[นิยายแปล] Hell mode – ตอนที่ 43 งานเลี้ยงอาหารเย็น

บทที่ 43 งานเลี้ยงอาหารเย็น        

            กลางเดือนตุลาคม พอเข้าเดือนตุลาคมอเลนก็อายุ 8 ขวบ

            วันนี้เจ้าเมืองจะมา หลายวันก่อนหน้านี้คนรับใช้มาบอกหัวหน้าหมู่บ้านว่าเจ้าเมืองจะมาวันไหน พอวันรุ่งขึ้นคนรับใช้ของหัวหน้าหมู่บ้านก็มาบอกโรดันกับเกลด้าต่อ

            อเลนรับหน้าที่เป็นคนแนะนำ ต้องอธิบายการล่าหมูป่าให้กับเจ้าเมือง แถมต้องไปช่วยบริการในงานเลี้ยงกลางคืนก่อนหน้านั้นหนึ่งวันด้วย ถ้าตอนนั้นโดนถามเกี่ยวกับการล่ายังไงก็ต้องตอบให้ได้

            ทำการเตรียมตัวตั้งแต่เช้าและต้องมุ่งหน้าไปบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านก่อนเที่ยง อนึ่ง โรดันกับเกลด้าไม่ได้ไปด้วย ทาสติดที่ดินคงพบเจ้าเมืองไม่ได้ง่ายๆ

            มาถึงก่อน 9 โมงเช้า และ(นอน)รอที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

            ก่อนเที่ยงถูกปลุกโดยประชาชนที่ทำงานอยู่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน หลังจากนี้ต้องไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวให้เรียบร้อย

            (โอ๊ะ? น่าจะเป็นการแช่น้ำอุ่นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ทุกทีแช่แต่น้ำเย็น)

            กลางฤดูร้อนในวันที่ร้อนระอุ มีบ้างที่ไปเปลือยกายแช่น้ำในถังไม้ขนาดใหญ่ เนื่องจากเป็นทาสติดที่ดินเลยไม่มีสบู่ให้ใช้ ได้แค่เศษผ้ามาถูตัวเท่านั้น

            เข้าไปแช่ในถังไม้ที่บรรจุน้ำอุ่น ต้องทำตัวให้สะอาดในระหว่งที่น้ำยังอุ่นอยู่ เสื้อผ้าเองก็เป็นเสื้อผ้าที่ดูดีขนาดที่ประชาชนธรรมดายังไม่มีโอกาสได้สวมใส่สักเท่าไร

            หลังจากนั้นก็รอประมาณ 3 ชั่วโมง และโดนบอกว่าต้องรอโดยห้ามนอน

            (เดี๋ยวสิ รอนานเกินไปแล้ว)

            เสียงระฆังบอกเวลาบ่าย 3 โมง แล้วก็รออีกประมาณ 1 ชั่วโมง ดูเหมือนจะมาถึงแล้ว เพราะได้ยินเสียงเซ็งแซ่จากภายในบ้าน

            หลังจากนั้นไม่นานเจ้าเมืองก็เข้ามาในบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน หลังจากนี้จะมีงานเลี้ยงกลางคืนตรงห้องโถงของบ้านหัวหน้าหมู่บ้าน ถึงจะบอกว่างานเลี้ยงกลางคืน แต่ก็แค่กินอาหารเย็นธรรมดา มีแค่เจ้าเมืองกับลูกน้องที่กิน มีแค่หัวหน้าหมู่บ้านคนเดียวที่เป็นตัวแทนหมู่บ้านเข้าร่วมรับประทานอาหาร

            ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเจ้าเมืองมาจากหัวหน้าหมู่บ้านก่อนหน้านี้แล้ว

            เมืองที่ท่านเจ้าเมืองอยู่คืออาณาจักรแกรนเวล การเดินทางจากที่นี่ต้องใช้เวลาประมาณ 5 วัน หลังจากนี้ต้องไปคอยบริการท่านบารอนแกรนเวล เดินทางมาหมู่บ้านเป็นเวลา 5 วันคงเหนื่อยเอาเรื่องอยู่

            ในระหว่างที่คิดอย่างนั้นก็ถึงเวลาออกโรงแล้ว ครัวขนาดใหญ่ของหัวหน้าหมู่บ้านค่อนข้างยุ่ง มีผู้หญิง 5 – 6 คนวิ่งทำอาหารไปมาอยู่ แล้วอาหารจานโตที่ดูงดงามก็ถูกเอามาวางเรียงราย

            หัวหน้าหมู่บ้านอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องโถง ส่วนเจ้าเมืองตอนนี้อยู่ในห้องโถงแล้ว อเลนเลยเข้าไปพร้อมกับหัวหน้าหมู่บ้าน รู้สึกได้เลยว่าหัวหน้าหมู่บ้านค่อนข้างเกร็งอยู่

            พอหัวหน้าหมู่บ้านเดินนำเข้าไปผ่านประตูก็กล่าวทักทายต้อนรับ ก่อนจะบอกว่าเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว

            “ยกอาหารเข้ามาได้”

            หัวหน้าหมู่บ้านสั่งให้ยกอาหารเข้ามาผ่านทางประตู

            อเลนยกของเรียกน้ำย่อยเข้ามา มีโต๊ะอยู่ตรงกลางแค่ตัวเดียว

            (ที่นั่งอยู่ด้านในสุดคือเจ้าเมืองสินะ)

            ที่นั่งเจ้าของงานด้านในสุดคือเจ้าเมือง ชายที่มีเส้นผมสีม่วงอ่อน ดวงตาราวกับเหยี่ยว เป็นแววตาที่ดูเข้มงวด อายุน่าจะ 40 กลางๆ

            พยายามยกจานอาหารไปวางอย่างเงียบๆโดยไม่สบสายตา ให้กับเจ้าเมืองที่นั่งอยู่ด้านในสุด

            และค่อยๆยกอาหารเข้ามา ได้ทำการเตรียมไว้บน ถาดตรงหน้าทางเข้าห้องโถงให้แล้ว ไม่จำเป็นต้องไปถึงห้องครัว  แค่ไปกลับระหว่างทางเข้ากับโต๊ะพอ จะให้ทุกคนช่วยยกก็ได้อยู่หรอก แต่อเลนทำหน้าที่บริการแค่คนเดียว

            (เริ่มยกไปให้โดยเริ่มจากเจ้าเมือง ถ้ารวมกับหัวหน้าหมู่บ้านก็มีแค่ 6 คนเหรอ หือ? มีเด็กอยู่ด้วย? ลูกสาวของเจ้าเมืองเหรอ?)

            ทำการยกไปเสิร์ฟตามลำดับ โดยข้างๆของชายที่น่าจะเป็นเจ้าเมืองมีชายไว้หนวดกับเส้นผมสีขาวที่ให้ความรู้สึกเหมือนพ่อบ้าน กับหัวหน้าและรองหัวหน้ากลุ่มอัศวินที่มาพบคุเรนะอยู่ด้วย

            และที่นั่งด้านข้างของเจ้าเมืองมีเด็กผู้หญิงที่มีผมสีม่วงอ่อนเช่นเดียวกับเจ้าเมืองนั่งอยู่ ดูแล้วอายุน่าจะเท่ากับอเลน

            “อย่างไรก็ตาม ขอบคุณสำหรับความเหนื่อยยากในการดูแลหมู่บ้านบุกเบิกนะ”

            “ขะ ขอบพระคุณมากครับ”

            เจ้าเมืองพูดขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้าน

            “เป็นเวลา 15 ปีตั้งแต่ออกคำสั่งบุกเบิกอาณาจักร ไม่เคยมีอาณาจักรไหนทำการบุกเบิกสำเร็จได้เท่านี้มาก่อน เดโบจิเอ๋ยทำได้ดีมากที่รวบรวมชาวบ้านจนพัฒนามาได้ถึงขนาดนี้”

            (คำสั่งบุกเบิกอาณาจักร? มันคืออะไรกัน?)

            ในระหว่างที่เจ้าเมืองชมหัวหน้าหมู่บ้าน อเลนก็ตั้งใจฟังการสนทนา บางทีอาจจะมีข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับการล่าหมูป่าพรุ่งนี้ออกมาก็ได้

            “ทุกคน ตั้งใจทำงานเพื่อท่านเจ้าเมืองไงครับ”

            หัวหน้าหมู่บ้านผงกหัวง่กๆ ดูเหมือนจะไม่มีความอยากอาหารเพราะไม่ได้แตะอาหารเรียกน้ำย่อยเลย

            “ต้องขอโทษเรื่องเนื้อหมูป่าด้วยจริงๆ สิ่งนี้เป็นราชโองการน่ะ”

            (หือ? ราชาเป็นคนบอกให้ล่าหมูป่าเหรอ? เรื่องชักไปกันใหญ่แล้วนะเนี่ย)

            ตั้งใจฟังเนื่องจากเป็นเรื่องเกี่ยวกับการล่าหมูป่า แถมยังต้องคอยบริการไปด้วยทำให้มันยุ่งเอาเรื่อง

            “ปะ เป็นราชโองการสินะครับ”

            “ใช่แล้ว เป็นความผิดของเซอรคาร์เนลที่พูดอะไรอย่างนั้นด้วย เจ้าเซอร์คาร์เนลดันไปพูดเรื่องการล่าหมูป่าตอนเข้าเฝ้า เพราะอย่างนั้น……”

            เพราะนึกถึงเรื่องนั้นทำให้เจ้าเมืองโกรธ ยิ่งทำให้สายตาดูน่ากลัวขึ้นไปอีก หัวหน้าหมู่บ้านสั่นกลัวเพราะท่าทางที่เปลี่ยนไป จนเหงื่อเริ่มไหลออกมาจากหน้าผาก

            “นายท่าน หัวหน้าหมู่บ้านกลัวแย่แล้วครับ แถมถ้าล่าได้ครบตามเป้าหมาย 20 ตัว การประเมินคุณค่าของนายท่านจะเพิ่มขึ้นด้วยนี่ครับ”

            พ่อบ้านที่ดูเหมือนอายุ 60 ปี พูดแทรกขึ้นมาโดยไม่มองเจ้าเมือง

           “อืม? นะ นั่นสินะ หัวหน้าหมู่บ้านเดโบจิเอ๋ย ขอโทษด้วย เพราะเรื่องการล่าหมูป่ารู้ถึงหูของท่านราชาเลยโดนสั่งให้ล่ามากขึ้นน่ะ”

            “มีเรื่องอย่างนี้นี่เอง”

            เจ้าเมืองพูดสรุปเกี่ยวกับที่ต้องล่าหมูป่าเพิ่มขึ้น

            แล้วเนื้อที่เป็นอาหารจานหลักก็ถูกยกมาและวางไล่ตามลำดับเริ่มจากเจ้าเมือง

            “อืม! เนื้อนี้อร่อยมาก!!”

            “อะ อร่อยจริงๆนะคะเนี่ย!!”

            เจ้าเมืองกับลูกสาวทำตาโตกับความอร่อย

            “หัวหน้าหมู่บ้าน นี่มันอะไรเหรอ?”

