[นิยายแปล] Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN) – ตอนที่ 7 ความเมตตาของเทพธิดา

Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN)
ชื่อไทย : มาฮิรุณคอแดง(?)
ผู้แปล : แปลแบบคนเหงาและง่วง
Chapter : 7 ความเมตตาของเทพธิดา
 
“ฉันเอานี่มาคืน อร่อยมากเลยล่ะ”
 
ในคืนต่อมา อามาเนะนำกล่องใส่อาหารที่ยืมมาไปคืนที่ห้องของมาฮิรุ
แม้ว่าอามาเนะจะห่วยเรื่องงานบ้านมาก แต่เขาก็ล้างพยายามล้างกล่อง มันเป็นมารยาทอยู่แล้วที่ต้องล้างภาชนะก่อนนำมาคืน ดังนั้นเขาจึงล้างกล่องใส่อาหารและทำให้แห้งก่อนจะมาคืน
เขาไม่สามารถพูดได้ว่าเขาล้างไม่ได้
มาฮิรุอาจจะคาดไว้อยู่แล้วว่าอามาเนะจะมากดกริ่งในเวลานี้ เมื่อเธอเปิดประตูโดยไม่ได้เช็กถามว่าใคร
 
เธอแต่งกายชุดวันพีซถักไหมพรมสีแดง เธอมองเขาแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก
เธอเหลือบมองที่กล่องใส่อาหารแล้วพูดว่า [ล้างมาเรียบร้อยดีสินะคะ เก่งมากค่ะ] เธอพูดชมเหมือนเขาเป็นเด็ก เขาจึงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว
 
“ขอบคุณที่ทำมาให้นะ นี่คืนให้”
 
มาฮิรุรับกล่องอาหารไป และยื่นกล่องอาหารอีกกล่องมาวางไว้บนมือของอามาเนะ
และอย่างที่คิด ดูเหมือนมันจะยังอุ่นอยู่
ข้างในน่าจะมีเนื้อหมูกับมะเขือยาวอยู่ เนื่องจากไม่ค่อยมีไอน้ำเกาะ เขาจึงสามารถมองเห็นมะเขือยาวและเนื้อหมูข้างใน ดูเหมือนจะโรยด้วยเมล็ดงาด้วย
ดูจากสีแล้ว ซอสน่าจะทำจากมิโซะ มะเขือยาวที่มีรอยไหม้เล็กน้อยกับเนื้อหมูที่มันวาวทำให้ดูน่ากินมากยิ่งขึ้น
 
(นี่มันดูน่ากินจริงๆ) เขาคิดอย่างนั้น
แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเอาอาหารมาให้เขาอีก
 
“…ไม่สิ เอ่อ ฉันแค่เอากล่องอาหารมาคืนให้น่ะ”
“นี่เป็นของมื้อค่ำนี้ค่ะ”
“ฉันเข้าใจแล้ว แต่”
“ขอถามไว้ก่อนนะคะ คุณไม่ได้เป็นภูมิแพ้อาหารอะไรใช่ไหมคะ แต่ฉันไม่สนใจความชอบของคุณหรอกค่ะ”
“ก็ไม่มีหรอก? แต่ถ้าฉันรับมาจากเธออีกมันก็…”
 
มันจะเป็นยังไงถ้าเขารับมื้อเย็นจากเธอมาสองวันติด?
อามาเนะรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมากสำหรับอาหารที่มีคุณค่าทางโภชณาการอย่างเหมาะสมแบบนี้ และทักษะการทำอาหารของเธอก็เหนือล้ำกว่าเด็กผู้หญิงในวัยเดียวกันด้วย รสชาติก็แจ่ม
ดังนั้นเขาคิดว่าข้างในกล่องอาหารนี้ก็คงจะอร่อยเหมือนกัน
 
มันคงจะเกิดโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ขึ้นแน่ๆ ถ้าหากมีใครในโรงเรียนได้มารู้สิ่งนี้เข้า แน่นอนว่าโศกนาฏกรรมครั้งนี้จะทำให้ชีวิตมอปลายอันแสนสงบของอามาเนะต้องจบลง
อพาร์ตเม้นต์ที่นี่ออกแบบมาสำหรับการอาศัยอยู่คนเดียว แต่ค่าเช่าแพงมากเนื่องจากทำเลและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ เขาไม่เคยเห็นนักเรียนคนอื่นจากโรงเรียนนอกจากมาฮิรุในแถบใกล้ๆนี้เลย เพราะงั้นถึงไม่จำเป็นต้องกลัวว่าเขาจะถูกพบ แต่เขายังคงกังวลกับความสัมพันธ์นี้อยู่ดี
 
