[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่ 1 ตอนที่ 5

บทที่ 1 ตอนที่ 5

 

*เหล่านักพจญภัย*

 

「…เขาหลับไปแล้วรึ?」ดันเต้ถามขึ้นมาขณะใส่ฟืนเข้าไปในกองไฟ

 

「ใช่ ดูเหมือนจะเป็นยังงั้นนะ」มิมิโนะตอบกลับไป เธอนั้นนั่งอยู่ข้างเรย์จิที่กำลังหลับอยู่

 

ทุกคนจะคอยผลัดเวรกันดูแลกองไฟ และในตอนนี้ก็เป็นเวรของดันเต้ แต่ตัวมิมิโนะนั้นคอยเฝ้าดูเรย์จิจนกระทั่งเขาหลับไป

 

「ทาสเด็กงั้นหรอ… ข้าคิดว่าคงมีเหมืองหินสกิลอยู่แถวๆนี้แน่ๆเลย」

 

「หนูไม่สนใจว่าเขาจะมาจากที่ไหนหรอก แค่คิดว่ามีใครบางคนบังคับเด็กตัวแค่นี้ให้ทำงานเป็นทาส… จนตัวซูบผอมซะขนาดนี้… จนเขาถึงกับกินเนื้อราคาถูกอันนั้นราวกับเป็นสิ่งที่อร่อยที่สุดในชีวิตของเขาเลย」

 

มิมิโนะยื่นมือของเธอออกและปัดผมที่บังตาของเรย์จิอยู่

 

「มิมิโนะ จะช่วยคนที่น่าสงสารก็เป็นสิทธิของเธอ แต่ก็เอาให้พอดีๆนะ」

 

「…นั้นเป็นความเห็นทั่วไป? หรือความเห็นจากประสบการณ์ของคุณกันหล่ะ?」

 

「มันก็เป็นทั้งความเห็นทั่วไปและก็เป็นความเห็นจากประสบการณ์ของข้าเช่นกัน」

 

「หนูเองก็ไม่เคยทอดทึ้งคุณที่โดนคำสาปเพราะต้องปกป้องพวกพ้องเลยสักครั้ง ก็เหมือนกับคนอื่นๆนั้นแหล่ะ」

 

「………」

 

「………」

 

ทั้งสองนั้นตกอยู่ในความเงียบและครุ่นคิดขณะจ้องมองไปที่กองไฟ

 

「นอนได้แล้ว ไม่งั้นเธอจะง่วงนอนในวันพรุ่งนี้นะ」

 

「…อืม เข้าใจแล้ว」

 

มิมิโนะเอาผ้าห่มคลุมตัวของเรย์จิ ก่อนจะล้มตัวลงนอน

 

「ชั้นก็จะไม่ทิ้งเธอเหมือนกัน เรย์จิคุง ชั้นจะปกป้องเธอเอง」

 

* *

 

ปรากฎว่าผมนั้นได้รับการต้อนรับเข้าปาร์ตี้เพราะว่าผมเป็น ”เด็กที่น่าสงสาร” แน่นอนอยู่แล้วหล่ะนะ ถ้ามีเด็กที่เหมือนจะเป็นทาสกินเนื้อราคาถูกไปพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ใครๆก็คงจะคิดแบบนั้นแน่นอน

 

นักพจญภัยที่จับกลุ่มกันหลายๆคนจะถูกเรียกว่า “ปาร์ตี้” และจะรับเควสกันเป็น “ปาร์ตี้” ชื่อของปาร์ตี้ที่ผมอยู่นี้ดูเหมือนจะเป็น “ซิลเวอร์บาลานซ์” ปกติแล้ว ดันเต้ซังกับมิมิโนะซังดูจะเคยเป็นปาร์ตี้เดียวกันมาก่อน  แต่ปาร์ตี้นั้นก็ยุบตัวลงไปแล้วเพราะดันเต้ซังที่เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในปาร์ตี้โดนสาปจากเมดูซ่าเข้า

 

หลังจากตอนนั้น ดันเต้ซังก็ถูกดูแลโดยลูกสาวของเขา น็อนซัง แต่ทำยังไงก็ไม่สามารถรักษาคำสาปได้ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจเดินทางไปยังราชอาณาจักรอัศวินนักบุญ ดันเต้ซังบอกว่าเขานั้นได้ตั้งปาร์ตี้3คนและใช้ชื่อว่า “ซิลเวอร์บาลานซ์” สมาชิกดั้งเดิมก็มีเพียงดันเต้ซัง น็อนซัง และมิมิโนะซังที่เป็นสมาชิกของปาร์ตี้เดิมเท่านั้น ส่วนไรเครียซังนั้นได้เข้าร่วมในระหว่างการเดินทาง

