[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่2 ตอนที่ 3

บทที่ 2 ตอนที่ 3

 

ร่างกายของผมนั้นขยับไปเอง

 

ผมกระโดดลงมาจากหลังคาแล้วลงจอดที่ตรอกด้านหลังโดยที่ไม่ให้เกิดเสียง ผมใช้งาน【เสริมการมองเห็น】,【Night Vision】,【เสริมการได้ยิน】,และ【เสริมการดมกลิ่น】อย่างเต็มที่แล้วก็พบว่าไม่มีสัญญาณของผู้คนนอกจากมือสังหาร

 

ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าขุนนางคนนั้นชั่วร้ายหรือไม่ แต่ผมรู้สึกว่าผมต้องทำอะไรซักอย่าง

 

「อันดับแรกก็เพื่อไวเคานต์โนวกุที่ถูกแกทำลายไป」

 

มือสังหารเตรียมหน้าไม้ของเขา; หน้าไม้มันพกพาง่ายและแม่นยำอย่างมาก

 

เมื่อลูกธนูถูกยิงออกมา มันก็ได้ทะลวงฝ่ามือซ้ายของขุนนางคนนั้น ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ยังคงไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา

 

「…หืมม เลือดของ “ลอร์ดเลือดเย็น” ก็ยังเป็นสีแดงเหมือนกันสินะ หา…」

 

ตอนที่ยิงลูกธนูออกไป ผมก็ได้อยู่ด้านหลังห่างจากพวกเขาเพียงแค่ 10 เมตรเท่านั้น

 

ขุนนางคนนั้นต้องเห็นการมาของผมแล้ว ทว่าเขากลับไม่มองมาที่ผมเลย ไม่แสดงสีหน้าออกมาด้วยซ้ำ

 

…สุดยอดไปเลย

 

ปัญหาก็คือการจัดการกับทั้ง 5 คนนี้ ถ้าผมทำพลาดเพียงแค่เล็กน้อยละก็ มือสังหารระดับมืออาชีพพวกนี้ต้องฆ่าขุนนางคนนั้นก่อนแน่นอน หลังจากนั้นค่อยวิ่งหนีหรือหันมาสู้กับผม ถ้าเป็นอย่างนั้นละก็ ที่ผมลงมาถึงตรงนี้ก็ไร้ค่าทันที

 

ไม่จำเป็นต้องร่ายเวทย์ขนาดใหญ่เพื่อจัดการคนจำนวณมากหรอก แถมด้วยการที่พวกมือสังหารอยู่ใกล้กับขุนนางคนนั้นด้วย ถ้าผมใช้เวทย์ขนาดใหญ่ ขุนนางคนนั้นต้องโดนลูกหลงไปด้วยแน่นอน

 

ผมกางมือไปทางเหล่ามือสังหาร หินสีดำขนาดเท่าลูกปิงปองก็ปรากฏขึ้นที่ปลายนิ้วของผมทีละอัน

 

(หนึ่ง, สอง, สาม…)

 

นี้เป็นเวทย์กระสุนหิน ที่มีพื้นฐานมากจาก【เวทย์ดิน】ทว่าตามปกติแล้วจะสร้างได้เพียงแค่ก้อนเดียวเท่านั้น

 

แถมตามต้นฉบับหินจะมีสีเทา แต่ของผมเป็นสีดำเพราะผมเลียนแบบวิธีของมือสังหารพวกนี้

 

(สี่, ห้า…)

 

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างหินขึ้นมา 5 ก้อนแล้วคงสภาพมันไว้ในเวลาเดียวกันด้วยการควบคุมเวทย์ตามปกติหรอก ขนาดนักเวทย์มากประสบการณ์ยังทำได้สูงสุดแค่ 3 ก้อนเอง

 

ใบหน้าของขุนนางคนนั้นแสดงความแปลกใจออกมาเป็นครั้งแรก

 

(ใบหน้าตอนตกใจของเขาเป็นแบบนี้เองหรอเนี้ย คิดว่าเขาจะเป็นคนไร้ความรู้สึกซะอีก แต่ก็ดีใจที่มันไม่เป็นแบบนั้นนะ…)

 

อย่างไรก็ตาม แน่นอนว่าเหล่ามือสังหารเองก็รับรู้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเขาเช่นกัน

 

「หืมม…? ไม่มีทางน่า! กำลังเสริมมาแล้วงั้นเรอ—」

 

ผมยิงกระสุนหินทั้ง 5 ลูกออกไปทันที พวกมันโดนเข้าที่หลังหัวของเหล่ามือสังหารจนพวกเขาสลบไป

 

