[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่1 บทส่งท้าย ส่วนที่ 1

บทที่ 1 บทส่งท้าย ส่วนที่ 1

 

ตัวมิมิโนะนั้นไม่รู้เวลาที่แน่นอนได้ว่าเรย์จิได้จากไปนานแค่ไหนแล้ว เธอรู้สึกสมเพชที่ตนไม่อาจห้ามเด็กหนุ่มคนนั้นตอนที่เขากล่าวลาเธอด้วยใบหน้าเด็ดเดี่ยว เธอโกรธตัวเองที่ไม่อาจช่วยเด็กหนุ่มคนนั้นจากสีหน้าเจ็บปวดแบบนั้นได้ และเหนือสิ่งอื่นใดก็คือความเจ็บปวดในหัวใจที่รู้ว่าเขาจากไปก็เพื่อปกป้องพวกเธอ

 

「คุณพ่อ!」เธอได้ยินเสียงร้องของคนที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากห้องข้างๆ มิมิโนะตกใจก่อนจะเช็ดน้ำตาด้วยผ้าขนหนู เธอรู้ทันทีว่านี่เป็นผ้าขนหนูที่เรย์จิใช้เช็ดใบหน้าเธอเมื่อก่อนหน้านี้ มันทำให้เธอรู้สึกแน่นหน้าอกอีกครั้ง แต่เธอก็ยังรีบตรงไปยังห้องข้างๆในทันที – ห้องที่มีดันเต้กับน็อนอยู่

 

「เกิดอะไรขึ้น? อย่าบอกนะว่าดันเต้อาการแย่ลง– เอ๊ะ?」

 

มิมิโนะที่เปิดประตูเข้าไปโดยที่คิดว่าอาการของดันเต้แย่ลงนั้น พูดอะไรไม่ออกเลย

 

「…ดูนี่สิ มิมิโนะ」ดันเต้พูดขึ้น

 

แสงลอดผ่านหน้าต่างไม้เข้ามาเผยให้เห็นผิวของดันเต้ ผิวที่สะท้อนแสงนั้นไม่ใช่สีเทาอย่างที่เคยเป็น

 

มันกลายเป็นเนื้อหนังที่มีเลือดไหลเวียนอยู่

 

「ตอนที่ชั้นตื่นขึ้นมาก็พบว่าผิวของคุณพ่อกลายเป็นสีดำ พอชั้นรีบเช็ดมันออกก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว…」น็อนพูดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตะลึง

 

「พูดอีกอย่างก็คือ เออ…? คำสาปได้หายไปแล้วงั้นหรอ?」มิมิโนะถามขึ้น

 

「ใช่แล้วละ ร่างกายของข้าเคลื่อนไหวได้ปกติดี และรู้สึกสดชื่นมากๆเลยละ ข้าไม่ได้รู้สึกแข็งแรงอย่างนี้มานานมากแล้ว ถึงแผลไฟไหม้จะยังไม่หายดีก็เถอะ」

 

น็อน ที่กำลังตื่นตะลึงอยู่นั้น

 

「คุณพ่อ…」

 

น้ำตาได้ล่วงหล่นลงมาบนแก้มของไม่ขาดสาย

 

「คุณพ่อคะ คุณพ่อ คุณพ่อออออ…」เธอร้องไห้ออกมา

 

「อย่าร้องไห้สิ น็อน พ่อขอโทษที่ทำให้ลูกต้องผ่านอะไรมามากนะ」

 

「อุหวาาาาา… คุณพ่ออออออ!」

 

ดันเต้กอดเธอที่กำลังร้องไห้ราวกับเด็กๆ

 

มิมิโนะเองก็แปลกใจที่เห็นน็อนร้องไห้ออกมาแบบนั้น

 

(น็อนได้เก็บซ่อนความเจ็บปวดทั้งหมดเอาไว้โดยที่ไม่มีใครรู้เลยสินะ…)

 

อืม มันก็แน่นอนอยู่แล้ว ถึงเธอจะเป็นส่วนหนึ่งของโบสถ์ที่เข้มงวดก็จริง แต่เธอก็ยังเป็นหญิงสาวอายุ 16 ปีที่ชอบพูดคุยเรื่องรักๆกับเพื่อนๆและออกไปซื้อของในวันหยุด

 

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ดันเต้กลายเป็นหินเลย น็อนต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่พ่อของเธออาจจะตายโดยที่ไม่มีทางรักษา และตัวเธอเองก็ทุ่มเทหาทางรักษามาตลอด

 

