[นิยายแปล] Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN) – ตอนที่ 12 เทพธิดาและข้ออ้าง

Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN) ชื่อไทย : มาฮิรุณคอแดง(?) ผู้แปล : แปลแบบคนเหงาและง่วง Chapter : 12 เทพธิดาและข้ออ้าง   หลังจากทำความสะอาดกันเสร็จแล้ว ดูเหมือนว่ากำแพงระหว่างอามาเนะกับมาฮิรุจะลดน้อยลง แต่อย่างไรก็ตาม ระยะห่างของพวกเขาก็ยังไม่ได้สนิทกันมากนัก ที่โรงเรียนพวกเขายังคงเป็นคนแปลกหน้าและไม่ได้ไปเกี่ยวข้องใดๆต่อกัน และหลังเลิกเรียนตอนพวกเขาก็ได้คุยกันนิดหน่อยตอนแบ่งอาหารให้เท่านั้น   เมื่อไม่กี่วันก่อน อามาเนะได้ถูกเตือนว่าให้คอยรักษาความสะอาดของห้องเอาไว้ แม้ว่าคำพูดเธอจะดูแข็งกร้าว แต่ก็เข้าใจได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่รักการเอาใจใส่ผู้อื่น ต้องขอบคุณที่เธอเตือนและให้คำแนะนำในการทำความสะอาด ทำให้ห้องของอามาเนะยังคงดูสะอาดสะอ้านอยู่   “ดูดีขึ้นเยอะเลยแฮะ”   อิทสึกิมาหาอามาเนะ เมื่อได้ยินว่าห้องของเขาสะอาดขึ้นแล้ว เขามองการเปลี่ยนแปลงขึ้นที่น่าประหลาดใจแล้วส่งเสียงชื่นชมออกมา   “ไม่คิดเลยว่ามันจะสะอาดขึ้นขนาดนี้ ทั้งที่รกขนาดนั้นแท้ๆ คราวที่แล้วที่ฉันมาช่วยทำความสะอาด ไม่กี่วันมันก็รกเหมือนเดิม” “หนวกหูน่า” “ไม่ๆ ฉันไม่ได้จะว่านายหรอก แค่มาคิดดูไม่นานมานี้นายยังวางข้าวของไว้ทั่วพื้นอยู่เลย” “ไม่ต้องห่วง นี่สถิติใหม่เลยล่ะ ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว” “ควรละอายใจสักหน่อยไหมที่สถิติใหม่ของนายนี่มันเพียงแค่สองอาทิตย์เนี่ย?”   “นายไม่ควรจะโยนข้าวของไว้ที่พื้นไปทั่วนะ” อามาเนะขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธคำพูดของอิทสึกิได้เลย   อันที่จริง เขาได้เคยรบกวนอิทสึกิไว้ก่อนที่มาฮิรุจะมาช่วย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถจะเถียงกลับไปได้เลย อามาเนะนิ่งเงียบ ขณะที่อิทสึกิกำลังหัวเราะอย่างมีความสุข   “เอาเถอะ ถ้ามันสะอาดขนาดนี้แล้วล่ะก็ ฉันก็อยากจะพาจี้มาที่นี่บ้าง” “หยุดเลยโยม ทำไมฉันต้องมานั่งดูพวกนายจู๋จี๋กันในบ้านของฉันด้วยเล่า” “นายไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอกน่า” “อย่าทำเหมือนบ้านฉันเป็นจุดนัดเดทนะเฮ้ย”   มันจะน่าเศร้าขนาดไหนเมื่อเขาต้องนั่งดูเพื่อนตัวเองกำลังจู๋จี๋กับแฟน? ไม่รู้หรือไงว่าคนอื่นๆเขามักจะเรียกเจ้าพวกคู่นี้ว่าคู่รักงี่เง่า