[นิยายแปล] Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN) – ตอนที่ 9 การทำความสะอาดของเทพธิดา

Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN)
ชื่อไทย : มาฮิรุณคอแดง(?)
ผู้แปล : แปลแบบคนเหงาและง่วง
Chapter : 9 การทำความสะอาดของเทพธิดา
 
อามาเนะห่วยในงานบ้านทุกประเภท และที่แย่ที่สุดเลยก็คือการทำความสะอาด
อามาเนะสามารถทำอาหารได้ ถ้าหากจำกัดความแค่ “ทำอาหาร” น่ะนะ ไม่นับการที่ได้รับบาดแผลที่ได้ระหว่างทำ รูปลักษณ์และรสชาติ
เขาทำอาหารไปด้วยความคิดที่ว่าเพียงแค่สามารถนำใส่เข้าท้องเขาได้ก็เพียงพอ โดยไม่สนใจหน้าตาและรสชาติ
แน่นอน เขาไม่ได้อยากทำหรือกินอาหารแบบนั้น เพราะงั้นปกติเขาจึงไม่พยายามทำอย่างนั้น
 
แต่อย่างน้อยเขาก็สามารถซักผ้าได้ ถ้าแค่นั้นทำไม่ได้เขาก็คงไม่สามารถอยู่ได้แล้วล่ะ
ถ้าอย่างเลวร้าย ก็ยังมีเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญอยู่ใกล้ๆ เขาแค่ใส่เสื้อผ้าไว้ เทผงซักฟอและน้ำ แล้วปล่อยให้มันหมุนซักผ้าของเขา
ยังไงก็ตาม เขายังคงสิ้นหวังกับการทำความสะอาด
 
“จะเอายังไงดีละเนี่ย?”
 
วันนี้เป็นวันหยุด และอามาเนะที่ถูกทั้งมาฮิรุและอิทสึกิบ่น ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจจะลงมือทำความสะอาด แต่เขาไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี
เขารู้ตัวดีว่าทั้งหมดมันเป็นความผิดของเขาเอง แต่มันมากเกินไปจนไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน
เขาเริ่มด้วยซักฟูกและทำให้แห้ง
แล้วเขาก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มทำความสะอาดยังไงดี
 
เสื้อผ้าและนิตยาสารของเขาเกลื่อนพื้นไปทั่วจนแทบไม่มีที่จะก้าวเดิน
โชคดีในโชคร้ายคือขยะที่เป็นอาหารมันจะส่งกลิ่นเหม็น ดังนั้นอามาเนะจึงกำจัดมันออกไปแต่เนิ่นๆ อพาร์ตเม้นต์เขาจึงไม่มีคราบหรือกลิ่นเหม็นแต่ห้องก็ยังคงรกอยู่เช่นเดิม
อย่างไรก็ตาม ความรกนี่เป็นสิ่งที่หนักใจที่สุดหรับเขา
ขณะที่เขาถอนหายใจ ก็มีเสียงกริ่งดังออกมาจากทางเข้า
 
“อ๊ะ!” เขาโพล่งออกมา
 
ที่ประตูเขาคือผู้เยี่ยมเยือนที่คุ้นเคย หรือก็คือพรจากสวรรค์ ผู้ที่ประทานอาหารมาให้และจากไปอย่างทุกที ในสายตาของเขาเธอก็คือผู้กอบกู้
เขารีบวิ่งไปที่ทางเข้าและเกือบจะลื่นไถลเพราะไม่มีที่เหยียบบนพื้น เขาพยุงตัวเองที่พนังขณะที่เปิดประตู
 
“ขอโทษที่รบกวนนะคะ ฉันมาเอากล่องอาหารอันล่าสุดคืนน่ะ…ทำอะไรอยู่งั้นหรอคะ?”
“…กำลังเตรียมทำความสะอาดน่ะ”
 
มาฮิรุเห็นเขาที่เกือบจะล้ม และจ้องมองไปที่ใบหน้าของเขาอย่างประหลาดใจ
 
“เสียงดังจังนะคะ”
“…ฉันเกือบจะล้มน่ะ”
“ก็คงอย่างงั้นล่ะค่ะ คุณยังไม่ได้เริ่มสินะคะ?”
“ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดีน่ะ”
“ก็พอจะเดาได้ค่ะ”
 
[มันยากที่จะเริ่มเมื่อมันรกมากแบบนั้น] มาฮิรุพูดอย่างตรงไปตรงมาตามปกติ ใบหน้าของอามาเนะกระตุก แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลย
ถ้าเขาเถียงกับเธอจนจบ เขาก็คงไม่รู้ว่าจะเริ่มทำความสะอาดยังไง
แต่เขาจะเริ่มถามยังไงดีล่ะ?
เขาอยากจะถามเธอถึงเคล็ดลับในการทำความสะอาด เขาจึงมองไปที่มาฮิรุอย่างลังเลเล็กน้อย และเธอก็มองเข้าไปในทางเดินที่ยุ่งเหยิงด้านหลังของเขา
[อุหวา…] เธอมองไปยังหายนะที่อยู่ด้านหลังเขาแล้วกรีดร้องออกมา สำหรับเธอ ทางเดินด้านหลังเขาคงยุ่งเหยิงมากในสายตาเธอ
 
“ให้ตายสิ…ได้โปรดให้ฉันทำความสะอาดอพาร์ตเม้นของคุณเถอะค่ะ”
“หะ?”
 
