หยู่เหวินเห้ากล่าว: “หลังจากที่ข้าจำความได้ ก็เหมือนจะเคยได้พบสองสามครั้ง เขาไม่ได้กลับมาบ่อย กลับเป็นขณะนั้นที่เสด็จพ่อยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ พาข้าไปรอบหนึ่ง ตอนนั้นอ๋องชินเฟิงอันสามีภรรยาอาศัยอยู่กับเขา เพียงแต่ตอนนั้นไม่ได้พบพวกเขาสามีภรรยา บอกว่าออกจากบ้านไปรอบหนึ่ง อ๋องผิงหนานเป็นคนที่เรียบง่ายเข้ากับคนง่ายเป็นอย่างยิ่ง อ่อนโยนมาก นอกเหนือจากนั้น ก็ไม่ได้มีความทรงจำมากนัก”
“แต่ท่านมีความเชื่อมั่นต่อเขาเพียงนี้ จะต้องมีเหตุผล” หยวนชิงหลิงจำได้ครั้งแรกขณะที่เอ่ยขึ้นมาว่าอ๋องผิงหนานมีความน่าสงสัย เขาไม่แม้กระทั่งจะไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน ก็รีบปฏิเสธทันที ความไว้ใจเช่นนี้ ราวกับว่าสลักอยู่ในไขกระดูก
หยู่เหวินเห้ากล่าว: “เขาไม่แก่งแย่งกับผู้อื่น ใช้ชีวิตเรียบง่ายทุกอย่าง นอกจากนี้แล้ว ทั้งยังทำให้คนรู้สึกแบบ……ตอนนี้ข้านึกขึ้นมาแล้ว ควรจะเป็นความบริสุทธิ์ ดวงตาของเขาบริสุทธิ์ทะลุปรุโปร่งเป็นอย่างมาก แม้แต่ตอนนี้ก็รู้สึกว่าเขาดีมากๆ เป็นคนหนึ่งที่ดีมากๆจริงๆ”
หยู่เหวินเห้าเองก็ไม่มีปัญญาอธิบายให้เข้าใจได้ว่าความไว้ใจเช่นนี้มาจากที่ใด ดังนั้น ชะงักครู่หนึ่ง กล่าวว่า: “บางที รอให้เจ้าพบเขาแล้ว เจ้าก็จะเข้าใจความมั่นใจเช่นนี้ของข้า เขาก็มีเสน่ห์เช่นนั้น เจ้าเห็นเขา ก็จะเชื่อใจเขา”
ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ก็นึกถึงการตั้งหน้าตั้งตารอของสามผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่ที่มีต่อเขา ในใจก็อดไม่ได้อยากพบเจออ๋องผิงหนานให้เร็วๆหน่อย จี๋เอ๋อร์ที่ปากสามผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่พูด พระราชนัดดาองค์ใหญ่แห่งราชวงศ์ฮ่องเต้เซี่ยน
แม่นมสี่ที่อยู่ข้างๆกล่าวว่า: “แม้ว่าข้าจะไม่รู้สถานการณ์ของราชสำนัก แต่หากบอกว่าอ๋องผิงหนานมีความมักใหญ่ใฝ่สูง เป็นความเหลวไหลมากเพคะ เขาไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด สำหรับเรื่องมากมายใต้โลกหล้าเขาล้วนไม่สนใจ ใช้ชีวิตเรียงง่ายเป็นที่สุด เขาคุ้นชินกับความลำบากในหอจัยซิงแล้ว เขาไม่มีการแย่งชิงไม่มีความปรารถนาไม่มีต้องการใดกับโลกอย่างแท้จริง”
หยวนชิงหลิงค่อนข้างงงงัน “คุ้นชินกับความลำบากในหอจัยซิง? หอจัยซิงไม่ได้อยู่ในจวนอ๋องซู่หรือ? การใช้ชีวิตควรจะมีความสุขถึงจะถูกนี่”
นางจำได้ว่าจวนอ๋องซู่ก็คือฮ่องเต้ฮุยจง จวนของอ๋องชิน จะลำบากได้เพียงไหนกัน?