ทว่า มิมิโนะกลับเชื่อว่าน็อนนั้นเป็น “เด็กที่มีจิตใจแข็งแกร่ง” เธอเชื่อมั่นอย่างมากว่าเธอจะไม่มีทางเห็นน็อนเจ็บปวด

 

(ชั้นมัน… โง่ชะมัด ชั้นไม่รู้เลยว่าเรย์จิคุงกำลังเจ็บปวดจากอะไร ชั้นเอาแต่หลอกตัวเองว่าเขาจะบอกชั้นในสักวัน เหมือนกันกับไรเครีย จนเขาตายไป…)

 

เธอรำลึกถึงตอนที่ไรเครียตาย และหัวใจของเธอก็รู้สึกแน่นขึ้นไปอีก

 

「ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งจนถึงตอนนี้นะ มิมิโนะ」

 

มิมิโนะได้สติกลับมาจากคำพูดของดันเต้

 

「ข้ายังได้สร้างปัญหามากมายให้กับเธออีกด้วย」

 

「ไม่ ไม่เป็นไร ชั้นเองก็เป็นหนึ่งในสมาชิกปาร์ตี้เหมือนกัน… แต่อยู่ๆนายก็หายดีได้ยังไงกัน?」

 

「………」

 

ใบหน้าของดันเต้แข็งทื่อขึ้นมา น็อนได้หยุดร้องไห้แล้วมองไปที่ใบหน้าของเขา

 

「มีอะไรเกิดขึ้นหรือคะ? คุณพ่อ…」

 

「…ข้าไม่รู้หรอกว่ามันเป็นเวลาไหน แต่ข้าคิดว่าเรย์จิมาที่ห้องนี้」

 

「เรย์จิคุง?!」

 

「ข้าคิดว่าเรย์จิเป็นคนรักษาคำสาปของข้า」

 

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน ดันเต้กำลังพยายามนึกถึงเรื่องในตอนกลางคืน

 

「…ความทรงจำของข้ามันคลุมเครือ แต่ว่า ข้าได้ยินเขาพูดอะไรอย่าง “ยารักษา” ออกมา มิมิโนะ ตอนนี้เรย์จิอยู่ไหนรึ?」

 

「………」

 

「มิมิโนะ…?」

 

ตัวเธอไม่อยากพูดมันออกมา เธอรู้สึกว่าถ้าเธอไม่พูดออกไป เธออาจจะไม่ต้องเพชิญหน้ากับความเป็นจริงก็เป็นได้

 

ทว่า เธอไม่อาจโกหกเพื่อนของเธอได้

 

「เรย์จิคุง… ไปแล้ว」

 

「…หมายความว่ายังไง?」

 

「เขาบอกว่าเขาต้องไปไม่ว่าจะยังไง แล้วก็ออกไปแล้ว…」

 

「หมอนั่น…!」

 

「คุณพ่อ! ยังลุกขึ้นไม่ได้นะคะ!」

 

น็อนหยุดดันเต้เอาไว้ไม่ให้ลุกขึ้นจากเตียง

 

「อย่าห้ามข้าเลย น็อน ข้าจำได้ว่าเรย์จิเคยขอเงินค่าขนมจากข้า เขาบอกว่ามีบางอย่างที่เขาอยากจะได้… และตอนนี้ข้าได้รู้สักที」

 

「บางอย่างที่เรย์จิคุงต้องการ?」

 

「มิมิโนะ เธอก็เห็นตอนอยู่ที่กิลด์แล้วใช่ไหมละ? ความรู้ถึงสมุนไพรหายากและทัศนคติที่อ่อนน้อมถ่อมตนนั่น ข้าคิดได้เพียงอย่างเดียวว่าสิ่งที่เขาต้องการก็คือ – ยารักษาคำสาป!」

 

「เอ๊ะ!? ชั้นคิดว่าคำสาปนั่นมันไม่มียาที่รักษาได้นี่นา?!」

 

「ตัวเขารู้ว่ามันรักษาได้ยังไงละ และหลักฐานก็คือตัวข้าที่หายดีแล้วนี่ไง」

 

「อ้า–」

 

มิมิโนะจำตอนที่เรย์จิต้องการ “ใบไม้ของต้นไม้แห่งชีวิต” ในตลาดสมุนไพรได้

 

นั่นเป็นหนึ่งในส่วนผสมของยารักษายังงั้นหรอ?

