บรรลุอรหันต์กับระบบพุทธองค์ – ตอนที่ 1

ตอนที่ 1 หลวงจีนยากจน
เรื่องราวเกิดขึ้นในโลกคู่ขนานแห่งหนึ่ง…
ฤดูใบไม้ร่วงทางภาคเหนือ ท้องฟ้าไกลลิบ อากาศเย็นสบาย เมฆขาวลอยล่องเต็มฟ้า นกกระจอกบินไปทางใต้ สายลมเย็นสบายพัดพาใบไม้ทองอร่ามโปรยปราย ถือเป็นฤดูใบไม้ร่วงที่สวยงาม!
แต่ก็มีบางคนไม่คิดแบบนี้
ทางมุมตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองกู่หลินมีภูเขาลูกหนึ่ง ยืดยาวมาจากเทือกเขาฉางไป๋ มีนามว่าเทือกเขาทงเทียน เทือกเขาทงเทียนมีภูเขาโดดขึ้นมาอยู่ลูกหนึ่ง นามว่า ภูเขาเอกดรรชนี ภูเขาไม่ถือว่าสูง แต่กลับมองเห็นฟ้าไกล น่าเสียดายไม่มีน้ำ บนภูเขา มีวัดแห่งหนึ่งนามว่าวัดเอกดรรชนี! วัดมีทางเข้าแค่หน้าหลังสองทาง ด้านหน้าเป็นวัด ด้านหลังเป็นกุฏิ และก็เป็นที่พักของเหล่านักบวช…เฮอะๆ ให้พูดจริงๆ คือที่พักของสามเณรฟางเจิ้ง เพราะทั้งวัดมีแค่เขาคนเดียว
เมื่อวานนี้หลวงจีนหนึ่งนิ้วของวัดเอกดรรชนีมรณภาพไปแล้ว วัดเล็กที่เดิมทีชำรุดแทบจะจบสิ้นลง ตอนนี้อ้างว้างยิ่งกว่าเดิม
ภายในลานวัดมีต้นโพธิ์ต้นหนึ่ง เป็นผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่นมาถวายให้ในตอนนั้น ขนย้ายมาจากภาคใต้ พอปลูกต้นโพธิ์แล้วผู้มีอิทธิพลคนนั้นกลับต้องโทษประหาร เรื่องที่จะสร้างให้กับวัดจึงไม่เป็นจริงและไม่มีเรื่องราวต่อไปอีก
ถึงจะปลูกต้นโพธิ์แล้ว แต่อากาศทางภาคเหนือหนาวเหน็บ ตอนนั้นก็หนาวจนเกือบตาย ตอนนี้เหลือเพียงลำต้นแห้งๆ ฟางเจิ้งคิดอยู่หลายครั้งว่าอีกสักสองสามปีคงจะตัดมาเป็นฟืนได้…
เวลานี้ฟางเจิ้งยืนอยู่ใต้ต้นโพธิ์ ในมือถือเอกสารฉบับหนึ่ง แววตาดูคับแค้นใจยิ่ง เงยหน้าเพ่งมองฟ้าพลางสวดบทหนึ่ง “อมิตาพุทธ เป็นวันซวยจริงๆ ฉันแค่อยากสึก! ตอนนี้มาให้เอกสารเก่าๆ แบบนี้ทำไม? หรือแค่เพราะเอกสารเก่าๆ นี่ฉันถึงต้องเป็น เจ้าอาวาสวัดร้างนี่อย่างนั้นเหรอ? หนึ่ง วัดนี่ไม่มีเงิน สองไม่มีคน แม้แต่ธูปยังไม่มี นอกจากพายุฝนกับสีเขียวขจีแล้วก็ไม่มีอะไรดีเลยจริงๆ!
เฮ้อ…ฉันแค่อยากเป็นคนธรรมดาใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แต่งงานมีลูก จากนั้นตายอย่างสงบ แบบนี้มันยากเรอะ? ตอนแรกก็มีหลวงจีนเฒ่าคนหนึ่งเลี้ยงฉันจนโตอย่างลำบาก ฉันก็อดทน ตอนนี้หลวงจีนเฒ่าไปแล้ว ทำไมฉันยังต้องเปื่อยตายอยู่ในวัดนี้? ไม่! ไม่มีวัน!”
พูดจบ ฟางเจิ้งม้วนเอกสารฉบับนั้นแล้วโยนไว้ในโพรงไม้
จากนั้นกลับเข้าห้อง เก็บสัมภาระเตรียมเดินทาง!
ทว่าตอนที่เดินมาถึงประตูใหญ่ของวัดเอกดรรชนี เขากลับหยุดลง หันไปมอง ป้ายทรุดโทรมของวัดพลางอดนึกถึงหลวงจีนหนึ่งนิ้วที่เลี้ยงเขาจนเติบใหญ่ไม่ได้ เหตุที่หลวงจีนหนึ่งนิ้วมีนามเรียกอย่างนี้นั่นเป็นเพราะเขามีเพียงนิ้วเดียว นิ้วเดียวทำอะไรได้? เกรงว่าคนส่วนใหญ่คงทำอะไรไม่ได้เลย แต่หลวงจีนหนึ่งนิ้วกลับทำนาด้วยตัวเองได้ จากนั้นอาศัยการบิณฑบาตนำเงินจากการขายกับข้าวมาส่งฟางเจิ้งเข้าโรงเรียนจนถึงมัธยมปลาย
ประตูบานนี้ หลวงจีนหนึ่งนิ้วเป็นคนส่งฟางเจิ้งลงเขาไปเรียนหนังสือ และเป็น ประตูบานนี้ ทุกครั้งที่ฟางเจิ้งกลับมาจะเห็นหลวงจีนหนึ่งนิ้วรอเขาอยู่หน้าประตู