 

「ไรเครียก็เหมือนกันกับเจ้านั่นแหล่ะเรย์จิ ตัวเขาสลบไปเพราะความหิวและมิมิโนะก็ได้ช่วยเขาเอาไว้」

 

「จริงหรอครับ?」

 

「ถึงจะช่วยเขาเอาไว้ เขาก็เอาแต่พูดประมาณว่า “ข้าไม่อยากเข้าร่วมกับคนอย่างแกที่ช่วยมนุษย์สัตว์ที่น่าสงสัยอย่างข้าหรอก” ในตอนแรก และหลังจากที่เข้าร่วมปาร์ตี้ไปซักพัก เจ้าเองก็น่าจะได้เห็นการเคลื่อนไหวของไรเครียแล้วใช่ไหมหล่ะ? สกิลการเคลื่อนไหวของเขานั้นสูงมาก เขาต้องเป็นอะไรอย่างทหารรับจ้างหรือนักพจญภัยชื่อดังแน่นอน」

 

ไรเครียซังที่ดูเหมือนจะเป็นทหารรับจ้างหรือนักพจญภัยชื่อดังนั้นก็จ้องมาที่ผมอยู่บ่อยครั้ง บางทีคงกังวลเกี่ยวกับผมละมั้ง

 

ดูเหมือนว่าที่ตัวเขาไม่ได้อยู่ใกล้กับกองไฟในตอนที่กิตสเนคโจมตีนั้นเป็นเพราะว่าเขากำลังลาดตระเวนอยู่เพื่อดูว่ามีมอนสเตอร์อยู่ใกล้ๆหรือไม่ เผ่ามนุษย์สัตว์นั้นมีสัญชาตญาณที่ดีมาก ดังนั้นไรเครียจึงอาสาออกไปลาดตระเวนเอง เขาควรจะรู้ตัวถึงกิตสเนคแล้วถ้าเขาอยู่ใกล้ๆ คนอื่นๆเองปกติก็น่าจะรู้ตัวแล้วเหมือนกันแต่พวกเขามัวแต่เตรียมอาหารกันจนไม่ทันระวัง เห็นว่างั้นนะ

 

「ไรเครียนั้นเป็นเผ่ามนุษย์สัตว์ และมิมิโนะนั้นเป็นเผ่าคนแคระ สหพันธ์รัฐคีทแกรนด์ที่เราอยู่ในตอนนี้ เป็นสหพันธ์รัฐของเผ่ามนุษย์ พวกนั้นมีอคติกับพวกครึ่งมนุษย์มาก」ดันเต้ซังพูดพร้อมทั้งทำหน้าขมขื่น

 

ปาร์ตี้ซิลเวอร์บาลานซ์นั้นเคลื่อนตัวไปตามป่า ที่ไม่ใช้เส้นทางหลักเพราะมีปัญหาน้อยกว่านั่นเอง

 

…ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่ามนุษย์นั้นจะอคติกับเผ่าพันธุ์อื่นขนาดนี้

 

「โอเคเสร็จแล้ว เรย์จิคุงมาทางนี้สิ~」

 

ในคืนถัดมา มิมิโนะซังก็เรียกผมไปที่กองไฟ

 

「เอานี่ นี่สำหรับเธอนะ สีอาจจะดูตัดกันนิดหน่อยเพราะว่าชั้นใช้เศษผ้าทำ แต่ก็ยังดีกว่าเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ในตอนนี้นะ」

 

มิมิโนะซังวัดขนาดตัวผมและเย็บชุดให้กับผม เป็นชุดแบบที่ต้องมัดไว้กับสายรัดเอวด้านหน้า สีหลักจะเป็นสีแดงเข้มและแขนเสื้อจะเป็นสีเขียว

 

「มะ-มันจะดีหรอครับ?」ผมถาม

 

อย่างไรก็ตาม การที่มีคนสละเวลาทำเสื้อผ้าขึ้นมาจากเศษผ้าให้กับผมนั้น มันก็เป็นสิ่งที่มีคุณค่าสำหรับผมอย่างมากแล้ว

 

「แน่นอนอยู่แล้ว~」

 

