[นิยายแปล] Breakthrough with the Forbidden Master – ตอนที่ 7

ตอนที่7
 
“…ในเวลาอันสั้น ทุกคำตอบถูกหมด…นายน้อย สุดท้ายแล้วก็ผ่านบทเรียนของฉันไปได้…เย้ๆ”
 
และนั่น ด้วยน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ ซาดีซก็อนุญาติในผมไปข้างนอกได้ก่อนมื้อค่ำ
 
ทุกโจทย์ตอบได้อย่างถูกต้องในเวลาอันสั้น ผมไม่เคยรู้สึกดีใจเลย แต่ก็แสดงออกมาเหมือนภูมิใจ
 
”เอาหละ แทนคำขอบคุณ ผมจะพานายไปที่ๆนายอยากไป”
 
[อืม งั้นช่วยพาไปที่ย่านเจริญรุ่งเรืองที่สุดที]
 
”อา ไว้ใจได้เลย”
 
ผมออกจากบ้าน เดินผ่านเขตที่อยู่อาศัยระดับสูง และไปยังใจกลางเมือง ที่ที่เป็นศูนย์กลางของเมืองจักรวรรดิ
 
[การพัฒนาเกิดขึ้นมากมาย…ไม่มีบรรยากาศการฆ่าฟันกันเหมือนตอนสงครามเลย…เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ…ช่างสงบสุขจัง]
 
”เอ๊ะ”
 
[และพวกนี้…สิ่งเหล่านี้ โลกนี้พวกเขาได้รับมันมาจากการจัดการข้า…]
 
ออกมาข้างนอกเป็นครั้งแรกในรอบ10ปี ท้องฟ้า เมือง ความงดงามต่างๆ และผู้คนมากมาย
 
มันคงจะรู้สึกยุ่งยากสำหรับ เทร ไอน่า ผู้ที่เป็นปีศาจและศัตรูของมวลมนุษย์ แต่มันก็คงจะเป็นช่วงเวลาที่เขาจะได้ออกมาสู่โลกเช่นเดียวกัน
 
เพราะงั้นมันจึงเป็นเหตุผลที่ เทร ไอน่าดูวิวที่อยู่ตรงหน้าไปแบบเงียบๆสักพักนึง
 
”อ้า เหนื่อยโว้ยไม่รู้หละวะ วันนี้ฉันจะดื่มให้หนักเลย”
 
”เห๋ เห๋ เมียนายไม่ด่าหรอ”
 
”เอาน่า ไม่กันเร็วๆเพื่อน อย่าช้า!”
 
ภาพบรรยากาศแบบนี้มันเป็น”ชีวิตปกติ”
 
”แม่คับ ข้าวเย็นคืออะไรหรอครับ”
 
”แล้ว ลูกอยากกินอะไรหละ!”
 
”สเต็กฮะ!”
 
”นั่นสินะ! วันนี้คุณพ่อเงินเดือนออกด้วย เพราะงั้นแม่ก็คิดว่าจะใช้เยอะสักหน่อยนะ”
 
พวกผู้ชายตรงนั้นกำลังกลับบ้านจากการทำงาน พวกแม่บ้านก็ซื้อข้าวเย็นกับพวกลูกๆ
 
และก็ยังมีพวกเด็กนักเรียนที่กำลังคุยกับพวกเพื่อนๆหลังเลิกเรียน
 
”…แล้ว…นายคิดยังไงกับสิ่งเหล่านี้หละ?”
 
คิดยังไงกับภาพเหล่านี้? ผมถามคำถามพื้นฐานเลย
 
[ก็แน่นอนว่าข้าหงุดหงิด กับการรวมกลุ่มกันของพวกมนุษย์สกปรกจากสงคราม ใช้ชีวิตปวกเปียก วันๆเอาแต่พล่ามกับยิ้ม ข้าหละอยากจะทำลายล้างพวกมันซะเดี๋ยวนี้]
 
แม้ว่าจะเป็นร่างวิญญาณ แต่ดวงตาเย็นชาที่ส่งมาก็ทำให้กระดูกสันหลังของผมสั่นสะท้าน รู้สึกเหมือนโดนผ่าเส้นเลือด
 