 

「ตะ-แต่ว่าถ้าเป็นยังงั้น หนูคิดว่าเขาก็น่าจะบอกเราตั้งแต่ต้นสิคะ」น็อนพูดออกมา

 

「บางทีเขาอาจจะยังไม่มั่นใจหน่ะสิ ข้ารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างน่าสงสัยในตอนที่พวกเราขายสมุนไพรให้กับกิลด์ ความรู้ด้านสมุนไพรของเขามันไม่ค่อยสมดุลกันหน่ะสิ」

 

แน่นอน เรย์จินั้นไม่รู้ราคาตลาดของสมุนไพรหรือยาเลย

 

เขาเป็นเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยปริศนา

 

เขาอุดมความรู้ ท่าทีที่อ่อนน้อม และพฤติกรรมที่สงบ ราวกับว่าเขาเป็นเด็กจากตระกูลขุนนาง ทว่าต้นกำเนิดของเขาดูจะเป็นทาส

 

「ข้าเดาว่า… เรย์จิคงจะข้ามเส้นอันตรายบางอย่างเพื่อรักษาข้า ตัวอย่างเช่น เขาจำเป็นต้องใช้วัตถุดิบต้องห้าม」

 

「มะ-ไม่มีทาง…」น็อนซังอ้าปากค้าง

 

「บางทีเขาคงคิดว่ามันจะสร้างปัญหาให้กับซิวเวอร์บาลานซ์ถ้ามันรั่วไหลออกไป หรือบางทีเรื่องมันคงแดงแล้วก็ได้ เขาจึงตัดสินใจจากไป น็อน ข้าจะออกไปตามหาเรย์จิ ข้าไม่อาจปล่อยตัวเขาเอาไว้คนเดียวได้หลังจากที่เขาได้ช่วยข้าเอาไว้ ถ้าเขาจะต้องถูกแขวนคอละก็ ข้าก็จะทำแทนเอง」

 

「…คุณพ่อ หนูเข้าใจแล้ว」

 

สีหน้าของน็อนซังแข็งขึ้นขณะที่เธอใช้งาน【เวทย์รักษา】บางทีมานาของน็อนอาจจะใกล้หมดเต็มทีแล้วจากการที่เธอหายใจแรงมาก เหงื่อได้ผุดขึ้นมาบนหน้าผากของเธอ

 

「คุณพ่อ ด้วยสิ่งนี้คุณพ่อจะสามารถเคลื่อนไหวได้เล็กน้อย แต่ก็อย่าลืมนะคะว่าคุณพ่อเองก็เกือบตายมาแล้วเมื่อวาน และช่วยอย่าถูกแขวนคอด้วยนะคะ」

 

「ขอบคุณนะ น็อน ลูกเป็นลูกสาวที่พ่อภูมิใจจริงๆ」

 

「…ถ้างั้นก็ได้โปรดอย่าทำอะไรที่ทำให้ลูกสาวคนนี้ต้องเสียใจด้วยเถอะนะคะ」

 

เธอคงจะหมายถึงตอนที่เขาเอาตัวเข้าบังให้กับเหล่านักพจญภัยเอาไว้

 

「ขอโทษด้วยนะ…. มิมิโนะ เธอจะมาด้วยกันไหม?」

 

「ชั้นเองก็อยากจะไปด้วย แต่ว่า… ตัวชั้นไม่อาจห้ามเรย์จิคุงเอาไว้ได้」

 

ถ้าเธอหยุดเขาเอาไว้ด้วยทุกสิ่งทุกอย่างของเธอในตอนนั้น พวกเราคงจะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

 

ทว่า มิมิโนะก็ไม่อาจห้ามเรย์จิได้ เธอรับรู้ได้ถึงความมุ่งมั่นอันเด็ดเดี่ยวของเขา ตัวเธอที่ไม่อาจทำอะไรได้เลยในตอนที่สู้กับมังกรแต่กลับถูกเขาช่วยชีวิตเอาไว้นั้น ไม่รู้เลยว่าจะพูดอะไรกับเขา

 

「ฟุ๊…」ดันเต้หัวเราะออกมา「งี่เง่าจริงเลยนะ มิมิโนะ ถ้าเธอลองแล้วพลาด งั้นก็ลองใหม่อีกรอบซะสิ สำหรับพวกเรานักพจญภัยหน่ะ อิสระคือเส้นทางชีวิตของพวกเรานะ」

 

「อิสระงั้นหรอ…」

 

「ใช่แล้ว อิสระยังไงละ」

 

「…ใช่แล้ว ใช่แล้วละ ดูเหมือนว่าชั้นคงจะกลายเป็นคนจิตใจอ่อนแอไปสินะ」

 

เธอตบแก้มของเธอด้วยมือทั้งสองข้าง

 

มิมิโนะตัดสินใจแล้ว ว่าจะพาเรย์จิกลับมา

 

「ยังไงซะ เรย์จิเองก็เป็นสหายของพวกเรานี่นา」