แม่นมสี่หัวเราะขึ้นมาแล้ว “ลำบาก อับจน วุ่นวาย เป็นหนี้ติดตัวก้อนโต เป็นการบรรยายที่แท้จริงของหอจัยซิงในตอนนั้นเจ้าค่ะ ขาดแคลนเงินมาหลายปี เพื่อการมีชีวิตที่ดีหน่อย กินดีหน่อย หลังจากนั้นชายาเฟิงอันได้ริเริ่มส่งเสริมให้ทุกคนไปขโมยหลอกล่อฉกชิงทรัพย์แล้ว แต่ก็ยังดูแลไม่ทั่วถึง คนมากมาย การกินก็มาก ค่าใช้จ่ายแต่ละอย่างขาดไม่ได้สักอย่างเจ้าค่ะ”
หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างตะลึง: “ขโมยหลอกล่อฉกชิงทรัพย์?”
“ใช่แล้วเจ้าคะ!” แม่นมสี่ปิดปากแอบหัวเราะ “แม้แต่ข้าก็เคยไปขโมยของในห้องเก็บสินค้าน่ะเจ้าคะ”
หยวนชิงหลิงตะลึงตาค้าง “เกินไปรึเปล่า? เชื้อพระวงศ์ของจวนอ๋องนี้ กลับใช้ชีวิตถึงขั้นนี้เชียว?”
“หลักๆเพราะติดหนี้ เป็นหนี้มากเกินไปเจ้าคะ เพื่อชําระหนี้ จำเป็นต้องรัดเข็มขัดให้แน่น เงินเดือนขุนนางและอาหารพระราชทานของอ๋องชินเฟิงอันเองล้วนต้องเอาออกไปทำเงินบำรุงขวัญ หอจัยซิงอยู่ในจวนอ๋องซู่ก็แยกอิสระออกไปแล้ว กินของกินทั่วไปของตําหนักบูรพา……”
หยวนชิงหลิงตัดบทนาง “ทําไมถึงได้กินของกินทั่วไปของตําหนักบูรพา?”
แม่นมสี่นึกถึงตอนนั้น ทั้งน่าขบขันและขบคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น “ตอนนั้นอ๋องชินเฟิงอันเป็นทายาทควบทั้งสองบ้าน บ้านของพระโอรสองค์หัวปีเป็นเขาที่สืบทอด ในจวนอ๋องซู่ไม่จัดหาให้ จึงกินของตำหนักบูรพา กินของตำหนักบูรพาล่ะสินะเพคะ เดิมทีตำหนักบูรพาเองก็เลี้ยงคนมากมาย ตอนนั้นรัชทายาทก็เป็นหนี้มากเกินไปอีก จนปัญญาน่ะเพคะ เป็นความลำบากจริงๆ”
หยวนชิงหลิงนึกภาพสถานการณ์เช่นนี้ไม่ออก เชื้อพระวงศ์ของราชวงศ์ เป็นหนี้ก้อนโตติดตัวจนแทบจะใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้ ยังต้องให้เจ้านายใหญ่พาออกไปขโมยหลอกล่อฉกชิงทรัพย์อีก? เป็นการขโมยหลอกล่อฉกชิงทรัพย์จริงเหรอ?
นางคิดถึงอ๋องชินเฟิงอัน ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีปัญญาเอาคนที่ท่าทางน่าเกรงขามนั่นเทียบกับคำว่าหลอกล่อฉกชิงทรัพย์สี่คำนี้ได้ นางมองดูหยู่เหวินเห้า เอ่ยถาม: “เป็นเช่นนี้หรือ?”