เขาหวังว่าพวกเขาจะตระหนักกันบ้างสักนิด   เขาหัวเราะไม่ออกแม้จะรู้ว่าอิทสึกิแค่ล้อเล่น เมื่อเขาได้เห็นภาพแบบนั้นในแทบทุกๆวัน มันเป็นสิ่งที่ควรจะทำที่บ้านตัวเองนะ   “เอาเถอะ เรื่องล้อเล่นไว้แค่นี้พอ ฉันเดาว่ามันคงจะไม่สกปรกอีกหลังจากเพิ่งสะอาดแล้ว ใช่ไหม?” “ฉันเข้าใจดีแล้ว” “ถ้านายพูดอย่างงั้นแล้วล่ะก็นะ…ยังไงก็ตาม มันก็ดีแล้วล่ะที่เอานิสัยแบบนั้นออกไปได้น่ะ” “นายเป็นแม่ฉันรึไงเนี่ย…?” “จริงๆนะอามาเนะ ลูกควรเริ่มทำความสะอาดห้องบ่อยๆนะรู้ไหม~?” “ฟังดูน่าขนลุกชะมัด แถมน่ากลัวอีกต่างหาก เสียงมันเงียบขรึมแล้วฟังดูคล้ายที่แม่ฉันพูด”   อามาเนะรู้สึกหนาวสั่นทันทีเมื่ออิทสึกิพยายามเลียนแบบแม่ของเขา ท่าทางของอิทสึกิคล้ายกับแม่ของเขาเล็กน้อยแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยพบกันมาก่อน มันทำให้เขาขนลุก   นอกจากนี้แล้วการที่เด็กผู้ชายพยายามดัดเสียงให้เหมือนเด็กผู้หญิงมันก็น่าขนลุกจริงๆ อามาเนะมีความรู้สึกอยากจะหยุดอิทสึกิ เขาแลบลิ้นออกในท่าทางรังเกียจออกมาอย่างปลอมๆ แล้วอิทสึกิก็ลั่นเสียงหัวเราะออกมา   “แม่นายเป็นอย่างงี้หรอ อามาเนะ? ส่วนแม่ของฉันค่อนข้างปล่อยน่ะ” “ฉันอิจฉานายนะ แม่ของฉันค่อนข้างจุกจิกน่ะ” “ก็เป็นแม่ที่ดีที่คอยเป็นห่วงลูกชายไม่ใช่รึไง?” “แต่มันจะไม่ค่อยเป็นอิสระเท่าไหร่…” “ไม่หรอก นั่นก็เพราะนายเป็นอย่างงี้ไง แม่นายเลยไม่อยากปล่อยไว้เฉยๆ” “หนวกหูน่า เธอก็แค่ห่วงลูกมากไปเท่านั้นแหละ” [ TL note : นี่ขนาดไม่เป็นอิสระนะยังปล่อยให้อยู่คนเดียวได้]   อาจจะเป็นเพราะเขาเป็นลูกคนเดียว แต่แม่ของอามาเนะก็เอาใจใส่อามาเนะมากจริงๆ เธอไม่ได้ตามใจเขามาก แต่เธอเป็นประเภทที่จะยุ่งและกังวัลเกี่ยวกับทุกอย่าง แม้ว่าอามาเนะจะไม่ได้เกลียดมันก็ตาม มันแค่ยุ่งยากนิดหน่อย เมื่อเขาแยกออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวใกล้ๆกับโรงเรียน แม่ของเขาได้ย้ำหลายเรื่องมาก และเธอจะแวะมาตรวจสอบกับเขาบ่อยครั้งมากเช่นกัน   “เอาเถอะ อย่างน้อยมันก็หมายความว่านายสำคัญกับเธอมากไม่ใช่หรอ?” “ความรักนี้ช่างหนักอึ้งเหลือเกิน” “ยอมแพ้เถอะน่า แล้วสักวันนายจะเข้าใจว่ามันมีค่ามากแค่ไหน” “ถึงจะพูดเหมือนหลักการทั่วๆไปก็เถอะ แต่นายพูดแล้วฟังดูเชี่ยวชาญจังนะ” “ฮ่าฮ่าฮ่า