[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่2 ตอนที่ 8

บทที่ 2 ตอนที่ 8

 

เรื่องก็ได้ดำเนินมาจนถึงปัจจุบัน

 

พวกเราได้ทำลายธุรกิจค้าทาสไป 6 แห่งแล้ว และกำลังเดินทางกลับไปที่คฤหาสน์ของท่านเอิร์ล

 

「วันนี้พวกเราก็ทำลายธุรกิจค้าทาสได้สำเร็จอีกแล้วคะ!」คุณหนูรายงานออกไปอย่างมีความสุข

 

「งั้นหรอ ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ」ท่านเอิร์ลตอบกลับมาตามปกติพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

 

ที่แตกต่างจากปกติก็คือว่าหลังจากนี้ ผมจะต้องเข้า “ช่วงรายงาน” ทุกๆ 10 วันกับท่านเอิร์ลด้วย คุณหนูก็เลยถูกพาออกไปโดยหัวหน้าพ่อบ้านเซบาส

 

มีเพียงแค่ผมกับท่านเอิร์ลเหลืออยู่ในห้อง

 

กำแพงของห้องนี้นั้นทำจากไม้ที่มีลายไม้งดงามมาก แค่ตัวลายไม้อย่างเดียวก็ดูออกแล้วว่าไม้แต่ละแผ่นต้องมีราคาสูงมากถึงจะเป็นพนังห้องธรรมดาก็เถอะ ผมรู้สึกได้ถึงแรงกดดันบางอย่างภายในห้อง ถึงแม้มันจะไม่มีของประดับอย่างภาพวาดหรือแจกันอยู่เลยก็ตาม

 

「โชคร้าย การตามหาคนที่ชื่อลูลูช่า–」ท่านเอิร์ลเริ่มพูดรายงานออกมาตามปกติ

 

ไม่มีข่าวคราวของลูลูช่าซังและหินสกิล 5 ดาวหรือมากกว่าเลย ท่าเอิร์ลนั้นถูกผูกมัดเอาไว้ด้วยเวทย์พันธสัญญา ดังนั้นผมจึงไม่คิดว่าเขากำลังโกหกหรอก

 

หลังจากที่เขารายงานจบ ผมก็ได้บอกเขาถึงชื่อ “นักบดขยี้ธุรกิจค้าทาส” ว่ามันกำลังแพร่กระจายอยู่ในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม ท่านเอิร์ลก็ตอบกลับมาแค่ว่า “งั้นรึ?” ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนอย่างทุกที

 

「…มันไม่แปลกไปหน่อยหรอครับ ท่านเอิร์ล? ถ้าพวกเราทำลายสำนักงานจัดการทรัพยากรมนุษย์ไปเรื่อยๆแบบนี้ละก็ สังคมในเมืองนี้จะเจอปัญหาเอานะครับ」

 

「พูดได้น่าสนใจดีนะ เรย์จิซัง เจ้าเข้าใจถึงสภาพสังคมของเมืองศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ทุกอย่างเลยงั้นรึ?」

 

「มันก็ชัดเจนมากนะครับถ้าคิดถึงสภาพเศรษฐกิจของเมืองนี้ คนที่ฉลาดเช่นท่านต้องรู้ถึงเรื่องนี้อยู่แล้วแน่นอนครับ」

 

「งั้นรึ เจ้ามีความรู้ที่วิเศษไปเลยนะ เรย์จิซัง」

 

「โปรดหยุดหลบคำถามด้วยครับ แล้วข้อมูลการสืบสวนจากพวกพ่อค้าทาสที่พวกเราจับได้ละครับ?」

 

ท่านเอิร์ลยื่นเอกสารรายงานมาให้กับผม 5 แผ่น ดูเหมือนเขาจะเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ในโลกใบนี้ กระดาษนั้นทำมาจากพืช สภาพกระดาษนั้นไม่เป็นระเบียบและไม่มีเทคโนโลยีการพิมพ์ด้วย ดังนั้นมันจึงถูกเขียนด้วยมือทั้งหมด

 

…ที่ด้านบนขวาของเอกสารเขียนไว้ว่า “ห้ามนำออกไปจากสำนักงาน” ไม่ใช่เหรอ?

