หลังจากที่แม่นางเจ็ดประคองให้นางนั่งลงแล้ว ก็วนไปทางด้านหลังของนางนวดไหล่ให้นาง “ท่านบอกมา ดึกขนาดนี้แล้วไม่หลับไม่นอน จะต้องแอบฟังตรงมุมกำแพงเหมือนขโมยเช่นนั้นให้ได้ น่าเบื่อเพียงใดกัน?”
“เจ้าก็บอกมาสิว่าใช่หรือไม่?” ฮูหยินติ้งกั๋วกล่าวอย่างโกรธเคือง มือของนางตีไปด้านหลังอย่างคล่องแคล่ว “ไม่ต้องให้เจ้านวด นั่งลง ให้ข้ามองหน้าเจ้า ดูซิว่าเจ้าโกหกหรือไม่ วันนี้เจ้าจำเป็นต้องอธิบายให้ข้าฟัง”
แม่นางเจ็ดจึงอ้อมไปแล้วนั่งลง มองดูนาง “ร้อนใจขนาดนี้ทำไมกันเจ้าคะ? ไม่ได้บอกว่าจะไม่บอกท่าน กำลังจะพูดกับท่านอยู่พอดีเชียวล่ะ”
“เช่นนั้นเจ้าก็พูดสิ พูดเยิ่นเย้ออะไรอีก?” ฮูหยินติ้งกั๋วแทบอดไม่ได้ที่จะเอาไม้เท้าตีไปที่หัวของนางจริงๆ ก็ทำเหมือนกับว่าไม่ได้ให้กำเนิดลูกสาวผู้นี้ละกัน
แม่นางเจ็ดจึงหัวเราะ “หากท่านถามว่าตอนนั้นข้าเคยอยู่กับเขาหรือไม่ เช่นนั้นความจริงก็ใช่ เขาแทบจะกลายเป็นลูกเขยของท่านแล้ว”
ฮูหยินติ้งกั๋วกระทืบเท้า โอ๊ย แทบจะ แทบจะ หากไม่ได้ขาดจุดนั้น ตอนนี้จะอุ้มหลานไปกี่คนแล้ว?
“บอกอย่างละเอียด ห้ามปิดบังแม้สักคำ พูดออกมาทั้งหมด”
แม่นางเจ็ดกล่าว “ได้ เร่งเร้าอะไรกันล่ะเจ้าคะ? กำลังจะพูดพอดี คนสูงอายุอารมณ์ร้อนขนาดนี้ไม่ดี จะเป็นโรคลมได้ง่ายๆ ผู้ใดจะดูแลปรนนิบัติท่านกันล่ะ? ข้าไม่ยอมอยู่ปรนนิบัติท่านในเมืองหลวงหรอกนะเจ้าคะ”
ฮูหยินติ้งกั๋วได้ยินคำพูดที่เยิ่นเย้อเช่นนี้ ก็กระอักเลือดออกมาแล้วจริง ฟาดลงไปที่ศีรษะของนางฉาดหนึ่ง ฟาดจนนางร้องขอชีวิตถึงได้หยุดมือ
แม่นางเจ็ดคลึงศีรษะ กล่าวอย่างขุ่นเคือง “ตอนนั้นก็เพราะชอบเขา วิ่งไล่ตามเขามาสองสามปี สุดท้ายเพื่อนที่โตมาด้วยกันของเขาออกมา บอกว่าตอนนั้นเขาทำให้คนอื่นเขาตาบอด ทำให้คนอื่นเขาแต่งงานออกไปไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่สามารถแต่งงานกับข้าได้ ต้องแต่งงานกับนาง ข้าจิตใจหยิ่งทะนง เป็นธรรมดาที่จะรับความกระทบกระเทือนไม่ไหว จึงบอกให้อะฝู้ไปบอกเขาว่าข้าฆ่าตัวตายไปแล้ว ทำให้เขารู้สึกผิดซักแปดปีสิบปี ล้างแค้นเล็กน้อย ก็เป็นเช่นนี้เจ้าคะ”