สุดท้ายแล้วฉันก็ยังทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเรื่องจี้น่ะ”   อิทสึกิมีเรื่องทะเลาะกับพ่อของเขาค่อนข้างบ่อยเพราะแฟนของเขา ดังนั้นคำพูดของเขาจึงไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือ แต่มันก็สมเหตุสมผล อามาเนะจึงยอมฟังแต่โดยดี (คิดว่าหมอนี่ก็คงมีปัญหาที่ต้องจัดการด้วยตัวเขาเองอยู่) อามาเนะคิดในขณะที่ถอนหายใจยาวๆออกมา แต่อิทสึกิก็ยังคงมองโลกในแง่ดีอยู่ สีหน้าเขาไม่ได้มีความท้อแท้เลยแม้แต่น้อย “ใครหน้าไหนที่บังอาจจะมาขัดขวางความรักระหว่างฉันกับจี้ล่ะก็ฉันจะให้ม้าดีดให้หมดเลย” เขาเคยพูดเรื่องน่ากลัวแบบนี้มาก่อน   “ยังไงก็ตาม ฉันจะทำอะไรสักอย่างกับพ่อฉันเอง นายเถอะ ใช้ชีวิตให้อย่างถูกต้องเหมาะสมดีเถอะ?”   อิทสึกิยิ้มแล้วพูดขึ้น “ฉันรู้อยู่แล้วล่ะน่า ไม่ต้องให้นายมาบอกหรอก” อามาเนะตอบกลับด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย เขานึกได้ว่าคำพูดของอิทสึกินั้นเหมือนกับใครบางคน มันทำให้เขายิ้มเจื่อน   แต่ที่อิทสึกิมาบ้านของอามาเนะ…ไม่ใช่เพราะอยากจะมาตรวจสอบนิสัยการเป็นอยู่ของเขา แต่มาเพื่อเล่นเกมเท่านั้น การพูดเรื่องบ้านของอามาเนะจบลงแล้วพวกเขาก็เริ่มเล่นเกมกัน พวกเขาควรจะเตรียมตัวสำหรับการสอบที่จะจัดขึ้นในอีกสัปดาห์ต่อไป แต่ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัวพวกเขาก็กำลังเล่นวิดีโอเกมกันอยู่แล้ว   “เฮ้ ถ้านายใช้ไอเท็มฮีลพร่ำเพรื่อมันจะไม่พอทีหลังเอานะ” “เดี๋ยวก็ทำอะไรสักอย่างได้แหละน่า” “ไม่ๆ เลเวลมันจะไม่เพิ่มเอานะ แล้วมันจะไม่เป็นอะไรได้ยังไงเล่า…”   ในขณะที่อามาเนะกำลังเถียงกับอิทสิกิที่กำลังระเบิดความตื่นเต้นอย่างบ้าบออยู่นั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงกริ่งจากทางเข้าดังขึ้นมา   “หืม? แขกงั้นหรอ?”   อิทสึกิหยุดเกมชั่วคราว หน้าเมนูเกมแสดงขึ้นมา แล้วเขาก็หันหน้าขึ้น เขารู้ว่าอามาเนะแทบจะไม่ได้บอกให้ใครรู้เกี่ยวกับที่อยู่ของเขาเลย และแทบจะไม่มีเพื่อนคนไหนมาเยี่ยมเช่นกัน และถึงแม้ว่าจะมา พวกเขาก็จะติดอยู่ที่ทางเข้าอพาร์ตเม้นต์ แล้วกดลำโพงเรียกแทน [TL note : คนนอกเข้าตึกไม่ได้น่ะ ถ้าไม่มีคนเปิดให้]   “ไม่รู้สิ เพื่อนบ้านล่ะมั้ง? อาจจะมีข่าวอะไรสักอย่างที่บอร์ดประกาศล่ะมั้ง” “เข้าใจล่ะ” “เดี๋ยวฉันไปเช็คแปปนะ”   