บัลลังก์หมอยาเซียน – ตอนที่ 323 นางพูดว่าอะไร

ตอนที่หยวนชิงหลิงเดินผ่านนางได้เหลือบมองดู รอยยิ้มของนางอ่อนหวานราวกับนางฟ้า แต่เมื่อเหลือบหันไปมองดูกลับขนลุกขึ้นมาทันที ทำให้ในใจหยวนชิงหลิงเยือกเย็น
หยู่เหวินเห้าไม่ได้มองนาง จูงมือหยวนชิงหลิงแล้วก็เดินเข้าไป
อ๋องซุนสวมชุดคลุมสีครามปักลายงูหลาม รอบเอวคาดเข็มขัดหยกสีทอง รัดตรงหน้าท้องกลมไว้ เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ฟังพระชายาอ๋องซุนที่กำลังพูดอยู่ แววตาดูแวบวับ
พระชายาอ๋องซุนยืนอยู่ ท่าทีดูค่อนข้างแรงกล้า กลับกัน อ๋องซุนกลับดูค่อนข้างอ่อนแอ น่าสงสาร น่าเห็นใจ
มองเห็นหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงเข้ามา แววตาวาววับ พร้อมรีบพูดขึ้นว่า “อย่าเพิ่งพูดเลย แขกยิ่งอยู่ยิ่งเยอะแล้ว”
พระชายาอ๋องซุนหันตัว เห็นเป็นพวกเขา ก็รีบไปดึงมือหยวนชิงหลิงไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมถึงเพิ่งมา? ยังคิดว่าพวกเจ้าจะมากันเร็วกว่านี้”
หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เก็บโน่นนี่นานไปหน่อย เลยมาสาย”
พระชายาอ๋องซุนดึงนางไปอีกด้าน พร้อมกระซิบพูดขึ้นว่า “เรื่องพระชายาอ๋องฉีเป็นอย่างไรหรือ? นางมาได้อย่างไร?”
หยวนชิงหลิงยิ้มพูดขึ้นว่า “เจ้าถามข้า ข้าจะไปถามใคร? ข้าก็ไม่รู้ว่านางมาด้วย”
พระชายาอ๋องซุนพูดขึ้นอย่างเก้อเขินว่า “ข้าก็ไม่คิดว่านางจะมา ยังบอกพวกเจ้าหญิงไปแล้วว่า จวนอ๋องฉีน่าจะเป็นชายารองหยวนมา ดังนั้นที่นั่งหลักของจวนอ๋องฉี ข้าจึงเตรียมไว้ให้กับชายารองหยวน”
“ตอนนี้รีบสั่งคนไปจัดเตรียมไม่ทันหรือ?” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น
พระชายาอ๋องซุนหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ชายารองหยวนก็มาแล้ว”
หยวนชิงหลิงกำลังคิดว่าหากหยวนหย่งอี้กับฉู่หมิงชุ่ยนั่งด้วยกัน นั่นคงจะคึกคักแน่
“ช่างเถอะ อย่าลังเล ในเมื่อมาก็มาแล้ว วันเกิดพี่รอง จะสร้างความเดือดร้อนขึ้นมาได้หรือ?” หยวนชิงหลิงพูดปลอบ
พระชายาอ๋องซุนพูดขึ้นอย่างดุร้ายว่า “งานเลี้ยงนี้ข้าตั้งใจอย่างมาก หากสร้างความเดือดร้อน ข้าไม่ปล่อยนางไว้เป็นแน่”
หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “น่าจะไม่…..หรอก เอาล่ะ เจ้ารีบไปดูแลงานเถอะ ข้าจะไปอวยพรพี่รอง”
“ไปเถอะ ไปเถอะ พูดเพราะๆน่าฟังหน่อย” พระชายาอ๋องซุนยิ้มเบิกบาน
หยวนชิงหลิงมองดูอ๋องซุน พร้อมกระซิบถามพระชายาอ๋องซุนว่า “ทำไมพี่รองถึงดูค่อนข้างอ้วนกว่าเมื่อก่อน?”
พระชายาอ๋องซุนพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจว่า “ตอนนั้นเจ้าเกลี้ยกล่อมบอกข้าว่าเขาแอบทำงานหนักอยู่อย่างลับๆ ใช่ เขาแอบศึกษาค้นคว้าอาหารการกิน ช่างเถอะ ตั้งใจไว้แล้วว่าวันนี้ เขาชอบกินก็ปล่อยเขากัน วันนี้วันพิเศษ”
พระชายาอ๋องซุนสะบัดแขนเสื้อสีแดงของนาง จับปิ่นปักผมแปบหนึ่ง แล้วก็หันตัวเดินออกไป
หยู่เหวินเห้ากับอ๋องซุนก็กำลังคุยกันอยู่ ตอนนี้อ๋องซุนแลดูเป็นลูกชายเจ้าของบ้านที่ซื่อๆ พูดจาอย่างเชื่องช้า เหมือนเหม่อลอยไม่ได้สติอยู่เนิ่นนาน
หยวนชิงหลิงยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “พี่รอง อาหารในงานเลี้ยงวันนี้มีอะไรบ้างหรือ?”
