[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 92

　ชั้นจับล็อคตัวสไลม์เอาไว้แน่น

　หนามของมันแทงทะลุเกล็ดของชั้น เข้าไปในกล้ามเนื้อ

　แต่ชั้นก็ยังจับบอลหนามตรงหน้าไว้อยู่

　แล้วตรงชั้นนอกของมันก็มีรอยแยกออก

　เหมือนว่ามันสร้างปากขึ้นมาเพื่อจะพูดกับชั้น

　「นาย คิดจะทำอะไรน่ะ?」

　แย่หน่อยที่ชั้นไม่สามารถพูดภาษามนุษย์ได้ ชั้นเลยตอบมันไม่ได้

　แต่ยังไงก็ไม่คิดจะตอบมันอยู่ดี

　ชั้นจับตัวสไลม์ไว้ วิ่งไปทางหน้าผา แล้วก็บินขึ้นไป

　ระหว่างที่บินขึ้น ชั้นก็ตรวจจับสิ่งมีชีวิตได้

　ผมถักสีส้ม แบกไม้เท้าอันใหญ่เท่าตัวไว้ที่หลัง

　ถ้าจำไม่ผิด จะเป็น [เอลฟินเกิล・ฮิวมา] ที่ชื่อมาริเอล

　เธอมองมาทางชั้นด้วยสีหน้าตกใจ

　หือ?

　ตามมาถึงที่นี่เลยงั้นเหรอ?

　ไม่น่าใช่ แต่มาที่นี่ทำไมล่ะ? ยังไงก็ปราบชั้นไม่ได้อยู่แล้ว

　ช่างเถอะ จะเหตุผลอะไรก็ไม่สำคัญ

　มีคนดูด้วยก็ดี จะได้ไม่ต้องกังวลทีหลัง

　กิ้งก่าดำเองก็มองชั้น พร้อมส่งเสียงอย่างตื่นตระหนก

　อา หวังว่าคงไม่เผลอไปเจอกับเด็กผมถักคนนั้นเข้านะ…..

　สุดท้ายก็ต้องทิ้งกิ้งก่าดำไปอีกครั้ง

　ก็ช่วยไม่ได้นะ

　ตราบใดที่ชั้นยังอยู่ในป่า เดี๋ยวก็ต้องมีคนมาจัดการชั้นแน่ ๆ

　แถมยังมี [ละอองเกล็ดมังกร] อีก จะบอกให้ออกจากป่านี้ตามมาก็คงไม่ได้เหมือนกัน

　「เฮ้ย คิดอะไรอยู่กันมังกรโรคภัย!」

　สไลม์ตะโกนขึ้น

　ชั้นเมินมันแล้วบินขึ้นสูงขึ้นไปอีก

　ระหว่างที่บิน ชั้นก็เริ่มรู้สึกถึงความล้า

　หนามที่แทงตัวชั้น ก็หดเข้ายืดออกรัว ๆ

　เจ้าสไลม์คงใช้ [ไลฟ์เดรน] ไม่ก็ [มานาเดรน] อยู่

　แกตัวติดชั้นอยู่ ถ้าร่วงก็ร่วงกันไปด้วยกันนะเออ

　อยากดิ่งพื้นจากความสูงระดับนี้เหรอ?

　ชั้นบินอยู่เหนือหน้าผา มองลงไปข้างล่าง

　อย่าเพิ่งใจสั่นไป ตัวเรา

　จะปล่อยอสูรแบบนี้ไปหามิเรีย ผู้ที่ตั้งชื่อให้ชั้นไม่ได้เด็ดขาด

　จะผิดคำสัญญากับเกรกอรี ผู้ที่เรียกชื่อของชั้นไม่ได้เด็ดขาด

　จะทิ้งอสูรแบบนี้ให้อยู่ในที่เดียวกันกับกิ้งก่าดำและพวกลิง ที่เป็นเพื่อนของชั้นไม่ได้เด็ดขาด

