[นิยายแปล] Hell mode – ตอนที่ 85 หนีออกจากบ้าน

บทที่ 85 หนีออกจากบ้าน

                “คะ คุณหนูเซซิล!”

                พอหญิงรับใช้ฝึกหัดเข้าไปในห้องของเซซิล เธอที่ควรจะนอนอยู่บนเตียงก็ไม่อยู่แล้ว อเลนเองได้ยินเสียงตะโกนของหญิงรับใช้ฝึกหัดเลยเข้าไปในห้อง

                (นะ หน้าต่างเปิดอยู่! ออกไปจากตรงนี้เหรอ!?)

                ห้องของเซซิลอยู่ชั้น 3 เลยยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่างเพื่อตรวจดูว่าสามารถทำได้หรือไม่ แต่ก็ไม่พบเซซิลตรงสวนที่มองเห็นจากตรงนี้เลย

                “กะ เกิดอะไรขึ้น!?”

                พ่อบ้านที่รู้สึกถึงความผิดปกติรีบวิ่งมา พอหญิงรับใช้ฝึกหัดอธิบายเรื่องราวออกไป พ่อบ้านก็ออกคำสั่ง “ให้ทุกคนไปหาภายในคฤหาสน์!”

                บารอนและภรรยาของบารอนก็รู้ถึงความผิดปกติ ถึงจะตามหารอบๆแล้วแต่ก็ยังไม่เจอ

                ทั้งบารอนและคนรับใช้ทุกคนเริ่มออกตามหา ถึงจะหาตรงสวนหรือคอกม้าก็ไม่เจอเลยสักแห่ง

                อเลนทักพ่อบ้าน

                “พ่อบ้าน บางทีอาจจะอยู่ในเมืองก็ได้ครับ ขอไปค้นหาภายในเมืองได้หรือเปล่าครับ?”

                “นั่นสิ ฝากด้วยนะ!”

                อเลนตอบรับ ก่อนจะออกจากคฤหาสน์ทั้งที่อยู่ในชุดของคนรับใช้ฝึกหัด

                (อยู่ที่ไหนนะ!)

                อเลนเรียกสัตว์อัญเชิญนก E 8 ตัวออกมาแล้วปล่อยออกไปทางหน้าต่างของห้องเซซิล การจะเรียกสัตว์อัญเชิญนอกบ้านจากภายในบ้าน ต้องเห็นข้างนอกก่อนถึงจะทำการเรียกได้

                ทำการแชร์กับสัตว์อัญเชิญนก E แล้วใช้ทักษะ “ตาเหยี่ยว” เพื่อค้นหาทั่วเมืองอย่างต่อเนื่อง

                (เมืองนี้มันใหญ่เป็นบ้าเลยนะเนี่ย อย่าเข้าไปอยู่ในบ้านเชียวนะ)

                เนื่องจากเมื่อ 100 ปีก่อนเคยรุ่งเรื่องด้วยแร่มิธริล ทำให้เมืองแกรนเวลมันใหญ่โตมาก ตาเหยี่ยวไม่สามารถค้นหาภายในสิ่งก่อสร้างได้ เลยได้แต่หวังว่าจะอยู่ข้างนอก

                (เจอแล้ว!)

                อเลนพบเซซิลแล้ว มันเป็นถนนใหญ่ตรงย่านซื้อของที่อเลนไม่เคยไปมาก่อน เซซิลนั่งอยู่ตรงซอยหนึ่ง สาวน้อยผมสีม่วงที่ก้มหน้าอยู่ทำให้มองไม่เห็นสีหน้า ตรงสถานที่ไม่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีสักเท่าไร

                อเลนรีบมุ่งหน้าไป ถ้ามองจากท้องฟ้าตรงนั้นมันค่อนข้างใกล้เคียงกับคำว่าสลัมอยู่ ทั้งบรรยากาศและทิวทัศน์ชวนให้รู้สึกอย่างนั้น เซซิลนั่งอยู่คนเดียวตรงสถานที่ดูอึมครึม

                เพราะได้ยินเสียงฝีเท้าของอเลนหรือเปล่า ทำให้เซซิลสะดุ้งและเงยหน้าขึ้นมา

                “อเลน?”

                “ใช่แล้วครับ”

                อเลนตอบกลับไป พร้อมกับบอกว่าขอเสียมารยาทก่อนจะนั่งลงข้างๆเซซิล พออเลนนั่งลงข้างๆโดยไม่พูดอะไร เซซิลก็เป็นฝ่ายพูดออกมา

                “มาพากลับไปเหรอ?”

                ”เปล่าครับ”

                “เอ๊ะ? ถ้างั้น?”