ฮูหยินติ้งกั๋วมองดูนางบรรยายเรื่องราวไม่กี่ประโยคอย่างง่ายดาย จึงได้เอาเรื่องนี้พูดให้ชัดเจน ควรพูดอย่างละเอียด ไม่พูดอย่างละเอียด เฮ้อ แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องนี้ พูดอย่างละเอียดแล้วจะอย่างไรได้อีก? ก็เป็นเช่นนี้แล้ว
“เขาผิด แต่เจ้าทำเช่นนี้ก็ขาดคุณธรรม โกหกเขาบอกว่าตัวเองตายไปแล้วได้อย่างไรกันล่ะ? ตระกูลของพวกเราเคยทำเรื่องเช่นนี้ที่ไหนกัน? ยอมฟาดเขาสักฉาดทุบตีสักรอบ ก็ไม่ได้สูญเสียจิตใจที่เปิดเผยตรงไปตรงมา วิธีการที่ร้องไห้ก่อนแล้วก่อเรื่องวุ่นวายสุดท้ายแขวนคอตายเช่นนี้ ท่านพ่อของเจ้าที่อยู่ในโลกวิญญาณรับรู้เข้า จะไม่ทำให้ฝาโลงลอยกระเด็นออกไปแล้วหรือ?” ฮูหยินติ้งกั๋วกล่าว
แม่นางเจ็ดจึงหัวเราะขึ้นมาแล้ว “ใช่แล้ว หลังจากนั้นข้ารู้สึกว่าไม่ควร แต่ว่า หรือจะเรียกให้อะฝู้ไปอธิบายรอบหนึ่งหรือ?”
แม่นางเจ็ดซบบนไหล่ของนาง เหลือบตาขึ้น “ไม่ถูกนี่ ท่านแม่ ท่านควรปลอบใจข้าสักรอบหนึ่ง หรือว่าตำหนิข้ารอบหนึ่ง หากว่าไม่ใช่เพราะเขาถอนหมั้นกลางทาง ท่านจะถึงขั้นต้องกลุ้มใจเรื่องของลูกเขยตอนอายุปูนนี้หรือเจ้าคะ?”
“โชคชะตาเล่นตลก เรื่องภรรยาของเขาข้าก็รู้ เป็นไส้ศึกผู้หนึ่ง มีความคิดจะซ่อนตัวอยู่ข้างกายของเขา พวกเราเป็นคนเปิดเผยตรงไปตรงมาจะสู้คนที่มีความคิดจิตใจชั่วร้ายได้หรือ?” ฮูหยินติ้งกั๋วกล่าวอย่างทอดถอนใจประโยคหนึ่ง มองดูนาง “ก็เพราะเขา ด้วยเหตุนี้ไม่กี่ปีมานี้เจ้าถึงได้ไม่ยอมพูดคุยเรื่องแต่งงาน?”
แม่นางเจ็ดส่ายหน้า “ก็ไม่ใช่ แรกเริ่มสองปีนั้นอันที่จริงก็เสียใจ แต่ว่า หลังจากที่ฮึกเหิมขึ้นมา ความเจ็บปวดนี้ก็ค่อยๆจางไปแล้ว ตอนนี้นึกย้อนไปถึงเรื่องนี้ ความจริงก็โทษใครไม่ได้ ทำได้เพียงบอกว่าบุญวาสนาของข้าและเขาไม่พอ ทั้งชีวิตนี้ก็เป็นสามีภรรยากันไม่ได้ ข้าไม่อยากแต่งงาน ที่สำคัญก็ยังเป็นเพราะตอนนี้ข้าแบกกิจการที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลไว้ กิจการของตระกูลนี้ข้าทำมาด้วยความลำบากมาก จะละทิ้งไม่สนใจได้อย่างไร?”