　「ฮ่ะ! จะโยนผมลงผาไปอีกแล้วเหรอ? ใช้แต่วิธีเดิม ๆ แต่ว่า ถ้าเจอแบบนี้เข้าไปจะทำไงล่ะ!」

　หนามของมันยื่นออกมาจากตัวสไลม์ พันรอบตัวแล้วแทงชั้นไว้

　แย่ล่ะสิ HP เข้าขั้นอันตรายแล้ว

　พลังโจมตีของมันไม่สูงมาก อดทนไว้ก่อนนะ

　「ถ้าโดนพันอยู่แบบนี้ก็โยนผมลงไม่ได้แล้ว! น่าเสียดายนะ! เพราะเอาแต่ใช้ท่าเดิม ๆ ไง! เพราะอย่างนี้ ผมถึงโจมตีเรื่อย ๆ ได้ นี่ไง! นี่ไงนี่ไง!

　เฮะเฮะ ไม่คิดเลยว่านอกจากลิตเติ้ลร็อคดรากอนแล้วจะยังได้สกิลของมังกรแห่งโรคภัยมาเป็นของแถมด้วย! ไม่ต้องเป็นห่วงไป สกิลทุกสกิลของนายผมจะใช้มันอย่างเต็มที่เลยล่ะ! ถ้ามี [ละอองเกล็ดมังกร] ผมก็สามารถทำลายหมู่บ้านได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งมอนสเตอร์ตัวอื่นเลย!」

　สไลม์พูดออกมาอย่างภูมิใจ แต่ที่มันพันตัวไว้แบบนี้ถือว่าโชคดีมาก

　เพราะอย่างเดียวที่ชั้นกังวล คือการที่มันดิ้นหลุดไปได้กลางทาง

　ไม่คิดเลยว่ามันจะขุดหลุมฝังตัวเองแบบนี้

　「ขะ ขำอะไรน่ะ! มีอะไรตลกนักรึไง!?」

　ชั้นแทง [กรงเล็บอัมพาต] เข้าไปเพื่อหยุดการโจมตีของมัน

　ในเมื่อแกใช้ใยทำให้รอดจาก [ดาวตก] มาได้ ไหนดูหน่อยว่าแกจะทำยังไงกับ [นัทแครกเกอร์]

　ถ้าโดนจับไว้แบบนี้ แกหลบไม่พ้นแน่

　ชั้นเองก็บินขึ้นไปสูง แถมจากริมผาถึงด้านล่างก็ลึกไม่ใช่น้อย

　ต่อให้มีสกิลต้านทาน ก็เลี่ยงดาเมจนี้ไม่ได้อยู่ดี

　「หา! ยะ หยุดนะ! คิดจะลงไปถึงข้างล่างเลยรึไง!? ถ้าจะทำงั้น ผมก็จะให้นายโดนด้วย! ถ้าโดนสายน้ำด้านล่างพัด นายก็คงไม่รอดเหมือนกัน! หยุดนะ! หยุดดด!」

　ใช่ กระแสน้ำข้างล่างนี่ไหลแรงใช้ได้เลย

　ต่อให้ชั้นใช้ตัวมันเป็นเบาะรอง ยังไงชั้นก็ยังโดนแรงกระแทกมหาศาลอยู่ดี

　แล้วชั้นเองก็ไม่มีแรงพอจะบินต่อ ก็คงจะไหลไปตามน้ำด้วย

　หลังจากนั้นจะเป็นยังไงต่อก็ไม่รู้เหมือนกัน

　ชั้นอาจจะตาย หรือไม่ก็โดนพัดไปที่ไหนก็ไม่รู้ บางทีอาจจะอยู่ใกล้ ๆ นี่ก็ได้

　แต่ที่แน่ ๆ คือจะไม่มีสไลม์ปองร้ายหมู่บ้านอีกต่อไป แล้วก็เพราะมีชาวบ้านเห็นตอนชั้นตกลงไปด้านล่าง คนในหมู่บ้านก็จะไม่ต้องคอยกลัวมังกรชั่วร้ายบุกโจมตีอีก