                “ผมเป็นคนรับใช้ฝึกหัดของคุณหนูเซซิล เพราะออกมาข้างนอกคนเดียวเลยตามมาด้วยเหมือนอย่างทุกทีครับ”

                เซซิลจะออกมาในเมืองนี้พร้อมกับคนรับใช้ฝึกหัด ทั้งซื้อของ, ออกมาทำธุระในฐานะลูกสาวของขุนนางก็มี บางทีก็ออกมาเดินเล่นโดยไม่มีธุระใดๆ

                เลยบอกไปว่าตอนนี้ก็เป็นสภาพเดียวกัน

                “……”

                เพราะไม่คิดว่าจะพูดอะไรอย่างนั้นหรือเปล่านะ ทำให้เซซิลพูดอะไรไม่ออก ซึ่งอเลนสังเกตเห็นว่าเธอเท้าเปล่า ถ้าลองดูดีๆแล้วอาจจะโดนพื้นหินบาดด้วยทำให้มีเลือดไหลออกมา ดูท่าคงจะเดินไม่ได้เลยมานั่งตรงนี้

                “คุณหนูเซซิล เท้าเป็นแผลอยู่นะครับ ผมมีสมุนไพรอยู่จะใช้รักษาให้นะครับ”

                อเลนพูดอย่างนั้นแล้วก็รักษาให้ด้วยสมุนไพรแห่งชีวิต

                “เอ๊ะ……”

                เซซิลประหลาดใจที่สมุนไพรรักษาบาดแผลหายในทันที พออเลนนั่งข้างๆเธอโดยไม่พูดอะไรไปอีกสักพักก็ได้ยินเสียงท้องรองจากเธอ ทำให้เซซิลกดท้องอย่างเขินอาย

                ดูท่าคงจะหิวเพราะไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน

                “คุณหนูเซซิล มีของเพียงแค่นี้ เชิญกินได้เลยครับ”

                เอาผลโมลโม่ เนื้อตากแห้ง มันฝรั่งตากแห้งออกมาจากที่เก็บของ เธอกินอย่างหิวโหยพร้อมกับพูดว่า “เอาออกมาจากที่ไหนเหรอ?” แต่อเลนก็เงียบต่อคำถามนั้นและจ้องมองไปยังต้นซอยอย่างต่อเนื่อง

                (เอาละ จะมาอยู่ที่อย่างนี้คงไม่ดีสักเท่าไร หือ?)

                อเลนที่เป็นห่วงความปลอดภัยว่าอาจจะลำบากเพราะนักเลงหัวไม้ เลยใช้ตาเหยี่ยวดูจากบนฟ้าสุดกำลัง และ

                ซิก ซิก

                อาจจะเพราะว่าอิ่มแล้วทำใหจิตใจรู้สึกผ่อนคลายขึ้น พอนึกถึงเรื่องเมื่อวานเซซิลก็ร้องไห้ออกมาได้ยินเสียงที่แผ่วเบาจากข้างๆว่า “ไม่อยากตาย”

                (อืม ไม่เคยปลอบเด็กผู้หญิงอายุ 11 ปีมากก่อนด้วยสิ ช่วยไม่ได้)

                “คุณหนูเซซิล”

                “อะไรเหรอ?”

                “ไม่จำเป็นต้องกลับไปที่คฤหาสน์แล้วออกจากเมืองไปพร้อมกับผมไหมครับ? จะว่าไปพรุ่งนี้เรือเหาะเวทมนตร์จะมาแล้วด้วย หรือจะเดินทางบกไปยังแคว้นอื่นไหมครับ”

                “เอ๊ะ!?”

                คงไม่นึกว่าจะสนับสนุนให้หนีออกจากบ้าน ใบหน้าที่ก้มอยู่เลยเงยขึ้นไปมองอเลน

                “ลืมเรื่องของที่บ้านแล้วไปเมืองต่างๆด้วยกัน ไปดูสิ่งต่างๆ?บนโลกกันไหมครับ”

                (ถึงสิ่งที่อยากดูไม่ใช่เมืองแต่เป็นมอนสเตอร์ก็ตามทีเถอะ ตอนนี้แนวหลังไม่พออยู่ด้วย)

                มอนสเตอร์มันทำให้นึกไปถึงความตายเลยเปลี่ยนเป็นคำว่าเมืองแทน สัตว์อัญเชิญของอเลนยังโจมตีระยะไกลไม่ได้

                “เรื่องนั้นมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว!”

                “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ดูสิครับ”

                การจะหนีออกจากเมืองจำเป็นต้องมีเงิน เลยโชว์เหรียญทองออกมาให้ดู

                “เอ๊ะ?”

                “หรือไม่ก็ กลับไปที่คฤหาสน์แล้วรออายุ 12 ปีก็ได้ครับ พออายุ 12 ปีแล้วค่อยไปลงทะเบียนเป็นนักผจญภัย แบบนั้นอาจจะดีกว่าก็ได้ครับ”

                “แล้ว โรงเรียนล่ะ”

                เซซิลคิดมาตลอดว่าพออายุ 12 ปีจะต้องไปเมืองแห่งการศึกษา เพราะได้ยินมาอย่างนั้น

                “ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปโรงเรียนครับ”

                “ไม่มีความจำเป็น?”