            เนื่องจากมันอร่อยมากเลยถามหัวหน้าหมู่บ้าน

            “เอ๊ะ? อ๊ะ? เอ่อ นี่มัน……”

            หัวหน้าหมู่บ้านที่จู่ๆถูกถามพูดจาติดขัด

            “นี่คือเนื้อของอัลบาเฮรอนครับ เพิ่งจับมาเมื่อวานเพื่อมอบให้กับท่านเจ้าเมืองครับ มันเป็นส่วนอก ต้นขาและตับ โดยปรุงรสด้วยสมุนไพรครับ”

            “หือ? อย่างนั้นเหรอ……” 

            อเลนตอบแทนหัวหน้าหมู่บ้านที่พูดอะไรไม่ออก

            แล้วสายตาของทุกคนก็มารวมกันที่อเลน เหล่าเจ้าเมืองรู้สึกสนใจในตัวเด็กชายผมดำที่มาคอยบริการ

            อเลนที่รู้สึกถึงสายตาทำการผงกศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะเก็บจานที่กินเสร็จแล้ว ถึงจะนั่งเพียงแค่ 6 คน แต่ทำการบริการแค่คนเดียวมันค่อนข้างยุ่งอยู่ ต้องเดินไปกลับระหว่างห้องโถงกับทางเข้า

            “สมกับที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน มีลูกชายที่ยอดเยี่ยมไปเลยนี่ ไม่เคยรู้มาก่อนเลย”

            “เอ๊ะ? เอ่อ เด็กคนนี้เป็นลูกของโรดันครับ……”

            เจ้าเมืองบอกว่าเป็นเด็กที่ขยันขันแข็ง แต่หัวหน้าหมู่บ้านปฏิเสธบอกไม่ใช่ลูกของตัวเอง

            “โรดัน?”

            “อ้อ นายท่านนึกออกแล้วครับ เด็กคนนั้นคือลูกของโรดันที่เป็นผู้นำการล่าหมูป่าครับ”

            ดูเหมือนหัวหน้าอัศวินจะนึกออกแล้ว งานเลี้ยงเมื่อ 2 ปีก่อนนั่งโต๊ะเดียวกับหัวหน้าอัศวิน

            “ลูกของโรดันที่ทำการล่าหมูป่าเหรอ?”

            “ครับ ลูกของโรดัน ชื่อว่าอเลนครับ จะเป็นผู้แนะนำเกี่ยวกับการล่าหมูป่าในวันพรุ่งนี้ครับ”

            ทำการทักทายเพราะถูกเจ้าเมืองเรียก

            “โรดันเป็นอัศวินตกอับอย่างนั้นเหรอ? มีลูกที่ยอดเยี่ยมไปเลยนะเนี่ย”

            “มะ ไม่ใช่ครับ เป็นตระกูลทาสติดที่ดินครับ”

            เนื่องจากเป็นเด็กที่มารยาทดีมาก เลยถามว่าพ่ออย่างโรดัน เป็นอดีตอัศวินหรือเปล่า แต่หัวหน้าหมู่บ้านรู้จักกับพ่อเลยบอกว่าไม่ใช่อย่างนั้น ทันใดนั้นเอง

            “เอ๊ะ!? ห้องโถงนี้มีทาสติดที่ดินเหรอ!!”

            เด็กผู้หญิงที่ชวนให้คิดว่าเป็นลูกสาวของเจ้าเมือง แสดงความไม่สบอารมณ์ที่รู้ว่ามีทาสติดที่ดินในห้องโถง ใบหน้าที่งดงามบิดเบี้ยวจ้องมองมาที่อเลน

            “หือ!? เซซิล ทาสติดที่ดินเองก็เป็นประชากรที่น่าภาคภูมิใจของอาณาจักร! ห้ามพูดอะไรเช่นนั้น!!”

            ส่งเสียงอันดังออกมาโดยไม่รู้ตัว

            “ขะ ขอโทษค่ะ ท่านพ่อ”

            ลูกสาวเจ้าเมืองเซซิลขอโทษทั้งน้ำตา และ

            ชิ!

            (เหวอ ทำไมถึงมาจ้องผมอย่างนั้นเนี่ย)

            จ้องอเลนราวกับอยากจะบอกว่าเพราะนายทำให้โดนพ่อดุเลย โดนจ้องด้วยสายตาชี้ขึ้นอันแข็งกร้าวที่ได้รบสืบทอดมาจากครอบครัวดวงตาสีแดงเข้มเหมือนแสดงอารมณ์ในตอนนี้ออกมาเลย อเลนเลยเบือนสายตาหนีราวกับไม่อยากจะสบตา

            “แล้วก็อเลนเอ๋ย”

            “ครับท่านเจ้าเมือง”

            เจ้าเมืองพูดกับอเลนต่อ

            “บอกว่าพรุ่งนี้จะแนะนำการล่าหมูป่าสินะ”

            1”ครับ”

            “ตั้งใจอธิบายการล่าให้ที”

            “ตั้งใจจะทำเช่นนั้นอยู่แล้วครับ”

            “เซนอฟเองก็ตั้งใจฟังด้วยนะ”

            “ครับ!!”

            หัวหน้ากลุ่มอัศวินตอบกลับมา ดูเหมือนเขาจะมีชื่อว่าเซนอฟ

            (หือ? ให้หัวหน้าอัศวินตั้งใจฟัง? หมายความว่ายังไงกัน?)

            ใบหน้าของอเลนแสดงความรู้สึกสงสัยขึ้นมา

            “บุตรของโรดันเอ๋ย การล่าในครั้งนี้ยังไงก็ต้องล่าให้ได้ 20 ตัว เพราะเป็นราชโองการน่ะ”

            หัวหน้าอัศวินพูดกับอเลน ราวกับจะตอบความสงสัยของอเลน ทำให้อเลนเองหันหน้าไปทางหัวหน้าอัศวิน

            “ครับ”

            “ถ้าไปดูแล้วคิดว่าสำเร็จได้ยาก พวกข้ากลุ่มอัศวินจะเข้าร่วมด้วย”

            (เอ๊ะ? ไม่ใช่แค่มาดูอย่างเดียวเหรอ)

            ในที่สุดก็เข้าใจเหตุผลที่เจ้าเมืองมาแล้ว ปีนี้ยังไงก็ต้องทำการล่าให้ได้ 20 ตัว ปีที่แล้วล่า 15 ตัวได้สำเร็จ แต่ไม่มีหลักประกันว่าปีนี้จะล่าได้ 20 ตัว

            เจ้าเมืองเป็นห่วงเพราะยังไงก็ต้องทำให้สำเร็จ

            พากลุ่มอัศวินมาที่นี่เพื่อทำการล่าหมูป่าให้สำเร็จตามราชโองการ

            “เป็นอย่างนี้นี่เองสินะครับ”

            หัวหน้าหมู่บ้านเองก็เข้าใจเรื่องราว และพยักหน้าเห็นด้วย

            “ท่านเจ้าเมือง”

            แล้วอเลนก็พูดขึ้นมา

            “มีอะไรเหรอ? ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าหากอธิบายได้ดีแล้วละก็ หลังจากนี้ให้กลุ่มอัศวินศักดิ์จัดการก็ได้ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง”

            เจ้าเมืองบอกว่าแค่สอนวิธีล่าให้อย่างเดียวก็พอ

            “ไม่เป็นไรครับท่านเจ้าเมือง แค่ 20 ตัวเท่านั้นเองครับ”

            “พรวด!?”

            หัวหน้าหมู่บ้านสำลักต่อคำพูดของอเลน ส่วนเจ้าเมืองและหัวหน้ากลุ่มอัศวินทำตาโต

            “การล่าหมูป่าพรุ่งนี้ จะแสดงให้เห็นเองว่าถ้าหมู่บ้านคุเรนะร่วมมือกันเป็นหนึ่งแล้วละก็ เป้าหมายแค่ 20 ตัวทำได้สำเร็จอย่างแน่นอนครับ”

            อเลนก้มศีรษะและพูดออกมาอย่างชัดเจนท่ามกลางสายตาของทั้ง 6 คน ไม่มีแต่ความหวาดกลัวและความลังเล 

            เพราะพูดออกมาชัดเจนมาก ทำให้ทุกคนถึงกับตกตะลึงจนไม่มีใครตอบอะไรกลับมาเลย