ชายคนนี้ที่ผมคิดว่าคงจะมีประโยชน์แต่จริงๆก็ยังเป็นจอมมาร
 
แต่…
 
[ยังไงก็ตาม…ไม่สำคัญอีกแล้วว่าข้าจะคิดอย่างไร ข้าถูกจัดการลงแล้ว…โดยส่วนมากแล้ว ข้าก็เจอว่าข้ามีความประทับใจในสิ่งนี้แหละ การกระทำของข้ามันไม่มีผลต่ออนาคตอีกแล้ว มันอยู่นอกเหนือไปแล้ว]
 
ท้ายที่สุดแล้วผมก็ไม่รู้สึกถึงความโกรธหรือเกลียดชังเลย
 
ในทางตรงกันข้าม ปฏิกิริยาที่เขาแสดงออกมากลับทำให้อยากจะขำดังๆ ถ้ามองจากด้านหลังก็คงจะดูเศร้าเล็กน้อย แต่จอมมารก็ผงกหัวชัดเจน
 
“เป็นแบบนั้นหรอ?”
 
[เอาละ ข้าต้องพูดให้แน่ชัดกับเจ้าก่อน มันไม่มีอะไรที่ข้าทำได้อีกแล้ว]
 
ใช่แล้ว มันช่วยอะไรไม่ได้แล้ว
 
แค่เพราะว่าผมเป็นคนเดียวที่มองเห็นและได้ยินเสียงเขา มันเป็นไปไม่ได้ที่จอมมารจะมีผลอะไรต่อโลกอีกแล้ว
 
นั่นเป็นเหตุผลที่สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือมองโลกที่พ่อและพวกพ้องของเขาได้รับชัยชนะผ่านผม
 
ผมรู้สึกสงสารเขาที่สามารถทำได้แค่นี้นิดหน่อย แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะไม่ถามอะไรมากไปกว่านี้ เพราะมันไม่ใช่ที่ของผมที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับมัน
 
อย่างไรก็ตาม นี่จึงทำให้จอมมารแสดงออกอย่างชัดเจนเกี่ยวกับความรู้สึกของผม และได้ยินสิ่งที่ผมถามเกี่ยวกับเรื่องที่กังวล
 
“นี่ ‘ผู้กล้า’ ฮิโระ…พ่อผมหนะ…เขาแข็งแกร่งมั้ย?”
 
[ห๊า?ฮิโระ?]
 
”อ่าคือ ผมเป็นลูกของพ่อใช่มั้ยละ แต่ผมกลับไม่ได้รับการฝึกจากเขาเลย และตอนนี้บ้านเมืองสงบสุข ดังนั้นผมเลยไม่เคยเห็นเขาต่อสู้จริงจังเลย”
 
พ่อผมเป็นตัวตนที่สุดยอดมาก ดังนั้นมันเลยหลีกเลี่ยงที่จะถูกเปรียบเทียบไม่ได้
 
ยังไงก็ตาม ผมยังไม่เคยเห็นความสามารถที่แท้จริงของพ่อเลยเพราะผมรู้แค่เรื่องราวความสำเร็จและเกียรติยศที่เขาเคยทำสำเร็จ
 
ในแง่นั้น เขาและพ่อก็เคยเป็นปรปัที่เคยฆ่ากันมาก่อน
 
ด้วยเหตุผลนี้มันคงไม่เกินจริงนักที่จะพูดว่าเขารู้พลังของพ่อมากกว่าใครๆ
 
[ฮิโระ …ในความคิดข้า…พ่อของเจ้า…]
 
“อืม”
 
[…หรือก็คือ ผู้กล้า…]
 
ด้วยการแสดงออกที่เคร่งเครียดเล็กน้อย เขากำลังนึกถึงเรื่องราวในอดีต จอมมารคงกำลังนึกสิ่งที่เขาคุยกับพ่อของผม
 
[ปาร์ตี้ผู้กล้าแม่งเล่นตุกติก และโคตรไม่ดูสถานการณ์เลย! มันคงไม่เกินไปหรอกถ้าจะพูดว่าเจ้าพวกนั้นมันไม่รู้จักคำว่า “ยุติธรรมและตรงไปตรงมา”! อ้าาาา ช่างน่ารังเกียจจริงๆโว้ย]
 
…เขาคงเก็บความคับข้องใจประหลาดๆเอาไว้สิท่า
 
”ไม่ ไม่ เดี๋ยวนะ ขี้โกง…”
 