                “ครับ ไม่ว่าใครบอกให้ไปก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปครับ คุณหนูเซซิลอยากจะทำอะไรครับ? ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณหนูเซซิลครับ”

                “สิ่งที่ฉันอยากจะทำ……”

                อเลนบอกเพียงแค่ว่าชีวิตของคนเรามีทางเลือก เซซิลที่ได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มคิดทำเลยรออย่างเงียบๆ บางทีอาจจะเป็นการเริ่มคิดสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำเป็นครั้งแรกก็ได้

                นั่งลงข้างๆอย่างเงียบๆ จนผ่านไป 1 ชั่วโมง

                ได้ยินเสียงโหวกเหวกจากตรงถนนใหญ่มาถึงตรงซอยด้านหลังนี้ ดูท่าคงกำลังค้นหากันยกใหญ่เลย

                “อเลน”

                “ครับ”

                “ฉันจะกลับไปที่คฤหาสน์”

                “เข้าใจแล้วครับ”

                “อเลน แบกที”

                “ได้ครับๆ”

                อเลนหันหลังให้พร้อมกับแบกเซซิลที่เท้าเปล่า ก่อนจะออกเดินจากซอยไปยังถนนใหญ่

                “อเลน”

                “ครับ อะไรหรือครับ?”

                “ขอบคุณ……”

                เธอเอาหน้ามาซบตรงไหล่พร้อมกับพูดขอบคุณด้วยความเขินอาย

                “ไม่เป็นไรครับ”

                ในระหว่างที่แบกเซิลไว้กลางหลังและออกไปสบตากับอัศวินที่อยู่ตรงถนนใหญ่ ก็บอกว่าพบคุณหนูเซซิลแล้ว ก่อนจะค่อยๆกลับไปยังคฤหาสน์ทั้งที่ยังแบกเซซิลอยู่กลางหลัง

                กว่าจะเดินกลับมาถึงมันใช้เวลาค่อนข้างนาน ดูเหมือนจะยกเลิกการค้นหาแล้วเนื่องจากแจ้งว่าพบเซซิลแล้ว ทำให้ไม่เห็นอัศวินเดินไปมารอบๆ

                ตระกูลบารอนยืนรออยู่หน้าคฤหาสน์ พอมายืนอยู่หน้าครอบครัว เซซิลก็บอกว่า “วางลงที” เลยปล่อยลงตรงที่หน้าประตูทางเข้า

                “เซซิล……”

                บารอนเข้าไปกอดเซซิล

                “ทะ ท่านพ่อ ต้องขอโทษด้วยที่ก่อความวุ่นวาย……”

                “ไม่เป็นไร ดีแล้วที่ไม่เป็นไร”

                “ใช่แล้ว เซซิล ไม่ใช่เรื่องที่เซซิลต้องแบกรับไว้คนเดียวหรอกนะ”

                ภรรยาของบารอนเองก็แสดงความยินดีทั้งน้ำตาต่อการกลับมาของเซซิล

                บารอนที่กอดอยู่ ยื่นมือทั้งสองข้างไปวางไว้บนไหล่ของเซซิลก่อนจะพูดออกมา

                “อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น”

                “เอ๊ะ?”

                “อีกไม่นานจะเริ่มขุดแร่มิธริลแล้ว ถ้าหากมอบสิทธิ์การขุดส่วนหนึ่งให้กับราชวงศ์แล้วละก็ อาจจะยกเว้นหน้าที่ของลูกได้อยู่ จะพยายามผ่อนข้อกำหนดกับราชวงศ์ให้ได้ ดังนั้นเซซิลลูกไม่ต้องกังวลอะไรไปหรอกนะ”

                เรื่องที่ไม่ได้บอกเซซิลที่โกรธและขึ้นไปชั้น 3 ก่อนหรือเปล่านะ ทำให้บารอนบอกกับเซซิลว่าไม่ต้องเป็นห่วง

                (งั้นเหรอ เพราะอย่างนั้นเลยรีบซะขนาดนี้)

                ปีก่อนตอนที่ได้ยินว่ามังกรขาวย้ายที่ ตั้งแต่นั้นก็รู้สึกได้ว่าบารอนเร่งรีบอยากจะเริ่มการขุดแร่ทันที ดูเหมือนการขุดแร่มิธริลเป็นสิ่งที่เกี่ยวพันกับชีวิตของลูกสาวสุดที่รัก

                “ไม่ค่ะ”

                “หือ?”

                เซซิลปฏิเสธคำพูดนั้น ดูเหมือนจะแตกต่างกับสิ่งที่ตัดสินใจตรงซอยก่อนหน้านี้ก็ได้

                “นะ หนูเซซิล แกรนเวล จะทำหน้าที่ของตระกูลแกรนเวลให้สำเร็จลุล่วงค่ะ จะไม่หนีแล้วทำให้สำเร็จเหมือนกับท่านพี่มิไฮค่ะ”

                สาวน้อยดวงตาสีแดงรูปอัลมอนด์ ประกาศกร้าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูสั่นๆ