อิสึกิโดนหลอกอย่างแนบเนียนในขณะที่เขาพยายามดึงหน้าไว้อยู่ แล้วรีบเดินไปที่ประตู โชคดีที่เธอไม่ได้ส่งเสียงเรียกหลังจากกดกริ่ง   เขาเปิดประตูโดยไม่ต้องเช็ค เขาเปิดประตูออกเพียงเล็กน้อยแล้วลอดตัวออกไปเพื่อบังไม่ให้เห็น จากนั้นก็รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว ตามที่คาดไว้ มาฮิรุอยู่ที่หน้าประตู เธอกระพริบตาปริบๆ ขณะที่มองไปที่อามาเนะที่ดูผิดปกติ “ชู่…” อามาเนะยกนิ้วชี้มาไว้ที่ปาก   “…เบาๆหน่อยนะ อิทสึกิอยู่ในห้องของฉันน่ะ” “อิสึกิ?” “เพื่อนฉันเอง เขามาเล่นน่ะ” “อย่างงี้นี่เอง”   เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงทำท่าทางลับๆล่อๆ เธอพยักหน้าแล้วไม่ซักไซร้ต่อ เธอยื่นกล่องอาหารให้เขาตามปกติ ดูเหมือนว่าเธอจะเตรียมไว้ตั้งแต่ตอนเช้า ข้างในนั้นคือโอเด้ง มันเป็นเมนูที่เหมาะสุดๆกับหน้าหนาวแบบนี้ อามาเนะรับกล่องอาหารมาอย่างขอบคุณ แล้วถอนหายใจออกมาขณะที่มองไปที่มาฮิรุผู้ที่ส่งให้โดยไม่มีความสงสัยใดๆ   “…ไม่หรอก ฉันแค่รู้สึกขอบคุณที่เธอคอยดูแลฉันมาตลอด แต่ฉันไม่มีโอกาสได้ตอบแทนบ้างเลย ขอโทษนะ” “ฉันไม่ได้ทำเพื่ออยากได้คำขอบคุณหรอกค่ะ…แต่ดีแล้วล่ะที่ห้องของคุณดีพอจะเชิญเพื่อนมาได้แล้ว” “ให้ฉันได้ตอบแทนเธอได้ไหม?” “ไม่หรอกค่ะ โปรดอย่าเลย”   “อย่าทำให้ฉันดูเหมือนผู้หญิงไม่ดีเลย” เธอมองด้วยสายตาตำหนิ และอามาเนะทำได้แค่ยิ้มเจื่อน   เขาเป็นหนี้เธอจริงๆ ดังนั้นเขาจึงจริงจังกับสิ่งที่เขาพูด เธอได้ดูแลเขามามากจริงๆ ขนาดที่ว่าต่อให้ก้มกราบขอบคุณก็คงไม่พอ เธอนำอาหารเย็นมาให้เขาอย่างสม่ำเสมอและเพียงพอ และเขาเสียใจที่เขากลายเป็นแค่ปลิง ดังนั้นเขาจึงหาโอกาสที่จะคุยกันเรื่องเงินค่าอาหาร   “…ในเมื่อเพื่อนคุณอยู่ที่นี่ ฉันก็จะไม่รบกวนคุณนาน ขอตัวก่อนนะคะ” “…ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือนะ ฉันจะไม่บอกกับอิทสึกิเกี่ยวกับเรื่องเธอ” “โปรดทำอย่างนั้นแหละค่ะ” “เอาเถอะ ถึงฉันบอก หมอนั่นก็คงไม่เชื่อหรอก” “ก็คงงั้นค่ะ”   อามาเนะรู้สึกซับซ้อนเมื่อเธอเห็นพ้อง บอกตามตรงว่าถ้าอามาเนะอยู่ในจุดเดียวกับอิทสึกิก็คงไม่เชื่อเมื่อมีคนบอกว่าได้กินอาหารจากชีนะ เขาคงคิดว่าอามาเนะเพ้อเจ้อแน่ๆ ท้ายที่สุดแล้วเทพธิดาก็จะเป็นดอกไม้ที่อยู่ในที่ที่ไม่ควร มันจะเป็นอีกเรื่องถ้าเขาเป็นคนหล่อและมีพรสวรรค์ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้สำหรับคนขี้เกียจและไร้ประโยชน์แบบเขาที่ให้เธอทำอาหารให้เขา   “…ขอถามอะไรอย่างสิ?” “อะไรงั้นหรอคะ?” “เธอจะได้อะไรจากการทำอาหารให้ฉันทุกวันล่ะ?”   