หยู่เหวินเห้ากินขนมเล่น “บอกแล้วว่าตอนนั้นลำบากมาก แต่ตอนนั้นเสด็จพ่อบอกว่าเป็นเพราะฮ่องเต้เซี่ยนมัธยัสถ์ ในประเทศก็สนับสนุนให้มัธยัสถ์ ดังนั้นจึงได้ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย”
แม่นมสี่หัวเราะจบ “นั่นคือด้านที่ดีเจ้าคะ ยากจนถึงขนาดนั้น จะกล้าพูดว่าตัวเองอับจนหรือ? ต้องพูดว่ามัธยัสถ์เป็นแน่เจ้าค่ะ”
แม่นมสี่หัวเราะจบ ก็กลับถอนหายใจเบาๆอีก “แต่ทั้งชีวิตนี้ของข้า ตอนนี้ก็หกสิบกว่าแล้ว ที่มีความสุขที่สุดกลับเป็นช่วงเวลานั้น ลำบาก ลำบากจนมีความสุขเป็นอย่างมากจริงๆเจ้าค่ะ”
หยวนชิงหลิงมองดูสายตาที่เหม่อลอยของนาง กลั้นความรู้อยากเห็นเป็นที่สุดต่อช่วงเวลาในหอจัยซิงนั้นของพวกเขาไม่ได้ คนที่ออกมาจากในหอจัยซิง ตอนนี้ล้วนมีชื่อเสียงโด่งดัง ที่นั่นเป็นสถานที่ล้ำค่าประเภทไหนกันแน่? กลับออกมาเป็นฮ่องเต้ของราชวงศ์หนึ่ง โสวฝู่ของสองราชวงศ์
เซียวเหยากงก็เคยดำรงตำแหน่งโสวฝู่มาก่อน นางจำได้
“ตอนนี้จวนอ๋องซู่ยังอยู่หรือไม่?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม
“อยู่สิ ไม่ไกลด้วยล่ะ ก็อยู่ข้างๆจวนของท่านพี่รอง ป้ายประตูก็ไม่ได้ถอด ไท่ซ่างหวงรับสั่งให้คนดูแล หลายปีมานี้ก็ไม่เคยพระราชทานให้คนอื่นมาก่อน” หยู่เหวินเห้ากล่าว
แม่นมสี่เอ่ยถาม: “พระชายารัชทายาทอยากไปดูหรือเจ้าคะ? พรุ่งนี้ไปเป็นเพื่อนก็ได้ ข้าก็ไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว หลายปีมานี้ ทำงานยุ่งทั้งภายในภายนอก เรื่องก่อนหน้านี้เหมือนจะเลือนหายไปหมดแล้วเจ้าค่ะ ก็เพราะออกจากจวนไม่กี่ปีนี้ จึงได้นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้เป็นครั้งคราว”
หยวนชิงหลิงกล่าว: “ได้ ก็ดี!”
ไม่รู้ทำไม นางมีความสนใจต่อประวัติศาสตร์ช่วงนั้นเป็นพิเศษ ต่อชายหนุ่มที่เคยใช้ชีวิตอยู่ในหอจัยซิง ก็มีความเคารพและเลื่อมใสเป็นอย่างมาก เวลาผ่านเลยไป ผู้คนและโฉมหน้าล้วนเปลี่ยนแปลง แต่น่าจะมีร่องรอยบางอย่างหลงเหลืออยู่
วันรุ่งขึ้น แม่นมสี่ก็พาหยวนชิงหลิงไปจวนอ๋องซู่รอบหนึ่ง
แผ่นป้ายของจวนอ๋องซู่ยังคงแขวนไว้อยู่สูงๆ เพียงแค่แผ่นป้ายเก่าแก่แล้ว บนประตูบ้านมีใยแมงมุม แม้จะบอกว่ามีคนดูแล แต่ก็มักจะมีคนพูดจาหลอกลวง
สิงโตหินสองตัวหน้าประตู ก็ฝุ่นจับแล้ว ดูแล้วก็ไม่ได้เช็ดถูเป็นเวลานานมากแล้ว
ประตูใหญ่ที่หนักอึ้งถูกเปิดออก ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดของความเก่าแก่ มองเข้าไปแวบหนึ่ง กลับเห็นวัชพืชเกิดขึ้นทั่วทั้งลานบ้าน และมีความสูงเท่าคนหนึ่งคน ใบไม้ร่วงกองทับกันส่งกลิ่นเหม็นเน่าออกมา แม่นมสี่ขมวดคิ้วทันที “ทำไมไม่มีคนจัดเก็บให้เป็นระเบียบ? หญ้าสูงขนาดนี้ เกรงว่าคงจะเลี้ยงงูเลี้ยงหนูแล้วสินะ?”
