จิ่นหนิงจวิ้นจู่อับอายอย่างมาก ยื่นมืออุ้มเขาขึ้นมาแล้วก็โยนไปข้างใน พร้อมพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “เจ้าเด็กนี่พูดไม่รู้จักกาลเทศะ เจ้าอย่าถือสา อย่าเอามาใส่ใจ แค่พูดไปเรื่อย”
หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร น่ารักมาก คำพูดของเด็กไม่มีอ้อมค้อม เขารู้สึกยังไงก็พูดอย่างงั้น เสียดายที่ข้าไม่มีลูกสาว ไม่เช่นนั้นจะต้องยกลูกสาวให้แต่งงานกับเขาแน่”
พวกเด็กๆได้ยินเจ้านี่พูดว่าจะสู่ขอน้องสาวของพวกเขา ก็จูงหมาป่าหิมะแล้วก็เข้าไปคิดบัญชีกับเจ้าเด็กนั่น พวกเขายังไม่มีน้องสาวเลย ก็มีคนคิดอยากครอบครองแล้ว จะได้หรือ?
แล้วแบบนี้ พวกผู้ชายแบ่งเป็นกลุ่มหนึ่ง พวกผู้หญิงแบ่งเป็นกลุ่มหนึ่ง พวกเด็กๆแบ่งเป็นกลุ่มหนึ่ง ต่างก็แยกย้ายกันไป
จวิ้นจู่ต้อนรับหยวนชิงหลิงกับอะซี่อยู่ในตำหนักอุ่น เตรียมช้าขนมหวานไว้ และก็เป็นขนมหวานที่มีชื่อเสียงที่สุดในแคว้นต้าโจว พวกเด็กๆเบียดเสียดกันเข้ามา ทานเสร็จเรียบร้อยแล้วก็พากันออกไปเล่น พวกเด็กๆอยากที่จะต่อสู้กับต้าโถว แต่เพราะต้าโถวมีของเล่นมากมาย ไม่นานก็ถูกต้าโถวพาไปเป็นพวกเดียวกัน ทังหยวนเพื่อให้ได้ของเล่นของเขา ได้ยกน้องสาวที่ยังไม่มีให้เขาไปแล้ว
หยวนชิงหลิงกับอะซี่ก็หิวแล้ว ทานขนมไปบ้าง แล้วก็นั่งคุยกัน
จิ่นหนิงจวิ้นจู่รอเขาทานเสร็จแล้ว ค่อยมองดูนางอย่างจริงจังพร้อมพูดขอโทษว่า “พระชายารัชทายาท มีเรื่องหนึ่ง ข้าต้องขอพูดว่าขอโทษเจ้าอย่างจริงใจ”
หยวนชิงหลิงคิดถึงคำพูดของแม่ทัพใหญ่ที่พูดตอนที่อยู่นอกเมือง ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “มีเรื่องอะไรหนักหนาขนาดนี้หรือ? ถึงกับต้องขอโทษ”
จิ่นหนิงจวิ้นจู่โบกมือ แล้วก็มีคนยกของเข้ามาหนึ่งตะกร้า วางตรงหน้าหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงมองดู แล้วก็ยิ้มหัวเราะขึ้นมาทันที ข้างในมีหวีห้าหยวน พัดใบกลมห้าหยวน ผ้าเช็ดหน้าห้าหยวน แก้วห้าหยวน ตุ๊กตาห้าหยวน หลากหลายรูปแบบ รูปภาพเหมือนกับหวีของนางอย่างที่สุด
“นี่เกิดอะไรขึ้นหรือ?” หยวนชิงหลิงถามขึ้นอย่างน่าขำ
จิ่นหนิงกลับดูทำอะไรไม่ถูก และก็พูดขึ้นอย่างค่อนข้างจนใจว่า “เรื่องนี้ไม่ใช่ข้าเป็นคนทำ หูชิงหยุนเป็นคนทำ หลังจากทั้งสองประเทศมีการค้าขายไปมาหาสู่กัน โรงเงินติ่งเฟิงก็มีร้านอยู่ที่เป่ยถัง เขาได้ยินว่าเป่ยถังกำลังนิยมหวีห้าหยวน จึงนำกลับมาขายที่ประเทศ องค์ชายรัชทายาทกับพระชายารัชทายาทเป็นสามีภรรยาแบบฉบับของเป่ยถัง ยังมีลูกติดกันห้าคน เป็นบุญวาสนาอันประเสริฐ บวกกับเรื่องเล่าความรักของพวกเจ้า…..
