ฟังจวิ้นจู่จิ้งเหอกับฮูหยินเหยาพูด หรงเยว่หันไปมองหยวนชิงหลิง พร้อมถามขึ้นว่า “วิธีนี้ได้ผลไหม?”
วิธีนี้ต้องลงทุนไม่น้อย นางต้องถามให้ชัดเจน เพราะต้องแยกอยู่กับเขานานสิบวัน แน่นอน หากได้ผล ห่างกันสิบวันก็ไม่เป็นอะไร
หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ก็ถือว่ามีเหตุผล สุขภาพร่างกายของเจ้าไม่มีปัญหา เจ้าหกค่อนข้างอ่อนแอ ข้าถามเจ้า พวกเจ้าทำเรื่องอย่างว่าทุกคืนไหม?”
หรงเยว่พูดขึ้นอย่างเป็นเรื่องธรรมดาว่า “ต้องทำแน่นอนสิ ก็ต้องรีบมีลูกไม่ใช่หรือ? จะทิ้งโอกาสใดๆไปไม่ได้”
“ไม่ใช่สิ ก่อนหน้านี้เจ้าพูดว่าพักหลายวันไม่ใช่หรือ?” พระชายาซุนพูดขึ้น
หรงเยว่พยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ไม่มีหลายวัน ตอนนั้นประจำเดือนข้ามา”
“เจ้าหกลำบากจริงๆ” พระชายาซุนพูดขึ้นอย่างคาดไม่ถึง
“ลำบากอะไร? ตอนที่ข้าไม่ยอมเขายังอยากอยู่เลย คืนหนึ่งมีตั้งหลายครั้ง” ใบหน้างดงามของหรงเยว่ ไม่รู้สึกอายเลยสักนิด เหมือนเป็นเรื่องที่ปกติอย่างมาก
ทุกคนต่างหัวเราะขึ้นมา ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลก สามีภรรยาเพิ่งแต่งงานกัน มีอะไรกันห้าครั้งเจ็ดครั้งล้วนเป็นเรื่องปกติ
หรงเยว่จำวิธีนี้ไว้ในใจ วันนี้ประจำเดือนมาหมดพอดี พรุ่งนี้ต้องหาข้ออ้างออกไปทำอะไรสักอย่าง จะบอกเขาไม่ได้ว่านี่เป็นวิธีการเพื่อที่จะมีลูก ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ให้ความร่วมมือ
หลังจากเสร็จงานเลี้ยงแล้ว หยู่เหวินเห้าดื่มเมามาก เขาไม่ได้เมาขนาดนี้มานานมากแล้ว ก่อนจะกลับห้อง อาเจียนไปแล้วสองครั้ง หยวนชิงหลิงตกใจจนเกือบจะเติมน้ำเกลือให้กับเขา
ดีที่ดื่มน้ำยาแก้เมา พร้อมทั้งดื่มน้ำลงไปหลายแก้ว เขาค่อยฟื้นขึ้นมาบ้าง อุ้มหยวนชิงหลิงไว้แนบอก ยื่นมือจับปลายคางของนาง หัวเราะจนลืมตาไม่ขึ้น พร้อมพูดขึ้นว่า “สาวงามคนนี้ เป็นคนที่ไหนหรือ? ปีนี้แต่งงานแล้วหรือยัง? ทำไมถึงได้สวยขนาดนี้?”
หยวนชิงหลิงตีเขาหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องใหญ่เสร็จสิ้นแล้ว ก็เริ่มลิ้นลมคมคายแล้วนะ”
เจ้าห้าก้มลงจูบริมฝีปากของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ลิ้นลมคมคาย ในใจข้า เจ้าสวยงดงามที่สุด”
กลิ่นเหล้าฟุ้งมา หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าตนเองก็เมาแล้ว นางกอดคอของเขาไว้ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “เจ้าห้า ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ ลำบากเจ้าแล้ว”
“เป็นผู้ชายไม่ถือว่าลำบาก” สายตาของเขาแฝงไปด้วยความใคร่ พลิกตัวทับลงไป พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ผู้ชายต้องการรางวัล เจ้าหยวน ข้าคิดถึงเจ้า”
“อาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หาย….”
