[นิยายแปล] Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN) – ตอนที่ 10 เทพธิดาลื่นล้ม

Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN)
ชื่อไทย : มาฮิรุณคอแดง(?)
ผู้แปล : แปลแบบคนเหงาและง่วง
Chapter : 10 เทพธิดาลื่นล้ม
 
มาฮิรุกลับมาที่ห้องของอามาเนะในชุดที่ต่างจากเดิม เธอสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงสีกากี
เสื้อผ้าที่แนบสนิทกับร่างกายของเธอช่วยขับเน้นส่วนโค้งเว้าของร่างกายเธอออกมาอย่างงดงามยิ่งขึ้น
ผมของเธอม้วนเป็นเกลียวและมัดขึ้นไว้ข้างบน เผยให้เห็นต้นคอสีขาวของเธอ มันทำให้อามาเนะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
 
ปกติเธอมักจะสวมชุดวันพีซหรือกระโปรง ดังนั้นนี่จึงเป็นภาพลักษณ์ที่แปลกใหม่สำหรับเขา
เขาเคยคิดว่าลุคเด็กผู้ชายแบบนี้จะเหมาะกับมาฮิรุหรือป่าว แต่ดูเหมือนเขาจะคิดมากไป
มันทำให้เขาตระหนักได้ว่าคนสวยจะใส่อะไรก็ดูดีหมดนั่นแหละ
อย่างไรก็ตาม เธอใส่ชุดนี้เพื่อให้เคลื่อนไหวสะดวกขึ้น แต่มันก็เหมือนกับชุดลำลองเหมือนกัน เขาไม่รู้ว่ามันจะทำให้สกปรกหรือป่าว
 
“มันจะดีหรอถ้ามันจะเปรื้อน?”
“ฉันตั้งใจจะทิ้งมันหลังจากนี้อยู่แล้วค่ะ เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก”
มาฮิรุพูดเสร็จก็มองไปที่กองหายนะที่อยู่ในห้องของอามาเนะแล้วถอนหายใจออกมา
“ขอบอกเอาไว้ก่อนเลยนะคะ ฉันจะทำความสะอาดอย่างละเอียดเลยนะคะ”
“…เข้าใจแล้ว”
“ถ้าเข้าใจแล้วก็ลงมือทำกันเลยค่ะ ฉันไม่ได้ใจดีพอจะประณีประนอมให้หรอกนะคะ”
 
[เข้าใจไหมคะ?] มาฮิรุบอกเป็นนัยอย่างเงียบๆ [ครับ] อามาเนะได้แต่ต้องปฏิบัติตามเท่านั้น
การดำเนินการทำความสะอาดของเทพธิดาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
 
“อย่างแรก เอาเสื้อผ้าใส่ไว้ในตะกร้าซักผ้า ทำความสะอาดจากด้านบนลงล่าง แต่เราต้องแยกแยะควรจะใช้เครื่องดูดฝุ่นในจุดอับที่เข้าไม่ถึง มีเสื้อผ้าจำนวนมาก ดังนั้นเราจึงต้องแยกเป็นชุด รวมถึงแยกว่าชุดไหนยังไม่ได้ใส่หรือใส่แล้ว เราซักทั้งหมดไม่ไหวคุณเข้าใจใช่ไหมคะ?”
“อือ ฉันจะทำตามที่บอก…”
 
อย่างที่คิดเอาไว้ แม้ว่าพวกเขาจะมีเครื่องดูดฝุ่น แต่พวกเขาก็ต้องเริ่มด้วยการจัดการของที่รกอยู่บนพื้นก่อนอยู่ดี
 
“…คุณคงไม่ได้ทิ้งชุดชั้นในวางไว้บนพื้นรอบๆใช่ไหมคะ?”
“อย่างน้อยๆอันนั้นฉันก็เก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า”
“ก็ดีค่ะ งั้นเราจะจัดการกับเสื้อผ้าทีหลัง เพราะถ้าเราซักมันแล้วตากไว้ฝุ่นจากหารทำความสะอาดจะลอยไปเกาะ และเราไม่มีพื้นที่เพียงพอที่จะตากให้แห้งหมด ถ้าคุณไม่มีความจำเป็นจะต้องใช้งานมันจริงๆพวกเราก็สามารถซักมันหลังเราทำความสะอาดกันเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“รับทราบครับ”
“นิตยสารต่างๆเราสามารถเอาไปทิ้งได้ มันอาจจะมีบางส่วนที่คุณอยากสะสม แต่ฉันไม่รู้ค่ะ เพราะว่ามันกระจายไปหมดทุกที่ ตัดหน้าที่คุณต้องการไว้แล้วจัดการกับที่เหลือ มัดรวมกันเอาไว้แล้วเอาไปวางที่พื้นที่เก็บขยะ”
 
