บทที่ 2 ตอนที่ 46
เมื่อผมตื่นขึ้นมา ข้างนอกก็มืดไปหมดแล้ว ห้องส่วนตัวที่ผมได้รับมานั้นเล็ก แต่สำหรับโลกที่มีสื่อความบันเทิงภายในบ้านน้อยแบบนี้ มันก็ถือว่าใหญ่มากเกินพอแล้ว มีแสงสลัวๆลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา
…อา มันก็ผ่านมาเดือนนึงแล้วตั้งแต่ “งานเลี้ยงต้นกล้าแห่งคืนข้างขึ้น” ดังนั้นท้องฟ้าในคืนนี้จึงเป็นคืนเดือนดับ… ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงมืดขนาดนี้
「หิวจังเลย…」
「…งั้นชั้นจะไปเตรียมอะไรมาให้นายกินเอง」
「โอ๊ะ ขอบคุณ–… คะ-คะ-คะ-คุณหนูครับ!?」
ผมตกใจเมื่อเห็นคุณหนูยืนอยู่ในความมืด
「จะตกใจอะไรกัน? ชั้นเป็นเจ้านายและนายก็เป็นคนคุ้มกันของชั้นนะ ก็ปกติไม่ใช่หรอที่ชั้นจะอยู่ข้างๆนายหน่ะ?」
「อา…」
ผมสังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ตาของคุณหนูด้วย เห็นได้ชัดเลยว่าคุณหนูคอยเฝ้าดูผมมาตลอดเวลา ไม่ต้องใช้【World Ruler】ดูก็รู้
ตัวผมอยู่ในชุดนอน ต้องมีใครบางคนเปลี่ยนให้ผมแน่ ร่างกายของผมรู้สึกสะอาด ดังนั้นต้องมีใครเช็ดตัวให้ผมแน่ เจ้าผ้าพันแผลที่พันอยู่บริเวณที่【เวทย์รักษา】รักษาไม่หมดนี้ด้วยเหมือนกัน
「คุณหนูครับ เป็นคุณหนูใช่ไหมครับที่พันผ้าพันแผลที่ข้อมือซ้ายของผมนี้?」
「รู้ได้ยังไงกัน!? อ้า นายคิดว่ามันพันแบบแปลกๆใช่ไหม?」
「แล้วหัวพ่อบ้านกับพวกเมดละครับ?」
「ชั้นบอกพวกเขาให้ถอยไปหน่ะ นายเป็นคนคุ้มกันของชั้นเพียงคนเดียวนี่นา」
งานของคนคุ้มกันก็คือการทุ่มเทกาย – อย่างน้อยผมก็คิดแบบนั้น และภารกิจของผมก็คือการ “ทำทุกวิถีทาง” เพื่อที่จะปกป้องชีวิตของคุณหนูเอาไว้ นี้คืองานและผมก็ได้รับค่าจ้างตอบแทน
อย่างไรก็ตาม ในทางกลับกัน ผมเองก็สามารถเข้าใจความรู้สึกของคุณหนู ถ้าคนที่คุ้มกันผมได้รับบาดเจ็บเพื่อตัวผมละก็ ผมก็จะทำสุดความสามารถในการดูแลพวกเขา–ทว่า อะไรแบบนั้นส่วนใหญ่เห็นได้แค่ในกลุ่มสามัญชนเท่านั้น
อีกอย่าง ผมคิดว่ามันค่อนข้างแปลกเลยสำหรับลูกสาวตระกูลเอิร์ลจะมาสนใจอะไรมากกับคนคุ้มกันขนาดนี้
ไม่สิ… บางทีมันอาจจะแค่หมายความว่าคุณหนูนั้นใจดีกว่าที่ผมคิดก็ได้ แถมนังละเอียดอ่อนด้วย
「คุณหนูครับ… ดูจะสามารถควบคุมมานาได้แล้วสินะครับ」
「อื้ม… ท่านพ่อของชั้นมอบหินสกิล【ควบคุมมานา】ให้มาหน่ะ ในสถานการณ์ตอนนี้ งานพิธีมอบหินสกิลก็ต้องถูกเลื่อนไปอีกแล้วด้วย เขาบอกว่าเขาจะลงโทษขุนนางทุกคนที่บ่นเลยละ」
「ฮาๆ…」
ผมสงสัยจังว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ท่านเอิร์ลเคลื่อนไหวอย่างอิสระในงานพิธีกันนะ สิ่งที่เขาทำในตอนนั้นดูจะวางแผนไว้ล่วงหน้าสองหรือสามก้าวเลย
「เกิดอะไรขึ้นกับ… ท่านหลุยส์?」คุณหนูถามขึ้นอย่างหวาดกลัว
…งั้นหรอ คุณหนูถูกพากลับมายังคฤหาสน์โดยที่ไม่รู้อะไรเลยสินะ
「เขาตายแล้วครับ」
「!」
คุณหนูเริ่มตัวสั่น ทว่าจากนั้นเธอก็หลับตาลงเงียบๆ
「งั้นหรอกหรอ…」
「ครับ」
「หลุยส์ทำตัวแปลกไปหลังจากที่มอง “เนตรเวทมนตร์แห่งการชักจูง” ของชั้นเข้าไป」
เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นงั้นหรอ? คุณหนูโทษตัวเองที่ทำให้หลุยส์ตายยังงั้นหรอ?
