บรรลุอรหันต์กับระบบพุทธองค์ – ตอนที่ 38

ตอนที่ 38 จำนน (2)
พวกเขากินกันอย่างมูมมาม ไม่นานก็กินหมด!
เมื่อกินหมด ไม่ว่าหญิงหรือชาย อ้วน ผอม ต่างเบิกตาโตมองฟางเจิ้ง
ฟางเจิ้งแบมือพูดขึ้น “พวกโยม ดื่มน้ำแล้ว กินข้าวก็แล้ว ฟังอาตมาพูดสักหน่อยได้ไหม?”
“ไต้ซือ ท่านพูดมาเถอะ แต่ก่อนพูดให้กินข้าวอีกคำได้ไหม? ท่านก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นข้าวที่อร่อยที่สุดเท่าที่ผมเคยกินมาในชีวิต! ยิ่งกินยิ่งหิว” พั่งจื่อตอบกลับ
ฟางเจิ้งส่ายหน้าอย่างเด็ดขาด ตลก เขายังไม่พอกินเลยแล้วจะให้คนอื่นกินรึไง? ตัวเขาเองยังไม่พอกินแล้วจะหาห่วงมาเพิ่มให้หิวตายเร็วขึ้นอีกทำไม?
พั่งจื่ออยากพูดบางอย่าง แต่เจียงถิงดึงเอาไว้ “เอาล่ะ พั่งจื่อ ได้แค่ไหนเอาแค่นั้นเถอะ ไต้ซือให้ข้าวกินก็ถือว่าเป็นบุญคุณครั้งใหญ่แล้ว”
พั่งจื่อหุบปากเงียบไปจริงๆ กินของคนอื่นแล้วก็ต้องปฏิบัติตาม อีกอย่าง วัดนี่แปลกประหลาดทุกที่ ทำให้เขายอมจริงๆ
เจียงถิงเดินเข้ามาพูดขึ้น “ไต้ซือ ก่อนหน้านี้ท่านจะพูดบางอย่างกับฉัน น่าเสียดาย เจียงถิงไม่รู้ดีชั่ว ไม่ฟัง ไต้ซืออย่าตำหนิเลยนะคะ ท่านมีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะค่ะ”
“ใช่ๆๆ ท่านพูดมาเถอะ แต่อย่าพูดว่าพวกเราดวงซวยต้องเลือดตกยางออกอะไรพวกนี้เลย พวกนั้นน่ะแค่ฟังก็รู้แล้วว่าเป็นพวกต้มตุ๋น” พั่งจื่อพูดปากไม่มีหูรูด
โหวจื่อเดินเข้ามาเตะไปทีหนึ่ง พั่งจื่อจึงต่อว่าด้วยความคับอกคับใจ “ไอ้โหวบ้า นายเตะฉันทำไม? นายเป็นคนพูดแบบนี้เองไม่ใช่เหรอ?”
“พูดกับผีสิ! หุบปากเดี๋ยวนี้นะ! ถ้านายพูดอีกที ฉันจะปล่อยลมยางรถนายให้หมด แฟนนายก็ให้กลับเอง!” โหวจื่อว่ากลับ
พั่งจื่อจะพูดบางอย่าง แต่ทุกคนมองมาด้วยแววตาโมโหพร้อมกัน! เขาจึงเงียบปากไป
จากนั้นโหวจื่อถึงหัวเราะแหะๆ พูดกับฟางเจิ้ง “ไต้ซือ อย่าถือโทษเลยนะครับ ท่านพูดมาเถอะ”
ฟางเจิ้งยิ้มเฝื่อน คนพวกนี้เป็นหมอดูรึไง? ทุกครั้งที่เขาจะพูดถึงตอบกลับได้แม่นขนาดนี้? จ้าวต้าถงครั้งก่อน ครั้งนี้พั่งจื่อ พวกนี้จบมาจากคณะอ่านจิตใจรึไงกัน
แต่ฟางเจิ้งก็ยังต้องพูด ไม่ใช่เพื่ออะไร แต่สองชีวิต แล้วก็โอกาสจับรางวัลสองครั้ง! เขาทำใจปล่อยไปไม่ได้ ดังนั้นจึงพูดขึ้น “พวกโยม รับปากอาตมาเรื่องหนึ่งก็พอ”
