[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่ 1 ตอนที่ 1

บทที่ 1: การเดินทางอย่างลับๆ และ การเผชิญหน้าที่ถูกกำหนดไว้

ตอนที่ 1

ในโลกใบนี้นั้นมีสิ่งที่เรียกว่าสกิล มันนั้นสามารถหาได้จากหินที่เรียกว่าหินสกิล ขึ้นอยู่กับความหายากและจำนวณช่องที่ใช้สำหรับเรียนรู้ ผู้คนบนโลกใบนี้นั้นมีช่องสำหรับใส่สกิลเพียงแค่คนละ8ช่องเท่านั้น  นั้นแหล่ะคือสิ่งที่ตาแก่ฮินกาสอนผมเอาไว้

ตัวผมเองนั้นกลับมีถึง16ช่อง เหตุผลคงจะเป็นเพราะผมนั้นมีสิ่งที่เรียกว่า “ชาติก่อน” ที่ตัวของผมนั้นเป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลายชาวญี่ปุ่น และเป็นเพราะสิ่งนี้ผมถึงมีความรู้ที่มากกว่าเด็กที่อายุเท่าๆกัน ผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงและแถมยังมีโอกาศได้ใช้ความรู้ที่มีนั้นอยู่บ่อยครั้งด้วย

「ทุกๆอย่างบนโลกนี้คับเคลื่อนด้วยสกิล… โอ้ เจ้านี้อร่อยแห่ะ!」

ผลไม้ขนาดเท่ากำปั้น – ที่มีหน้าตาเหมือนแอปเปิ้ลเขียว – ทั้งเปรี้ยวและชุ่มฉ่ํา ผมไม้นี้ห้อยอยู่ตรงปลายกิ่งไม้ที่หน้าตาเหมือนเบ็ดตกปลาที่มีเหยื่อห้อยอยู่ ผมมีความรู้สึกว่ามัน”ไม่เป็นอันตราย”จากสกิล【World Ruler】ดังนั้นผมจึงเด็ดมันมา มันน่าสนใจมาก กิ่งไม้นั้นดีดขึ้นไปตอนผมเด็ดผลไม้ออกมาด้วย

ผมเด็ดเจ้าผลไม้สีเขียวนี้มาพอสมควร ตอนที่ผมกล่าวลาตาแก่ฮินกานั้น ผมเห็นควันไฟลอยขึ้นมาจากด้านนอกของป่า ซึ่งดูเหมือนจะเป็นควันจากการทำอาหาร ดังนั้นผมจึงกำลังเดินไปทางนั้น ผมคิดว่านั่นอาจจะเป็นเมืองที่อยู่ใกล้ๆกับเหมือง แต่ผมเองก็ไม่แน่ใจนัก ถนนที่เชื่อมระหว่างเหมืองกับเมืองนั้นเต็มไปด้วยเหล่าทหาร ผมจึงจำเป็นต้องอยู่ให้ห่างจากมันที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ถึงสภาพป่าโดยรอบจะแย่มาก – ทั้งพื้นขรุขระที่เต็มไปได้ซากใบไม้ และพุ่มไม้ที่มีอยู่ทั่วทุกที่  – แต่ผมก็สามารถเดินฝ่าไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

「ผมอยากจะไปให้ถึงเมืองก่อนพระอาทิตย์จะตกจังแห่ะ…」

ต้องขอบคุณ【World Ruler】ที่ทำให้ผมรู้ว่ามันไม่มีสัตว์อันตรายอยู่แถวๆนี้ อย่างไรก็ตาม ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าทัศนวิสัยนั้นแย่ลงในตอนกลางคืน เพราะว่าผมนั้นจะได้รับข้อมูลจาก”สิ่งที่อยู่ในการรับรู้ของผม”เท่านั้น ขนาดในภูเขาของประเทศญี่ปุ่นยังมีกวางหรือหมีป่าออกมาเดินในตอนกลางคืนเลย ผมเองก็มั่นใจว่าต้องมีหมาป่าในโลกใบนี้แน่นอน แม้กระทั้งสุนัขป่าก็ยังสามารถทำอันตรายผมในตอนนี้ได้เลย