「เห นั้นมันอะไรละนั่น…? ถ้าเป็นข้า ข้าจะไม่มีทางใส่อะไรที่น่าอายแบบนั้นแน่」 ไรเครียซังพูดออกมาขณะเดินผ่านไป

 

ผมกอดชุดนั้นแล้วเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ไม่ดีแล้ว… ช่วงนี้ผมอ่อนไหวมากเกินไป ต้องทำตัวให้ดีกว่านี้แล้ว…

 

「เอาหน่า ลองใส่ดูสิ!」

 

「อะ เดี๋ยว–」

 

มิมิโนะซังเริ่มถอดเสื้อผ้าของผมออก ผมสังเกตเห็นว่าตาของเธอเองก็ชื้นเหมือนกัน

 

「ตัวของเธอเต็มไปด้วยดินทั้งนั้นเลย งั้นใช้โอกาสนี้อาบน้ำให้เลยละกัน」

 

「อะ-อะไรนะครับ?」

 

หลังหัวของผมรู้สึกเย็นวาบ จู่ก็มีน้ำตกลงมาล้างตัวผม

 

…เดี่ยวก่อนนะ มิมิโนะซังไม่มีน้ำอยู่กับตัวเลยนี่? แถมน้ำในถังก็ไม่ได้ไปตักมาจากไหนเหมือนกัน

 

「มะ-มิมิโนะซัง นะ-นี่มัน น-น้ำ….」ผมถามออกไปขณะที่มิมิโนะซังกำลังเอาน้ำราดหัวของผมอยู่

 

「โอ๊ะ นี่เป็นสกิลของชั้นเอง 【ความสะดวกสบาย ★】เธอไม่เคยเห็นหรอ?」

 

「ไม่เคยครับ…」

 

「มันทำได้หลายอย่างเลยนะ อย่างเช่นผลิตน้ำออกมา,จุดไฟ,เป่าลม,สร้างเตาไฟ,ทำให้ผ้าเรียบ,และอื่นๆอีกมากมาย มันเป็นเวทยมนตร์ที่สะดวกสะบายสำหรับการใช้ชีวิตจริงๆเลยนะ」

 

「มันเป็นยูนีคสกิลใช่ไหมครับ?」

 

「ใช่แล้วหล่ะ ถ้าเธอเป็นนักพจญภัยนะ มีคนที่มีสกิลแบบนี้อยู่ด้วยจะทำให้อะไรหลายๆอย่างง่ายขึ้นเยอะเลย เอาหล่ะหัวของเธอโอเคแล้ว ต่อไปก็หลังของเธอนะ」

 

「ไอ้หยา!」

 

ขณะที่ผมเช็ดหัวด้วยผ้าอยู่ หลังของผมก็ถูกขัด คนๆนี้อยากจะดูแลผมแบบเดียวกับเด็กไม่ว่ายังไงก็ตามสินะ มันน่าอายสำหรับผมที่มีประสบการณ์ของนักเรียนมัธยมปลายมาก่อนมาก ต้องมาเปิดเผยร่างกายผอมแห้งในที่ๆคนอื่นๆในปาร์ตี้อยู่แบบนี้

 

「เดี๋ยว ผมทำเองได้ครับ」

 

「เด็กตัวแค่นี้ไม่เห็นต้องอายเลย」

 

「ไม่ครับ ผมอายุ10ขวบแล้ว」

 

…ถึงข้างในจะอายุ16ก็เถอะ

 

「เอ๊ะ?! 10ขวบ?! ชั้นก็คิดว่าเธออายุ5หรือ6ขวบเองนะ」

 

「ผมก็ไม่ได้ห่างจากมิมิโนะซังมากนักหรอกครับ…」

 

「หว่ะ?! ไม่สิ! เธอต้องห่างจากชั้นอยู่แล้วสิ! ชั้นอายุ20ปีแล้วนะ!」มิมิโนะซังมุ่ยปาก แถมหน้าเธอยังแดงอีกด้วย

 

「มุฮาฮาฮา! ไม่ว่าจะมองยังไง มิมิโนะ เจ้าก็ดูจะอายุ13เท่านั้นเอง! อะฮาๆๆๆ…-โอ้ย!」ไรเครียหัวเราะออกมา

 

มิมิโนะซังขว้างก้อนหินไปโดนหัวของไรเครียซังเต็มๆ

 