อ๋องซุนดูกระฉับกระเฉงขึ้นมาในทันใด ดวงตาแลดูอ่อนโยนเหมือนดั่งน้ำ พร้อมพูดขึ้นว่า “รายการอาหารล้วนเป็นข้ากำหนดเอง มีมังกรหงส์สิริมงคล หงส์นอนคว่ำ เส้นกรอบนอกนุ่มในกลมกล่อมในปาก ดอกเห็ดตีนเป็ด ลูกชิ้นหอย ขนมจีบ ขนมร่วนมือ หงส์กางปีก ฝอยทอง น้ำซุปเยื่อไผ่ กุ้งมังกร ส่วนขนมหวานมีเค้กถั่วสองสี….”
หยวนชิงหลิงได้ยินเขายังไม่แววที่จะหยุดพูด จึงรีบพูดดักขึ้นว่า “โอ้โห นี่ท่านท่องได้คล่องขนาดนี้เลยหรือ”
อ๋องซุนยิ้มพูดขึ้นอย่างมั่นใจว่า “เรื่องกิน ในใต้หล้าไม่มีใครเทียบข้าได้”
หยวนชิงหลิงยกนิ้วโป้งชูขึ้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านยอดเยี่ยมจริงๆ”
หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นด้วยท่าทีเฉยเมยว่า “เจ้ายังไม่เคยชมข้ายอดเยี่ยมเลย”
“ท่านยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ได้ภรรยาที่ดีเช่นนี้” อ๋องซุนพูดขึ้นอย่างอิจฉาว่า “พี่สะใภ้รองของเจ้าดุเกินไป”
หยู่เหวินเห้าถอนหายใจพูดขึ้นว่า “พี่รอง เรื่องภรรยา เจ้าว่าข้าดี ข้าก็ว่าเจ้าดีแค่นั้น”
หยวนชิงหลิงโกรธจนหัวเราะออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่สนใจพวกเจ้าแล้ว ข้าจะออกไปหาหยวนหย่งอี้”
“ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า” หยู่เหวินเห้ารีบลุกขึ้นมา
หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ไม่ต้อง ให้อะซี่ไปเป็นเพื่อนข้าก็พอ อะซี่รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เจ้าพูดคุยอยู่เป็นเพื่อนพี่รองเถอะ”
มือทั้งคู่ของอ๋องซุนลวงอยู่ในกระเป๋าแขนเสื้อ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้อง ข้าอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ”
ภายในแขนเสื้อของเขาซ่อนรังนกไว้ ได้ซ่อนไว้ตั้งนานแล้ว
หยู่เหวินเห้าออกมาพร้อมกับหยวนชิงหลิง ฉู่หมิงชุ่ยอยู่ที่นี่ เขาต้องเฝ้าหยวนชิงหลิงไว้อย่างไม่คลาดสายตา
ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงหน้าระเบียง มองเห็นเจ้าหญิงหลายคนก็มากันแล้ว ฉู่หมิงชุ่ยก็เดินเข้าไปทักทาย
ห่างไกลกันขนาดนี้ หยวนชิงหลิงค่อยสังเกตดูฉู่หมิงชุ่ย
นางสวมชุดกระโปรงปักลายดอกกุหลาบสีแดง ทับด้วยเสื้อคลุม มวยผมทรงเมฆลอย ติดผมด้วยเครื่องประดับระย้าทอง ระหว่างการเคลื่อนไหว แลดูสูงส่งและไม่สูญเสียความเป็นผู้หญิง
นางหันกลับมามองตนเอง สวมชุดกระโปรงสีขาวหลวมๆ คลุมด้วยเสื้อคลุมตัวหนา อบอุ่นอย่างมาก แต่ไม่มีความงดงามเลย เมื่อเปิดเสื้อคลุม สามารถซ่อนเจ้าห้าได้ถึงสองคน
เจ้าหญิงเหวินจิ้ง，เจ้าหญิงฉินผิง，เจ้าหญิงโล่ผิงต่างก็พาราชบุตรเขยมาด้วย หยู่เหวินหลิงหลบอยู่ด้านหลังเจ้าหญิงโล่ผิง ยื่นหัวออกมา มองดูฉู่หมิงชุ่ยอย่างไม่ค่อยชอบ แล้วก็รีบเดินไปหาหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิง
“พี่ห้า พี่สะใภ้ห้า” ในมือหยู่เหวินหลิงยังถือเตาอุ่นมืออันเล็ก แต่หลังจากที่เดินมาแล้วก็ได้เอายื่นให้กับนางข้าหลวงที่อยู่ด้านข้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ใช้ให้ข้าเอามาด้วย ข้าไม่เห็นหนาวเลย”
นางจับมือหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นอย่างดีใจว่า “พี่สะใภ้ห้า ในที่สุดข้าก็ได้เห็นเจ้าแล้ว”
หยวนชิงหลิงมองดูใบหน้าสาวน้อยที่เต็มไปด้วยความสดใส พร้อมหัวเราะพูดขึ้นว่า “หากเจ้าอยากเจอข้า ก็ไปอยู่ในจวนสักพักได้”
“ท่านแม่ไม่ยอม บอกว่าข้าวุ่นวาย” หยู่เหวินหลิงเคยลองแต่แรกแล้ว นางจับหยวนชิงหลิงไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “อี้เอ๋อมาแล้วหรือยัง? เราไปหาอี้เอ๋อกัน”
หยู่เหวินเห้าไอขึ้นมาหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “ห้ามไปไหนทั้งนั้น นางจะต้องอยู่ภายใต้สายตาของข้าเท่านั้น”
“ทำไมหรือ?” หยู่เหวินหลิงไม่เข้าใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ายังกลัวว่าคนอื่นจะแย่งภรรยาของเจ้าไปหรือ?”
“เจ้านั่นแหละแย่ง เจ้าโจรน้อย ไปหาเองคนเดียว ห้ามพานางไปด้วย” หยู่เหวินเห้าออกคำสั่ง
ผู้หญิงพวกนี้รวมตัวพูดคุยอยู่ด้วยกัน ก็จะพูดคุยกันไม่รู้จักหยุดไม่รู้จักจบ เขาจะไปฟังด้วยก็ไม่ค่อยดี ตรงที่เขามองไม่เห็น ล้วนเป็นที่อันตราย
หยู่เหวินหลิงพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “พี่ห้า ท่านเอาแต่ใจเกินไปแล้ว”
โชคดี หยวนหย่งอี้มาแล้ว
หยู่เหวินหลิงกอดกันกับนาง แล้วก็จับมือมองหน้ากัน ท่าทีดีใจ พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
รอพวกนางคุยกันสักพัก หยวนชิงหลิงค่อยพูดขึ้นว่า “ตอนนี้อ๋องฉีเป็นอย่างไรบ้าง?”
หยวนหย่งอี้พูดขึ้นว่า“เขาสบายดี เดิมข้าก็คิดว่าจะไม่มา แต่เขาให้ข้ามาคอยเฝ้าดู”
หยวนหย่งอี้พูด พร้อมกับมองดูฉู่หมิงชุ่ย ท่าทีของนางยังดูปกติ หวังว่าตนเองเป็นกังวลมากไปเอง
“เมื่อกี้เจ้าไปไหนหรือ?” หยู่เหวินเห้าถามขึ้นมาในทันใด
หยวนหย่งอี้ตกใจจนสะดุ้ง หลบไปกว่าสองก้าว เมื่อกี้เห็นเจ้าหญิง ดีใจจนเกินเหตุ จนไม่ทันสังเกตเห็นว่าอ๋องฉู่อยู่ที่นี่
รู้ตัวว่าตนเองแสดงอาการตกใจมากเกินไป นางจึงรีบพูดขึ้นอย่างอ้ำอึ้งว่า “ข้า…..ข้าไปสำรวจดูรอบ ดูว่ามีบุคคลน่าสงสัยอะไรไหม”
“เจ้าช่างรอบคอบดี” หยู่เหวินเห้าพูดชม
หยวนหย่งอี้พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “แน่นอน นางพูดถึงขนาดนั้นแล้ว จะไม่ระวังได้หรือ?”
“นางพูดว่าอย่างไร?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น
หยวนหย่งอี้จะให้นางรู้คำพูดที่ฉู่หมิงชุ่ยพูดพวกนั้นไม่ได้ กลัวว่านางจะตกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “นางบอกว่านางยอมหย่า ข้าเพียงแค่คิดว่านางไม่น่าจะยอมอะไรง่ายๆขนาดนั้น ดังนั้นระวังหน่อย”
นางพูดจบ แล้วก็แอบเหลือบมองดูหยู่เหวินเห้า วันนี้ท่านอ๋องเฝ้าติดตามพระชายาอ๋องฉู่อย่างไม่คลาดสายตา เห็นได้ชัดว่าระมัดระวังอย่างมาก