อามาเนะเพียงยินดีที่จะได้รับคำแนะนำบางอย่างจากเธอ เขาจึงขอความช่วยเหลือจากเธอ แต่ความหวังดีของเธอมากเกินไป
ไม่คิดว่าเธอจะอาสาช่วยเองอย่างนี้
 
“ฉันทนไม่ได้ที่จะคิดว่าเพื่อนบ้านของฉันมีห้องที่สกปรกอย่างนี้ค่ะ”
 
คำพูดของเธอเหมือนปกติดังนั้นเขาจึงไม่โกรธ ยังไงซะมันก็คือความจริงที่เขาไม่สามารถหักล้างมันได้
 
“คุณอาศัยอยู่คนเดียวโดยที่ไม่สามารถทำงานบ้านได้เนี่ยนะคะ? ฉันคิดว่าคุณคงคิดว่าเดี๋ยวอยู่ไปก็ชินเองสินะ มันทำให้ตอนนี้คุณไม่รู้วิธีทำอะไรเลย ทำไมไม่ลองคิดทบทวนดูสักหน่อยล่ะคะ?”
 
เขาไม่มีอะไรจะพูดเลย
แม่ของเขาบอกว่ามันคงจะง่ายกว่านี้ถ้าเขาหัดทำความสะอาดอย่างขยันขันแข็ง แต่เขามักจะไม่สนใจจนส่งผลให้เกิดสถานการณ์นี้ขึ้น เขาตระหนักถึงสิ่งที่เขาก่อไว้
 
“นอกจากนี้ สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นหากคุณทำความสะอาดห้องทุกวัน นี่เป็นผลจากความเกียจคร้านในชีวิตประจำวันของคุณค่ะ”
“…ถูกต้องตามนั้นเลยครับ”
[ TL Note: คุณแม่ชัดๆ ]
 
เหตุผลที่เขาไม่โกรธจากคำพูดของมาฮิรุเพราะเธอเป็นคนดูแลเขา ซึ่งเขาเป็นหนี้บุญคุณเธอ จนท้ายที่สุดเธอก็เดาความคิดและการกระทำของเขาในอดีตได้อย่างถูกต้อง
ที่ทุกอย่างลงเอยแบบนี้ เพราะเขาไม่เคยจริงจัง คิดว่าไว้จัดการทีหลังก็ได้ เขาได้แต่พยักหน้าเงียบๆ ในสิ่งที่เธอพูด
 
“ฉันทำความสะอาดห้องนี้ได้ไหมคะ?”
“…ขอร้องด้วยล่ะครับ”
“แน่นอนค่ะ ฉันก็เป็นคนขอด้วยตัวเอง ถ้างั้นฉันจะเตรียมตัวก่อนนะคะ ดังนั้นโปรดนำของมีค่าหรือสิ่งของที่ต้องการเก็บไว้ก่อนไว้ด้วยค่ะ”
“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก”
 
จากคำพูดของเธอ เธอจริงจังมากที่จะให้ความช่วยเหลือ ไม่มีเหตุผลที่จะต้องกังวลว่าเธอจะขโมยอะไร
ยังไงก็ตาม เธอเป็นคนที่เคร่งในการปฏิบัติตามจิตสำนึกเสมอ เธอไม่คิดร้ายกับผู้อื่นหรอก
 
“…คุณไม่กังวลหรอคะ?”
“เธอไม่ใช่คนประเภทที่จะทำอะไรอย่างงั้นอยู่แล้ว”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ…แบบว่า คุณไม่กังวลว่าฉันจะเห็นสิ่งที่เด็กผู้ชายอยากจะซ่อนไว้หรอคะ?”
“โทษทีนะ แต่ฉันไม่มีของแบบนั้นหรอก”
“ถ้างั้นก็ดีค่ะ ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าและนำอุปกรณ์ทำความสะอาดของฉันมา…แล้วฉันจะทำความสะอาดห้องนี้ให้สะอาด”
 
มาฮิรุยักไหล่และกลับไปที่ห้องของเธอ อามาเนะมองเธอที่เดินไปจากด้านหลังด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ
 
 
 
**แปลจากอิ้ง แปลผิดยังไงก็ขออภัยนะครับ มือใหม่แปล อาจจะมีผิดบ้างทักท้วงกันได้นะครับ
นี่เป็นเวอร์ชั่น WN (เว็บโนเวล) อาจจะมีบางส่วนที่ต่างกับแบบเล่มอยู่บ้างนะครับ แต่ก็ยังคงความหวานไว้เช่นเคย
 
แงงง เพิ่งฟื้นครับจ่กวัคซีน+ทำงานเสร็จมาครับ หายไปสักพักเลย ช่วงนี้ก็จะกลับมาแปลแล้ว จะลง ประมาณ 3-4 วันต่อตอนนะครับ
 
อย่าลืมกดติดตามเพจเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยนะครับ ที่เพจลงล่วงหน้าตอนนึง
เพจ แปลแบบคนเหงาและง่วง