“กิจการของตระกูลนับว่าเป็นอะไรกัน?” ฮูหยินติ้งกั๋วแสดงความไม่พอใจคำหนึ่ง พลังของแม่ทัพหญิงแสดงออกมาเต็มเปี่ยมโดยไร้ข้อกังขา “หากว่าทำต่อไปไม่ได้ เปลี่ยนเป็นขายก็ได้ เอาสินสอดมากมายก่ายกองนี้ ยังจะบอกคนอื่นเขาไม่ได้อีกหรือ?”
แม่นางเจ็ดเอามือค้ำใบหน้าของนาง กล่าวอย่างจริงจัง “ท่านแม่ ข้ามีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจจริงๆ ชีวิตนี้ของข้า วิ่งไปทั่วทุกสารทิศบนพื้นดินทรายสิบกว่าปี ทำไมสุดท้าย ท่านกลับคิดว่าผู้หญิงจะต้องแต่งงานจึงจะมีความสุข?”
ฮูหยินติ้งกั๋วกล่าวด้วยความโมโห “เพราะว่าอนาคตเจ้าแก่แล้วนอนขยับไม่ได้อยู่บนเตียง เวลานั้นใครจะมาดูแลเจ้า? คนสนิทชิดเชื้อข้างกายไม่มีสักคน จะพึ่งพาคนรับใช้ทุกอย่างรึ? ไม่ช้าเร็วก็เอาเงินทั้งหมดของเจ้าหอบหนีไปแล้ว เจ้าไม่กลัวจุดจบที่น่าสังเวชเช่นนี้หรือ?”
“หากว่าเป็นปัญหานี้ ก็ไม่ง่ายหรือเจ้าคะ? พรุ่งนี้ข้าไปหาคนให้กำเนิดลูกสักคน คลอดโขยงหนึ่ง รอข้าแก่แล้ว พวกเขาก็สามารถเลี้ยงข้าได้แล้วไม่ใช่หรือ?” แม่นางเจ็ดหัวเราะแล้วกล่าว
ฮูหยินติ้งกั๋วฉาดหนึ่งลงไปทางศีรษะของนาง ถอนใจยาวเสียงหนึ่ง “ข้าแก่แล้ว ควบคุมเจ้าไม่ได้ ทังหยางเด็กคนนี้เป็นคนดี หากว่าพวกเจ้าสามารถอยู่ด้วยกันได้ เช่นนั้นก็อยู่ด้วยกันเถอะ หากว่าไม่ได้ ข้าก็ยังคงจะเจรจาเรื่องแต่งงานให้เจ้าต่อ ไม่ว่าเจ้าจะเต็มใจหรือไม่ กิจการของตระกูลนี้เจ้าหวงแหนข้าไม่ได้หวงแหน กินมากกินน้อย ก็ไม่ได้ผ่านไปเช่นนั้นหรือ? ทั้งชีวิตของผู้หญิงต้องมีคนผู้หนึ่งทะนุถนอมถึงจะสมบูรณ์ ท่านพ่อของเจ้าดีต่อข้าทั้งชีวิต จนถึงวันนี้ข้าคิดขึ้นมา ก็ปีติยินดีที่สุดที่ได้แต่งงานกับเขา แม่ก็เฝ้ารอว่าจะมีผู้ชายคนหนึ่งที่เหมือนท่านพ่อของเจ้าเช่นนั้นรักและทะนุถนอมเจ้า แบบนั้นแม้ว่าแม่จะตายแล้ว ก็ไม่มีอะไรจะห่วงแล้ว”
แม่นางเจ็ดที่ซบอยู่บนตัวของนางกอดคอนางไว้ เสียงจมูกหนักเล็กน้อย “ท่านแม่ ท่านพ่อของเรามีเพียงผู้เดียวไม่มีผู้ใดเหมือน บนโลกนี้หาคนเหมือนเขาเช่นนั้นไม่ได้อีกแล้ว ข้าจะไม่หาชายผู้หนึ่งมาอย่างถูๆไถๆไปตามอำเภอใจแล้วก็แต่งงาน สำหรับข้ากับทังหยาง แม้ว่าตอนนี้จะบอกว่าไม่ได้แค้นเคือง แต่ต้องกลับหลังไปก็ไม่มีความจำเป็นแล้ว ท่านก็ให้ลูกเอาแต่ใจไปทั้งชีวิต ได้หรือไม่? ชาติหน้าข้าจะเชื่อฟังท่านทุกอย่าง”
ฮูหยินติ้งกั๋วได้ยินคำพูดนี้ คัดจมูกเป็นอย่างมาก ก็รู้ว่านางเป็นคนดึงดัน พูดให้หวั่นไหวไม่ได้ หรือยังจะสามารถมัดนางขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวได้อีกงั้นหรือ?
