บทที่ 153 ขอโทษ
โจวเซี่ยเด็กกว่าเจ้าใหญ่และมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้ารอง แต่เขาเตี้ยกว่าเจ้ารองราวหนึ่งช่วงศีรษะและผอมกว่าเจ้ารองมากนัก
“หอมอร่อยมากเลยล่ะ” เจ้าใหญ่เอ่ยตามตรง
“จะไปอร่อยได้ยังไงล่ะ รสชาติก็งั้น ๆ” เจ้ารองมีความชอบแบบเดียวกับเจ้าสาม แต่เขายังพอดื่มมันได้ ไม่เหมือนเจ้าสามที่ต้องถูกแม่บังคับให้ดื่ม
“นมต้องอร่อยอยู่แล้วล่ะ ฉันได้ยินว่ามันแพงมากเลยนะ” โจวเซี่ยเอ่ย
“มันแพงมากเลยเหรอ?” เจ้ารองถาม
“แน่สิว่ามันต้องแพง หนึ่งขวดคิดเป็นเงินมากกว่า 1 เหมาเลยนะ” โจวเซี่ยตอบ
เมื่อวานนี้ตอนที่อาสะใภ้สี่กำลังคุยกับคนส่งนม โจวเซี่ยเองได้ยินบทสนทนาทั้งหมด และย่าของเขาก็คิดว่ามันค่อนข้างแพง
“มันไม่ถูกเลย” เจ้ารองเออออตาม
“มันไม่แพงหรอก เพราะมันอร่อยมาก” เจ้าใหญ่เอ่ย
“เหมาหนึ่งเนี่ยนะไม่แพง? พี่ใหญ่ ตอนนี้เงินเก็บของเรายังไม่ถึง 30 เฟิน* เลย” เจ้ารองแย้ง
*30 เฟิน เท่ากับ 3 เหมา
ครอบครัวของเขาใช้ยาสีฟัน ซึ่งหลอดยาสีฟันสามารถเอาไปแลกเป็นเงินได้ อ๋อ แล้วก็ยังมีกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ไม่ใช้แล้วด้วย
แม่ของพวกเขานำกระดาษหนังสือพิมพ์ไม่ใช้แล้วที่ราคาถูกมากมาจากตัวอำเภอ และพวกเขาก็สามารถขายพวกมันได้หลังจากใช้ขีดเขียนแล้ว เธอบอกว่าเงินที่ได้จากการขายพวกมันก็จะให้พวกเขาเก็บไว้
“นั่นก็จริงนะ” เจ้าใหญ่พยักหน้าเมื่อได้ยินดังนี้
เทียบกับเงินที่พวกเขาเก็บสะสมไว้ นมขวดนี้ถือว่าแพงมาก เงินที่พวกเขาเก็บไว้ทั้งหมดซื้อมันได้แค่ 3 ขวดเท่านั้น
โจวเซี่ยได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกอิจฉามากขึ้นไปอีก เจ้าใหญ่กับเจ้ารองถึงกับมีเงินเก็บเป็นของตัวเองแล้ว
ในวันต่อ ๆ มาก็เป็นอันรับรู้กันโดยไม่ต้องบอกว่ามีนมมาส่งทุกวัน ตอนแรกมีแค่ครอบครัวของหลินชิงเหอเท่านั้นที่สั่งซื้อนมในหมู่บ้านโจวเจี่ย
แต่หลังจากนั้นลูกสะใภ้ของเลขาธิการสาขาหมู่บ้านก็สั่งซื้อนมวันละขวดเหมือนกัน
เนื่องจากหล่อนมีน้ำนมไม่เพียงพอให้ลูกของตนเองได้ดื่ม และลูกของหล่อนก็ยังเล็กนัก จึงทำได้แค่ต้องสั่งซื้อนม
แต่นมนี้มีสารอาหารมากมายจริง ๆ เพียงหนึ่งเดือนกว่าเจ้าใหญ่ก็ดูเติบโตขึ้นอย่างเห็นความแตกต่าง
แม้เจ้ารองจะไม่ชอบดื่มนม แต่เขาก็ยังดื่มหมดจนไม่เหลือ ส่วนเจ้าสามนั้นถูกหลินชิงเหอบังคับให้ดื่ม
เจ้าเด็กตัวเหม็นมักจะเอานมออกไปดื่มข้างนอก แต่หลินชิงเหอก็ไม่สนใจเขา ได้แต่บอกให้เขาอย่าลืมที่จะดื่ม
และในวันนั้นเองหลินชิงเหอก็รู้แจ้ง เมื่อเธอเห็นเจ้าเด็กคนนี้นำนมออกไปข้างนอก เธอก็แอบตามไปดูเงียบ ๆ
จากนั้นเธอก็เห็นว่าเด็กชายเอานมทั้งหมดให้โจวเซี่ยจากครอบครัวพี่ชายรองดื่ม!
หลินชิงเหอโมโหมาก!
