[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่2 ตอนที่ 46

บทที่ 2 ตอนที่ 46

 

เมื่อผมตื่นขึ้นมา ข้างนอกก็มืดไปหมดแล้ว ห้องส่วนตัวที่ผมได้รับมานั้นเล็ก แต่สำหรับโลกที่มีสื่อความบันเทิงภายในบ้านน้อยแบบนี้ มันก็ถือว่าใหญ่มากเกินพอแล้ว มีแสงสลัวๆลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา

 

…อา มันก็ผ่านมาเดือนนึงแล้วตั้งแต่ “งานเลี้ยงต้นกล้าแห่งคืนข้างขึ้น” ดังนั้นท้องฟ้าในคืนนี้จึงเป็นคืนเดือนดับ… ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงมืดขนาดนี้

 

「หิวจังเลย…」

 

「…งั้นชั้นจะไปเตรียมอะไรมาให้นายกินเอง」

 

「โอ๊ะ ขอบคุณ–… คะ-คะ-คะ-คุณหนูครับ!?」

 

ผมตกใจเมื่อเห็นคุณหนูยืนอยู่ในความมืด

 

「จะตกใจอะไรกัน? ชั้นเป็นเจ้านายและนายก็เป็นคนคุ้มกันของชั้นนะ ก็ปกติไม่ใช่หรอที่ชั้นจะอยู่ข้างๆนายหน่ะ?」

 

「อา…」

 

ผมสังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ตาของคุณหนูด้วย เห็นได้ชัดเลยว่าคุณหนูคอยเฝ้าดูผมมาตลอดเวลา ไม่ต้องใช้【World Ruler】ดูก็รู้

 

ตัวผมอยู่ในชุดนอน ต้องมีใครบางคนเปลี่ยนให้ผมแน่ ร่างกายของผมรู้สึกสะอาด ดังนั้นต้องมีใครเช็ดตัวให้ผมแน่ เจ้าผ้าพันแผลที่พันอยู่บริเวณที่【เวทย์รักษา】รักษาไม่หมดนี้ด้วยเหมือนกัน

 

「คุณหนูครับ เป็นคุณหนูใช่ไหมครับที่พันผ้าพันแผลที่ข้อมือซ้ายของผมนี้?」

 

「รู้ได้ยังไงกัน!? อ้า นายคิดว่ามันพันแบบแปลกๆใช่ไหม?」

 

「แล้วหัวพ่อบ้านกับพวกเมดละครับ?」

 

「ชั้นบอกพวกเขาให้ถอยไปหน่ะ นายเป็นคนคุ้มกันของชั้นเพียงคนเดียวนี่นา」

 

งานของคนคุ้มกันก็คือการทุ่มเทกาย – อย่างน้อยผมก็คิดแบบนั้น และภารกิจของผมก็คือการ “ทำทุกวิถีทาง” เพื่อที่จะปกป้องชีวิตของคุณหนูเอาไว้ นี้คืองานและผมก็ได้รับค่าจ้างตอบแทน

 

อย่างไรก็ตาม ในทางกลับกัน ผมเองก็สามารถเข้าใจความรู้สึกของคุณหนู ถ้าคนที่คุ้มกันผมได้รับบาดเจ็บเพื่อตัวผมละก็ ผมก็จะทำสุดความสามารถในการดูแลพวกเขา–ทว่า อะไรแบบนั้นส่วนใหญ่เห็นได้แค่ในกลุ่มสามัญชนเท่านั้น

 

อีกอย่าง ผมคิดว่ามันค่อนข้างแปลกเลยสำหรับลูกสาวตระกูลเอิร์ลจะมาสนใจอะไรมากกับคนคุ้มกันขนาดนี้

 

ไม่สิ… บางทีมันอาจจะแค่หมายความว่าคุณหนูนั้นใจดีกว่าที่ผมคิดก็ได้ แถมนังละเอียดอ่อนด้วย

 

「คุณหนูครับ… ดูจะสามารถควบคุมมานาได้แล้วสินะครับ」

 

「อื้ม… ท่านพ่อของชั้นมอบหินสกิล【ควบคุมมานา】ให้มาหน่ะ ในสถานการณ์ตอนนี้ งานพิธีมอบหินสกิลก็ต้องถูกเลื่อนไปอีกแล้วด้วย เขาบอกว่าเขาจะลงโทษขุนนางทุกคนที่บ่นเลยละ」

 