โดยปกติแล้วมันไม่เป็นไปได้เลยสำหรับการเสียแรงกับค่าอาหารฟรีๆแบบนี้ อามาเนะก็คงไม่ทำแบบนั้นหากเขาเป็นเธอ เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีโอกาสสักหนึ่งในล้านที่เธอจะชอบเขา มันทำให้ความอยากรู้ของเขาเพิ่มมากขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นหลังจากครุ่นคิด “แค่ความพอใจส่วนตัวค่ะ” เธอพูดโดยไม่ได้เปลี่ยนท่าทางเลย   “มันไม่ได้ยากอะไรหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับฉันที่ทำอาหารส่วนของแค่สองคน แล้วฉันก็ชอบทำอะไรให้กับผู้อื่นค่ะ” “หรือก็คือเธอชอบทำอาหารงั้นหรอ?” “นั่นก็อาจจะเป็นเหตุผลนึงค่ะ ฉันรู้สึกโล่งอกที่คุณไม่ได้มีความเข้าใจผิดแปลกๆ แล้วยังพูดออกมาตรงๆตามที่คิด ฉันแค่กังวลเมื่อเห็นสิ่งที่คุณกิน ดังนั้นฉันจึงทำเพื่อความพอใจส่วนตัวค่ะ” “…อย่างงั้นหรอ?” “แน่นอนค่ะ คุณไม่ต้องใส่ใจเรื่องนั้นหรอก คิดเสียว่าเป็นโชคลาภที่ตกมาจากฟ้า” “ก็ได้ ก็ได้”   ดูเหมือนว่ามาฮิรุไม่มีอะไรจะพูดต่ออีก “ขอตัวค่ะ” เธอโค้งคำนับแล้วกลับไปที่ห้องของตัวเอง   (…มันจะเป็นแบบนั้นจริงๆหรอ?)   อามาเนะคิดว่าเหตุผลมันไม่พอสำหรับอาหารเย็นฟรีๆเลย เขาพึมพำในขณะที่หันกลับเข้าข้างใน   “ใครงั้นหรอ?” “แค่เพื่อนบ้านที่มาแบ่งอาหารให้น่ะ ฉันจะเอาไปเก็บก่อน อย่าเพิ่งกดเริ่มก่อนฉันล่ะ” “อ๊ะ โทษที ฉันจัดการบอสไปแล้วล่ะ” “เฮ้ย เดี๋ยวดิ อย่ามาล้อกันเล่นนะ”       *———-จบตอน———-* TL : หายไปซะนานเลยครับ ฮ่าๆ ลงแต่มังงะง่ายๆไปแทน แต่งานก็ยังมาเรื่อยๆเลยครับช่วงนี้ อาจารย์ขยันสั่งจริงๆ ฮึ่ยยย ไม่แน่ใจว่าตอนไหน แต่ถ้างานเบาลงแล้วจะกลับมาอัพเหมือนเดิมนะครับ ช่วงนี้ก็อาจจะมีมังงะสั้นๆมาลงแทรกแก้เพจเหงาบ้างเล็กน้อยครับ   **แปลจากอิ้ง เทียบยุ่นนิดหน่อย แปลผิดยังไงก็ขออภัยนะครับ มือใหม่แปล อาจจะมีผิดบ้างทักท้วงกันได้นะครับ นี่เป็นเวอร์ชั่น WN (เว็บโนเวล) อาจจะมีบางส่วนที่ต่างกับแบบเล่มอยู่บ้างนะครับ แต่ก็ยังคงความหวานไว้เช่นเคย อย่าลืมกดไลก์และกดติดตามเพจเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยนะครับ ที่เพจลงล่วงหน้า 1 ตอนนะครับ เพจ แปลแบบคนเหงาและง่วง