　「ก็ได้! ผมยอมแล้ว! หมู่บ้านนั่นไม่ไปแล้ว จะไปจากป่านี้ด้วย! เพราะงั้น! เพราะงั้น!」

　บอลหนามข้างหน้าชั้นกำลังร้องขอชีวิต

　ใครมันจะไปเชื่อแก

　ถ้าพลังมันเหนือกว่าชั้นเมื่อไหร่ ชั้นก็ไม่มีทางหยุดมันได้

　「หยุดนะ หยุดนะ หยุดนะ!」「หยุดนะ」

　「ผมจะมาตาย」「ในที่แบบนี้ไม่ได้!」「หยุดดด!」

　รูปร่างของสไลม์เปลี่ยนไป มีปากเพิ่มขึ้นมาพูดพร้อมๆกัน

　ชั้นเมินคำพูดสไลม์ เล็งไปที่หินก้อนใหญ่ด้านล่าง

　「อ่าาา ที่แบบนี้!!」

　สไลม์พ่นใยแมงมุมออกไปที่ริมผา

　ท่าทางมันคงจะลดความเร็วการตกให้ได้มากที่สุด

　「ทันทีเถอะ! ทันทีเถอะ! ทะ ทัน…」

แต่ก่อนที่ใยจะพุ่งไปถึง ชั้นก็ใช้เล็บตัดมันทิ้งก่อน

　「นาย!」「หยุดนะ!」「แก!」「หยุด!」

　「หยุด!」「หยุด!」

　「อิลเชียยยยยย!!」

　ชั้นเปลี่ยนท่า ใช้มือทั้งสองลงโดยมีสไลม์อยู่ข้างหน้า

　ถึงยังไงก็น่าจะเสีย HP ไปเยอะ แต่ถ้าทำถูกต้องก็น่าจะเลี่ยงแรงกระแทกส่วนใหญ่ไปได้

　แต่ถ้ามัวแต่จะให้ตัวเองปลอดภัย สไลม์ก็อาจจะหลุดไปได้ ทำให้จัดท่าทางลำบาก

　「หยุด」「อะไรก็ได้」「หยุด」

　「ผมน่ะ」「หยุด」「ไม่ว่าจะต้องทำอะไร」「หยุด」

　「ต้องแข็งแกร่งกว่าทุกคน」

　ปากทั้งหลายพูกขึ้นพร้อม ๆ กัน

　แต่นั่นทำให้ชั้นจับใจความไม่ค่อยได้

　「หยุด」「จะมาตาย」「ที่นี่ไม่ได้」

　「ท่านพระเจ้า」「สัญญาเอาไว้แล้…..ว」

　คำพูดของสไลม์ก็ขาดหายไปกลางคันเมื่อมันกระแทกเข้ากับก้อนหินด้านล่าง

　ก้อนหินก็แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

　เล็บของชั้นก็เช่นกัน รู้สึกปวดกระดูกในแขนไปหมด

　ชั้นใช้ยื่นขาออกไปถีบก้อนหินสุดแรง เพื่อไม่ให้ตัวลงไปกระแทก

　เกล็ดตรงเท้าแตกออก กระดูกข้างในก็เหมือนจะเคลื่อนไปด้วย

　แต่อย่างน้อยชั้นก็ทำให้ตัวเองลอยขึ้นมาได้

　ขณะที่กำลังโล่งใจ หนวดของสไลม์ที่ยังติดอยู่กับตัวชั้นก็ดึงร่างชั้นลงไปกระแทกกับก้อนหิน

　「ก่าาาห์!」

　สติสัมปชัญญะขาดหายไปเพราะหัวชั้นกระแทกกับหิน

　ตรงเท้าถูกสายน้ำพัด แล้วทั้งตัวก็ลอยไปตามกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก

　ร่างของสไลม์ที่ติดอยู่กับตัวชั้น ก็ค่อย ๆ หลุดออก

　และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ชั้นรู้สึก ก่อนจะหมดสติไป