ขึ้นเฮลิคอปเตอร์แล้ว เห็นได้ชัดว่าหยู่เหวินเห้าตื่นเต้นเล็กน้อยแล้ว “นี่เรียกว่าเฮลิคอปเตอร์? สามารถบินขึ้นมาได้ บินอย่างไรกัน?”
หยวนชิงหลิงกุมมือของเขาหัวเราะแล้วกล่าว: “ต้องการอธิบายสิ่งนี้ให้ท่านฟังก็ซับซ้อนเล็กน้อย ดูเหมือนจะอันตรายมากแต่ความจริงความปลอดภัยทั้งหมดค่อนข้างสูง ท่านวางใจได้”
“เจ้ากระโดดไม่ได้!” หยู่เหวินเห้าเตือนหยวนชิงหลิงอย่างรอบคอบจริงจัง
“ข้าดูสถานการณ์ อันที่จริงข้าก็กลัว แม้แต่บันจีจัมป์ข้าก็ไม่กล้า” หยวนชิงหลิงกลัวจริงๆ เธอไอคิวสูง แต่แขนขาทั้งสี่ไม่ประสานกันได้ไม่ดี แม้ว่าจะมีคนกระโดดลงมาพร้อมกัน แต่จะทำให้เธอตกใจตายได้
พี่ชายของหยวนชิงหลิงหัวเราะแล้วกล่าว: “ถ้าเธอไม่กระโดดถึงเวลาก็กลับพร้อมเฮลิคอปเตอร์ ไม่ฝืนใจ แต่ถ้าเคยกระโดดแล้วเธอจะรู้สึกว่าความท้าทายในชีวิตอย่างอื่นล้วนนับอะไรไม่ได้ เจ้าห้าจะชอบ ความรู้สึกในการบินร่อนประเภทนั้น ทั้งชีวิตก็ลืมได้ยาก”
เจ้าห้าหวั่นไหว ความรู้สึกของการบินร่อน เช่นนั้นจะต้องให้ความรู้สึกที่มากการใช้วิชาตัวเบาแน่นอน
เฮลิคอปเตอร์เริ่มทํางานแล้ว เสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่นดังมาจากเหนือศีรษะของเขา หยู่เหวินเห้ากอดหยวนชิงหลิงไว้ทันที กล่าวอย่างตระหนก “เคลื่อนไหวแล้ว”
หยวนชิงหลิงไม่เคยเห็นเจ้าห้าที่ตัดสินใจทําอะไรไม่ถูกเช่นนี้มาก่อน ในใจอยากจะหัวเราะเป็นอย่างมาก บุรุษมีความโอ้อวดเด็ดเดี่ยวห้าวหาญผู้นี้ ก็มีเวลาที่หวาดกลัวเหมือนกัน
พริบตานั้นที่เครื่องบินลอยอยู่กลางอากาศ หยู่เหวินเห้าหลับตาลง และคิดในใจว่า แย่แล้ว ของสิ่งนี้บินจากพื้นขึ้นกลางอากาศแล้วจริงๆ เกิดเรื่องขึ้นตอนนี้ยังสามารถกระโดดลงไปด้านล่างได้อยู่ ตอนที่บินขึ้นไปในความสูง เกิดปัญหาขึ้นจะทำอย่างไร?
“อย่ากลัว ท่านมองด้านนอก น่าสนุกมาก” หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วกล่าวปลอบโยน
หยู่เหวินเห้าลืมตาขึ้น ก็เห็นครูฝึกที่กระโดดลงไปเป็นเพื่อนคนอื่นๆบนเฮลิคอปเตอร์ล้วนมองดูเขา แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจ หนึ่งคนในนั้นกระซิบถามพี่ชายของหยวนชิงหลิง “เขาไม่เคยนั่งเครื่องบินเหรอ?”