เมื่อเห็นการกระทำลับ ๆ ล่อ ๆ ของผู้เป็นแม่ เจ้าใหญ่กับเจ้ารองก็แอบตามไปดูและเห็นภาพนี้ด้วยเช่นกัน
สองพี่น้องต่างตื่นตระหนก
“กลับเข้าไปซะ แล้วห้ามบอกเจ้าสามเด็ดขาด!” หลินชิงเหอเอ่ยพลางไล่พวกเขา
เธอไม่เปิดโปงพฤติกรรมของเด็กชายตัวเหม็นนี่หรอก แต่เธอไม่รู้เลยว่าเด็กชายตัวเหม็นนี่เริ่มทำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“แม่ครับ ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะครับ” เจ้าใหญ่รีบตอบในทันที
“ต้องเป็นโจวเซี่ยที่บอกเจ้าสามว่าเขาไม่เคยดื่มนมมาก่อนแน่ ๆ เลยครับ เจ้าสามที่ไม่ชอบดื่มมันอยู่แล้วก็เลยให้โจวเซี่ยดื่ม” เจ้ารองอนุมาน
เขารู้สึกว่าโจวเซี่ยนิสัยไม่ดีจริง ๆ ที่หลอกดื่มนมของน้องชาย นมนั่นแพงมากเลยนะ!
เจ้ารองรู้ว่านมแพงมากและรู้ว่ามันมีประโยชน์ ดังนั้นต่อให้เขาไม่ชอบดื่ม เขาก็จะดื่มต่อ ในเมื่อมันแพงขนาดนี้แล้วเขาจะกินทิ้งกินขว้างได้อย่างไรล่ะ?
แต่เขาไม่คิดเลยว่าน้องชายจะแบ่งส่วนของตัวเองให้กับโจวเซี่ย
หลินชิงเหอไม่ได้ว่าเด็กชายทั้งสอง แต่นับจากวันนั้นเป็นต้นไป เธอก็ไม่ได้ให้นมกับเจ้าสามที่นั่งรอที่โต๊ะและคอยให้แม่มอบนมส่วนของเขา
เธอให้นมส่วนของเจ้าสามกับโจวชิงไป๋แทน “เจ้าสามไม่ชอบดื่มนม ฉันก็เลยไม่ให้เขาแล้วค่ะ ชิงไป๋ ในฐานะที่คุณเป็นพ่อ คุณช่วยเขาดื่มทีนะคะ”
“แม่ครับ จริง ๆ แล้วผมชอบดื่มนมนะ” เจ้าสามเอ่ยพลางกระพริบตาด้วยท่าทางใสซื่อ
“เสแสร้ง” เจ้าใหญ่กับเจ้ารองเอ่ยอย่างรังเกียจ พวกเขาสองคนเห็นภาพเหตุการณ์นั้นเต็มตา!
โจวชิงไป๋ทำเพียงเหลือบมองภรรยาก่อนจะกระดกนมเข้าปาก
เช้าวันหนึ่งหลินชิงเหอตื่นแต่เช้าตรู่ เมื่อคนส่งนมมาหา เธอก็ซื้อนมเพิ่มจากเขาอีก 2 ขวด
ซื้อเพิ่มทำไมน่ะเหรอ? เพื่อที่จะทำหมั่นโถวรสนมอย่างไรล่ะ!
ทันทีที่หมั่นโถวนมเสร็จสมบูรณ์ มันก็ส่งกลิ่นหอมน่ารับประทานอย่างยิ่ง
เจ้าสามตาโตและจะหยิบหมั่นโถวนมไปกิน แต่หลินชิงเหอก็ปัดมือเขาออก “ลูกทำอะไรน่ะ? ในนี้มีนมอยู่นะ ลูกไม่ชอบกินไม่ใช่เหรอ แม่ก็เลยให้หมั่นโถวที่ไม่มีนมกับลูกแทน กินอันนี้ไปซะ”
เธอหยิบหมั่นโถวข้าวโพดให้เจ้าสาม
เจ้าสามกระพริบตามองทุกคนเคี้ยวหมั่นโถวรสนมตุ้ย ๆ อยู่รอบโต๊ะด้วยสายตาว่างเปล่า แต่เขากลับได้กินแค่หมั่นโถวข้าวโพดเท่านั้น
“แม่รังแกผม” เจ้าสามเอ่ยออกมาด้วยความโกรธ
“แล้วไงล่ะ ถ้าแม่รังแกคนแล้วลูกจะทำอะไรได้?” หลินชิงเหอแค่นเสียงพลางกวาดสายตามองเขา
โจวชิงไป๋กินอาหารส่วนของเขาเงียบ ๆ ขณะที่ภรรยาของเขากินเสร็จแล้ว ต่อให้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เขาก็ไม่มีทางออกความเห็นในการสั่งสอนเด็ก ๆ เพราะภรรยาของเขามีอำนาจสูงสุดในเรื่องนี้
ท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจวเห็นดังนี้ต่างพากันตกใจ
“คุณพ่อคุณแม่กินต่อเถอะค่ะ อย่าสนใจเขาเลย” หลินชิงเหอบอก
“ยังมีหมั่นโถวนมเหลืออีกเยอะเลยนะ” ท่านแม่โจวชี้แนะ
“อย่าห่วงเขาเลยค่ะ เขาไม่ชอบกินหรอก” หลินชิงเหอยืนกราน
ท่านแม่โจวได้ยินก็รับรู้ว่าเธอกำลังสั่งสอนลูกชายอยู่ แม้นางจะไม่รู้ว่าเจ้าสามทำผิดเรื่องอะไร แต่หมั่นโถวข้าวโพดก็รสชาติไม่เลว ท่านแม่โจวเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ
โจวชิงไป๋กับท่านพ่อโจวออกไปทำงานหลังกินอาหารเสร็จ
เจ้าใหญ่เก็บจานและตะเกียบไปล้าง ขณะที่เจ้ารองกวาดลานบ้าน จากนั้นทั้งสองก็ไปโรงเรียน
แต่ก่อนจะไปโรงเรียน เจ้ารองก็แอบบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ้าสาม “เรื่องที่นายให้นมกับเซี่ยเซี่ยถูกแม่เราจับได้แล้วนะ!”
