต่ถ้าพวกมันกลับมาล่ะก็………ฉันหยุดคิดไม่ได้ เลยวิ่งไปทางออกโดยไม่รู้ตัว

　สิ่งที่เห็นคือหางสีดำขนาดใหญ่

　มังกรเจ้าของเสียงคำรามเมื่อตะกี้ กำลังดักรอพวกเราอยู่หน้าถ้ำ

　ฉันหันไปหายูโนะเงียบ ๆ

　ยูโนะก็มองกลับมาด้วยสีหน้าซีด

　「นั่นมัน…..หางแบบนั้น…..」

　「ไม่ผิดแน่ ถึงจะยังตัวเล็ก แต่เป็นมังกรแห่งโรคภัยไม่ผิดแน่ คงจะเลี่ยงการต่อสู้ไม่ได้แล้วสินะ」

　「เอ๊ มะ มังกรแห่งโรคภัย นั่นมันอันตรายสุดๆเลยนะค้า! ทำไมถึงมาอยู่ในป่าแบบนี้…. ยุ..ยูโนะจังไม่อยากสู้กับตัวแบบนั้นนะ!」

　「……ใจเย็นก่อนยูโนะ ถ้าเป็นตัวขนาดนั้น น่าจะอยู่แค่ระดับ D นะ……」

　ฉันพยายามเค้นข้อมูลเกี่ยวกับมังกรแห่งโรคภัยออกมาจากหัวสมอง

　บันทึกข้อมูลของมันมีไม่มากนัก

　มีแค่ที่บอกว่าโอกาสรอดชีวิตของผู้ที่พบเจอนั้นมีต่ำ แค่นั้นเอง

　แต่ก็มีเรื่องเล่าจากอดีตอยู่เหมือนกัน ฉันคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องแต่งเกินจริง

　ชายคนหนึ่งบังเอิญไปเจอมันเข้า หลังจากนั้นเข้าก็ล้มป่วย อาการทรุดหนักลง และตายในที่สุด แถมยังมีเรื่องที่ว่ามันมีนิสัยชอบแปลงเป็นมนุษย์เพื่อเล่นกับเหยื่อที่อ่อนแอกว่าอีกด้วย

　ถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะก็ เราซวยกันหมดแล้วล่ะ

　ข้อมูลที่มีรังแต่จะทำให้มันน่ากลัวยิ่งขึ้น แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

　「ใจเย็นก่อน รอมันปรากฏตัวเมื่อไหร่ ยูโนะรีบโจมตีมันให้สุดแรงเลย ฉันจะใช้จังหวะนั้นหยุดมันเอง」

　「อ…อื้อ!」

　ยูโนะโยนเห็ดเรืองแสงในมือทิ้ง แล้วจับค้อนด้วยสองมือแน่น  พร้อมกับค่อย ๆ เดินไปทางออกถ้ำอย่างเงียบ ๆ

　ฉันยืนชิดกำแพง พร้อมตั้งสมาธิกับดาบในมือ

　ยูโนะสลัดความกลัวของเธอออก เตรียมค้อนยกไว้เหนือหัว

　ยูโนะมีเซนส์ดี คงจะรู้ศัตรูว่าอยู่ใกล้แน่ ๆ

　ในที่สุดมอนสเตอร์ที่จับตาดูเราอยู่ก็โผล่มา

　มันเป็นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ ผิวสีแดงอมน้ำตาล

　ถึงจะบอกว่าเป็นรูปร่างมนุษย์ แต่ไม่มีตา ไม่มีจมูก ไม่มีหูด้วย

　มีปากขนาดใหญ่ที่กว้างจนถึงแก้ม ข้างในมีฟันแหลมคมเรียงรายอยู่เต็มไปหมด  

　อสูรตัวนั้นหัวเราะขึ้นเบา ๆ ชี้กรงเล็บของตนมาทางเรา

　เป็นมังกรตัวเมื่อกี้ไม่ผิดแน่

　แล้วฉันก็นึกถึงเรื่องเล่าของมังกรแห่งโรคภัย

　ที่ว่ามันจะแปลงเป็นมนุษย์เพื่อมาเล่นกับเหยื่อที่อ่อนแอกว่า

　เรื่องจริงงั้นเหรอ?

　งั้นเจ้านี่ก็มองว่าเราอ่อนแอกว่ามากเลยสินะ

　แล้วมันก็จะทรมานเราจนกว่าเราจะตาย

　สู้ไม่ได้ เป็นไปไม่ได้

　สุดท้ายเราต้องถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม

　ฉันอยากจะเอาดาบแทงคอหอยตัวเองไปทั้งอย่างนี้เลย

　เราไม่ได้หวาดกลัวเวลาเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์แบบนี้มากี่ปีแล้วนะ?

　พอฉันชี้ปลายดาบมาที่คอ ก็ไปสบตากับยูโนะเข้า

　ไม่ได้สิ ตอนนี้ชีวิตยูโนะก็ขึ้นอยู่กับฉันด้วย

　พอคิดเช่นนั้นได้ ฉันก็ตั้งสติได้อีกครั้ง

　「จัดการเลย ยูโนะ!」

　ฉันตะโกนไป แล้วยูโนะก็จับค้อนทั้งสองมือให้มั่นอีกครั้ง

　「คะ ค่า!」

　ยูโนะฟาดค้อนเข้าไปตรงท้องของมอนสเตอร์ตัวนั้น

　「ก่าห์!」

　มันกระเด็นไปเล็กน้อย แต่ตั้งตัวใหม่ได้ทันแล้วลงพื้นอย่างปลอดภัย

　ฉันก้าวไปข้างหน้า ชูดาบขึ้น แสงกระทบกับดาบสะท้อนออกมาเป็นเหมือนแสงจันทร์

　ฉันใช้ MP เกือบทั้งหมดไป ถ้าไม่ใช้อาจจะถึงตายเลยก็ได้

　「[ลูนาร์ ลูเซนต์]」

　ดาบแสงจันทร์สร้างบอลแสงออกมาจำนวนหนึ่ง

　บอลแสงพุ่งเข้าไปโจมตีมอนสเตอร์ตัวนั้น พอสัมผัสก็เกิดระเบิดเล็กๆขึ้น

　บอลแสงส่งให้มอนสเตอร์ลอยขึ้นไปในอากาศ แล้วตกลงมาท้องกระแทกกับพื้น

　「ก่ะ ก่าาห์…..」

　โดนแบบนั้นเข้าไปไม่มีทางไม่เป็นอะไรแน่

　แต่จะลดการป้องกันลงไม่ได้เด็ดขาด

　ยูโนะกำลังจะเหวี่ยงค้อนซ้ำอีกครั้ง แต่ฉันห้ามเอาไว้ก่อน

　เพราะมังกรแห่งโรคภัยกำลังจะกลับร่างเดิมของมันแล้ว

　ที่มันใช้ร่างมนุษย์เพราะจะมาเล่นกับเหยื่อเท่านั้น

　ถ้ามันกลับร่างเก่า เกล็ดก็จะแข็งแกร่งขึ้น การเคลื่อนไหวก็จะต่างไปจากเดิม

　รีบหนีก่อนที่มันจะเล่นงานเราจะดีกว่า

　ฉันสบสายตากับยูโนะ เธอพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเราก็รีบวิ่งกลับไปหมู่บ้าน

　ฉันมองกลับไป และไม่มีสัญญาณว่ามอนสเตอร์ตัวนั้นตามเรามา