―บางที【World Ruler】 อาจจะไม่ได้มีอำนาจมากอย่างที่ผมคิดก็ได้

สกิล“ประเมิณ”ที่มักจะโพล่มาในอนิเมะหรือนิยายที่ผมรู้จักนั้น จะบอกข้อมูลอย่างเช่นชื่อหรือที่มาของพืชชนิดต่างๆ รวมถึงความหายากและราคาของมันอีกด้วย แต่ว่า 【World Ruler】นั้นเพียงแค่ให้ข้อมูลอันคลุมเครือและจะไม่บอกอะไรเว้นแต่ว่าผมอยากที่จะรู้จริงๆ

ไม่ได้รับข้อมูลของสิ่งต่างๆจนกว่าจะอยู่ในการรับรู้ของผมนั้นเหมือนกับมองโลกใบนี้ผ่านเลนส์ที่บิดๆเบี้ยวๆ

「…โอะ นี้มันเยี่ยมไปเลย」

ผมค้นพบลำธาร ผมเลยเดินตามลำธารนั้นแล้วออกมาจากป่า มุ่งสู่ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ ที่ฝั่งตรงข้ามนั้นมีหมู่บ้านที่ทำจากหินและล้อมรอบด้วยกำแพงดิน

ทาส3คนและทหารมากกว่า10นายกำลังต่อสู้กันห่างจากตรงที่ผมอยู่ประมาณ100เมตร ผมนั้นรีบซ่อนตัวที่ด้านหลังของต้นไม้อย่างรวดเร็ว

…มาคิดๆดูแล้ว ผมยังไม่เห็นทาสคนอื่นๆเลยจนกระทั้งมาถึงที่นี่ ผมสงสัยจังว่าพวกนั้นหายไปที่ไหนกัน

「อ้า!」

เหล่าทาสที่แพ้ให้กับจำนวณนั้นนอนแผ่ลงไปบนพื้น หลังจากนั้นทหารคนหนึ่งก็ยกมือขึ้นและมีชายร่างอ้วนส่วมใส่เสื้อผ้าฟูฟ่องเดินออกมาอย่างช้าๆ

…พวกนั้นจะทำอะไรหน่ะ?

เมื่อชายร่างอ้วนนั้นวางมือเหนือทาสคนหนึ่ง ทาสคนนั้นก็เริ่มเรืองแสงและมีหินสกิลออกมาจากร่างของเขาอย่างกับฟองอากาศ

「…นั้นมันสกิล【ถอนสกิล】งั้นหรอ?!」

มีทหารคนหหนึ่งหันมาทางที่ผมอยู่

「………」

ผมรีบก้มหัวหลบแล้วกั้นหายใจเอาไว้

…ซวยหล่ะ! อย่ามาทางนี้นะ!

ผมยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไหวติงเป็นเวลาหลายนาที ผมกลัวมากแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อผมค่อยๆชะโงกหน้าออกไปอีกครั้ง ทหารเกือบทั้งหมดรวมถึงชายอ้วนนั้นได้จากไปแล้ว ทหารที่ยังหลงเหลืออยู่ตรงนั้นกำลังแบกศพของทาสแล้วโยนไปบนทุ่งหญ้า

บางทีคงจะเพื่อให้พวกสุนัขป่ามากินมันในตอนกลางคืน พวกนั้นจะได้ไม่ต้องกำจัดศพเอง บางทีอาจจะเป็นอะไรที่แฟนตาซียิ่งกว่าสุนัขป่าก็เป็นได้

「พลิ่ว… เกือบถูกจับได้ซะแล้ว ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้」

ถึงจะเป็นชีวิตที่2ของผม ผมก็มีประสบการณ์เป็นแค่นักเรียนมัธยมปลายชาวญี่ปุ่นในโลกที่ไม่มีสงครามหรือการเอาชีวิตรอดอะไรเลย และในตอนนี้ตัวผมก็เป็นเพียงแค่”เด็ก”ที่อยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยการรบราฆ่าฟันกันจนเป็นเรื่องปกติ ถึงจะมี【World Ruler】คอยช่วยอยู่ก็จริง แต่ผมก็ไม่ควรมั้นใจว่ามันจะช่วยให้ผมมีชีวิตรอดในทุกๆครั้งได้

「…แต่ไม่ใช่ว่าคุณจะไร้ความสามารถเกินไปหรอสำหรับสกิล10ดาวหน่ะ คุณWorld Ruler?」ผมบ่นออกมาในตอนที่พิงต้นไม้พร้อมทั้งกัดไปยังผลไม้สีเขียว