เฮ้อ ถูกหูชิงหยุนสั่งคนไปป่าวประกาศ ตอนนี้ทั่วทั้งแคว้นต้าโจว ล้วนเป็นเรื่องเล่าของพวกเจ้าสองสามีภรรยา สิ่งของพวกนี้ ขายดิบขายดีเป็นอย่างยิ่ง เจ้าวางใจ ข้าได้พูดกับหูชิงหยุนแล้ว กำไรจากการขายสิ่งของพวกนี้ บริจาคออกไปสามส่วน ที่เหลือเจ็ดส่วนพวกเราแบ่งกัน เรื่องนี้ไม่ได้รับการเห็นชอบจากพระชายารัชทายาท ถือเป็นความไม่เหมาะสมของพวกเรา ต้องขออภัยจากเจ้าด้วยถึงจะถูก”
หยวนชิงหลิงรู้ว่านางก็มีหุ้นส่วนอยู่ในโรงเงินติ่งเฟิง จึงพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องขอโทษ ไม่เป็นไร และกำไลสามส่วน พวกเจ้าก็บริจาคไปแล้ว นั่นถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ส่วนของข้าก็ไม่เอาแล้ว”
จิ่นหนิงจวิ้นจู่รีบโบกมือพูดขึ้นว่า “นั่นไม่ได้ หากเจ้าไม่เอาข้าจะไม่สบายใจ จะต้องเอา เงินพวกนี้จะคิดบัญชีตอนสิ้นปี แล้วจะนำไปให้กับเจ้า”
หยวนชิงหลิงส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ และพวกนี้ดูแล้วก็ไม่น่าจะได้กำไลอะไรมากมาย ไม่ต้องแบ่งแล้ว”
จิ่นหนิงจวิ้นจู่หัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ถึงแม้จะเป็นเงินไม่มาก แต่ส่วนที่เจ้าควรจะได้ก็ต้องแบ่ง พระชายารัชทายาทไม่ใส่ใจเงินพวกนี้อยู่แล้ว แต่หากเจ้าไม่รับ พวกเราล้วนไม่สบายใจ”
อะซี่ถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “พวกนี้ล้วนสามารถขายได้หรือ? ได้กำไรไหม?”
จิ่นหนิงพูดขึ้นว่า “สินค้าขาดตลาด ขายดีอย่างมาก หลายวันก่อนที่คิดบัญชี จนถึงตอนนี้ ขายได้ประมาณสิบล้านตำลึง”
หยวนชิงหลิงได้ยินแล้ว ลูกกะตาแทบทะลักออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า “อะไรนะ? ของพวกนี้สามารถขายได้สิบล้านตำลึง?”
“ใช่ จำนวนมาก” จิ่นหนิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ถึงแม้เงินไม่มาก แต่ทุกคนต่างก็แบ่งกันคนล่ะนิด ถือเป็นค่าใช้จ่ายเล่น”
หยวนชิงหลิงแทบหุบคางไม่ลง เงินใช้จ่ายเล่นของนางนับเป็นสตางค์
หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าตนเองจนขึ้นมาในทันใด รู้สึกว่าเป่ยถังก็จนมาก ถึงว่าฮ่องเต้ให้ความสำคัญกับพ่อค้าแคว้นต้าโจวขนาดนั้น เงินสะพัดที่นี่น่าตกใจอย่างมาก
มาแคว้นต้าโจวครั้งนี้ ได้รับประโยชน์อย่างเต็มเปี่ยม
หลังจากแฝดสองดื่มนมแล้วก็ถูกอุ้มเข้ามา จิ่นหนิงจวิ้นจู่อุ้มคนล่ะข้าง ความโลภก็เข้าตาขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “หากข้ามีลูกสาวห้าคน ก็จะสามารถแย่งลูกชายของเจ้ามาได้ทั้งหมด”
คิดถึงคำพูดของต้าโถวเมื่อกี้ หยวนชิงหลิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “หากข้ามีลูกสาว ก็สามารถแย่งต้าโถวของเจ้าแล้ว”
จิ่นหนิงจวิ้นจู่หัวเราะเสียงดัง พร้อมพูดขึ้นว่า “เห็นทีเจ้ากับข้าต่างถูกกำหนดให้เป็นแม่ยาย ตอนนี้ต้าโถวบ้านข้าได้คิดวางแผนไว้แล้ว ต่อไปหากแต่งงาน จะโหดร้ายกับแม่สามีใจร้ายอย่างข้าคนนี้ยังไง เพื่อแก้แค้นชีวิตในวัยเด็กให้กับเขา”