ผมอยากจะพูดออกไปว่าคุณหนูไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก หรือไม่ใช่ความผิดของคุณหนู แต่ผมก็ไม่ได้พูดออกไป ผมไม่คิดว่าคำสวยหรูพวกนั้นจะช่วยอะไรคุณหนูได้หรอก และยิ่งไปกว่านั้น ผมเองก็ไม่รู้ว่าอะไรขึ้นต้นเหตุจริงๆกันแน่
ตอนที่ผมไปถึง… หลุยส์ก็ได้ตายไปแล้ว
「เรย์จิ …?」
「………」
ผมมองไปที่ฝ่ามือของตัวเอง จำนวนชีวิตที่ผมช่วยได้นั้นมีจำกัด สิ่งที่ผมทำได้นั้นมีขีดจำกัด
ผมมี 16 ปีจากชาติก่อนและอีก 4 ปีหลังจากที่ได้รับความทรงจำกลับมา ผมควรจะมีประสบการณ์ชึวิตบ้างแล้ว แต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี น้ำหนักที่กดลงบนอกของผมนั้นราวกับจะบดขยี้หัวใจของผม แต่ว่า–
「คุณหนูครับ」
ผมมั่นใจว่าคุณหนูที่เป็นแค่เด็กสาวอายุ 12 ปีจะต้องกำลังก้าวผ่านความเจ็บปวดแบบเดียวกันกับผมนี้แน่นอน
「โปรดกลายเป็นคนที่สามารถเชี่ยวชาญเนตรเวทมนตร์ให้ได้นะครับ」
「!」
ถ้าเธอไม่สามารถควบคุม “เนตรเวทมนตร์แห่งการชักจูง” ได้ละก็ มันจะต้องสร้างโศกนาฏกรรมขึ้นมาอีกแน่นอน แต่ถ้าเธอสามารถควบคุมมันได้ละก็ มันจะมีประโยชน์สุดๆไปเลย
ตัวอย่างเช่น ให้กำลังใจคนพูดก่อนขึ้นขึ้นพูด, ลบความกังวลของนักแสดงในการแสดงที่มีผู้คนจำนวนมาก, หรือพลักดันให้คนที่อยู่ในห้วงความรักให้ออกไปสารภาพรักได้
แน่นอน… มันสามารถใช้ในสงครามได้ด้วย
「ชั้น… ชั้นใช้มันอย่างไม่ถูกต้องนะ」
「นั่นไม่จริงเลยครับ」
「ไม่ ชั้นมั่นใจ ไม่งั้นละก็ ท่านหลุยส์…」
「คุณชายหลุยส์จะไม่มีวันกล่าวโทษคุณหนูหรอกครับไม่ว่าจะยังไงก็ตาม แม้กระทั่งความตายด้วยเช่นกัน」
ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ เจ้าหนุ่มขี้เบ่งและเห็นแก่ตัวคนนั้น—ก็เป็นเด็กผู้ชายธรรมดาคนนึงเท่านั้นเอง เขาไม่มีทางโทษเด็กผู้หญิงที่ตัวเองรักหรอก
「แต่… ถ้าไม่มีดวงตาพวกนี้ละก็–」
「คุณหนูครับ มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ คุณหนูเกิดมาพร้อมกับดวงตาพวกนั้นใช่ไหมละครับ? ถึงผู้คนจะเลือกเกิดไม่ได้ แต่พวกเขาสามารถเลือกที่จะใช้ชีวิตยังไงได้นะครับ」
ผมยกหน้าม้าของผมขึ้น จุดดวงไฟเล็กๆด้วย【เวทย์ไฟ】และแสดงโคนผมของผมให้เห็น
ผมคิดที่จะย้อมมันในเร็วๆนี้เนื่องจากมันกลับมาดำอีกแล้ว
「ผมของผมเป็นสีดำครับ เป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงถูกเกลียดและถูกทอดทิ้งจากครอบครัวของตัวเอง」