「ฮาๆ…」

 

ผมสงสัยจังว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ท่านเอิร์ลเคลื่อนไหวอย่างอิสระในงานพิธีกันนะ สิ่งที่เขาทำในตอนนั้นดูจะวางแผนไว้ล่วงหน้าสองหรือสามก้าวเลย

 

「เกิดอะไรขึ้นกับ… ท่านหลุยส์?」คุณหนูถามขึ้นอย่างหวาดกลัว

 

…งั้นหรอ คุณหนูถูกพากลับมายังคฤหาสน์โดยที่ไม่รู้อะไรเลยสินะ

 

「เขาตายแล้วครับ」

 

「!」

 

คุณหนูเริ่มตัวสั่น ทว่าจากนั้นเธอก็หลับตาลงเงียบๆ

 

「งั้นหรอกหรอ…」

 

「ครับ」

 

「หลุยส์ทำตัวแปลกไปหลังจากที่มอง “เนตรเวทมนตร์แห่งการชักจูง” ของชั้นเข้าไป」

 

เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นงั้นหรอ? คุณหนูโทษตัวเองที่ทำให้หลุยส์ตายยังงั้นหรอ?

 

ผมอยากจะพูดออกไปว่าคุณหนูไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก หรือไม่ใช่ความผิดของคุณหนู แต่ผมก็ไม่ได้พูดออกไป ผมไม่คิดว่าคำสวยหรูพวกนั้นจะช่วยอะไรคุณหนูได้หรอก และยิ่งไปกว่านั้น ผมเองก็ไม่รู้ว่าอะไรขึ้นต้นเหตุจริงๆกันแน่

 

ตอนที่ผมไปถึง… หลุยส์ก็ได้ตายไปแล้ว

 

「เรย์จิ …?」

 

「………」

 

ผมมองไปที่ฝ่ามือของตัวเอง จำนวนชีวิตที่ผมช่วยได้นั้นมีจำกัด สิ่งที่ผมทำได้นั้นมีขีดจำกัด

 

ผมมี 16 ปีจากชาติก่อนและอีก 4 ปีหลังจากที่ได้รับความทรงจำกลับมา ผมควรจะมีประสบการณ์ชึวิตบ้างแล้ว แต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี น้ำหนักที่กดลงบนอกของผมนั้นราวกับจะบดขยี้หัวใจของผม แต่ว่า–

 

「คุณหนูครับ」

 

ผมมั่นใจว่าคุณหนูที่เป็นแค่เด็กสาวอายุ 12 ปีจะต้องกำลังก้าวผ่านความเจ็บปวดแบบเดียวกันกับผมนี้แน่นอน

 

「โปรดกลายเป็นคนที่สามารถเชี่ยวชาญเนตรเวทมนตร์ให้ได้นะครับ」

 

「!」

 

ถ้าเธอไม่สามารถควบคุม “เนตรเวทมนตร์แห่งการชักจูง” ได้ละก็ มันจะต้องสร้างโศกนาฏกรรมขึ้นมาอีกแน่นอน แต่ถ้าเธอสามารถควบคุมมันได้ละก็ มันจะมีประโยชน์สุดๆไปเลย

 

ตัวอย่างเช่น ให้กำลังใจคนพูดก่อนขึ้นขึ้นพูด, ลบความกังวลของนักแสดงในการแสดงที่มีผู้คนจำนวนมาก, หรือพลักดันให้คนที่อยู่ในห้วงความรักให้ออกไปสารภาพรักได้

 

แน่นอน… มันสามารถใช้ในสงครามได้ด้วย

 

「ชั้น… ชั้นใช้มันอย่างไม่ถูกต้องนะ」

 

「นั่นไม่จริงเลยครับ」

 

「ไม่ ชั้นมั่นใจ ไม่งั้นละก็ ท่านหลุยส์…」

 

「คุณชายหลุยส์จะไม่มีวันกล่าวโทษคุณหนูหรอกครับไม่ว่าจะยังไงก็ตาม แม้กระทั่งความตายด้วยเช่นกัน」

 

ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ เจ้าหนุ่มขี้เบ่งและเห็นแก่ตัวคนนั้น—ก็เป็นเด็กผู้ชายธรรมดาคนนึงเท่านั้นเอง เขาไม่มีทางโทษเด็กผู้หญิงที่ตัวเองรักหรอก

 

「แต่… ถ้าไม่มีดวงตาพวกนี้ละก็–」

 