พี่ชายของหยวนชิงหลิงยิ้มแล้วกล่าว: “ก่อนหน้านี้เขามีโรคกลัวความสูงมาโดยตลอด ไม่เคยนั่ง”
“โรคกลัวความสูงเหรอ?” ครูฝึกที่กระโดดด้วยคนนั้นขมวดคิ้วขึ้น “ถ้ามีโรคกลัวความสูง กลัวแค่ว่าจะไม่เหมาะ”
“ไม่เป็นไร ตอนนี้เขาเอาชนะได้แล้ว” พี่ชายของหยวนชิงหลิงตบหลังมือของครูฝึกที่กระโดดพร้อมกัน “วางใจได้ เขามีฐานะเป็นทหาร ความลำบากเหล่านี้สามารถพิชิตได้”
ครูฝึกที่กระโดดพร้อมกันจึงหัวเราะแล้ว “ฐานะเป็นทหาร? งั้นก็เอาชนะได้ ไม่มีอะไร เคารพชายชาติทหาร”
เขาพูดพลาง แล้วตบหยู่เหวินเห้าเล็กน้อย ให้กำลังใจเขา
หยู่เหวินเห้าเป็นคนรักศักดิ์ศรี แม้ว่าตอนนี้ในใจจะตื่นเต้นกังวล ก็ทำได้เพียงยิ้มให้เขา
เขามองดูด้านนอก เครื่องบินขึ้นมาสูงมากแล้ว มองไปด้านล่าง สิ่งของทั้งหมดเช่นบ้านเรือนและถนนหนทางล้วนเปลี่ยนเป็นเล็กมากๆ ความรู้สึกนี้เหมือนดั่งยืนอยู่บนยอดเขาแล้วมองลงไปทางด้านล่าง แต่ที่แตกต่างกันก็คือดูจากบนยอดเขาเท้าเหยียบย่ำพื้นดินจริงๆ ตอนนี้คือลอยอยู่กลางอากาศ
ในใจของเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ที่นี่เป็นโลกอะไรกันแน่? เหล่านี้ดูเหมือนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ล้วนกลายเป็นเป็นไปได้
ดีไม่ดีอนาคตคนยังจะสามารถบินขึ้นมาได้ทั้งหมดอีกน่ะ
จากความสูงที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกตื่นเต้นกังวลของเขากลับเริ่มค่อยๆผ่อนคลายลงแล้ว บนใบหน้าก็มีความตื่นเต้นเล็กน้อย เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่หาได้ยากในชีวิตนี้ ไม่รู้ว่ากระโดดลงไปจะมีความรู้สึกอย่างไร? อย่างไรก็ไม่สามารถทำให้คนดูถูกชายชาติทหารได้
เสียงดังกึกก้องเป็นอย่างมาก เขากล่าวต่อหยวนชิงหลิงด้วยเสียงอันดัง: “ข้าดีใจจริงๆที่ได้ตามเจ้ามาที่นี่ ชั่งมหัศจรรย์นัก”
หยวนชิงหลิงและพี่ชายของหยวนชิงหลิงสบตากันแวบหนึ่ง ล้วนหัวเราะขึ้นมาแล้ว
เฮลิคอปเตอร์ถึงระดับความสูงของการกระโดดร่ม ประตูห้องโดยสารถูกผลักออก ลมพัดโกรกเข้าไป หยู่เหวินเห้าตกตะลึง ชะโงกศีรษะออกไปดูแวบหนึ่ง แม้ว่าจะตกใจจนแข่งขาอ่อน แต่ก็ยังแสดงความตื่นเต้นออกมา
ถ้าคนกระโดดลงไปจากความสูงระดับนี้ นั่นเป็นการกระทำที่ไม่มีคนเคยทำมาก่อนจะยิ่งใหญ่ขนาดไหนกันนะ? กลับไปก็มีให้อวดแล้ว
“ยายหยวน อีกเดี๋ยวเจ้าต้องช่วยข้าถ่ายรูป ข้าให้ท่านพ่อดู” หยู่เหวินเห้าตะโกนต่อหยวนชิงหลิง
“ท่านวางใจ มีคนถ่ายรูปให้โดยเฉพาะ” หยวนชิงหลิงชำเลืองด้านนอกแวบหนึ่ง ตกใจจนเรียกว่ากลัวจนลนลาน นางไม่ค่อยกล้ากระโดดจริงๆ
การแต่งตัวก่อนหน้านี้ก็ผูกไว้เรียบร้อยแล้ว ทุกคนล้วนต้องกระโดดลงไปพร้อมกับครูฝึก ตรวจสอบเข็มขัดนิรภัยและเงื่อนเรียบร้อยแล้ว มั่นใจว่าเรียบร้อยแล้ว จากนั้นครูฝึกที่กระโดดลงไปด้วยจึงเอ่ยถาม: “ใครจะมาคนแรก?”