มาฮิรุลงมือทำความสะอาด เธอสั่งอามาเนะให้เก็บเสื้อผ้าใส่ตะกร้าขณะที่กำลังเรียงนิตยสารซ้อนกันทีละเล่ม
เธอถามว่าเขามีนิตยสารที่เขาอยากเก็บไว้หรือไม่ แต่อามาเนะส่ายหน้าเพราะเขาไม่ได้ใส่ใจกับมันเท่าไรนัก เมื่อเห็นเช่นนั้น มาฮิรุก็มัดรวมนิตยสารด้วยเชือกที่เอามาจากห้องของเธอ
 
“เมื่อคุณเก็บเสื้อผ้าเสร็จแล้วให้มาตรงนี้และจัดการกับของอย่างอื่นด้วยค่ะ เหมือนเดิมคือ แยกสิ่งที่คุณต้องการเก็บไว้และทิ้งสิ่งที่คุณไม่ต้องการ เข้าใจไหมคะ?”
“…โอ้ว”
“ถ้าคุณมีอะไรไม่พอใจ โปรดพูดออกมาเลยค่ะ”
“ก็ไม่หรอก…ก็แค่ เธอดูลื่นไหลกับมันมากเลย”
“เราไม่มีเวลามากพอ ถ้าไม่รีบลงมือทำค่ะ ฉันไม่อยากจะเห็นห้องของคุณรกแบบนี้ค่ะ”
“เธอพูดถูก”
 
แม้ว่ามันจะเป็นวันหยุด แต่ก็มีเวลาจำกัด พวกเขาสามารถจัดการได้แค่ในเวลากลางวันเท่านั้นเนื่องจากเสียงเครื่องดูดฝุ่นจะรบกวนเพื่อนบ้านของพวกเขา
แถมงานดุดฝุ่นก็จะลำบาก มาฮิรุเข้าใจเรื่องนั้นดีจึงบอกให้เขารีบเก็บของ
เขารู้สึกขอโทษที่ต้องสร้างปัญหาให้กับมาฮิรุมากมายขนาดนี้ แต่ก็ต้องของคุณเธอที่ทำให้มีพื้นที่ว่างสำหรับการเดินมากขึ้น เขารู้สึกประทับใจมาก
 
“ท่านอาจารย์ชีนะ…”
“ถ้าคุณจะเรียกฉันว่า [อาจารย์] ล่ะก็รีบๆเรียนรู้มันซะค่ะ ฉันไม่รู้ว่าสิ่งของชิ้นไหนเป็นของส่วนตัวคุณ ดังนั้นโปรดแยกสิ่งที่คุณต้องการไว้ค่ะ”
“เยสเซอร์”
“หยุดทำเหมือนฉันเป็นเด็กผู้ชายด้วยเถอะค่ะ”
 
เทพธิดาตอบกลับด้วยสายตาคมกริบ แล้วแยกแยะสิ่งที่เธอสามารถทำได้ขณะที่กำลังทำความสะอาดสีหน้าที่สดใส มันเป็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ
อามาเนะเก็บภาพนั้นไว้ในใจ เขารู้สึกขอบคุณยินดีและอิจฉาเธอที่เป็นแบบนั้น
มันเป็นห้องของผู้อื่นแต่มาฮิรุก็ทำอย่างเชี่ยวชาญ เธอดูเหมือนแม่บ้านจริงๆเลย
การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของเธอทำให้ดูเหมือนว่าเธอทำความสะอาดห้องนี้ได้อย่างง่ายดาย
แต่เธออาจจะรีบเกินไปจนไม่ทันสังเกตที่เท้าของเธอ
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปมันเป็นความผิดของอามาเนะอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะมาฮิรุได้เหยียบเสื้อผ้าของเขาและเสียสมดุลลง
 
[อ๊ะ!] มาฮิรุอุทานออกมา และทันใดนั้น อามาเนะก็ไปขยับตัวทางพื้นที่เธอกำลังจะล้มโดยสัญชาตญาณ
 
เขารู้สึกถึงความอ่อนนุ่มและกลิ่นอันหอมหวานที่ท่วมท้นจมูกของเขาพร้อมกับกลิ่นของฝุ่นที่กระจายเนื่องจากการขยับที่รวดเร็วของเขา
บั้นท้ายของเขารู้สึกเจ็บปวดขณะลงจอดที่พื้น แต่เขายังพอทนได้ และเพียงครวญครางออกมาเบาๆ ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกถึงน้ำหนักของเธอที่ทิ้งอยู่บนตัวเขา
เขาโชคดีที่หยุดเธอเอาไว้ได้ทัน
 