[โคตรขี้ขลาด! มันจะยอมรับได้ยังไงหละ? ในศึกสุดท้ายนะ…เจ้าพวกนั้นบุกเข้ามาในปราสาท…และพวกเจ็ดนักรบที่นำโดยฮิโระ ก็บุกมาถึงตัวข้า]
 
”เจ็ดคน…อ้อ… ‘เจ็ดวีรบุรุษแห่งมวลมนุษย์’ “
 
[ใช่!อย่างไรก็ตามมันก็ไม่แปลกอะไรจนมันมาถึงจุดเปลี่ยนนี้ มันควรจะเป็นการต่อสู้ตัวต่อตัวระหว่างจอมมารและผู้กล้าที่แข็งแกร่งที่สุดที่จะเป็นการตัดสินชะตาของโลกไม่ใช่หรอ? แต่พวกบ้านั่น…ทั้งเจ็ดคนดันโจมตีข้าพร้อมกันซะงั้น! แม่เจ้าด้วยนั่นแหละ!]
 
ออร่าของจอมมารดูจะถูกปลุกเล็กน้อย ไฟแค้นที่ถูกจุดด้วยสิ่งกระตุ้นความเดือดดาล
 
[ใช่แล้ว! ยิ่งกว่านั้นนะ ถ้ามันยังน่าตลกไม่พอ เจ้าฮิโระนะ… ”มวลมนุษย์ทั่วทั้งโลกเอ๋ย ได้โปรดให้เรายืมพลังด้วยเถิด” เป็นการวิงวอนในคำขอร้องที่มันไม่ควรจะทำได้ แล้วไอพวกมนุษย์ทั้งโลกก็ดันส่งพลังให้ไอเจ้าฮิโระ เอาชนะข้าได้ด้วยดาบขนาดยักษ์ ที่รวมพลังของไอบ้าทั่วโลกเอาไว้! ขี้โกงชัดๆ!]
 
เอ่อ…ถ้าคุณอยู่ฝั่งผู้กล้าแล้วฟังเรื่องนี้ คุณคงจะรู้สึกเหมือนหัวใจของคนทั้งโลกรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
 
แต่ถ้าจากมุมมองของเขา มันก็คงจะขี้โกงเกินไปที่จะสู้ตัวคนเดียวกับพลังของมนุษย์ทั้งโลก
 
”แต่ถ้าในฐานะผู้นำของกองทัพจอมมาร นายก็น่าจะเป็นตัวแทนของฝั่งนายสิ”
 
[……]
 
”ในตอนนั้น แล้วผู้ใต้บังคับบัญชาของนาย—“
 
[ไม่ต้องถามอะไรอีก วันนี้พอแค่นี้! พาข้าไปดูเมืองต่อพรุ่งนี้!]
 
พอเห็นว่ามันเหมือนว่าจากอารมณ์ไม่ค่อยดีจะกลับกลายเป็นความกระอักกระอ่วน จอมมารก็รีบพูดตัดบทเพื่อจบการพูดคุยทันที
 
ชัดเจนว่ามันคงเป็นเรื่องที่ผมไม่ควรไปแตะ
 
”อาาา…เห้อ แต่ผมต้องไปโรงเรียนพรุ่งนี้ ดังนั้นเรื่องนั้นคงต้องเอาไว้ทีหลัง”
 
[ไม่ต้องกังวลหรอก ข้าก็สนใจในสถาบันที่ฝึกนักรบของฝั่งมนุษย์เช่นกัน]
 
ในช่วงที่ผ่านมา มันดูไม่ได้เกิดความอันตรายอะไรกับผม และเจ้านี่ก็ดูทำอะไรไม่ได้เช่นกัน
 
ผมดันถูกสิงโดยพวกสิ่งประหลาดซะได้ แต่ผมคงจะอยู่ร่วมกับมันไปได้อีกสักหน่อย
 
[หืมมม? เจ้าหนู หนังสือที่วางซ้อนอยู่ที่ร้านตรงนั้น…ก็เป็นข้อเสนอเช่นกัน แต่…]
 