จริงๆผมก็อยากจะผสมมันด้วย【เวทย์ไฟ】แล้วยิง “ฟิงเกอร์แฟลร์บอมบ์” ออกไปอยู่หรอก ขนาดผู้คนในญี่ปุ่นยังไม่ค่อยมีคนรู้จักมันเลย ไม่ต้องพูดถึงผู้คนในโลกนี้เลยละ “การผจญภัยของได” นี้มันสุดยอดที่สุด! (TL: ตามโน๊ตของENบอกว่า “ฟิงเกอร์แฟลร์บอมบ์” กับ “การผจญภัยของได” มาจากDragon Quest)

 

ขุนนางคนนั้นอึ้งไปจากที่เห็นผมจัดการกับพวกมือสังหารพร้อมๆกัน

 

…หืมม พอดูใกล้ๆแล้วชายคนนี้โคตรดูดีเลย

 

ในทางกลับกัน ผมที่ใส่ชุดสำหรับฝึกซ้อมที่มีรอยเย็บ – เพราะมันขาดในตอนที่ฝึกซ้อมอยู่ – และมีผ้าขนหนูคล้องอยู่ที่คอ

 

ถ้าไม่สนใจดวงตาสีดำของผม ผมสีฟ้าเทาของผมนั้นถือเป็นเรื่องปกติของผู้คนบนโลกนี้ ดังนั้นจึงไม่มีใครเอะใจ สีย้อมที่ผมใช้ก็เรียนรู้มาจากมิมิโนะซังแล้วใช้วัตถุดิบของผมทำขึ้นมาเอง

 

「เจ้าเป็นใครกัน?」

 

…อา ขนาดเสียงก็ยังหล่อเลย เขาต้องได้รับพรจากพระเจ้าแน่ๆ

 

「ผมเป็นเพียงแค่คนทำความสะอาดที่ผ่านทางมาก็เท่านั้นเองครับ แล้วก็ดูเหมือนว่าเพื่อนๆของคุณจะขยับไม่ได้เพราะพิษยาชา ดังนั้นพวกเขายังไม่ตายหรอกครับ ส่วนพวกมือสังหารเองก็คงไม่ตื่นขึ้นมาในเร็วๆนี้หรอกครับ แต่ทางที่ดีก็ควรจะมัดมือของพวกเขาเอาไว้นะครับ เพื่อเอาไว้」

 

ตามที่【World Ruler】บอกเอาไว้ เหล่าอัศวินกับคนขับรถม้านั้นไม่เป็นอะไรมาก อัศวินพวกนั้นไม่ใช่สมาชิกภาคีอัศวินที่ผมทำงานให้บ่อยๆ พวกเขาคงเป็นเหล่าอัศวินที่ถูกจ้างโดยตรงโดยขุนนางคนนี้

 

ผมถอดหน้ากากของพวกมือสังหารพร้อมกับมัดมือพวกเขาอย่างช่ำชอง

 

「งั้น ผมขอตัวนะครับ」

 

รางวัลหรือคำขอบคุณนั้นไม่จำเป็น ผมอยากจะออกไปจากที่นี่แล้ว

 

ถึงมันจะเป็นเวลากลางคืน แต่ในไม่ช้าประชาชนรอบๆบริเวณนี้ก็คงจะรู้ตัวแน่นอน และถ้าผมถูกจับไปสอบสวนละก็ ตารางทำความสะอาดของผมก็จะถูกเลื่อนออกไป

 

นั่น… เป็นแค่ข้ออ้างโง่ๆของผมก็เท่านั้นเอง

 

(ความจริงก็คือ… ผู้ชายคนนี้น่ากลัวมาก)

 

เขายังคงใจเย็นแม้ในตอนที่เขากำลังจะถูกฆ่า แถมเขายังจ้องมาที่ผมอย่างไม่วางตาเลยด้วย

 

ผมรู้สึกรางไม่ดีจากตัวเขา

 

「เจ้าเป็นใครกัน?」

 

เขาถามคำถามเดิมออกมา

 

「ก็แค่คนทำความสะอาดที่ผ่านทางมาครับ เอาละถ้างั้น」

 

รู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะถามคำถามเดิมซ้ำๆแน่ๆถ้าผมไม่พูดอะไรออกไป ดังนั้นผมจึงบอกเขาออกไปแบบนั้นแล้วรีบหนี ผมวิ่งออกมาค่อนข้างเร็ว เขาเลยตามผมมาไม่ได้

 

เพราะแบบนั้น ฉากการช่วยเหลือเขาเอาไว้เลยไม่ใช่เรื่องน่าทึ่งอะไร

 

ปัญหามันต่อจากนั้นต่างหาก

 

ไม่กี่วันต่อมา ในช่วงเวลาตอนบ่าย ผมก็ได้ถูกเรียกตัวไปโดยผู้ดูแลหอพักของภาคีอัศวินศักดิ์สิทธิ์ที่ 18 แห่งราชันศักดิ์สิทธิ์

 

「โอ้ เจ้าหนูทำความสะอาด โทษทีนะที่เรียกนายมา」ผู้ดูแลหอพักพูดขึ้น เขามีหนวดสั้นๆและค่อนข้างอ้วน แต่โดยรวมแล้วก็ดูเป็นคนใจดี

 

「นายท่านเอิร์ลซิวลิซส์อยากจะจ้างนายให้ไป “ทำความสะอาด” หน่ะ」

 

ขุนนางอยากให้ผมไปทำความสะอาดยังงั้นหรอ?

