[นิยายแปล] Hell mode – ตอนที่ 26 ภาษี

บทที่ 26 ภาษี         

                อเลนที่กลับมาด้วยสภาพบาดแผลเต็มตัว ซึ่งพอเทเรเซียตรวจสอบแล้วว่าไม่ใช่แผลลึกเลยรู้สึกโล่งอก เขายังแบกอัลบาเฮรอนอยู่ ก่อนจะค่อยๆเอามันไปวางไว้ตรงห้องพื้นดิน ถ้าหากไม่กางปีก มันก็ตัวโตกว่าผู้ใหญ่นิดหน่อย เนื่องจากไม่ใช่บ้านที่ใหญ่โต ทำให้ส่วนขาโผล่ออกมาจากประตูหน้า

                “อเลนเกิดอะไรขึ้น!?”

                “คุณแม่ เห็นมันบินลงมาเลยไปจับครับ”

                (ไม่ได้โกหกสักหน่อย)

                “อเลย สุดยอดเลย!”

                คุเรนะยิ้มออกมาอย่างชื่นชม ไม่ตกใจกับอัลบาเฮรอน

                “มาม้า กลัวจังเลย”

                พอมัชชูเห็นอัลบาเฮรอนก็ร้องไห้ออกมาและไปซ่อนอยู่หลังเทเรเซีย

                (มัชชูเป็นพวกขี้ขลาดนี่นะ คงต้องเลี้ยงมัชชูให้เป็นผู้ชายที่แข็งแกร่ง ถึงกระนั้น น้ำหนักน่าจะมากกว่า 20 กิโลกรัมด้วยสิ ส่วนที่กินได้น่าจะประมาณ 10 กิโลกรัมสินะ ขนนกน่าจะพอใช้ได้ด้วย เนื่องจากเป็นมอนสเตอร์ต้องมีหินเวทอยู่ด้วย ฮึๆ เอาพวกนั้นไปขายละกัน)

                เกี่ยวกับวัตถุดิบของอัลบาเฮรอนอาจจะตีค่ามากเกินไป ถึงจะเป็นมอนสเตอร์ที่มีขนาดโตกว่าผู้ใหญ่ แต่ก็มีค่าแค่เป็นอาหารกับวัตถุดิบเท่านั้น

                ได้ยินเสียงถามมาว่าเกิดอะไรขึ้นจากด้านใน ดูเหมือนโรดันที่หลับอยู่จะรู้สึกตัว เทเรเซียเลยอธิบายสถานการณ์ให้ฟัง หา! เรื่องบ้าๆอย่างนั้น!! โรดันพูดและโผล่หน้าออกมาดู ระดับของห้องพื้นดินกับห้องนอนมันต่างกัน แถมมีมุมอับทำให้มองไม่เห็นอัลบาเฮรอน เลยจับหัวของมันให้ดู

                “อ๊ะ อัลบาเฮรอนจริงด้วย อเลยลูกจับมางั้นเหรอ ด้วยหินกับดาบไม้เนี่ยนะ?”

                “เอ๊ะ? ใช่ครับ”

                มุมมองแตกต่างกับเทเรเซียและคุเรนะ ตาขวาถูกทำลายด้วยหิน ส่วนคอโดนโจมตีหลายต่อหลายครั้งจนหัก คงกำลังวิเคราะห์อยู่ว่าจัดการมันอย่างไร

                โรดันคงอยากดูใกล้ๆ เลยยันตัวขึ้นมา แล้วมุ่งหน้ามาที่ห้องพื้นดิน

                “หา!? คุณพ่อใจเย็นๆสิครับ” 

                อเลนรีบร้อนขึ้นจากห้องพื้นดินไปห้องนั่งเล่น

                “เฮ้ย อะไรเนี่ย?”