“ฉันทำมามากเกินสำหรับคนเดียวน่ะค่ะ ถ้าหากรับไว้ละก็ฉันจะดีใจมากเลย”
“…ถ้าพูดขนาดนั้นล่ะก็งั้นขอรับไว้ด้วยความยินดีแล้วกันนะ แต่ถ้าเธอทำอย่างนี้จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าชอบนะ”
“แล้วนายคิดอย่างงั้นหรอ?”
“ป่าว ก็ไม่หรอก”
 
[บ้าหรอคะ?] เธอมองด้วยสายตาแบบนั้นทำให้อามาเนะหมดคำพูดที่จะพูดต่อ
อย่างแรกเลย นึกไม่ออกเลยว่าอัจฉริยะผู้เลอโฉมอย่างมาฮิรุจะหันมาชอบอามาเนะหลังจากที่เห็นสภาพการใช้ชีวิตของเขา
มันก็จริงว่าการที่เขาได้รับมื้อเย็นมาจากเพื่อนบ้านที่น่ารักจะเหมาะเป็นพล็อตสำหรับมังงะรอมคอมชั้นดี แต่มันไม่มีองค์ประกอบอย่างความรักหรือความตลกในการสนทนาของพวกเขาเลยสักนิด มันก็แค่อามาเนะไม่มีข้าวที่ห้องของเขา
มีก็แต่คำพูดเหน็บแนมและความเมตตาจากเทพธิดาเท่านั้น
 
“งั้นก็ไม่มีปัญหาค่ะ…ยังไงซะ คุณก็คงมีแผนว่าจะลงไปซื้อข้าวกล่องจากร้านสะดวกซื้อหรือซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ”
“เธอรู้ได้ยังไงน่ะ?”
“ดูยังไงห้องครัวของคุณก็ไม่เหมาะสำหรับทำอาหารเลย แล้วก็มีตะเกียบสำหรับใช้แล้วทิ้งจำนวนมากจากร้านสะดวกซื้อและซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่บนโต๊ะ นอกจากนี้ใครๆก็บอกได้โดยไม่ต้องคิดด้วยซ้ำเมื่อดูจากสุขภาพของคุณน่ะ และใบหน้าของคุณก็ดูไร้ชีวิตชีวาอีก”
 
เธอสามารถมองออกได้ทุกอย่างเพียงแค่เข้าไปในบ้านของอามาเนะเพียงครั้งเดียว แก้มของอามาเนะกระตุก อย่างไรก็ตามมันก็เป็นความจริงที่อามาเนะไม่สามารถจะปฏิเสธได้เลย
 
“…ถ้างั้น ฉันขอตัวค่ะ”
 
เธอพูดเสร็จแล้วก็กลับเข้าไปในบ้าน
อามาเนะได้ยินเสียงโซ่ล็อกจากข้างในประตู แล้วเขาก็มองลงมาที่กล่องอาหารที่อยู่ในมือเขา
ภายในมือของเขายังคงมีความอุ่นอยู่ เขาถอนหายใจก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของเขา
มะเขือยาวและเนื้อหมูกับเมล็ดงาอร่อยมาก และเขาก็ยังคงอยากได้ข้าวสวยอีกเหมือนเดิม
หลังจากนั้นทุกวันนิสัยการกินอาหารของเขาก็ได้รับการปรับปรุงเป็นอย่างมาก เมื่อเขาได้แลกกล่องใส่อาหารเปล่ากับกล่องที่มีอาหารข้างในของเธอ
 
อาหารของมาฮิรุนั้นปรุงแบบไม่รสจัด แต่มันก็ยังน่าอร่อย ดังนั้นทุกมื้อเย็นเขาจะเตรียมข้าวเปล่าไว้ล่วงหน้าเพื่อกินกับอาหารเหล่านี้
มีอาหารแตกต่างกันทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นสไตล์ญี่ปุ่นหรือตะวันตกหรือจีน แต่ทั้งหมดก็อร่อยทั้งนั้น
การได้มีโอกาสได้กินอาหารแบบนี้ทุกวันมันทำให้เขาตั้งตารอ เขารู้สึกผิดกับเรื่องนี้ แต่ดูเหมือนเขาจะเคยชินไปซะแล้ว และมันจะน่าเศร้าถ้าไม่ได้กินอาหารของเธออีก
บางทีอาหารของเทพธิดาคงจะทำให้รู้สึกเสพติดจริงๆ เขารับกล่องอาหารมาอย่างเชื่อฟังและดื่มด่ำกับมันแม้จะรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดี
 
“…นายดูดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้นะ นายแก้ไขนิสัยการกินของตัวเองแล้วสินะ?”
 