 

「ข้าได้รับอนุญาตให้นำมันออกมาแล้ว」ท่านเอิร์ลพูดขึ้นจากที่คาดเดาคำถามของผมเอาไว้แล้ว

 

จากที่มองผ่านๆ เอกสารพวกนั้นบอกว่าพวกหัวหน้าของสำนักงานจัดการทรัพยากรนั้นให้คำให้การที่เหมือนๆกันราวกับว่าได้เตี๊ยมกันมาก่อน – ตัวอย่างเช่น「ผมทราบว่าการทำเหมือนเป็นทาสแบบนั้นมันผิด แต่มันเป็นสิ่งจำเป็นครับ」,「ผมขออภัยที่เรียกทรัพยากรมนุษย์ว่าเป็นทาสครับ」, และตามด้วย 「พวกเราไม่ทราบว่าเป็นคุณหนูของท่านเอิร์ลซิวลิซส์ครับ」

 

(…พวกเขาได้รับอนุญาตให้ทำการมาจนถึงทุกวันนี้ได้เพราะมันเป็นสิ่งจำเป็น ทว่า เนื่องจากคำว่า “ทาส” นั้นออกมาจากปากของพวกเขาโดยตรง พวกเราก็เลยหยุดพวกเขาแล้วเรียกยามมา)

 

ผมถอนหายใจหนักๆออกมาอย่างไม่รู้ตัว

 

ถึงพวกเราจะทำลายพวกมันไปแค่ไหน ตราบใดที่ยังมีผู้คนที่ต้องการ “ขาย” ตัวเองอยู่ละก็ มันก็จะโพล่ขึ้นมาเรื่อยๆ และพวกนี้ก็จะยิ่งเจ้าเล่ห์มากขึ้นกว่าเดิมอีก

 

สิ่งที่คุณหนูกับผมทำลงไปนั้นไร้ค่า บางทีท่านเอิร์ลคงจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้วและป่อยให้คุณหนูทำตามใจตัวเองเพื่อให้ตัวเธอรู้สึกดีงั้นหรอ?

 

เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร ท่านเอิร์ลก็จ้องมองตรงมาที่ผม

 

เขาสงสัยอะไรงั้นหรอ? ไม่สิ มันเหมือนกับว่าเขากำลังหาอะไรบางอย่างอยู่

 

เนื่องจากท่านเอิร์ลเป็นคนที่ไม่แสดงสีหน้าอยู่แล้ว การอ่านตัวเขาจึงยากยิ่งขึ้นไปอีก

 

「ท่านครับ หรือว่าบางทีท่านปล่อยคุณหนูให้ทำตามใจก็เพ–」

 

「เรย์จิซัง ข้าจะตอบทุกอย่างเกี่ยวกับการคุ้มกันให้กับเจ้า แต่ไม่ตอบคำถามในเรื่องส่วนตัวหรอกนะ」

 

ชายคนนี้…

 

「ถ้ายังงั้น ผมอยากจะเข้าร่วมการสืบสวนพ่อค้าทาสในครั้งนี้ครับ」

 

「…ไม่มีปัญหา ข้าจะแจ้งยามให้เอง」

 

โอ้ เขาอนุญาตผมอย่างง่ายดายเลยแห่ะ หืมม…

 

จากนั้นผมก็ออกมาจากห้องทำงานของท่านเอิร์ลด้วยความรู้สึกที่เหมือนกับผมขาดอะไรบางอย่างไป

 

(ไปติดต่อกับเซอรี่ซังละกัน)

 

เซอรี่ซังที่เฝ้ามองพวกเราจากเงามืดในตอนที่พวกเราทำลายธุรกิจค้าทาสนั้นปกติจะทำงานเป็นนักพจญภัย มันก็ 4 ปีแล้วที่พวกเรามาที่เมืองนี้ ดังนั้นเธอก็น่าจะรู้ที่ที่เราสามารถใช้ซื้อขายข้อมูลได้อยู่

 

…ให้เธอไปหาข้อมูลของสำนักงานจัดการทรัพยากรมนุษย์ละกัน

 

***

 

ตารางของคุณหนูนั้นกว้างขวาง ทั้งเรียนหนังสือ, คาบเรียนส่วนตัว, และทำลายธุรกิจค้าทาส ทว่าในวันนี้นั้นต่างออกไป

 

มันเป็นงานเลี้ยงยามบ่าย ไม่ใช่งานที่เธอตามท่านเอิร์ลไป แต่เป็นตัวของเธอเองที่ถูกเชิญไปในฐานะตัวหลัก คุณหนูที่เคยเป็นแค่ “คนที่ไปด้วย” ของท่านเอิร์ลจนกระทั่งอายุ 12 ปีจะได้กลายเป็นขุนนางเต็มตัวในสังคมขุนนางแล้ว

 

“งานเลี้ยงต้นกล้าและจันทร์ดวงใหม่” ที่สนับสนุนโดยท่านราชันศักดิ์สิทธิ์นั้นจัดขึ้นเพื่อเหล่าเด็กๆตระกูลขุนนางที่มีอายุครบ 12 ปีในปีนี้ ในโลกใบนี้ที่ไม่มีพิธีประถมนิเทศหรือพิธีจบการศึกษา สำหรับครอบครัวขุนนางแล้ว “งานเลี้ยงต้นกล้าและจันทร์ดวงใหม่” ก็คืองานเลี้ยงใหญ่งานแรกและงานสุดท้ายสำหรับลูกๆของพวกเขา ขุนนางที่ร่ำรวยจะสั่งตัดชุดก่อนงานเลี้ยงจะเริ่ม 1 ปี ขนาดขุนนางที่ยากจนก็ยังต้องเช่าชุดมางานเลี้ยงต่อให้พวกเขาจะต้องไปหายืมเงินมาเช่าก็ตาม

