[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 7

—————————————————————
〖มิเรีย มิเรเนีย〗
เผ่าพันธุ์ : เอิร์ธ・ฮิวม่า
สถานะ : ปกติ
Lv : 6/70
HP : 18/20
MP : 4/20
พลังโจมตี : 12+5
พลังป้องกัน : 14+2
พลังเวท : 25
ความคล่องแคล่ว : 17

เครื่องสวมใส่:
มือ : [คฑาไม้ : F+]
ตัว : [ชุดชาวบ้าน : F-]

สกิลพิเศษ:
[ภาษากริช่า : Lv5]
[ทักษะเวท : Lv2]

สกิลต้านทาน:

สกิลทั่วไป:
[ฟื้นฟู : Lv2] [ไฟร์บอล : Lv1]

สกิลฉายา:
[นักเวทย์ขาวฝึกหัด : Lv2]
—————————————————————

ชื่อของคนที่ช่วยชั้นไว้คือมิเรีย
ดูแล้วคงอายุราว ๆ สิบสี่ แต่อาจจะเป็นเพราะหน้าตาส่วนสูงทำให้ดูเดิกกว่าที่เป็น

เธอให้ชั้นนอนหนุนตัก แล้งลูบคางชั้นเบา ๆ
ชั้นยืดแขนขา ปล่อยตัวไปตามสบายเพื่อแสดงว่าไม่มีท่าทีขัดขืน

เอาจริง ๆ ตอนนี้อาการชาแทบไม่มีแล้วล่ะ แต่ว่าชั้นจงใจขยับร่างกายให้น้อยที่สุด
เพราะชั้นกลัว กลัวว่าถ้าเธอเห็นชั้นเป็นปกติแล้วเธอจะกลับไปรวมตัวกับที่เหลือ
รู้ทั้งรู้ว่าเห็นแก่ตัว
แต่ความเหงามันกัดกินชั้นอยู่

มิเรียมองหน้าชั้นแล้วพูดประมาณว่า『เป็นอะไรมั้ย?』กับ『ขอโทษนะ』
ถึงชั้นจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่เธอพูด แต่ก็พอเดาได้จากสีหน้ากับน้ำเสียง

[ได้รับสกิลพิเศษ [ภาษากริช่า : Lv1] ]

โอ้ หรือว่าจะเป็นเพราะชั้นเข้าใจที่เธอพูด?

[ได้รับสกิลฉายา [จอมโกหก : Lv1]

…ชอบทำให้ชั้นรู้สึกผิดจริงนะ

ทั้งที่น่าจะเป็นฉายาที่ใคร ๆ ก็น่าจะมี แต่ทั้งโดซกับมิเรียก็ไม่มีทั้งคู่
ทำไมถึงมีแค่ชั้นที่มีล่ะเนี่ย แล้วมันส่งผลอะไรรึเปล่า
จงใจเรอะ

ว่าแต่ว่า เลเวลสูงสุดของเธอสูงน่าดูเลยแฮะ
ของโดซยังแค่ 45 แต่มิเรียนี่ไปถึง 70 เลย
มนุษย์คงวิวัฒนาการไม่ได้ เจ้านี่คือ “ขีดจำกัด” ของแต่ละบุคคลงั้นสิ?
อีกไม่นานมิเรียคงเหนือกว่านักดาบนั่นได้แน่ ๆ

ระหว่างที่ชั้นมัวแต่เอาแต่ใจ เราก็ได้ยินเสียงตะโกนมา
ชายแก่กับโดซนี่

มิเรียหันหน้าไปตามเสียง ก่อนจะวางชั้นพิงต้นไม้

สเตตัสของโดซกับมิเรียห่างกันพอสมควร
ก็เลเวลต่างกันเกือบเท่าตัวเลยนี่นา
ถ้าโดซยังร้องเสียงหลงขนาดนั้น มิเรียจะทำอะไรได้?