「!!」
ดวงตาของคุณหนูเบิกกว้าง มีสีหน้าเศร้าสร้อยอยู่บนใบหน้า
…ไม่ครับ คุณหนู ผมไม่ได้อยากได้ความเห็นใจจากคุณหนูหรอกครับ
「แต่ตอนนี้ผมกำลังมีความสุขในทุกๆวัน เพราะผมถูกจ้างมาโดยท่านเอิร์ลซิวลิซส์ และตัดสินใจที่จะใช้เวลาอยู่ร่วมกับคุณครับ คุณหนู」
「…กับชั้น?」
「ครับ กับคุณ นั่นคือเหตุผลที่ส่วนสำคัญอยู่หลังจากนี้ไปครับ คุณหนูจะทำอะไรต่อจากนี้ไปครับ? ถ้าคุณหนูสามารถใช้งานดวงตาของคุณได้อย่างถูกต้องละก็ มันสามารถช่วยผู้คนได้มากมายกว่า “เนตรเวทมนตร์แห่งการสืบสวน” อีกนะครับ」
「…มากกว่าท่านพ่อ?」
「ครับ มากกว่าท่านเอิร์ล…」
เขานั้นสำคัญต่อราชันศักดิ์สิทธิ์ก็เพราะ “เนตรเวทมนตร์แห่งการสืบสวน” ของเขา ทว่าเขานั้นถูกเกลียดจากคนหลายคน ถึงเขาจะไม่เคยพูด แต่ผมมั่นใจเลยว่ามันต้องมีสักครั้งที่เขาเกลียดที่จะอยู่ในตำแหน่งนั้นแน่นอน
ตราบใดที่เขายังมองเห็นคำโกหกได้ มันจะต้องยากแน่นอนสำหรับเขาที่จะหาเพื่อนจริงๆที่เขาสามารถไว้ใจได้
「ท่านพ่อ… เป็นคนที่สุดยอดมากๆ」คุณหนูพูดพร้อมกับถอนหายใจ
เธอนั้นแบกรับหน้าที่อันหนักอึ้งในการสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูลต่อจากท่านเอิ์ร์ลซิวลิซส์ มือของเธอที่อยู่ตรงเข่านั้นกำๆหุบๆอย่างกระสับกระส่าย
「ถ้ายังงั้น คุณหนูอยากจะหยุดไหมละครับ?」
「–อะไรนะ?」
「คุณหนูก็แค่ต้องจบตระกูลเอิร์ลลง เนื่องจากเป็นตระกูลขุนนางที่ไม่มีดินแดนด้วย ถ้าคุณจ่ายเงินจำนวนนึงให้กับคนที่ทำงานที่นี่แล้วคืนตำแหน่งไปละก็ คุณหนูก็จะเป็นอิสระแล้วครับ คุณหนูอยากจะไปเรียนอีกครั้งแล้วเล็งตำแหน่งในกลุ่มคณะปกครอง, เปิดกิจการในเมือง ใช้ชีวิตอย่างสง่างามและยืนยาวก็ได้ ในทางกลับกัน ถ้าคุณหนูอยากจะมีชีวิตที่ตื่นเต้น คุณหนูก็สามารถไปเป็นนักผจญภัยได้ครับ คุณหนูมีตัวเลือกอยู่มากมายเลยครับ ถ้าคุณหนูต้องการละก็ ผมทำได้แม้กระทั่งพาคุณหนูออกจากประเทศนี้เลยก็ได้นะครับ」
============================================================
TL: สวัสดีปีใหม่ครับ ปีนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ?
![[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit](https://novel00.net/wp-content/uploads/2021/10/9548_cover-193x278-1-150x150.jpg "[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit")