「ไอ้สกิล【ถอนสกิล】เมื่อกี้ยังเจ๋งกว่าเลย มันเปลี่ยนสกิลเป็นหินสกิลได้อย่างง่ายดายเลยนะ ทำไมคุณไม่ทำอะไรง่ายๆอย่างงั้นได้บ้าง? ที่แค่ผมแบมือจากนั้นก็– !!」

หินสกิลที่มีสีดำและสีรุ้งได้ออกมาจากหน้าอกของผม

「……เอ๊ะ?」

ในมือของผมนั้น ผมกำลังถือ【World Ruler★★★★★★★★★★】.อยู่

ผมตกใจมาก มากแบบมากๆเลยหล่ะ ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของผมก็รู้สึกหมดแรงและขยับไปไหนไม่ได้ ผมทำได้มากสุดก็แค่คดตัวเป็นด้วงเท่านั้น จะเช็ดน้ำลายที่ไหลออกจากปากยังทำไม่ได้เลย สติของผมเป็นสิ่งเดียวที่ยังทำงานได้อยู่ ดังนั้นผมจึงเริ่มคิด

…ไม่มีสัญญาณของ【World Ruler】หลงเหลืออยู่ในร่างกายของผม หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ ผมนำเอาสกิลออกมาจากร่างของผมด้วยตัวเอง นี้เป็นสิ่งที่ใครๆก็ทำได้งั้นหรอ? ไม่ นั้นเป็นไปไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ผู้คนคงจะจัดการกับสกิลได้อย่างอิสระกว่านี้ และผมก็ยังไม่เคยเห็นหรือได้ยินทาสคนไหนพูดอะไรแบบนั้นออกมาเลย

งั้นก็หมายความว่าผมนั้นได้เรียนรู้สกิล【ถอนสกิล】ที่ผมเห็นมันจากระยะไกลแบบอัตโนมัติ

หรือว่านี่จะเป็นความสามารถของผมเองงั้นหรอ?! …ไม่อะ นั้นเป็นไปไม่ได้แน่นอน

งั้นก็หมายความว่า… นี้เป็นพลังที่แท้จริงของ【World Ruler】สินะ

「ฟูววว…」

ในที่สุดผมก็หายจากความเหนื่อยล้าและลุกขึ้นยืน ผมหยิบผลไม้สีเขียวที่ทำตกลงไป ก่อนจะเช็ดดินที่เปื้อนอยู่ออกแล้วกินมันต่อ

「ในตอนที่ชายคนนั้นดึงหินสกิลออกมาเขายังดูไม่เป็นอะไรเลย… อย่างน้อยๆก็ดูจะไม่ได้เหนื่อยอะไร」

นั้นก็หมายความว่า ผมสามารถใช้สกิลของคนอื่นได้ แต่จะใช้ได้ไม่เต็มที่เท่ากับของดั้งเดิม

ตอนที่ผมดูดกลืน【World Ruler】กลับเข้ามาในร่างอีกครั้ง ม่านหมอกก็ได้จางหายไปจากความคิดของผมและกลับมารู้สึกถึงพลังอำนาจอีกครั้งหนึ่ง

…ผมหวังว่าจะไม่ติดเป็นนิสัยไปนะ ถึงแม้ผมจะไม่ดึงมันออกมาอีกแล้วก็เถอะ… ร่างกายรู้สึกแข็งทื่ออย่างกับจะตายเลย

「เดี๋ยวก่อนนะ…」

ผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมเคยเห็นพวกทาสใช้สกิลของพวกเขาอยู่นี้ โดยเฉพาะเวทยมนตร์ที่ป้าโรงอาหารใช้

…ผมจะใช้มันได้รึปล่าวนะ?

「ถ้าจำไม่ผิด… เธอยื่นมือออกไปแบบนี้จากนั้นก็ยิงลมออกไป」

ผมยื่นมือออกไปด้านหน้าด้วยมือขวาและเอาเท้ายันพื้นไว้

「………」

อย่างไรก็ตาม ไม่มีแม้แต่ลมเบาๆถูกปล่อยออกมา

「หืมมม? ไม่ได้ผลแห่ะ… งั้นไฟหล่ะ?」

เมื่อผมคิดแบบนั้นแล้วมองไปยังมือขวาของผม ก็มีดวงไฟดวงเล็กๆโพล่ขึ้นมา

「ผมทำได้! ผมทำมันดะ– !!」

ในตอนนั้น จู่ๆผมก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะและล้มลงไปข้างๆ แล้วก็หลับไปทั้งๆอย่างงั้น