พี่ชายของหยวนชิงหลิงรออยู่นานแล้ว ยกมือคนแรก “ผมไป!”
เขาไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย เคลื่อนที่ไปตรงประตูโดยสารพร้อมกับครูฝึกที่กระโดดไปด้วยกัน รับลมทำทางสัญญาณมือเป็นVตัวใหญ่ แล้วกระโดดลงไปพร้อมกับครูฝึกที่กระโดดไปพร้อมกัน
หยู่เหวินเห้าดูแล้วตื่นเต้นมาก ตะโกนกล่าวกับหยวนชิงหลิง: “เดี๋ยวเจ้าบินกลับไปพร้อมกับเครื่องยนต์ กระโดดไม่ได้ รู้หรือไม่?”
“ท่านไม่ให้กำลังใจข้าสักหน่อย?” หยวนชิงหลิงกลัวมาก แต่หลังจากที่เห็นพี่ชายกระโดดลงไปแล้ว ในใจกลับฮึกเหิมอยากลองเล็กน้อย
“ไม่ กระโดดไม่ได้” เสียงของหยู่เหวินเห้าถูกลมพัดกระจาย ถูกครูฝึกที่กระโดดไปพร้อมกันเคลื่อนที่ไปตรงประตูห้องโดยสาร นั่งอยู่ตรงนั้น ขาทั้งสองข้างห้อยอยู่กลางอากาศ สัมผัสได้ถึงลมที่พัดมาอย่างรวดเร็ว จิตใจของหยู่เหวินเห้าหวาดกลัวขึ้นอย่างฉับพลัน
หันกลับไปคิดต้องการเอื้อมมือไปจับสิ่งของอะไร แต่กลับถูกครูฝึกที่กระโดดลงไปพร้อมกันออกแรงผลัก ร่างกายก็ลอยออกไปกลางอากาศ ตกลงไปอย่างรวดเร็ว ลมพัดกรอกเข้าไปในปากของเขา ทำให้คำสาปแช่งประโยคนั้นของเขาถูกสกัดกลับเข้าไปในท้อง ใบหน้าล้วนเปลี่ยนรูปแล้ว ขณะนี้หลังจากที่กินลมหนาวไปทั้งปาก น้ำตาในแว่นป้องกันดวงตาแทบจะลอยออกมา
หยวนชิงหลิงได้เห็นในใจก็เป็นกังวลขึ้นมาแล้ว คนคนนี้ทำแบบนี้ได้ยังไงนะ? เขาไม่ทันได้ระวังก็ผลักลงไปแล้ว นี่ต้องทำให้เขาตกใจตาย
“พวกคุณผลักเขาแบบนี้ไม่ได้ ต้องให้เขาทำใจเตรียมตัวสักหน่อย!” หยวนชิงหลิงตะคอกใส่ครูฝึกที่กระโดดลงไปด้วยของตัวเธอเอง
“คุณครับ ทำใจต่อแวดล้อมภายนอกมากเกินไป กลับกันจะทำให้ลังเลตัดสินใจไม่ได้ วางใจเถอะครับ เขาจะจัดการได้เป็นอย่างดี เขาเป็นคนที่มีความสามารถในการผจญภัยโดยกำเนิด คุณเตรียมพร้อมหรือยังครับ? ต้องการจะกระโดดไหม?” คนผู้นั้นยิ้มแล้วเอ่ย
หยวนชิงหลิงมองดูด้านนอก ลมเสียงดังพัดผ่าน น่ากลัวเป็นที่สุดจริงๆ แต่นึกถึงเมื่อครู่ที่เจ้าห้าไม่ได้ถูกแจ้งให้รู้ก็โดนผลักลงไปวินาทีนั้นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นางก็สงสาร จึงได้ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่า ต้องการจะบินล่องลอยไปกับเขา จึงกล่าว: “ฉันกระโดด!”