 

สำหรับเหล่าลูกสาวก็จะเป็นชุดเดรส สำหรับลูกชายก็จะเป็นดาบล้ำค่าที่ห้อยอยู่ตรงเอว

 

ถึงมันจะเป็นดาบที่ฉูดฉาดและตกแต่งเว่อวังขนาดไหนก็ตาม มันก็ยังมีใบดาบที่คมกริบและสามารถฆ่าคนได้ การเรียนรู้ที่จะใช้มันนั้นจะถือเป็นก้าวแรกสู่การเป็น “ผู้ใหญ่”

 

บรรยากาศภายในคฤหาสน์นั้นกระสับกระส่ายมาตั้งแต่เช้าแล้ว

 

「ว้าว…」

 

「ช่างงดงามจริงๆ!」

 

ชุดเดรสของคุณหนูนั้นถูกตัดเย็บโดยช่างเย็บผ้าและนักออกแบบมือหนึ่ง – ที่ถูกจองตัวเอาไว้ตั้งแต่ 2 ปีที่แล้ว – มันถูกวางเอาไว้บนโต๊ะ

 

มันทำจากผ้าสีแดงสว่างจากผ้าไหมที่ 3 แห่ง “ป่าไฮเอลฟ์” ที่มีอาณาเขตอยู่ในการปกครองโดยตรงของราชอาณาจักรเกฟเฟริดแห่งสหพันธรัฐคีทแกรนด์

 

ผ้าไหมที่ 3 ที่มีความเข้มข้นของมานาที่สูงมากนั้นใช้เวลาในการย้อมสีนานมากๆ แต่ดูท่านเอิร์ลซิวลิซส์จะได้มันมาทันนะ

 

…ขุนนางนี้สุดยอดไปเลยนะ

 

เหล่าเมดต่างก็อธิบายข้อมูลพวกนี้ให้กับผม ถึงแม้ผมจะไม่ได้ถามพวกเขาเลยก็ตาม

 

「คุณหนูอาบน้ำเสร็จแล้วค่ะ」

 

「งั้นก็นำชุดเดรสไปให้ใส่ให้คุณหนูได้แล้ว」

 

「ค่ะ จะนำไปเดี๋ยวนี้」

 

ประตูถูกเปิดออกมาเล็กน้อย ผมเหลือบไปเห็นคุณหนูอีวา คุณหนูตอนนี้กำลังสวมผ้าขนหนูสำหรับอาบน้ำอยู่ ผิวที่ขาวนวลของเธอแดงขึ้นจากการอาบน้ำทว่าสีหน้าของเธอกลับแข็งทื่อ แม้แต่คุณหนูเองก็ยังเครียดเลยหรอเนี้ย

 

「เรย์จิซังคะ」

 

「โอ๊ะ ครับ มีอะไรงั้นหรอครับ?」

 

หัวหน้าเมดจ้องมาที่ผม

 

「ต่อจากนี้ คุณหนูจะต้องเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงค่ะ」

 

「ครับ ผมรู้เรื่องนั้นแล้ว」

 

「แล้ว?」

 

「…คุณหมายความว่ายังไงหรอครับ?」

 

「แล้วคุณจะยืนแอบมองอยู่แบบนี้หรอคะ!? ออกไปได้แล้วคะ!」

 

เพราะแบบนั้นผมก็เลยรีบพุ่งตัวออกมาจากห้อง

 

ใช่แล้ว ต่อให้ผมเป็นคนคุ้มกัน ผมก็ไม่ควรมองคุณหนูเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งหน้าอยู่ดี

 

ตามจริงแล้ว ปกติคนคุ้มกันก็ต้องยืนรอเตรียมพร้อมอยู่ข้างนอกห้องด้วย ใช่ไหม?

 

…ผมคิดว่าผมคงจะกระสับกระส่ายเกินไปหน่อย อืม ก็มันเป็นงานเลี้ยงนี่นะ ผมเลยรู้สึกสนใจว่าจะมีอาหารแบบไหนมาเสิร์ฟในงานกัน

 

เมื่อผมเดินไปตามโถงทางเดิน ผมก็พบเข้ากับแม็กซิมซังที่สวมใส่ชุดเกราะแม้จะอยู่ในอาคาร ดูเหมือนเขาจะเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลาเลยตั้งแต่เหตุการณ์ลอบสังหารท่านเอิร์ล

 

「โอ๊ะ เรย์จิ ข้ากำลังตามหานายอยู่พอดีเลย」