 

「ข้าว่าชื่ออย่าง “นักทำความสะอาดในตำนาน” คงจะเป็นที่นิยมในหมู่พวกขุนนางแล้วแน่ๆเลย ฮ่าๆๆๆ…」

 

「นั่นเป็นไปได้ด้วยหรอครับ?」

 

「แน่นอนสิ พวกอัศวินเกือบทั้งหมดที่นีานั้นเป็นเครือญาติของพวกขุนนางกันอยู่แล้ว  ถ้าพวกเขาพูดถึงนายในตอนที่กลับบ้านละก็ มันก็เป็นไปได้ละนะ」

 

「หืมม ยังงั้นหรอครับ」

 

สั้นก็คือ ผมประมาทเกินไป

 

หลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนเป็นชุดสำหรับทำความสะอาด ก่อนจะถูกพาไปยังคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่ดูราวกับงานศิลปะ และขุนนางคนที่ผมช่วยเอาไว้เมื่อไม่กี่วันก่อนก็กำลังรอผมอยู่ที่นั่น

 

ระเบียงของคฤหาสน์นั้นถูกสร้างโดยกระจกใสขนาดใหญ่ ผมสงสัยจังว่ามันต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการสั่งทำกระจกที่ทั้งใสและไร้ฟองอากาศแทรกข้างในแบบนี้กัน? เขานั่งอยู่ตรงโต๊ะสีขาวที่มีเก้าอี้เบาะสีแดง เขากำลังดื่มชาอย่างละเมียดละไม พร้อมกับอ่านเอกสารในมือไปด้วย ภาพของท่านเอิร์ลในตอนนี้ราวกับภาพวาดเลยละ มีอัศวิน 2  คนยืนอยู่ด้านหลังของเขาและอีก 3 คนอยู่ด้านหลังของผม หนึ่งในคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของท่านเอิร์ลนั้นก็อยู่ในเหตุการณ์คืนนั้นด้วย

 

ต่างจากอัศวินในภาคี เหล่าอัศวินที่ถูกจ้างโดยตรงจากขุนนางนั้นมีรูปลักษณ์ที่ต่างออกไป อัศวินในภาคีนั้นจะใช้สีฟ้าสว่างที่เป็นสัญลักษณ์ของราชันศักดิ์สิทธิ์ ทว่า อัศวินพวกนี้นั้นสวมเสื้อคลุมสีแดงและเกราะโลหะสีขาว พวกเขาไม่ได้ใส่ชุดแบบนี้ในคืนนั้น ทว่ากลับใส่มันในตอนนี้… ก็หมายความว่าพวกเขากำลังระมัดระวังตัวมากขึ้นหลังจากการโจมตีครั้งนั้นสินะ?

 

เนื่องจากในโลกนี้ไม่มีเครื่องจักรไว้ทำงาน เครื่องสวมใส่ทั้งหมดนั้นจึงเป็นของทำมือ ถ้าเขาเตรียมมันมาได้มากขนาดนี้ก็แสดงว่าขุนนางคนนี้ต้องรวยมากๆเลยละ

 

ถึงของอัศวินในภาคีจะแพงมากกว่าก็เถอะ แต่นั่นก็มาจากภาษีประชาชน

 

หลังจากที่รู้สึกตัวถึงผม ปากบางๆของท่านเอิร์ลก็เปิดออก

 

「ขอบคุณที่ได้ช่วยข้าเอาไว้เมื่อวันก่อน」

 

「…ท่านหมายถึงเรื่องอะไรหรอครับ?」

 

จากมุมมองของผม มีเหตุผลที่ผมต้องระมัดระวังตัวอยู่มากมายเลยละ ชายคนนี้ตามหาตัวผมได้จากข้อมูลอันน้อยนิดที่เขาได้ไปจากคืนนั้นเลยนะ

 

「ผมมาที่นี่ก็เพราะคำขอให้ทำความสะอาดครับ จากที่ผมดูๆมา คฤหาสน์หลังนี้นั้นค่อนข้างสะอาดเลยนะครับ และต้นไม้ในสวนเองก็ถูกตัดแต่งอย่างดี แถมเกราะของคุณอัศวินก็ยังสะอาดสดใสมากๆอีกด้วยครับ ดังนั้นมันก็ดูจะไม่ค่อยเหลืออะไรให้ผมทำเลยนะครับ」

 

「ข้าอยากข้อร้องให้เจ้ามาเป็นคนคุ้มกันให้กับลูกสาวของข้า」

 

อืม อยู่ๆคำขอแบบนั้นก็โพล่มาจากไหนไม่รู้