อามาเนะดูดีขึ้นเพราะมีสารอาหารในมื้อเย็นที่เพียงพอ อิทสิกิจ้องมองใบหน้าของเขาระหว่างมื้อกลางวัน
อามาเนะกำลังกินอูด้งจากโรงอาหารของโรงเรียนและเหงื่อเย็นๆก็เริ่มไหลเมื่ออิทสิกิเริ่มสังเกตเห็น
 
“อิสิกิ นายนี่น่ากลัวชะมัด”
“อะไรเล่า ฉันพูดถูกไหมล่ะ”
“ไม่…เอ่อ ฉันก็คิดทบทวนเรื่องนั้นอยู่แหละ”
 
เขาโดนบอกทุกครั้งที่เจอกับมาฮิรุที่อพาร์ตเม้นต์ แล้วเนื่องจากว่าเขาได้รับมื้อเย็นมาจากมาฮิรุนั่นทำให้คุณภาพชีวิตเขาดีขึ้น
เขารู้สึกอยากจะขอบคุณเทพธิดาเหลือเกิน แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดว่านี่มันมากเกินไปหน่อยเหมือนกัน
เขาตอบไปอย่างคลุมเคลือ และอิทสึกิก็หัวเราะคิกคักขึ้นมา
 
“ก็แน่นอนล่ะนะ เพราะท่าทางไม่แข็งแรงของนายเมื่อก่อนนี่มันคงเป็นเพราะนิสัยการกินของนายนั่นแหละ”
“ยุ่งน่า”
“ว่าแต่ว่านะ นายแก้ไขมันยังไงล่ะนั่น”
“…โดนบังคับ ละมั่ง?”
“ฮ่าๆๆ โดนแม่รู้เรื่องเข้าแล้วสินะ?”
“…ก็ไม่เชิงอะ เหมือนว่า”
 
น้ำเสียงของมาฮิรุดูคล้ายกับแม่ของเขา
แต่เธอยังเด็กและดูน่ารักเกินไปที่จะถูกเรียกว่าแม่ของเขา แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ปฏิเสธและปล่อยให้มาฮิรุเข้ามาดูแลเขา
 
“นี่อิสึกิ ฉันดูไร้เรี่ยวแรงขนาดนั้นเลยหรอ?”
“โอ้ว ส่วนใหญ่คงเป็นเพราะนายดูซีดเกินไปน่ะ นายตัวสูงแต่ผอมซูบ แล้วใบหน้าของนายก็ดูไม่มีชีวิตชีวาเอาซะเลย”
“หน้าฉันเป็นงี้อยู่แล้ว”
“ฉันรู้ แต่ทำไมนายไม่ทำหน้าให้ดูมีชีวิตชีวากว่านี้ล่ะ”
“ไม่จริงน่า…งั้นเองหรอ หน้าฉันเหมือนคนตายงั้นหรอ…?”
 
อามาเนะไม่ค่อยส่องดูหน้าตัวเองในกระจก นั่นทำให้เขาไม่ค่อยรู้ว่าเขาเป็นอย่างไร แต่กับคนอื่นๆมันดูเหมือนเขาจะป่วยยังไงอย่างงั้น
บางทีมาฮิรุคงเป็นห่วงอามาเนะเพราะเขาดูเหมือนกำลังจะตาย
 
“อามาเนะ นายควรจะใส่ใจกับการที่คนอื่นมองนายหน่อย นายจะไม่ดูเป็นแบบนี้ถ้านายใส่ใจน่ะ”
“พูดออกมาสบายๆเลยนะนายเนี่ย”
“ก็ช่วยไม่ได้นี่ จะให้พูดยังไงนอกจากบอกตรงๆว่านายหน้าเหมือนคนตายจริงๆ”
 
อิทสึกิถือโอกาสนี้เกลี้ยกล่อมให้อามาเนะหันมาใส่ใจกับสุขภาพและรูปร่างหน้าตาของเขา “ไม่ใช่ธุระโกงการอะไรของนายสักหน่อย” อามาเนะพูดและหันหน้าหนีออกมา
 
 
**แปลจากอิ้ง แปลผิดยังไงก็ขออภัยนะครับ มือใหม่แปล อาจจะมีผิดบ้างทักท้วงกันได้นะครับ
นี่เป็นเวอร์ชั่น WN (เว็บโนเวล) อาจจะมีบางส่วนที่ต่างกับแบบเล่มอยู่บ้างนะครับ แต่ก็ยังคงความหวานไว้เช่นเคย
เป็นอีกตอนที่ผมนั่งเอ๋อแดกครับ เนื่องจากคลังคำศัพท์ในหัวมันน้อยมาก ฮ่าๆๆๆ อาจจะมีผิดๆถูกๆถูๆไถๆไปบ้างนะครับ ขออภัย
อย่าลืมกดติดตามเพจเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยนะครับ ที่เพจลงล่วงหน้า 1 ตอนนะครับ