เจ้าสามเบิกตากว้าง แต่ก่อนที่เขาจะถามอะไรต่อ เขาก็ได้ยินเสียงแม่เอ่ยขึ้น “เจ้ารอง ลูกยังไม่ไปโรงเรียนอีกเหรอ?”
“ไปครับ กำลังไปแล้วครับ” เจ้ารองตอบแล้วก็วิ่งจากไป
หลินชิงเหอเหลือบมองเจ้าสามก่อนจะกระแอมและหันหลังกลับ
จากนั้นเจ้าสามก็มาหาย่าของเขาที่บ้านและเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย “คุณย่าครับ ผมทำให้แม่โมโหแล้ว”
“งั้นก็ไปขอโทษแม่ของหนูสิ หลังขอโทษแล้วก็คงดีขึ้น” ท่านแม่โจวตอบเรียบ ๆ
“แม่ผมต้องยังโกรธอยู่แน่เลย” เจ้าสามพูดต่อ
“แล้วหนูทำอะไรล่ะถึงทำให้แม่หนูโกรธขนาดนั้น?” ท่านแม่โจวถาม
เจ้าสามอึกอักไปครู่หนึ่งก่อนจะปริปากบอกเรื่องที่เขาให้นมทั้งหมดกับโจวเซี่ย
ท่านแม่โจวจึงได้รู้เรื่องนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสะใภ้สี่ถึงไม่ให้นมหรือหมั่นโถวนมกับเจ้าสามเลย
“ถึงแม่ของหนูจะโกรธอยู่ แต่หล่อนต้องให้อภัยหนูแน่จ้ะหากหนูไปขอโทษและยอมรับความผิด” ท่านแม่โจวพูด
“จริงเหรอครับ?” เจ้าสามลังเล
“จริงสิจ๊ะ ถ้าหนูไม่เชื่อย่า หนูก็ลองไปบอกแม่หนูสิ” ท่านแม่โจวพยักหน้า
เจ้าสามกลับมาที่บ้าน เขากอดเจ้าเฟยอิงสุนัขประจำบ้านก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็เดินเข้าไปหาแม่ของเขาอย่างกล้าหาญ
“แม่ครับ” เจ้าสามเรียกหลังเข้ามาในบ้านแล้ว
หลินชิงเหอที่กำลังนั่งเรียนหนังสืออยู่ก็ขานรับ “แม่อยู่นี่ มีอะไร?”
ฟังจากน้ำเสียงของแม่เขาแล้วมันก็เหมือนจะปกติ เจ้าสามเลยรวบรวมความกล้าเดินเข้ามาหาเธอ
“แม่ อย่าโกรธผมเลยนะครับ ผมรู้ตัวว่าผมผิดไปแล้ว” เจ้าสามมองแม่และเอ่ยเบา ๆ
“ลูกทำอะไรผิดล่ะ?” หลังจากนั้นเองหลินชิงเหอจึงได้เบนสายตามาทางเขา
“ผมปกปิดเรื่องนี้กับแม่ แล้วก็แอบเอานมไปให้คนอื่นกินครับ” เจ้าสามสารภาพ
“ลูกยอมรับผิดก็ดีแล้ว แม่จะให้อภัยลูก แต่ถ้าครั้งหน้าเกิดเรื่องแบบนี้อีก ลูกบอกแม่ตรง ๆ ได้เลยว่าไม่อยากดื่มนม แน่นอนว่าแม่เองก็ผิดด้วยในเรื่องนี้ ลูกไม่ชอบดื่มแต่แม่ก็ยังบังคับให้ลูกดื่ม แม่ต้องขอโทษเรื่องนี้กับลูกด้วยนะ หวังว่าลูกจะให้อภัยแม่” หลินชิงเหอบอก
…………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ของอร่อยมาอีกแล้วค่ะ คิดแล้วก็น่าลองทำหมั่นโถวนมดูบ้างนะคะ
เจ้าสามคราวหลังมีอะไรก็พูดกับแม่ตรง ๆ นะลูก อย่าทำลับ ๆ ล่อ ๆ เลย มันไม่ดี
ไหหม่า (海馬)
