[นิยายแปล] Hell mode – ตอนที่ 65 ซื้อของ

บทที่ 65 ซื้อของ

            ผ่านมาอีกราวๆครึ่งปีจนมาถึงปลายเดือนกันยายน วันนี้เป็นวันหยุดของอเลน

            ถ้าเป็นตามปกติคงวิ่งอยู่ใกล้ๆเมืองแกรนเวล แต่วันนี้วิ่งอยู่ในเมือง ตั้งใจว่าจะเอาเงินที่สะสมมาเกือบ 10 เดือนออกไปซื้อของ

            ตอนสิ้นเดือนเมษายน พ่อบ้านเรียกให้ไปที่ห้องพักพ่อบ้าน และบอกผลพิธีประเมินของมัชชูให้ทราบ

            เขาบอกออมาว่ามัชชูมีพรสวรรค์ของผู้ใช้หอก

            ไวเคานต์คาร์เนลดีใจที่ลูกของตัวเองไม่มีพรสวรรค์ แต่พออเลนได้ยินอย่างนั้นกลับรู้สึกยินดี

            และฝากให้คนส่งสารไปบอกด้วยว่าอเลนแข็งแรงดีและขยันขันแข็งอยู่ที่เมืองแกรนเวล ทำให้พูดขอบคุณพ่อบ้านออกไป

            อเลนเดินไปในเมือง

            “โอ้! สวัสดี”

            (หือ?)

            “อ๊ะ สวัสดีครับ”

            โดยส่งเสียงทักทายกลางเมือง โดยคนที่หน้าตาคุ้นๆ

            “ตอนโน้นขอบคุณมากเลยนะครับ”

            “ไม่หรอกครับ ถ้าปลอดภัยก็ดีแล้วครับ”

            ดูเหมือนจะเป็นพ่อค้าที่เคยช่วยตอนออกไปนอกเมืองก่อนหน้านี้ เขาโค้งศีรษะให้ เนื่องจากผู้ใหญ่โค้งศีรษะให้กับเด็กทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาให้ความสนใจ

            ตั้งแต่เป็นนายพรานได้ช่วยเหลือพ่อค้าและนักเดินทางอย่างพ่อค้าคนนี้อยู่หลายคน ถึงฤดูหนาวนักผจญภัยจะไม่ค่อยออกมาทำงานสักเท่าไร แต่พอฤดูใบไม้ผลิก็เริ่มออกมากัน ซึ่งได้ช่วยนักผจญภัยเหล่านั้นหลายคนอยู่เหมือนกัน

            จะมีประมาณเดือนละ 1 ครั้ง ที่สัตว์อัญเชิญนก E จะมาขอความช่วยเหลือในระหว่างที่ตามหาศัตรู

            เนื่องจากเป็นงานของนายพรายด้วยเลยไปช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ถ้าจำเป็นต้องใช้สมุนไพรแห่งชีวิตจะกำส่วนที่เป็นใบเอาไว้แล้วใช้ออกไป ถึงจะต้องใช้หินเวทระดับ E ถึง 5 ก้อน แต่ไม่ได้เสียดายอะไรขนาดนั้น

            “โอ๊ะ อเลน เจอตัวสักที”

            พอได้รับการขอบคุณจากพ่อค้าในเมือง ก็มีคนส่งเสียงทักมา

            นักผจญภัยที่เหน็บดาบไว้ตรงเอว ข้างๆ มีนักผจญภัยหญิง 2 คนยืนอยู่

            “อ๊ะ คุณเรเวน สวัสดีครับ คุณริต้ากับคุณมิลซี่เองก็สวัสดีครับ”

            “ถ้างั้น ไปกินข้าวกันเถอะ”

            “ครับ”

            ตอนนี้เป็นช่วงก่อนเที่ยง เลยโดนชวนไปกินข้าว แล้วทั้ง 4 คนก็เข้าไปในร้านอาหารตรงถนนสายหลัก

            (จะว่าไป เพิ่งเคยเข้าร้านอาหารในเมืองเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย)

            งานของคนรับใช้ฝึกหัดกับการออกล่าทำตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นยันพระอาทิตย์ตก นอกจากเรื่องพวกนั้นแทบไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่เคยมาเล่นในเมืองเลยสักครั้ง ถึงจะมาเมืองนี้เกือบ 1 ปีแล้ว แต่มีร้านและสถานท่ที่ไม่เคยไปอยู่มาก

            “เอ้า ยังรวบรวมอยู่ใช่ไหม?”

            ระหว่างที่รออาหาร เรเวนก็มอบถุงเล็กๆมาให้

            “เอ๊ะ? จะดีหรือครับ?”

            “แน่นอนอยู่แล้ว”

            พอลองเปิดถุงดู ก็พบว่าข้างในมีหินเวทระดับ E ประมาณ 100 ก้อน ทุกครั้งมี 100 ก้อนพอดี ครั้งนี้เองก็น่าจะมี 100 ก้อนเช่นกัน เท่านี้ก็ 500 ก้อนแล้ว เพราะอย่างนี้ทำให้หินเวทระดับ E มีเพิ่มมากขึ้น เลยทำการเก็บหินเวทลงในถุงผ้า

            เรเวนเองคงรู้ก่อนหน้านี้แล้วว่าเป็นคนของตระกูลแกรนเวล รู้ได้อย่างไรนะหรือ เพราะว่ามีนักผจญภัยหลายคนที่ได้รับความช่วยเหลือและอาจจะบอกต่อๆกันไปเรื่อยๆก็ได้

            ถึงจะโดนรู้ไปแล้วแต่ถ้ามีธุระก็ยังนัดพบกันอย่างนี้อยู่

            “แล้ว เรียกมามีอะไรเหรอ?”

            ยังไม่ได้บอกธุระ เนื่องจากไปยังที่พักของพวกเรเวนแล้วแต่เขาไม่อยู่ เลยฝากให้ประชาสัมพันธ์ช่วยบอก ว่า วันนี้ให้มาตรงลานกว้างใจกลางเมืองที

            “จริงๆแล้ว ว่าจะไปล่าให้ห่างออกจากเมืองอีกสักหน่อยครับ เลยอยากจะให้ช่วยบอกลักษณะเด่นของมอนสเตอร์ระดับ C ให้หน่อยครับ แล้วก็จำนวนที่มอนสเตอร์ปรากฏตัวต่อครั้งด้วยครับ”

            “““!”””

            พวกเรเวนทั้ง 3 คนประหลาดใจ แล้วอาหารก็ยกมาเสิร์ฟ อาหารเนื้อน่าอร่อยที่ราคาหลายเหรียญเงิน

            “เธอรู้หรือเปล่า? ต่อให้นักผจญภัยระดับ C ถ้าโชคร้ายอาจจะตายได้เหมือนกันนะ”

            “ใช่แล้วครับ ดังนั้นเลยอยากจะให้ช่วยบอกข้อมูลเกี่ยวกับมอนสเตอร์ให้ฟังหน่อยครับ”

            ตอนที่พบกันครั้งก่อนได้รับการบอกเรื่องระดับของนักผจญภัย โดยจะเริ่มตั้งแต่ระดับ E เหมือนกับมอนสเตอร์ และมีจนถึงระดับ S ตามปกติถ้าปราบมอนสเตอร์ระดับเดียวกันก็ค่อนข้างยากแล้ว ถ้าโชคร้ายอาจจะถึงตายได้

            อเลนยังอายุแค่ 8 ขวบเลยยังเป็นนักผจญภัยไม่ได้ ถ้าหากเลิกเป็นคนรับใช้ฝึกหัดแล้วว่าจะไปเป็นนักผจญภัยอยู่ ถึงจะไม่ใช่ข้อมูลที่เร่งด่วน แต่ก็ถามเผื่อเอาไว้ก่อน

            พวกเรเวนเป็นนักผจญภัยระดับ C การบาดเจ็บตอนเดือนธันวาคมปีที่แล้ว พวกเรเวนโดนมอนสเตอร์ระดับ C อย่างมดเกราะเข้าโจมตี เนื่องจากมันมาเป็นฝูงทำให้ค่อนข้างอันตราย

            อเลนตัดสินใจแล้วว่าจะเปลี่ยนสถานที่ล่าจากมอนสเตอร์ระดับ D เป็นระดับ C

            เหตุผลก็คือ

            ・จำนวนก็อบลินลดลง

            ・เนื่องจากเลเวลที่เพิ่มขึ้น ทำให้การจะเพิ่มเลเวลด้วยก็อบลินเป็นเรื่องที่ยาก

            ・เดือนหน้าจะอายุ 9 ขวบ ทำให้ปลดค่าสเตตัสเพิ่มอีกนิดหน่อย (จากเดิม ค่าพลัง 0.8 เท่า กลายเป็น 0.9 เท่า)

            ・มีสต็อคของหินเวทระดับ E จำนวนมากที่ได้รับมาบ้าง จากการล่าบ้าง ต่อให้เปลี่ยนสถานที่ล่าและใช้สิ้นเปลืองขึ้นก็ไม่เป็นไรแล้ว

            ・เสริมความแข็งแกร่งเพิ่มจากเลเวล 4 เป็นเลเวล 5 แล้ว

            ก่อนหน้านี้เล็กน้อย ตอนงานเลี้ยงอาหารเย็นได้ยินรายงานจากหัวหน้ากลุ่มอัศวินที่บอกบารอนแกรนเวลว่า ครึ่งปีนี้จำนวนของชาวบ้านที่ได้รับความเสียหายจากก็อบลินลดลงไปครึ่งต่อครึ่ง 

            ระหว่างเมืองกับเทือกเขามังกรขาวไม่ได้มีแค่ก็อบลิน บางทีอาจจะมีสาเหตุอื่นด้วยก็ได้ แต่ช่วง 9 เดือนมานี้อเลนล่าก็อบลินเกินหมื่นตัวไปแล้ว

            ช่วงนี้ใช้เวลานานกว่าจะหาก็อบลินเจอ ไหนๆก็สะสมหินเวทได้เยอะแล้ว เลยว่าจะไปท้าทายกับระดับถัดไปดู

            ในระหว่างที่รับประทานอาหาร ก็ทำการฟังและจดข้อมูลของมอนสเตอร์ระดับ C ลงในสมุดเวทมนตร์

            พอกินอาหารเสร็จแล้ว เลยออกไปซื้อของต่อ ไปซื้อชุดป้องกันหลังจากผ่านมาแล้ว 9 เดือน

            “ยินดีต้อนรับ”

            ทั้ง 4 คนเข้าไปในร้านที่เรเวนแนะนำ ถึงเจ้าของร้านจะเห็นว่าพาเด็กมาด้วย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ

            “แล้วอยากได้แบบไหนเหรอ?”