คงจะใช้สกิล [ฟื้นฟู] ที่เธอมีเพื่อไปช่วยเหลือสองคนนั้น
แต่ตอนที่ชั้นดูสเตตัสครั้งก่อน MP ของมิเรียแทบจะไม่เหลือแล้ว

[กะ..ก่ะ…]

「……τα λέμε」

เธอพูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูเหงา ๆ
หลังจากเธอโบกมือ เธอก็วิ่งไปทางเสียงนั่น

[ก่าา!]

ชั้นพยายามจะหยุดเธอไว้ แต่กลับขยับไม่ได้
อาการชายังไม่หายสนิท คราวนี้ไม่ได้แสร้งทำ ชั้นนึกว่าอาการหายเป็นปกติแล้ว

[ก่าา! ก่าาาา!!]

ชั้นตะโกนไปหามิเรีย เธอหันมามองเพียงชั่วครู่ และวิ่งต่อไป

เดี๋ยวก่อน!
ต่อให้เธอไป เธอก็คงทำอะไรไม่ได้ เพราะงั้น…

[ก่าาาห์!]

เสียงคำรามดังสนั่นขึ้นจากกลางป่า
ได้ยินเสียงโดซจากใกล้ ๆ นั่นด้วย
เทียบกับเสียงชั้นแล้ว เสียงคำรามของมันทรงพลังกว่าชั้นเยอะ

สังหรณ์ไม่ดีเลย
แม้ชั้นจะพยายามขยับขาเต็มที่ แต่ร่างกายกลับไม่ฟังคำสั่ง

HP ชั้นน่าจะเหลือแค่ประมาณครึ่งเดียว
ต่อให้ตามไป ก็เป็นได้แค่เหยื่อล่อ

แค่เดินยังลำบาก เดินเซไปเซมา แต่ชั้นก็จะเดินต่อไป
พอก้าวไปเรื่อย ๆ อาการชาก็เหมือนจะดีขึ้น
ดีล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ถึงที่นั่นก็น่าจะเคลื่อนไหวได้สบายแล้วล่ะ

ใช้เวลาสักหน่อยกว่าจะถึงที่ที่ได้ยินเสียง
พอรู้สึกเหมือนว่าอาการชากายไป ชั้นก็ตรวจสอบสเตตัสดูอีกครั้ง

—————————————————————
เผ่าพันธุ์ : เบบี้ดรากอน
สถานะ : อัมพาต (น้อย)
Lv : 20/25
HP : 38/72
MP : 59/68
พลังโจมตี : 61
พลังป้องกัน : 46
พลังเวท : 58
ความคล่องแคล่ว : 42
ระดับ : D-

สกิลพิเศษ:
[เกล็ดมังกร : Lv1] [เสียงจากพระเจ้า : Lv2]
[ภาษากริช่า : Lv1]

สกิลต้านทาน:
[ต้านทานกายภาพ : Lv2] [ต้านทานการตก : Lv3]
[ต้านทานความหิว : Lv2] [ต้านทานพิษ : Lv2]
[ต้านทานความเดียวดาย : Lv3] [ต้านทานมนตรา :  Lv1]

สกิลทั่วไป
[กลิ้ง : Lv2] [ตรวจสอบสเตตัส : Lv2]
[ลมหายใจทารก : Lv2] [ผิวปาก : Lv1]
[กัดอย่างอ่อนโยน : Lv1] [หมัดมังกร : Lv2]

สกิลฉายา:
[บุตรแห่งราชามังกร : Lv–] [ไข่เดินได้ : Lv–]
[ซุ่มซ่าม : Lv3] [คนโง่ : Lv1]
[นักสู้ : Lv3] [นักฆ่าแมลงอันตราย : Lv1]
[จอมโกหก : Lv1]
—————————————————————

HP เหลือครึ่งเดียวจริงด้วย
อีกฝั่งคงอันตรายน่าดู แต่ถ้าชั้นร่วมมือกับมิเรีย เราอาจจะไล่มันไปได้ก็ได้