“…ฟูจิมิยะซัง”
 
มาฮิรุหันหน้าขึ้นจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาตกตะลึง ดูเหมือนเธอจะไม่ได้โกรธ แต่ดูเหมือนจะมีหลายคำพูดอัดอยู่ในใจของเธอ
 
“ขอโทษที่ล้มนะคะ เราทำความสะอาดกันอยู่เพราะงั้นของแบบนี้อาจเกิดขึ้นได้”
“ต้องขอโทษด้วย มันเป็นความผิดของฉันเอง…เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณที่ช่วยรับฉันไว้นะคะ ทางนี้เองก็ต้องขอโทษเช่นกันค่ะ”
“ไม่หรอก เป็นความผิดของฉันเอง…”
 
เธอทำอาหารเย็นให้เขา แถมตอนนี้ยังมาช่วยทำความสะอาดอีก มันคงพูดไม่ออกสำหรับเขาถ้าเธอต้องได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้
หรือจะให้พูดก็คือเขาจะรู้สึกผิดจนมองหน้าเธอไม่ติด
ถ้ามาฮิรุต้องการเขาก็เต็มใจขอโทษแม้จะต้องคุกเข่า แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้มีความตั้งใจจะตำหนิเขาที่เธอล้มลง
 
“พวกเราทำความสะอาดก็เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้รู้ไหมคะ?”
“ฉันรู้ดี ฉันขอโทษจริงๆนะ”
“…ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ยังไงซะฉันมาที่นี่ด้วยความตั้งใจของตัวเองด้วย”
 
เธอดูตื่นตระหนกเมื่อมองไปที่เขา
สายตาของเธอดูไม่สบายใจและดูเหมือนว่ามันยากที่จะสงบลง
อย่างไรก็ตาม การสัมผัสกันอย่างใกล้ชิดกับสาวสวยแบบนี้ ระยะห่างแบบนี้มันไม่ค่อยดีต่อหัวใจของอามาเนะที่ไม่ค่อยได้ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงมากนักเท่าไหร่นัก
เขาจึงคิดว่ามันไม่ดีเท่าไหร่เนื่องจากว่าเราทั้งคู่ไม่ได้เป็นคนรักกัน 
มาฮิรุเองก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางของเขา ดังนั้นอามาเนะจึงคว้าไหล่ของเธอเบาๆ และแยกพวกเขาออกจากกัน และยืนขึ้นก่อนที่ใบหน้าของเขาจะเต็มไปด้วยความเขินอาย
 
“…เรามาทำงานต่อกันเถอะ?”
“นั่นสินะคะ”
 
โชคดีที่ดูเหมือนว่ามาฮิรุจะไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางของอามาเนะ และจับมือของเขาแล้วยืนขึ้น
ใบหน้าของเธอยังดูปกติเหมือนไม่สนใจว่าพวกเขาจะอยู่ตัวติดกัน
อามาเนะเองก็คิดว่าผู้หญิงอย่างมาฮิรุที่ได้รับความนิยมมากมายจากเด็กผู้ชายคงไม่เขินอายกับอะไรแค่นี้
เขามองไปที่เธอด้วยรอบยิ้มเจื่อน เขารู้สึกขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือของเธอ ดังนั้นเขาจึงกระตุ้นตัวเองและลงมือทำความสะอาดอีกครั้ง
 
“… ตกใจหมดเลย”
 
อาจเพราะอามาเนะกำลังตั้งใจทำความสะอาดอยู่
เขาจึงไม่ได้สังเกตและยินเสียงกระซิบเล็กๆ ของเธอและใบหูที่กลายเป็นสีแดงเล็กน้อยซึ่งซ่อนอยู่ภายใต้เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอ
 
 
TL : มีคนออกอาการคร้าบบบ พบคนเขิล 1 ea 
ตอนนี้ทำความสะอาดกัน ถ้าพูดถึงทำความสะอาดก็ต้องชุดเมดสินะครับ ภาพปกตอนนี้ผมเลยเอาชุดเมดมาทำ น่ารักมาก
**แปลจากอิ้ง แปลผิดยังไงก็ขออภัยนะครับ มือใหม่แปล อาจจะมีผิดบ้างทักท้วงกันได้นะครับ
นี่เป็นเวอร์ชั่น WN (เว็บโนเวล) อาจจะมีบางส่วนที่ต่างกับแบบเล่มอยู่บ้างนะครับ แต่ก็ยังคงความหวานไว้เช่นเคย
อย่าลืมกดติดตามเพจเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยนะครับ ที่เพจลงล่วงหน้าตอนนึง
เพจ แปลแบบคนเหงาและง่วง