                คนที่มาหาคือเกลด้า

                (หือ? ทำไมเกลด้าถึงมาในเวลาอย่างนี้? วันนี้ไม่น่ามีกำหนดการณ์ให้มาด้วย จะว่าไปคุเรนะก็ไม่มีกำหนดการณ์เหมือนกัน หรือว่า)

                ตั้งแต่วันที่โรดันฟื้นขึ้นมาก็ทำงานสวนจนไม่ได้เล่นกับคุเรนะ ทั้งคุเรนะและเกลด้าต่างก็รู้ว่ามีเรื่องที่บ้าน เลยบอกกับคุเรนะไปว่าตอนนี้คงเล่นด้วยไม่ได้ แต่พอผ่านไป 2-3 วันดูเหมือนเธออยากจะพบอเลนจนทนไม่ไหว

                แล้ว 2 – 3 วันนี้ เกลด้ายังบอกว่าพอกลับจากการทำงานสวนแล้วต้องเล่นกับเธอด้วย ดูเหมือนการเล่นกับคุเรนะจะลำบากกว่างานสวนอยู่ พอรู้ตัวว่าไม่ไหวก็เลยยอมปล่อยให้มาที่บ้านของอเลน แล้วอีกสักพักเกลด้าค่อยตามมา

                ถึงอเลนจะจ้องเกลด้า แต่เขาไม่ยอมสบตาด้วย ดูเหมือนคนก่อเหตุให้คุเรนะหนีออกมาจะเป็นเขา

                “ป๊ะป๋ะ อเลนจับมาได้ล่ะ! สุดยอดเลยใช่ไหม!!”

                คุเรนะกล่าวชมผลงานของอเลนกับเกลด้าที่จู่ๆมาหา โดยไม่สนใจการคาดเดาของอเลน เขาทำหน้าตาว่าจริงเหรอ ก่อนจะดูอัลบาเฮรอนที่จับมาได้ใกล้ๆ หลังจากนั้นก็มองไปที่โรดัน

                “ดูเหมือนจะจริงสินะ แล้วก็โรดันอย่าฝืน ไปนอนซะ ที่เหลือปล่อยให้ฉันจัดการเองได้ไหม?”

                “อ๊ะ? นั่นสินะ โทษทีแต่ฝากด้วยนะ”

                (หือ? อะไร? หรือว่าจะสอนวิธีแล่งั้นเหรอ? อย่างนั้นเยี่ยมเลย)

                “ถ้างั้น ไปกันเถอะอเลน”

                “เอ๊ะ? ที่ไหนเหรอ”

                “บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านไง เพราะต้องส่งมอบอัลบาเฮรอนนี้ให้ด้วย”

                “เอ๊ะ? ส่งมอบเหรอ?”

                (จริงดิ? มอนสเตอร์เป็นของหัวหน้าหมู่บ้านเหรอ?)

                เขาบอกให้ตามมาก่อนจะออกไปข้างนอก เลยตามเกลด้าที่แบกอัลบาเฮรอนออกไป

                “แล้วถ้าไม่รีดเลือดออกมันจะกินไม่ได้”

                เขาเอาเคียวที่วางอยู่ตรงห้องพื้นดินมาตัดคอ ให้เลือดไหลไปตามทางระบายน้ำของบ้าน

                “นี่จะเป็นของหัวหน้าหมู่บ้านเหรอ?”

                “ใช่แล้ว ต่อให้ทาสติดที่ดินจับมอนสเตอร์ได้ ทั้งหมดก็เป็นของท่านเจ้าเมือง แล้วส่วนที่พวกเราจะได้คือส่วนที่เหลือหลังจากโดนเก็บไปแล้ว 60%”

                (จริงดิ กฎการเก็บภาษี 60% ไม่ได้จำกัดอยู่แค่พืชที่เก็บเกี่ยวได้ มอนสเตอร์ที่จับได้เองก็โดนเก็บภาษีด้วยเหรอ)

                ดูเหมือนถ้าแค่กระต่ายมีเขาจะยอมปล่อยไปอยู่ แต่ถ้าเป็นมอนสเตอร์ระดับ D คงทำอย่างนั้นไม่ได้ ต้องทำการเสียภาษีอย่างจริงจัง กระต่ายมีเขาเป็นมอนสเตอร์ระดับ E ที่อยู่ต่ำสุด

                รู้สึกช็อกอยู่

                “แต่การที่โรดันบาดเจ็บในครั้งนี้ส่วนหนึ่งเพราะหัวหน้าหมู่บ้าน น่าจะพอต่อรองได้อยู่ ไหนจะเป็นเหยื่อตัวแรกของอเลนด้วย ข้าจะต่อรองให้ได้เลย”