「คุณหนูครับ มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ คุณหนูเกิดมาพร้อมกับดวงตาพวกนั้นใช่ไหมละครับ? ถึงผู้คนจะเลือกเกิดไม่ได้ แต่พวกเขาสามารถเลือกที่จะใช้ชีวิตยังไงได้นะครับ」

 

ผมยกหน้าม้าของผมขึ้น จุดดวงไฟเล็กๆด้วย【เวทย์ไฟ】และแสดงโคนผมของผมให้เห็น

 

ผมคิดที่จะย้อมมันในเร็วๆนี้เนื่องจากมันกลับมาดำอีกแล้ว

 

「ผมของผมเป็นสีดำครับ เป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงถูกเกลียดและถูกทอดทิ้งจากครอบครัวของตัวเอง」

 

「!!」

 

ดวงตาของคุณหนูเบิกกว้าง มีสีหน้าเศร้าสร้อยอยู่บนใบหน้า

 

…ไม่ครับ คุณหนู ผมไม่ได้อยากได้ความเห็นใจจากคุณหนูหรอกครับ

 

「แต่ตอนนี้ผมกำลังมีความสุขในทุกๆวัน เพราะผมถูกจ้างมาโดยท่านเอิร์ลซิวลิซส์ และตัดสินใจที่จะใช้เวลาอยู่ร่วมกับคุณครับ คุณหนู」

 

「…กับชั้น?」

 

「ครับ กับคุณ นั่นคือเหตุผลที่ส่วนสำคัญอยู่หลังจากนี้ไปครับ คุณหนูจะทำอะไรต่อจากนี้ไปครับ? ถ้าคุณหนูสามารถใช้งานดวงตาของคุณได้อย่างถูกต้องละก็ มันสามารถช่วยผู้คนได้มากมายกว่า “เนตรเวทมนตร์แห่งการสืบสวน” อีกนะครับ」

 

「…มากกว่าท่านพ่อ?」

 

「ครับ มากกว่าท่านเอิร์ล…」

 

เขานั้นสำคัญต่อราชันศักดิ์สิทธิ์ก็เพราะ “เนตรเวทมนตร์แห่งการสืบสวน” ของเขา ทว่าเขานั้นถูกเกลียดจากคนหลายคน ถึงเขาจะไม่เคยพูด แต่ผมมั่นใจเลยว่ามันต้องมีสักครั้งที่เขาเกลียดที่จะอยู่ในตำแหน่งนั้นแน่นอน

 

ตราบใดที่เขายังมองเห็นคำโกหกได้ มันจะต้องยากแน่นอนสำหรับเขาที่จะหาเพื่อนจริงๆที่เขาสามารถไว้ใจได้

 

「ท่านพ่อ… เป็นคนที่สุดยอดมากๆ」คุณหนูพูดพร้อมกับถอนหายใจ

 

เธอนั้นแบกรับหน้าที่อันหนักอึ้งในการสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูลต่อจากท่านเอิ์ร์ลซิวลิซส์ มือของเธอที่อยู่ตรงเข่านั้นกำๆหุบๆอย่างกระสับกระส่าย

 

「ถ้ายังงั้น คุณหนูอยากจะหยุดไหมละครับ?」

 

「–อะไรนะ?」

 

「คุณหนูก็แค่ต้องจบตระกูลเอิร์ลลง เนื่องจากเป็นตระกูลขุนนางที่ไม่มีดินแดนด้วย ถ้าคุณจ่ายเงินจำนวนนึงให้กับคนที่ทำงานที่นี่แล้วคืนตำแหน่งไปละก็ คุณหนูก็จะเป็นอิสระแล้วครับ คุณหนูอยากจะไปเรียนอีกครั้งแล้วเล็งตำแหน่งในกลุ่มคณะปกครอง, เปิดกิจการในเมือง ใช้ชีวิตอย่างสง่างามและยืนยาวก็ได้ ในทางกลับกัน ถ้าคุณหนูอยากจะมีชีวิตที่ตื่นเต้น คุณหนูก็สามารถไปเป็นนักผจญภัยได้ครับ คุณหนูมีตัวเลือกอยู่มากมายเลยครับ ถ้าคุณหนูต้องการละก็ ผมทำได้แม้กระทั่งพาคุณหนูออกจากประเทศนี้เลยก็ได้นะครับ」

 

============================================================

TL: สวัสดีปีใหม่ครับ ปีนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ?