[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 95

　เมื่อฉันพายูโนะกับคนอื่น ๆ อีกสามคนกลับมา เราต่างก็ยืนตะลึง

　หอคอยใหญ่กลางหมู่บ้านหายไปแล้ว จำนวนบ้านก็ลดลง

　แถมสภาพพื้นดินกลับเปลี่ยนไปอีก

　ตรงกลางหมู่บ้านก็มีเสียงเอะอะดังมาด้วย

　「เฮ้ยเฮ้ย แบบนี้ มาช้าไปใช่มั้ยเนี่ย?」

　มือธนูดัซพึมพำออกมาเบา ๆ

　นี่มันคนละเรื่องกับที่ฉันกังวลเลย

　เพราะฉันไปเจอแหล่งกบดานของพวกโจรเข้าในป่า ฉันเลยกลับไปรวมกลุ่มกับคนอื่น ๆ เพราะคิดว่าพวกมันอาจจะโจมตีหมู่บ้านก็ได้

　แม้จะผิดกับที่คิดไว้มากโข แต่ก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี

　ถ้าฉันรวบรวมข้อมูลต่อ ฉันกับยูโนะก็คงอยู่ด้วย สถานการณ์อาจจะไม่เลวร้ายขนาดนี้

　หลังจากฟังเรื่องราวจากชาวบ้าน ดูเหมือนว่าจะมีมังกรขนาดกลางสองตัวบุกเข้ามา แล้วสู้กันกลางหมู่บ้าน

　ผลคือสภาพอย่างที่เห็น

　มังกรตัวนึงแพ้และตายไป ส่วนอีกตัวบาดเจ็บหนักจนร่วงลงไปข้างล่างผา และคิดว่าน่าจะตายไปแล้ว

　แถมยังมีเรื่องที่มีคนที่น่าจะตายไปแล้ว ก็กลับมาอาละวาดในหมู่บ้านด้วย บางคนก็ว่าถูกชุบชีวิตเป็นซอมบี้บ้าง กินเห็ดพิษบ้าง ต่าง ๆ นา ๆ

　ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องเนโครแมนเซอร์ที่ฉันตีตกไป

　ถึงฉันจะคิดว่าไม่ใช่เพราะหลุมศพยังอยู่ดี แต่พอมีคำว่าซอมบี้ออกมามันก็ทำให้นึกถึงเรื่องนั้น

　อย่าบอกนะว่าพวกโจรนั่นมันมีเนโครแมนเซอร์ด้วย?

　ใช้อสูรระดับนั้นมันอันตรายเกินไป ไม่สิ สำหรับพวกนอกกฎหมายอย่างพวกมันแล้ว อาจจะไม่สำคัญก็ได้

　ฉันพาคนอื่น ๆ อีกสามคนไปที่บ้านของมาริเอล

　ถ้าเป็นเธอล่ะก็ คงจะได้ข้อมูลแบบไม่มีการใส่สีตีไข่

　บางอย่างมันบอกว่าเธอคนนี้อยู่ในหมู่บ้านนี้มานานแล้ว

　แต่พอไปถึงก็ไม่เจอมาริเอล พอลองไปถามคนอื่น ก็เหมือนว่าเธอจะอยู่ที่หอประชุมในหมู่บ้าน

　ที่นั่นกลายเป็นสถานที่สำหรับคนที่บ้านถูกพังไปให้พักอาศัย แล้วก็เป็นสถานที่สำหรับรักษาคนบาดเจ็บด้วย

　มาริเอลที่ใช้เวทขาวได้ถึงอยู่ที่นี่

　พอมาริเอลเห็นฉัน เธอก็หยุดเดิน

　「ฉันเมลเทีย ที่มาหมู่บ้านเมื่อครั้งก่ออน」

　ฉันไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับคำขอคราวที่แล้ว

　ก่อนหน้านี้ เรารับคำขอมาแบบลับ ๆ เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวายในหมู่บ้าน เรื่องนี้มาริเอลเป็นคนขอมาเอง

　เราเปลี่ยนที่คุยไปเป็นที่บ้านของมาริเอล

　แต่ว่าสุดท้ายเรื่องราวมันก็ไม่ต่างจากที่ฟังมาจากคนอื่น ๆ นัก

　เหมือนว่ามาริเอลจะมีบางอย่างที่ไม่ได้บอก แต่เธอก็คงไม่บอกเราทั้งหมดอยู่ดี

　ฉันเอาข่าวลือต่าง ๆ ที่ได้ยินมาไปยืนยันกับมาริเอลอีกครั้ง

　เมื่อคุยเสร็จ ฉันก็ยกเรื่องที่มีแหล่งกบดานของโจรขึ้นมา แล้วก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในป่า

　แต่ก็เหมือนทุกที ถ้ามีคนถามก็ต้องบอกว่ามาริเอลห้าม พวกเราเข้าไปกันเอง

　เธออยากจะให้คนเชื่อว่า『ผู้พิทักษ์แห่งพงไพรพิโรธเพราะมีคนฝ่าฝืนกฎ』เป็นเหตุผลของเรื่องทั้งหมด

　ถ้าชาวบ้านรู้ว่าเหตุเกิดเพราะอะไรพวกเขาก็จะโล่งใจ แถมยังลดจำนวนคนที่เข้าไปในป่าอันตรายได้ด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

　เดิมทีเรื่องทั้งหมดมันก็เริ่มมาจากการที่ชายที่ชื่อว่าโดซเข้าไปในป่านี่นะ

　ก็เพราะอย่างนั้น ถึงให้ชาวบ้านรู้ว่ามาริเอลอนุญาตให้เราเข้าไปไม่ได้

　ขณะที่ฉันกำลังจะกลับ มาริเอลก็ทักขึ้น

　「อ๊ะ จริง ๆ ก็มีคำขออยู่อันนึงล่ะเน่อ ช่วยรับฟังหน่อยได้มั้ย?」

　พอฉันหันกลับไป มาริเอลก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้แล้ว

　「จำมิเรียได้รึเปล่า? ตอนที่เราคุยกันครั้งก่อน เธอเป็นเด็กที่นั่งอยู่กับฉันตอนแรกน่ะ」

　ฉันนึกย้อนกลับไปเมื่อมาริเอลพูดชื่อนั้นขึ้น

　จำได้ว่ามีเด็กผู้หญิงอยู่คนนึงก่อนที่ฉันจะมา

　เด็กผู้หญิงไว้ผมบ๊อบ ผิวพรรณ์เหมือนตุ๊กตา

　「เด็กคนนั้นอยากออกเดินทางไปข้างนอกน่ะ ฉันอยากให้เธอฝากดูแลหน่อย ถ้าช่วยสอนเรื่องต่าง ๆ ให้เธอด้วยจะดีมากเลย เธอไปคุยกับมิเรียก่อนจะตัดสินใจก็ได้เน่อ」

　ได้ยินมาว่านอกจากมาริเอลแล้ว คนที่ใช้เวทขาวได้ในหมู่บ้านนี้ก็มีแค่มิเรีย จะปล่อยให้คนที่ความสามารถแบบนี้ไปจะดีเหรอ? หรือว่ามีเหตุผลอื่นซ่อนอยู่กัน?

　ฉันเองก็ได้ยินเรื่องที่ว่ามิเรียเป็นคนพามังกรตัวนึงเข้ามาด้วย โดนกล่าวโทษเลยโดนไล่ออกจากหมู่บ้านงั้นเเหรอ?