                เพราะหัวหน้าหมู่บ้านฝืนเอาประชาชนที่ไม่มีประสบการณ์ 5 คนเข้ามาทำให้โรดันบาดเจ็บสาหัส เลยพูดกันว่าคงจะให้รับผิดชอบโดยขอเหยื่อในครั้งนี้ ดูเหมือนเกลด้าจะไปต่อรองกับหัวหน้าหมู่บ้านให้

                “อย่างนี้นี่เอง ถ้างั้น อยากจะให้ต่อรองอย่างนี้ครับ”

                อเลนฝากพูดเนื้อหาการต่อรอง ซึ่งเกลด้าก็ฟังแล้วพยักหน้าเข้าใจ

                เลือกของอัลบาเฮรอนไหลออกมาเยอะแล้ว เกลด้าเลยบอกกับเทเรเซียบอกว่าจะไปบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน และกลับมาก่อนพระอาทิตย์ตกดิน

                เกลด้าแบกอัลบาเฮรอนพาดหลัง และมุ่งหน้าไปบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านพร้อมกับอเลน เนื่องจากเป็นทางเดียวกับทางกลับบ้านของคุเรนะเลยพาเธอกลับไปด้วย

                “นี่ๆ พรุ่งนี้มาเล่นได้ไหม!?”

                ถูกถามว่าพรุ่งนี้จะมาเล่นได้หรือเปล่า

                (อืม ถอนมันฝรั่งเสร็จแล้วด้วย ตอนบ่ายเล่นคงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง)

                คุเรนะรอคำตอบอย่างตื่นเต้น ไม่รู้ทำไมเกลด้าถึงรอคำตอบอย่างตื่นเต้นเหมือนกัน อนึ่ง ช่วงนี้ถึงจะจบการเล่นตอน 4 โมงเย็น แต่เริ่มตั้งแต่บ่ายโมงบ้าง บ่าย 2 บ้าง พออายุ 6 ขวบเวลานอนกลางวันก็ลดลงทำให้เวลาเล่นเพิ่มขึ้น

                “นั่นสินะ พรุ่งนี้น่าจะไม่มีปัญหา มาได้เลย”

                “เย้!”

                คุเรนะแสดงสีหน้าดีใจออกมาเต็มที่ ไม่รู้ทำไมเกลด้าที่อยู่ข้างๆถึงลูบอกด้วยความโล่งใจ ดูเหมือนการเลี้ยงยอดนักดาบนี่คงลำบากเอาเรื่องอยู่

                พอส่งคุเรนะกลับบ้าน ก็เดินทางไปบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านต่อ

                พอเข้าไปในเขตที่อยู่อาศัย ถึงการแบกอัลบาเฮรอนที่ใหญ่โตจะทำให้ตกเป็นเป้าสายตา แต่ก็มุ่งหน้าไปบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านทั้งอย่างนั้น

                “หัวหน้าหมู่บ้านอยู่ไหม?”

                พูดพร้อมกับเคาะประตูบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ซึ่งเขาตอบกลับมาว่าอยู่เข้ามาสิ ทำให้แบกอัลบาเฮรอนเข้าไปข้างใน

                “โอ้ว! นี่มันอัลบาเฮรอนนี่  มีอะไรเหรอ?”

                ทำการวางอัลบาเฮรอนไว้ตรงลานกว้างที่ใช้จัดเลี้ยงอัศวินก่อนหน้านี้ เนื่องจากน่าจะเป็นของหัวหน้าหมู่บ้านกับเครือญาติ เลยให้สองคนจัดการ

                “อ้อ ลูกของโรดันบอกว่าจับได้ตอนที่มันบินลงมา เลยเอามาให้น่ะ”

                เกลด้าอธิบายกับหัวหน้าตามที่เตี๊ยมไว้กับอเลนระหว่างตอนเดินทางมา

                “อย่างนี้นี่เองๆ”

                “แล้วก็ โรดันไปล่าไม่ได้ใช่ไหม เลยจะขอทั้งหมดหลังจากที่ให้จนนกไปหมดแล้วได้ไหม?”

                “หา!?”