“ช่างเถอะ เอาที่ตัวเจ้าเองชอบเถอะ ไม่รบเร้าเจ้าแล้ว หลังจากนี้ก็ไม่จำเป็นต้องหลบข้า มีเวลาว่างก็กลับมามากหน่อย ตอนนี้แม่แก่แล้ว หากว่ายังคงกลับมาได้ปีละครั้ง เกรงว่าจะได้พบหน้าอีกไม่กี่ครั้ง”
“ตบปาก!” แม่นางเจ็ดตีไปที่ใบหน้าของนางเบาๆสองที มองดูนาง “ห้ามพูดเพ้อเจ้อ”
มองดูใบหน้าที่งดงามของลูกสาว ฮูหยินใหญ่คิดทบทวนครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่กระจ่างจริงๆ คนที่งดงามขนาดนี้ ทำไมนอกจากทังหยางแล้ว จึงไม่พบเจอผู้ชายดีสักคนนะ?
แม่ลูกทั้งสองเดินจูงมือกันกลับไป แม่นางเจ็ดกล่าวว่า “อีกสองวันข้าก็จะไปแล้ว หลังจากที่เปิดร้านย่อยที่หวยโจวแล้วก็จะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนท่านสองเดือน ดีไหม?”
“จริงหรือ? ห้ามโกหกข้าเชียว”
“สาบาน หากไม่กลับมาอยู่เป็นเพื่อนท่านครบสองเดือน ขอให้ทั้งชีวิตนี้ของข้าแต่งงานออกไปไม่ได้!”
ฮูหยินติ้งกั๋วรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองค่อนข้างรับไม่ไหวแล้ว กล่าวอย่างโมโห “เจ้าไม่กลับมายังจะดีซะกว่า กลับมาแล้วก็รู้จักแต่จะทำให้ข้าโมโห”
“ไม่โมโห ไม่โมโหแล้ว ไป กลับห้องไปล้างเท้าบีบนิ้วเท้าให้ท่านดีหรือไม่?” แม่นางเจ็ดพูดอย่างประจบ
“บีบไหล่นวดศีรษะ มือนี้ของข้ารู้สึกปวดเล็กน้อย ทาเหล้ายาให้ข้า”
“เป็นคนแก่ที่โลภจริงๆ!”
เสียงหัวเราะดังไปไกล ใต้ต้นตั๊กแตนด้านล่างระเบียงทางเดิน เงาร่างเงาหนึ่งเดินออกมาเงียบๆ เป็นทังหยางที่ไปแล้วกลับมา เขาคิดเพียงแค่อยากจะซ่อนตัว มองนางให้มากขึ้นสองสามที และไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง
แววตาหม่นหมอง มองดูเงาหลังของแม่ลูก แล้วเขาก็จากไปช้าๆ ในใจมีอะไรบางอย่าง ดีใจแต่ก็เป็นทุกข์ใจ
นางยังมีชีวิตอยู่ ดีกว่าอะไรทั้งสิ้น