　แต่ดูจากสีหน้าของมาริเอลแล้ว นั่นคงไม่ใช่เหตุผล

　จะให้ดูแลนักเวทขาวไร้ประสบการณ์ฉันก็ไม่มีปัญหา แต่อยากฟังเรื่องราวทั้งหมดก่อนมากกว่า

　ควรจะไปเจอกับเจ้าตัวก่อนสินะ

　「ไว้จะเอาไปคิดระหว่างที่ออกสำรวจป่าแล้วกันนะ」

　ว่าแล้วฉันก็ออกจากบ้านของมาริเอลไป

　เมื่อได้คำอนุญาตจากมาริเอล เราก็เข้าไปในป่าโนอาห์

　ระหว่างทาง เราก็เจอปีศาจประเภทหมาป่า แมงมุม หรือหมีที่เป็นดิน แต่เพราะมีสี่คนเราเลยไม่มีปัญหาอะไร

　ดัซจะยิงศรพิษออกไปก่อน แล้วให้ยูโนะจัดการศัตรูที่โดนธนูเข้าไป

　ฉันจะบุกเข้าจากอีกทางโดยใช้ดาบหรือไม่ก็เวทแสง สุดท้ายก็ให้โรมิน่าฟื้นฟูโดยใช้เวทขาวของเธอ

　ครั้งก่อนเราต้องหนีมังกรแห่งโรคภัยตัวเล็กนั่น แต่ถ้าเป็นตอนนี้ฉันเชื่อว่าเราสู้มันได้

　「แต่ว่านะ เมลเทีย มันจะมีโจรแอบซุ่มอยู่จริง ๆ เร้อ?」

　พอเราข้ามผามาได้ ดัซก็ถามฉัน

　「อา ฉันเห็นมากับตา อีกไม่นานก็คงถึงแล้วล่ะ ฉันมั่นใจว่าจำถูก วางใจได้」

　「พอเธอเล่ามาก็เลยไปลองตรวจสอบดู ลองคุยกับพ่อค้ารายใหญ่ในประเทศเราแล้วแต่ก็ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง ถ้าพิเปอริสจำนวนมากขนาดนั้นหายไปจริง ๆ เรื่องมันไม่เงียบขนาดนี้หรอก มันใช่พิเปอริสจริง ๆ เร้อ?」

　「ถ้านายอุตส่าห์ไปหาข้อมูลมาขนาดนั้นก็น่าจะมาบอกกันบ้างนะ」

　「หนีมาจากทวีปอื่นรึเปล่า? คนลักลอบนำเข้าพิเปอริสมันมีอยู่แล้ว คงไม่อยากให้เรื่องแดงขึ้นหรอก แต่พอลองฟังเรื่องราวแล้วมาที่หมู่บ้าน ก็รู้สึกแปลก ๆ อยู่เหมือนกัน」

　ดัซโตมาเป็นเด็กกำพร้า อยู่ในเมืองที่มีความปลอดภัยต่ำ ดูเหมือนว่าเขาเคยจะทำงานให้กับพวกมาเฟียอะไรทำนองนี้มาก่อน

　เพราะงั้น ถ้าเขาจะรู้เรื่องอะไรแบบนี้ก็ไม่แปลก

　ถ้าดัซบอกว่า「รู้สึกแปลก ๆ」บางทีคงหมายถึงว่าที่นี่ไม่เหมาะสำหรับกบดาน หรือสถานการณ์มันไม่ถูกต้อง

　ถึงวิธีการพูดของเขาจะดูสบาย ๆ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะพูดเรื่องไร้สาระแน่

　แต่ว่าฉันก็เห็นพิเปอริสจริง ๆ

　「มันก็เป็นไปได้ แต่ฉันมั่นใจเลยว่าเป็นกลิ่นของพิเปอริสแน่ ๆ ยูโนะเองก็เห็นใช่มั้ยล่ะ?」

　「ไม่รู้สิค้า นั่นเป็นครั้งแรกเลยที่ยูโนะจังเห็นของหรูขนาดนั้น ยูโนะจังเคยเล่ารึยังว่าที่บ้านจนมากจนเกือบโดนแม่ขายทิ้ง ยูโนะจังเลยหนีออกจากบ้านมาน่ะ? ถึงกับต้องย่างรองเท้าพ่อกินเลยนะ เอ บางทีถ้าเอาไปกินกับพิเปอริสอาจจะอร่อยขึ้นก็ได้」