                ขนนกจะถูกเอาไปใช้เป็นวัตถุดิบสำหรับปากกาและเสื้อผ้า ถึงกระนั้นมันไม่ได้จำกัดอยู่ที่อัลบาเฮรอน ถ้าจับนกได้ยังไงก็จะไม่ทิ้งขนนก

                “อะไรกัน? แค่นี้ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่”

                “เดี๋ยวสิ อย่างนั้นมันน้อยเกินไปหน่อย…”

                ความเงียบเข้าปกคลุมตรงลานกว้าง ทั้งเกลด้าและหัวหน้าหมู่บ้านจ้องกัน และรอว่าใครจะยอมก่อน ดูเหมือนแค่ขนอย่างเดียวจะยากเกินไปสินะ

                “ช่วยไม่ได้ ถ้างั้นเอาหินเวทไปด้วยก็ได้ ว่าไงบ้าง อ้อ อยากให้ครอบครัวของโรดัน 4 คน ได้กินเนื้อด้วย เพราะใครไม่รู้ฝืนให้ทำอะไรเกินตัวจนบาดเจ็บและล่าไม่ได้เนี่ย”

                “หา!? คนที่ออกคำสั่งให้หาเนื้อเพิ่มขึ้นคือท่านเจ้าเมืองนะ เจ้าเองก็น่าจะรู้นี่”

                (หือ? ท่านเจ้าเมืองอยากได้เนื้อเพิ่ม ทำให้หัวหน้าหมู่บ้านเพิ่มจำนวนคนที่จะไปล่างั้นเหรอ?)

                “อ้อ นั่นสินะ แล้วจะเอายังไง? ขนนกกับหินเวทได้หรือเปล่า?”

                “นะ นั่นสินะ เอาเถอะ ได้โรดันช่วยเอาไว้เยอะอยู่ เอาอย่างนั้นก็ได้”

                เกลด้าชำเลืองมองอเลน แผนของอเลนคือจะให้แค่ขนนกถ้าไม่พอค่อยเพิ่มหินเวทเข้าไป ตอนแรกให้เริ่มต่อรองจากของน้อยๆก่อน แล้วถึงจะยอมประนีประนอม

                “ขอบคุณมากครับหัวหน้าหมู่บ้าน!!”

                อเลนตอบมาด้วยรอยยิ้ม

                “อืมๆ โตขึ้นมาเหมือนโรดันเลยนะ”

                “ถ้างั้น หลังจากนี้หากจับมาได้อีกให้แค่ขนนกกับหินเวทได้ใช่ไหมครับ?”

                “เอ๊ะ? เรื่องนั้น”

                ที่อเลนต้องการคือหลังจากนี้ต่างหาก อเลนคิดจะจับอัลบาเฮรอนต่อ เนื้อและพวกเครื่องในที่ตัดสินใจให้ทาสติดที่ดินทั้งหมดในครั้งนี้ มันน้อยกว่าที่เก็บตามปกติ 60 % อยู่ หัวหน้าหมู่บ้านเลยทำหน้าไม่พอใจ

                “หา!? นี่ๆ ถ้าคราวหน้าจับได้ก็เอาเหมือนเดิมไปสิ ถ้าคราวหน้ายังจับได้นะ”

                เกลด้าช่วยพูดเสริม

                “นะ นั่นสินะ ถ้ายังจับได้อีกเอาแบบเดิมก็ได้”

                “ขอบคุณมากครับ! การจะเอาเนื้อมามันค่อนข้างลำบาก เอาเป็นตอนเก็บภาษีของเดือนธันวาคมได้ไหมครับ?”

                แล้วก็รวบไปถึงวิธีการจัดเก็บด้วย การจะเอามาบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านทีละตัวมันค่อนข้างลำบาก

                “เอ๊ะ? นั่นสินะ อย่างนั้นก็ได้ ลูกชายของโรดันเอ๋ย”

                ถึงจะดูอิดออด แต่คงคิดว่าไม่มีครั้งถัดไป หัวหน้าหมู่บ้านเลยตอบรับทั้งสองอย่าง

                รถม้าที่จะมาเก็บมันฝรั่งช่วงต้นเดือนธันวาคม เลยตัดสินว่าถ้าถึงตอนนั้นค่อยเอาขนนกกับหินเวทส่งไปด้วย

                พอเริ่มมืดเลยเดินกลับบ้าน คน 2 คนที่รีบกลับบ้านก่อนที่จะมืด ระหว่างทางกลับอเลนได้รับคำชมว่าสมกับที่เป็นลูกชาของโรดันหลายต่อหลายครั้ง