“บาดจ็บเล็กน้อยนั่น ไม่เป็นไร” เสียงหายไปในหูของนาง
หยวนชิงหลิงหลับตา ในใจอ่อนนุ่มเหมือนยัดปุยฝ้ายไว้มากมาย อย่างเต็มไปด้วยความสุข
หรงเยว่ไปทำตามแผน หยวนชิงหลิงกับเจ้าห้า กลับวางแผนที่จะเดินทางไปทะเลสาบจิ้ง
ก่อนหน้านี้เขาเคยพูดไว้ เมื่อจัดการเรื่องของเป่ยถังเรียบร้อยแล้ว ก็จะไปจัดการเรื่องหยวนชิงหลิงกลับบ้าน
หงเย่ไม่รู้ว่าได้ข่าวมาจากไหน จะตามไปด้วยให้ได้ อาการบาดเจ็บยังไม่หายก็ไม่สนใจ จะต้องตามไปด้วยให้ได้
หงเย่ทำคุณความดีให้กับเป่ยถัง หยู่เหวินเห้าต้องเห็นแก่สุขภาพร่างกายของเขา จึงชะลอการเดินทางออกไปหลายวัน รออาการบาดเจ็บของเขาดีขึ้นแล้วค่อยออกเดินทาง
ที่จริงหยวนชิงหลิงก็คิดว่าควรที่จะชะลอหลายวันแล้วค่อยไป เพราะอาการของอะซี่ยังไม่สู้ดี
วันนี้หยู่เหวินเห้ากลับไปยังกรมทหาร ทังหยางมาถามหยวนชิงหลิงว่า เขาจะย้ายกลับมาอาศัยอยู่ในจวนอ๋อง แล้วคืนบ้านให้กับนาง
หยวนชิงหลิงค่อนข้างตกใจ มองดูเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “บ้านยกให้เจ้าแล้ว เป็นของเจ้า ข้าไม่รับคืน”
“ไม่ขอรับ ข้าตัวคนเดียว ไม่จำเป็นต้องใช้ ให้แม่นมฉีเถอะ แม่นมฉีจงรักภักดีต่อองค์ชายรัชทายาทมานานหลายปีแล้ว อีกอย่างหกเกอเอ๋อก็โตแล้ว จะต้องแต่งงาน ต้องมีบ้านถึงจะดี พูดถึงหกเกอเอ๋อ ข้าอยากปรึกษากับพระชายารัชทายาทเรื่องหนึ่ง ข้าไม่มีลูกชายลูกสาว อยากรับหกเกอเอ๋อกับหูหมิงเป็นลูกบุญธรรม อบรมสั่งสอนเลี้ยงดู ต่อไปจะได้ช่วยเหลือองค์ชายรัชทายาท”
หยวนชิงหลิงรู้ว่าปกติเขาชอบหกเกอเอ๋อ และก็ชื่นชอบอุปนิสัยของหูหมิง จึงพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้เจ้าตัดสินใจเองเลย ข้าเห็นดีด้วย”
“ยังไงก็ต้องถามความเห็นของพระชายารัชทายาท หกเกอเอ๋อเกิดในบ้านทาส ขึ้นทะเบียนทาสแล้ว หูหมิงก็ขายเป็นทาสในจวนอ๋อง หากพระชายารัชทายาทไม่ติดขัดอะไร กระหม่อมอยากที่จะให้พวกเขาไม่เป็นทาส”
“ได้” หยวนชิงหลิงตกลงทันที
ทังหยางอมยิ้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารัชทายาทมีเมตตา แม่นมฉีจะต้องดีใจแน่”
“แม่นมฉีดูแลเจ้ามานานมากแล้ว จวนอ๋องจะไม่ดูแลพวกนางย่าหลานไม่ได้ และแม่นมฉีก็เห็นเจ้าเป็นลูกชายคนหนึ่ง ในเมื่อเจ้ารับเป็นลูกบุญธรรมแล้ว รับแม่คนนี้ด้วยไหม เข้าไปอยู่ในบ้านด้วยกัน ก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นอย่างไร?” หยวนชิงหลิงเป็นห่วงที่เขาอยู่ตัวคนเดียว แต่ทังหยางเป็นคนเก็บความรู้สึก ไม่บอกถึงความทุกข์ทรมานในใจให้นางฟังอยู่แล้ว
ทังหยางพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ พระชายารัชทายาทแนะนำได้ดี”
หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าเขามีความสุข แต่ความสุขนี้ไม่ปรากฏในดวงตา จึงถอนหายใจพร้อมพูดขึ้นว่า “ใต้เท้าทัง หากมีอะไรต้องการให้ข้าช่วย เจ้าก็พูดมาได้เลย”