　ยูโนะพูดออกมาอย่างภูมิใจขณะที่บิดหูของเธอไปมา

　บรรยากาศรอบตัวเลยหนักอึ้งไปเลยเพราะจู่ ๆ ก็เล่าเรื่องแบบนั้นออกมา

　เจ้าตัวภูมิใจในตัวเองแหละ แต่ให้เธอหยุดก่อนดีกว่าจะได้ดีสำหรับหลาย ๆ ฝ่าย

　「เอ่อ…..ไม่สิ ขอโทษนะ ฉันเองก็ไม่เคยได้ใช้ของหรูหราขนาดนั้นเหมือนกัน….เอ ถ้าจำไม่ผิดถ้ำน่าจะอยู่แถว ๆ …..นี้」

　ฉันวิ่งไปที่ที่น่าจะเป็นถ้ำที่เคยมาเมื่อครั้งก่อน แต่กลับกลายเป็นว่าไม่มีอะไรอยู่

　ไม่มีรูปปั้น ไม่มีต้นไม้ที่มีเนื้อเสียบอยู่ ไม่มีอะไรเลย

　ไม่ใช่ตรงนี้งั้นเหรอ? ไม่สิ มันน่าจะใช่….

　「อะไรเหรอค้า ท่านเมลเทีย?」

　「ยะ ยูโนะ! ครั้งที่แล้วที่เรามามันคือแถว ๆ นี้ใช่มั้ย!?」

　「อือ…..ยูโนะจังไม่ค่อยมั่นใจในความจำตัวเองเท่าไหร่ แต่น่าจะลึกเข้าไปกว่านี้นะ?」

　ไม่ใช่มั้ง…..แต่ถ้าไม่ใช่ตรงนี้ฉันมันก็ต้องเป็นที่อื่นอยู่แล้ว

　「นี่ นี่เธอเห็นจริงมั้ยเนี่ย? ถึงมันจะแปลกแต่ก็เชื่อไม่ลงเท่าไหร่นะ เรื่องนั้นน่ะ แน่ใจนะว่าไม่ได้ฝันไปเอง?」

　ดัซพูดออกมา

　「มะ มั่นใจสิ มันควรจะอยู่แถว ๆ นี้นี่นา! ตรงนั้นก็น่าจะมีต้นไม้เสียบเนื้อ ตรงนั้นก็เป็นรูปปั้น….」

　「อ้อ เข้าใจแล้ว ชั้นจะไปหาที่อื่นแล้วกัน จะมาเอ้อระเหยอยู่ตรงนี้ไม่ได้หรอก」

　「ค่าー! เดี๋ยวต่อจากนี้ยูโนะจังจะเป็นคนนำทางให้เอง ต้องเข้าไปลึกกว่านี้แน่นอน ท่านเมลเทีย ลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย」

　ยูโนะ เธอก็ด้วยเหรอ?

　ไม่สิ ไม่ได้แล้ว

　「ดะ รอเดี๋ยวก่อน! แถว ๆ นี้ล่ะ! ต้องอยู่ใกล้ ๆ นี้แน่ ๆ」

　「ตามมาเร็ว ๆ ละกัน เราจะไปกันแล้ว」

　แล้วดาซก็เดินไป โดยมียูโนะเป็นคนนำทาง

　โรมิน่ามองฉันกับยูโนะสลับไปมา ก่อนจะพูดว่า「….เอ่อ ขอโทษนะ」เบา ๆ แล้วก็วิ่งตามยูโนะไป

　….ถึงฉันจะยังไม่เข้าใจว่าขอโทษทำไม แต่จะอยู่ตรงนี้คนเดียวก็ไม่ดี สุดท้ายฉันก็วิ่งตามสามคนนั้นไป