และจอมมารก็หยุดผมจากการกลับบ้าน
 
พอมองกลับไปก็เห็นจอมมารก็มองไปที่ร้านหนังสือที่มีมงกุฎเล็กๆอยู่ด้านหน้า
 
พอคิดเกี่ยวกับมัน ผมก็ค่อนข้างมั่นใจ…
 
”หืมมม? โอ้ ’Destiny Grand Order’ จะวางขายวันนี้นี่…”
 
เล่มต่อของซีรี่ย์นวนิยายขายดีระดับโลกจะวางขาย ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกนะ แต่…
 
[นะ-นั่นคืออะไรอะ? มันเกี่ยวอะไรกับ ‘Destiny Stay night’ รึเปล่า?] (ตรงนี้เหมือนผู้แต่งจะกล่าวถึงfateนะครับ เพราะเอาจริง fateกับdestinyก็แปลเหมือนกัน เดาว่าผู้แต่งคงชอบfateรึเปล่า)
 
”เอ๋…นี่มันมีตั้งแต่เมื่อ20ปีก่อนแล้วหรอนี่? มันถูกสร้างสร้างเป็นซีรี่ย์แต่…”
 
[อะไร? มันถูกสร้างเป็นซีรี่ย์แล้วหรอ?]
 
ในตอนนั้น จอมมารดูจะถูกสตั้นจากสายฟ้า
 
ไม่สิ จอมมารควรจะไม่ได้รับดาเมจจากเวทย์สายฟ้าระดับสูงด้วยซ้ำ แต่อ้าปากยังกับโดนสตั้นจริงๆ
 
[…เอ่อ ซื้อมันซะ]
 
เขากระแทกหน้าของเขาเข้ากับผม แล้วพูดด้วยตาที่แดงก่ำ
 
”ไม่สิ ทำไมจอมมาร…ถึงอยากได้หนังสือมนุษย์ละ…”
 
[เผ่าพันธ์ไม่เกี่ยวกับวัฒนธรรมเฟร้ย! ข้าอ่านมันมานานแล้ว…ข้าไม่ค่อยชอบมนุษย์หรอกเนอะแต่เรื่องนี้มันทำให้ข้าประทับใจเหลือเกิน] (ชัดเจนนะครับว่าผู้แต่งเป็นสาวกfate55555)
 
”โอ้โห! นี่นายเป็นจอมมารตัวจริงใช่มั้ยเนี่ย?”
 
[จริงสิ! เอาหละเจ้าหนู…ไปเอามันมาให้ข้าซะ!]
 
“ห๊า~!? ทำไมต้องผม!? อีกอย่างนะ ถึงผมจะซื้อมา แต่นายจะอ่านได้รึไง! นายจับหนังสือยังไม่ได้เลย”
เจ้าเปิดให้ข้าได้ไง! อย่ามาล้อเลียนข้านะเฟ้ย!]
 
“ชะ-ช่างดื้อรั้นซะจริงๆ”
 
ทีแรกผมก็ค่อนข้างรำคาญที่เขาเอาตัวเป็นที่ตั้งอยู่หรอก แต่ท้ายที่สุด เขาดูค่อนข้างน่าสงสารนะ และถ้ามันแค่หนังสือเล่มเดียว…
 
”อา โอเคพอละ ผมซื้อให้ก็ได้”
 
[เยี่ยมยอดมาก!]
 
เขามีความสุขกับเรื่องแค่นั้น…
 
สำหรับตอนนี้ ผมจะแค่รอดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
 
[อา…ยังไงก็ตาม เจ้าซื้อได้ใช่มั้ย? ในยุคก่อนๆหนังสือเล่มนั้นค่อนข้างรุนแรงและก็ค่อนข้างเข้มงวดเรื่องอายุหนะ…]
 
“ห๊ะ?เป็นงั้นหรอ? ไม่หรอก…ผมค่อนข้างแน่ใจว่ามันเขียนมาใหม่สำหรับทุกวัยนะ“
 
[ถ้ายังมีการควบคุมเรื่องอายุอยู่ งั้นคงต้องหาทางอื่น อย่างที่ข้าเคยซื้อหนังสืออ้างอิงเพื่อการศึกษามา2เล่ม แล้วค่อยแอบใส่ไประหว่าง2เล่มนั้น…]
 
”เดี๋ยวนะ นายเคยใช้กลยุทธแซนวิชเพื่อซื้อหนังสือโป๊หรอ?”
 
…เอ่อ งั้นมารอดูต่ออีกนิดนึงดีกว่า…