“ขอรับ” ทังหยางตอบรับ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ในเมื่อพระชายารัชทายาทพูดแล้ว งั้นกระหม่อมจะขอพระชายารัชทายาทลาพักหนึ่งเดือน จะออกไปทำธุระ”
“ได้ เจ้าจะไปไหน?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น
สายตาทังหยางมืดมนลง พร้อมพูดขึ้นว่า “ย้ายหลุมฝังศพ”
“ย้ายหลุมฝังศพ”
ทังหยางพยักหัว สายตาฉายแววเจ็บปวด พร้อมพูดขึ้นว่า “น่าจะพูดว่าไปหาหลุมฝังศพ ข้าไม่รู้ว่านางถูกฝังอยู่ที่ไหน ข้าเคยทำสุสานให้กลับนาง แต่นั่นไม่ใช่หลุมฝังศพที่แท้จริงของนาง แต่อยากลองไปหาดู ว่าจะหาเจอไหม”
หยวนชิงหลิงคิดว่าเขาพูดถึงผู้หญิงคนนั้น ที่ฆ่าตัวตายเพื่อเขา
“ได้ เจ้าไปเถอะ ตอนนี้ในจวนก็ไม่มีงานอะไร เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง จัดการเรื่องของเจ้าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน
“ขอบคุณพระชายารัชทายาท” ทังหยางพูดเสร็จ แล้วก็ขอตัวออกไป
แม่นมฉีได้รู้ว่าทังหยางจะรับนางเป็นแม่ ยังจะรับหกเกอเอ๋อเป็นลูกบุญธรรม ก็ตื่นเต้นดีใจอย่างมาก ลูกชายลูกสะใภ้ของนางเสียชีวิตไว นางเป็นห่วงมาตลอดว่า หากนางเป็นอะไรไปหกเกอเอ๋อก็จะไม่มีที่พึ่ง ตอนนี้ทังหยางจะเอารับเขาเป็นลูกบุญธรรม งั้นเด็กคนนี้ก็จะมีพ่อแล้ว
และได้รู้ว่าพระชายารัชทายาทตกลงให้หกเกอเอ๋อพ้นจากการเป็นทาส นางร้องไห้ไม่หยุด ขอให้หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงให้อภัย บอกว่าตอนนั้นไม่รู้ว่าทังหยางไปเป็นสายลับ ยังเคยโทษองค์ชายรัชทายาทเพราะเรื่องนี้ นางไม่สมควรเลยจริงๆ
หยวนชิงหลิงอมยิ้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ แม่นม คนเป็นแม่ใครไม่เป็นห่วงลูกของตนเอง? หลายปีมานี้ เจ้าเห็นใต้เท้าทังเป็นลูกจริงๆ เขาน่าสงสาร เจ้าต้องเป็นห่วงแน่”
แม่นมฉีเสียใจอย่างมาก พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่บ่าวควรที่จะจงรักภักดีต่อองค์ชายรัชทายาท ไม่ควรสงสัยองค์ชายรัชทายาท”
“ไม่ นี่เพราะความเป็นแม่ และก็เพราะความเป็นคน อีกอย่าง เจ้าไม่พอใจเจ้าก็พูดกับเจ้าห้าตรงๆ ไม่ได้แอบทำเรื่องไม่ดีทำร้ายเขาเสียหน่อย อย่าเอามาใส่ใจ ทุกอย่างต่างผ่านไปแล้ว เจ้าทุ่มเททั้งกายและใจให้จวนอ๋องมาหลายปีนี้ ทุกคนต่างมองเห็น ต่อไปเจ้าย้ายไปอยู่บ้านเดียวกับใต้เท้าทัง หกเกอเอ๋อจะเรียนหนังสือต่อหรือจะเรียนการต่อสู้ต่อ ฟังพ่อของเขาจัดการละกัน”
ประโยคที่พูดว่าพ่อของเขา แม่นมฉีฟังทั้งน้ำตา พร้อมพูดอยู่ตลอดว่า “เด็กคนนี้มีบุญ มีบุญจริงๆ พระชายารัชทายาทท่านวางใจ ต่อไปหากเขามีความสามารถแล้ว จะต้องทำงานให้กับองค์ชายรัชทายาทอย่างแน่นอน”
“ดี” เดิมหยวนชิงหลิงอยากพูดว่าต่อไปเขาอยากพัฒนาอะไร ทำอะไรก็แล้วแต่เขา นี่เป็นชีวิตของหกเกอเอ๋อ ไม่ควรถูกบุญคุณมัดมือมัดเท้า แต่คำพูดนี้พูดกับแม่นมฉีไม่ได้ จึงไม่พูดดีกว่า