หยวนชิงหลิงอ้อมเข้าไปจากด้านหน้าระเบียงข้างๆ ในห้องโถงหลักเป็นการจัดวางสิ่งของอย่างเรียบร้อยมีมาตรฐาน เพียงแค่ล้วนเป็นใยแมงมุมอยู่ทุกที่ บนคานประตูมีมอด กัดจนด้านในร่องไม้มีรูแมลงเล็กๆ
เข้าห้องโถงหลัก รูปแกะสลักคานด้านในเก่าแก่ ผ้าม่านผืนใหญ่ชิ้นหนึ่งห้อยลงมา เต็มไปด้วยฝุ่น ถูกลมพัดมุมข้างๆขึ้น สะบัดฝุ่นจนระคายจมูกและปากของคน
เสาะหาร่องรอยไปตลอดทาง มาถึงหอจัยซิงแล้ว
ตำแหน่งของหอจัยซิงและลานด้านหลังล้วนแยกออกเป็นสองส่วน เป็นสิ่งปลูกสร้างสามชั้น สร้างไม่ใหญ่มาก แต่ลานบ้านก็ยังใช้ได้ ต้นไม้โบราณสูงระฟ้า มีต้นตั๊กแตนต้นหนึ่งแผ่กิ่งก้านใบเขียวชอุ่มอยู่ในลาน ตอนนี้มีนกบินเกาะอยู่ ด้านล่างประตูหน้าระเบียง ล้วนเป็นขี้นก
“โดยปกติหลังคาบ้านจะมีเพียงองครักษ์ลับผีขึ้นไป เขารับผิดชอบเฝ้ารักษาป้องกันทั้งหอจัยซิงเจ้าค่ะ” แม่นมสี่ชี้ไปด้านบน หยวนชิงหลิงมองดูหลังคาลักษณะแบบเจดีย์ นั่งยองๆอยู่บนนั้นไม่ง่ายดาย
“คิดไม่ถึงว่าตอนนั้นก็มีองครักษ์ลับผีแล้ว”
“องครักษ์ลับผีในตอนนั้น มีเพียงคนเดียว กองกำลังองครักษ์ลับผีเพิ่งจะก่อตั้งขึ้นมาในภายหลังเจ้าค่ะ เรื่องที่อ๋องชินเฟิงอันต้องทำมีมากมายลูกมือไม่เพียงพอ ก็เริ่มก่อตั้งองครักษ์ลับผี ที่รับสมัครล้วนเป็นคนในยุทธภพที่สิ้นไร้ไม้ตอก ดูแลเรื่องอาหารให้เงินนิดหน่อยก็ได้แล้วเจ้าค่ะ”
แม่นมสี่พาหยวนชิงหลิงเดินไปถึงด้านล่างระเบียง ชี้เสากลมๆต้นนั้น บนเสากลมมีรอยแตกรอยหนึ่ง แม่นมสี่จึงหัวเราะแล้วกล่าว: “ตรงนี้ เป็นตอนที่อ๋องชินเฟิงอันและฮ่องเต้ฮุยจงพ่อลูกทะเลาะกัน หมัดหนึ่งต่อยลงตรงนี้เจ้าค่ะ”
หยวนชิงหลิงยิ้มๆ แล้วมองดูเครื่องใช้ในบ้านของห้องหลัก เห็นที่ตัวมีดและขวานแต่ละชนิด เสียหายทรุดโทรมเก่าแก่ แล้วซ่อมแซมอีก อดคิดถึงเครื่องใช้ในบ้านของหมู่ตึกเหมยไม่ได้ ก็คล้ายๆแบบนี้ “ดูแล้ว อ๋องชินเฟิงอันชอบทุบสิ่งของ ตั้งแต่ตอนที่เป็นหนุ่มก็เป็นเช่นนี้”
แม่นมสี่กล่าว: “พวกเขาสามีภรรยาล้วนเป็นเช่นนี้เจ้าค่ะ คำหนึ่งไม่ตรงกันก็ทุบ ทุบเสียหายแล้วไม่มีเงินซื้อ ก็ต้องซ่อมอีก เรื่องน่าเศร้ามากมายของสามีภรรยาผู้อับจนต้อยต่ำน่ะเจ้าคะ”
หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมาแล้ว “นั่นก็ชั่งน่าสนุกจริงๆ”