“ครับ? ไต้ซือพูดมาได้เลยครับ ไม่ว่าจะฝ่าน้ำลุยไฟพวกเราก็กล้า แต่ขอเป็นเรื่องที่ทำได้นะครับ” โหวจื่อไม่กล้าพูดเต็มปากเต็มคำ หลวงจีนตรงหน้าลึกลับยากจะคาดเดา กลัวว่าจะให้ทำเรื่องไม่ดี เขาจึงไม่กล้าคุยโว
ฟางเจิ้งยิ้ม “อาตมาไม่ได้จะให้พวกโยมทำอะไร โยมกับอุบาสิกาท่านนี้รับปากอาตมานะ วันข้างหน้าหากเจอขบวนรถบรรทุกถ่านสี่คันอยู่ข้างหน้า อย่าแซง ให้ลดความเร็วลง รักษาระยะห่างปลอดภัยไว้ก็พอ”
“หา? เอ่อ?” โหวจื่อกับหลูเสียวอ่ามึนงง
เจียงถิง พั่งจื่อ หร่วนอิ่งก็งง ไม่คิดว่าหลวงจีนตรงหน้าจะอ้อมมาพูดเรื่องที่ไร้มูลเหตุแบบนี้
โหวจื่อก็ตกใจหมือนกัน จึงถามต่อทันที “ไต้ซือ ท่านเห็นอะไรเหรอครับ?”
ฟางเจิ้งส่ายหน้า “โยมอย่าถามเยอะ แค่จำคำอาตมาไว้ ปฏิบัติตาม ถือว่าเป็น การตอบแทนเรื่องข้าวน้ำในวันนี้แล้วกัน” ขณะเดียวกันฟางเจิ้งก็ถามระบบ “ฉันพูดแบบนี้ถือว่าเผยความลับสวรรค์รึเปล่า?”
“แค่ไม่พูดความจริงออกไปทั้งหมด แค่ชี้แนะก็ไม่เป็นไร แต่วันนี้นายพูดมากไปหน่อยนะ วันหลังพูดให้น้อยกว่านี้จะดี” ระบบเตือน
ฟางเจิ้งถอนหายใจโล่งอก กลัวจริงๆ ว่าระบบจะประเมินเขาแย่ หักคะแนนอะไรพวกนี้อีก ถึงตอนนั้นภารกิจสำเร็จแล้วกลับไม่ได้รางวัล นั่นต่างหากที่น่ากังวลจริงๆ ถึงยังไงภารกิจก็เปลืองแรงมาก
พูดถึงขนาดนี้แล้ว โหวจื่อยังพูดอะไรได้อีก?
โหวจื่ออ้าปากร้องโอ๊ย ก่อนเอ่ยด้วยความโกรธ “หลูเสียวอ่า เธอหยิกฉันทำไม?”
“ไต้ซือพูดกับนายนะ มัวเหม่ออะไร? เร็วๆ สิ” หลูเสียวอ่ามองด้วยความโมโห
ตอนแรกโหวจื่อยังอยากถามอีกเล็กน้อย แต่แฟนเขาเร่งมาแบบนี้จึงไม่ถาม แต่ตอบไปอย่างเด็ดขาด “ไต้ซือวางใจ ผมจะจำคำพูดท่านไว้ ถ้าเจอจริงๆ จะไม่แซง จะรักษาระยะห่างปลอดภัย”
ฟางเจิ้งยิ้มพอใจ ก่อนผายมือเชิญ “พวกโยม นี่ก็บ่ายแล้ว รีบลงเขาเถอะ บนเขา ไม่มีที่พักนะ”
พวกโหวจื่อ พั่งจื่อ เจียงถิงก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน ถึงจะได้ดื่มน้ำ กินข้าวผลึก แต่คนไม่ใช่เครื่องจักร จึงเอ่ยลาไป พวกเขาลงเขามาอย่างปลอดภัย กลับขึ้นรถ หันไปมองภูเขาเอกดรรชนีแวบหนึ่ง บนเขามีเมฆขมุกขมัวราวกับความฝัน