            “นั่นสิครับ อยากได้แบบที่ไม่ขัดขวางการเคลื่อนไหวครับ”

            เรเวนนึกถึงตอนที่พบกันครั้งแรกแล้ววิ่งจากไป

            “ถ้างั้นไม่ใช่ชุดเกราะจะดีกว่าสินะ เอาเป็นขุดทนทานที่เบาๆละกัน”

            ในระหว่างที่ปรึกษากับเรเวน…

            “ถ้าเป็นอเลนคุง อย่างนี้น่าจะดีกว่า? เนอะมิลซี่?”

            “อะ อืม”

            ริต้าเอากางเกงขาสั้นมา และทำการตรวจสอบขนาดของกางเกงว่าพอดีกับอเลนหรือเปล่า เหมือนพี่สาวที่มาเลือกชุดให้กับหลายชายเลย

            (อืม เหมือนชุดเด็กอนุบาลหรือเด็กประถมเลยแฮะ)

            “นี่ราคาเท่าไรเหรอครับ?”

            ให้ความสำคัญกับความสามารถมากกว่าภาพลักษณ์ ไม่สิสนแค่ความสามารถเท่านั้น

            สมัยที่อเลนยังเป็นเคนอิจิ จะตามหาชุดป้องกันที่เน้นพลังป้องกัน ขึ้นอยู่กับเกมก็จะมีความสามารถในการต้านทานชนิดต่างๆ ทั้งต้านทานเวทมนตร์บ้าง ต้านทานดีบัฟบ้าง อุปกรณ์ป้องกันไม่ได้ต้องการอะไรอย่างอื่นนอกจากพลังป้องกันและความต้านทาน ไม่สนใจว่ามันภาพลักษณ์มันจะเป็นอย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเกมออนไลน์จะมีส่วนที่ไว้ให้แต่งตัวอยู่แล้ว แต่ไม่เคยใช้มันสักครั้ง

            ถ้าหากชุดตัวการ์ตูนเป็นชุดที่แข็งแกร่งที่สุดแล้วละก็ จะสวมโดยไม่ลังเลเลย

            หลังจากนี้ตั้งใจจะทำการเคลื่อนที่และล่าไปเรื่อยๆ ดังนั้นเลยให้ความสำคัญกับความสามารถในการเคลื่อนไหว และทำการคิดถึงสิ่งที่สำคัญกว่าพลังป้องกัน สิ่งนั้นคือประสิทธิภาพในการหาค่าประสบการณ์

            “เอ่อ น่าจะ 2 เหรียญทอง”

            “ช่วยบอกชุดที่เหมือนกับอย่างนี้แต่ไม่ใช่ชุดเกราะ แล้วราคาอยู่แถวๆ 5 เหรียญทองให้ทีครับ”

            คิดจะใช้เงินครึ่งหนึ่งกับชุดอยู่แล้ว

            “ว้าว รวยนะเนี่ย”

            “ถ้างั้น น่าจะพวกนี้แหละ”

            ・ผ้าคุลมเดธสไปเดอร์ 5 เหรียญทอง

            สีน้ำตาลอ่อน สามารถต้านทานพวกเบรสได้เล็กน้อย และต้านทานอย่างอื่นระดับกลาง

            ・ ฮู้ดไวท์แบท 6 เหรียญทอง

            สีขาว ต้านทานเบรสระดับกลาง

            (โหๆ ราคาประมาณนี้เลยเหรอ)

            “เบรสเนี่ยพวกมอนสเตอร์ระดับ C ไม่ใช้กันใช่ไหมครับ”

            “ก็ใช่อยู่ มอนสเตอร์ที่อยู่ระหว่างทางไปเทือกเขามังกรขาวไม่มีใช้เลย ถ้าคิดถึงการรับมือกับความหนาว หรือพักแรมข้างนอกแล้วผ้าคลุมน่าจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ?”

            เรเวนให้คำแนะนำที่ตรงประเด็น ผ้าคลุมมีความต้านทานที่ดีกว่า ถึงจะคิดว่าของราคาแพงกว่าน่าจะมีพลังป้องกันที่สูงกว่าก็ตาม แต่ทำตามคำแนะนำที่ให้ความสำคัญกับความสามารถเป็นหลักดีกว่า

            “ถ้าอย่างนั้นขอผ้าคลุมนี้ครับ”

            เริ่มทำการเตรียมตัวสำหรับการปราบมอนสเตอร์ระดับ C