หยวนชิงหลิงก็หัวเราะจนท้องแข็ง พร้อมพูดขึ้นว่า “จริงหรือ? ข้าจะบอกเจ้า ซาลาเปาของข้าก็คิดแล้วว่า ต่อไปจะโหดร้ายกับพ่อของเขายังไง ช่างไร้หัวใจกันจริงๆ”
ทั้งสองคนคุยกันเรื่องลูกชายลูกสาวสักพัก แล้วค่อยคุยกันถึงเรื่องสำคัญ รู้ว่าหยวนชิงหลิงมาเพื่อขอเข้าเฝ้าไทเฮา นางพูดว่า “ข้าได้ไปกราบทูลไว้ก่อนแล้ว ไทเฮาก็อยากเจอเจ้า พรุ่งนี้ข้าเข้าวังไปพร้อมกับเจ้า”
“ได้ ขอบคุณเจ้ามาก” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างตื้นตันใจ
“พูดคำพูดเกรงใจพวกนี้ทำไม?” จิ่นหนิงจวิ้นจู่มองดูนาง พร้อมพูดขึ้นอย่างรู้สึกเสียดายว่า “พ่อตากับแม่ยายของข้าล้วนไม่อยู่ในเมืองหลวง หากรู้ว่าเจ้ามา จะต้องดีใจแย่เลย”
“ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงไปไหนแล้ว?” หยวนชิงหลิงยังอยากที่จะมาเยี่ยมฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิง พร้อมทั้งขอบคุณนางที่วันนั้นช่วยทำการผ่าตัด ทำคลอดให้กับพวกเด็กๆ
“พวกเขาเพิ่งไปจากเมืองหลวง ไปยังเมืองเม่เมื่อเดือนที่แล้ว”
“งั้นก็น่าเสียดายที่ไม่ได้เจอ พวกเขาสบายดีไหม?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น
จิ่นหนิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “สบายดี สบายดีอย่างมาก อายุมากขนาดนี้แล้วยังรักกันอย่างมาก”
“ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างจริงใจ
ในขณะที่กำลังคุยกันอยู่ ก็มีคนเข้ามารายงานว่า มีฮูหยินคนหนึ่งมา ต้องการพบพระชายารัชทายาท เจ้าหญิงคนหนึ่งมา ต้องการคุยกับพระชายารัชทายาท ทั้งหมดล้วนถูกจิ่นหนิงจวิ้นจู่รับหน้าส่งกลับไป บอกว่านางเดินทางมาเหน็ดเหนื่อย ต้องการพักผ่อน รอพรุ่งนี้หลังจากออกจากวังมาแล้วค่อยเจอ
จวิ้นจู่ทำอะไรเด็ดขาด ท่าทีแข็งกร้าว พูดไปประโยคเดียวอย่างไม่สามารถต่อรองได้ ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีเข้ามารายงานอีก บ่าวใช้ต่างก็พูดกล่อมให้กลับไปหมดแล้ว
หลังจากคุยกันสักพักแล้ว ก็ได้จัดเตรียมงานเลี้ยง ในงานเลี้ยงไม่ได้เชิญคนอื่น แค่สมาชิกทั้งสองครอบครัวทานข้าวด้วยกัน หลังจากทานเสร็จแล้ว ก็ส่งกลับไปพักผ่อนในลาน
นอกจากทานข้าว หยวนชิงหลิงก็ไม่เห็นหยู่เหวินเห้าอีก เขาอยู่กับจิ้งถิงตลอด แม้กระทั่งกลางดึกก็ไม่กลับมา จนหยวนชิงหลิงหลับไปแล้ว ประมาณตีสามค่อยสะลืมสะลือรู้สึกว่าเขากลับมานอน
“เจ้าไม่นอนกับจิ้งถิงหรือ?” หยวนชิงหลิงพูดหยอกล้อเขาอย่างงัวเงีย
“จวิ้นจู่สั่งคนไปตาม” หยู่เหวินเห้ากอดนางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าก็กลัวเจ้ารอข้า จึงกลับมาเช้าหน่อย”
“เช้า? ฟ้าใกล้สว่างแล้วมั้ง? เจ้าช่างเอาอกเอาใจเก่งจริงๆ” หยวนชิงหลิงหันหลังให้กับเขา แล้วก็นอนต่อ พรุ่งนี้ยังต้องไปเข้าเฝ้าไทเฮา ยังไม่กระปรี้กระเปร่าไม่ได้
“นี่ฟ้าใกล้สว่างแล้วหรือ? ช่างมีความสุขจนลืมวันลืมคืน” หยู่เหวินเห้าดึงผ้ามาห่ม แล้วก็นอน