ครูฝึกอุ้มเธอนั่งบนตักของตัวเอง รัดเข็มขัดนิรภัยอย่างดี กล่าวว่า: “ดี พวกเราออกไปนั่งสัมผัสแรงลมครู่หนึ่งก่อน วางใจ ผมจะไม่ผลักคุณ ผมจะถามคุณก่อนเตรียมพร้อมดีแล้วถึงจะกระโดดลงไป”
หยวนชิงหลิงยื่นเท้าออกไปด้วยความสั่นเทา เพิ่งสัมผัสถึงแรงลมที่แข็งแกร่งก็อยากถอยกลับทันที ใครจะรู้ พริบตานั้นครูฝึกที่กระโดดลงไปพร้อมกันกลับผลักทันที ทั้งสองดิ่งลงไปเป็นเส้นตรง ความรู้สึกโดยตรงของหยวนชิงหลิงในพริบตานั้น หัวใจล้วนลอยออกไปทางลำคอและดวงตาแล้ว ตกใจจนกรีดร้องเสียงแหลมดัง
สรรพสิ่งด้านล่าง อยู่ในดวงตาทั้งหมด แต่เธอกล้ามองมากขึ้นสักแวบหนึ่งที่ไหนกัน? เธอปิดตาลงทันที รู้สึกว่าลมก็จะพัดให้ตัวเองเปลี่ยนรูปร่างแล้ว ฟันเสียงดังกึกกึกกึก เพียงแค่แทบอยากจะจัดการครูฝึกนั่นสักรอบ
คนยังคงร่วงลงไปอย่างรวดเร็ว เสียงของครูฝึกดังขึ้นข้างหู “ลืมตาขึ้น สัมผัสให้ดีๆสักครู่”
หยวนชิงหลิงโมโหเป็นอย่างมาก แต่คิดว่าล้วนกระโดดลงมาแล้ว ทำไมจะไม่สัมผัสดู? จึงลืมตาขึ้น แม้ว่าจะยังรู้สึกหวาดผวา แต่ก็รู้สึกว่าตื่นเต้นจริงๆ
รูขุมขนทั้งร่างกาย เซลล์ อยู่ท่ามกลางความตึงเครียดระดับสุด จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่ตื่นตระหนกของครูฝึกดังมาข้างหู “กระเป๋าร่มเปิดไม่ออก”
หยวนชิงหลิงคิดว่าเขากำลังขู่เธอ เพิ่มความตื่นเต้น จึงไม่ได้สนใจ
แต่เสียงของเขาที่ดังมาข้างหูอีกครั้งคล้ายๆกับเสียงร้องไห้ “โอ้พระเจ้า เปิดไม่ออกจริงๆ เจอผีแล้ว”
จิตใจของหยวนชิงหลิงหนักหน่วง ตกลงไปด้วยความเร็วเป็นอย่างมาก เห็นร่มชูชีพของเจ้าห้าพวกเขาที่อยู่ด้านหน้าล้วนกางออกแล้ว พริบตานั้นที่ร่มชูชีพออกมา ความเร็วในการร่วงหล่นก็ช้าลงรู้สึกเหมือนหิ้วขึ้นไปด้านบนครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเจ้าห้าตื่นเต้นมาก ร้องตะโกนเสียงดัง แต่ ขณะที่เห็นหยวนชิงหลิงร่วงหล่นลงมาด้วยความรวดเร็วแต่ไม่ได้ดึงร่มชูชีพ จิตใจของเขาก็หวาดกลัวขึ้นมา
เพราะว่าครูที่กระโดดลงเป็นเพื่อนของเขาก็ตะโกนด้วยความตื่นตระหนกเสียงหนึ่ง “พวกเขาเกิดอะไรขึ้น? ทำไมยังไม่กางร่ม?”