มิมิโนะซังนั้นสูงกว่าผมนิดเดียว แค่เลย150ซม.ไปนิดหน่อย แต่ตัวมิมิโนะนั้นอายุ20ปีแล้ว ดังนั้นหมายความว่าตัวเธอบรรรุนิติพาวะสำหรับดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในญี่ปุ่นไปแล้ว โลกแฟนตาซีนี้มันสุดยอดจริงๆ… อย่างไรก็ตาม ถ้ามิมิโนะซังดื่มแอลกอฮอล์ละก็ มันต้องดูเหมือนเป็นอาชญากรรมแน่นอนเลย

 

แล้วก็อีกอย่าง ดันเต้ซังนั้นอายุ 35 ปี และมีอายุเยอะที่สุดในปาร์ตี้นี้ ลูกสาวของเขา น็อนซังมีอายุ 16 ปี ส่วนคนสุดท้ายไรเครียซังนั้นมีอายุ 18 ปี

 

ถ้าน็อนซังเกิดที่โลกเดิมละก็ ใครจะรู้หล่ะ เราอาจจะเป็นเพื่อนร่วมห้องกันก็ได้ มันก็ดูจะสุดยอดไปเลยนะถ้าคิดแบบนั้น เธอสวมชุดหลวมๆดังนั้นอาจจะมองไม่ออก แต่เธอนั้นมีหน้าอกที่ใหญ่มากๆเลยหล่ะ พวกผู้ชายคงตามติดเธอแน่นอน

 

ในทางกลับกัน มิมิโนะซังนั้นแบนเป็นเขียงเลย ไม่ขออธิบายต่อละกัน

 

น็อนซังนั้นแน่นอนว่าสูงกว่ามิมิโนะซัง และค่อนข้างสูงสำหรับผู้หญิงด้วยกันด้วย บางทีเธออาจจะยังสูงได้มากกว่านี้อีก ดันเต้ซังกับไรเครียซังนั้นตัวใหญ่โดยธรรมชาติอยู่แล้ว

 

มิมิโนะซังนั้นตัวเล็กที่สุดในปาร์ตี้ แต่ตอนนี้ตัวเธอคงจะสบายใจแล้วตั้งแต่ที่ผมเอาตำแหน่งนั้นไป ก็พูดไม่ได้หรอกนะว่าผมนั้นมีความรู้สึกแบบเดียวกับเธอ

 

「โอ้~ มันเข้ากับเธอดีนะ! แต่เธอคงโตเกินไซส์ในเร็วๆนี้แน่ๆเลย」มิมิโนะซังพูดออกมาอย่างมีความสุข ในขณะที่ผมสอดมือเข้าไปในแขนเสื้อ

 

หลังจากนั้น น็อนซังก็เข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้ม และในมือของเธอมีมีดโกนอยู่

 

「อะ-อะ-อะไรละครับนั่น?」

 

「ให้ชั้นตัดผมให้เธอนะ」

 

โอ้ แค่มาตัดผมให้นี่เอง… ผมกลัวไปแปปนึงเลย บางครั้งผมก็ดูไม่ออกว่าน็อนซังกำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นผมจึงตกใจที่อยู่ๆเธอก็เข้ามาหาพร้อมกับมีดโกน

 

หลังจากจบการตัดผมสั้นๆแล้ว

 

「โอเค เรียบร้อยแล้วละ」

 

「โอ้~」

 

ผมรู้สึกได้เลยว่าผมของผมนั้นค่อนข้างเรียบร้อยขึ้นแล้ว ตอนที่ผมเป็นทาส ผมจะตัดมันอย่างง่ายๆเมื่อมันยาวเกินหรือเป็นอุปสรรคต่อการทำงานของผมเท่านั้น

 

เห็นมิมิโนะซังปรบมือ ผมก็สงสัยว่ามันอาจจะดีขึ้นจริงๆก็ได้

 

「อะ-เออ… งั้นก็อีกครั้งนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ」

 

「อืม ยินดีที่ได้รู้จักน้า~ เรย์จิคุง」

 

「อืม ข้าเองก็ด้วย」ดันเต้ซังพูด

 

「ยินดีที่ได้รู้จักนะ」น็อนซังพูดต่อ

 

「…ชิ」

 

ในขณะที่นอนลงเหมือนกับกำลังงอน ไรเครียซังก็เดาะลิ้น

 

「ไรเครีย!」มิมิโนะซังอุทานออกมาพร้อมทั้งเตะไปที่ก้นของเขา