บุตรอสูรบรรพกาล – บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 218 จับจ่ายใช้สอย

บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 218 จับจ่ายใช้สอย
 
“เจ้าแน่ใจนะว่าจะเดินทางไปคนเดียว” หมิงถามด้วยท่า ที่เป็นห่วงหลังจากทราบว่าไปจูเหวินจะเดินทางไปยังเขตอ สูรผาไร้กันคนเดียว
 
“ท่านไม่รู้หรือว่าพี่ไปเข้ากับอสูรได้ดี” เหม่ยหลินถา มพลางเลิกคิ้วสงสัย คนในกลุ่มนักล่าอสูรส่วนใหญ่ทราบเรื่อ งความสามารถนี้ของไปจูเหวินกันแล้ว โดยเฉพาะอาวุโส 7 กับตัวเหม่ยหลินเองที่เคยเข้าไปในเขตอสูรผาไร้กันพร้อมกับ ไปจูเหวิน
 
“แต่ นั่นมัน…”อี้หมิงยังคงไม่สบายใจ เพราะสําหรับค นธรรมดาแล้วเขตอสูรผาไร้กันนั้นราวกับปากทางสู่นรกไม่มีผิด
 
“คิกๆ ท่านไม่ต้องห่วงไปหรอก” เหม่ยหลิ นว่าพลางยิ้มออกมา เห็นสองคนนี้สนิทสนมกันดีนางนึกว่า อู่หมิงจะทราบเรื่องบ้านของไปจูเหวินแล้วเสียอีก แต่ถ้ามี บางเรื่องที่นางรู้แต่คนอื่นไม่รู้ก็เป็นเรื่องดีไม่น้อยเลย
 
“ไม่ต้องห่วง ข้าจะรีบกลับมา”ไปจูเหวินว่าพลางกระ โดดขึ้นหลังของหลินหลินเพื่อเดินทางไปยังเขตอสูรผาไร้กัน ซึ่งเป็นดั่งบ้านเกิดของมันเอง
 
แน่นอนว่าระหว่างทางมีคนของอาณาจักรอื่นเข้ามาขวาง เล็กน้อย แต่เพราะเป็นพื้นที่ฝังใต้ที่ไม่ค่อยมีการสู้รบนักเพ ราะเป็นเขตติดชายแดนระหว่างอาณาจักรอู่กับเขตอสูรผา ไร้กันนั่นเอง โชคดีที่พวกคนของอาณาจักรอื่นไม่มียอดฝี มือปนมาด้วย ทําให้พวกไปจูเหวินสามารถเดินทางได้อย่าง ไม่ลําบากยากเย็นอะไรนัก
 
“อะไรนะ ซื้อเสบียง” ทันทีที่ไปจูเหวินเดินทางกลับมาถึง เขตอสูรผาไร้กัน มันก็บอกความต้องการของมันกับพวกท่า นน้าทันที ซึ่งมันก็ทําให้พวกน้าๆมีท่าที่สนใจกันอย่างมาก โดยเฉพาะไก่ฟ้าหงอนทอง
 
“อะแฮ่ม”ไก่ฟ้าหงอนทองที่อยู่ในร่างของเจ้า อ้วนพุงพลุ้ยเปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้าหรูหราดูราคาแพงทันทีที่ ได้ยินเรื่อง ในหัวของมันตอนนี้คงมีแต่การพาหลานชายไป เที่ยวจับจ่ายใช้สอยอย่างแน่นอน แล้วเรื่องการซื้อขายจะมี ใครเหมาะจะพาจูเอ๋อไปเท่าเสี่ยใหญ่อย่างมันอีก
 
“ก็ไม่ได้เข้าเมืองของมนุษย์มานานแล้วนะ” พยัคฆ์อัสนี ว่าพลางเดินออกมาด้วยชุดที่ดูสะอาดสะอ้านกว่าเดิมหลาย เท่า ทั้งๆที่ปกติน้าพยัคฆ์จะแต่งตัวมอมๆหน่อยแท้ๆ
 
“เฮ้ นี่พวกเจ้าคงไม่คิดจะไปกันหมดใช่ไหม” มังกรธรณีถา มพลางมองพวกราชาคนอื่นๆพากันแต่งตัวราวกับจะออก เที่ยวเสียอย่างนั้น
 
“เจ้าพูดอะไร ก็ต้องมีคนหนึ่งเฝ้าเขตอสูรอยู่แล้ว นี่”จิ้งจอกเหมันต์ว่าพลางสร้างกระจกจากเวทน้ําแข็ง พลางส่องรูปร่างมนุษย์ของตนเองอย่างตั้งใจ คราวก่อนที่มัน เข้าเมืองมนุษย์มีแต่คนมองทําให้คราวนี้มันตั้งใจแต่ งตัวให้แนบเนียนที่สัด แม้แต่หางสักเส้นนางก็จะไม่ให้ โผล่ออกมา
 
“เรื่องนั้นคงต้องให้พ่อบ้านอย่างเจ้ารับหน้าที่ไปนะ”ราช สีห์เพลิงหัวเราะพลางใช้หวีกระดองเต่าจัดทรงหนวดเค ราของตนเองให้เรียบร้อย
 
“พะ พวกเจ้า” แม้จะอยากเถียงแต่มังกรธรณีไม่ อาจออกนอกเขตอสูรไปได้จริงๆ ทั้งเรื่องไข่ของมันและการ ดูแลต้นท้ออสูรอีก
 
“ขึ้นมาเลย ข้าจะพาไปหลังภูเขาดําในพริบตาเอง”ไก่ฟ้า หงอนทองว่าพลางเปลี่ยนร่างเป็นอสูรไก่ฟ้าขนาดใหญ่ในทัน
 
“เร็วเข้าจูเอ๋อ รีบขึ้นมา” พยัคฆ์อัสนีว่าพลางกระโดดขึ้น มาบนหลังของไก่ฟ้าหงอนทองเป็นคนแรก ทําให้มังกรธรณี ที่อยู่ข้างล่างได้แต่มองตาปริบปริบ
 
“เอาน่า ท่านยังมีเรื่องที่จูเอ๋อขอให้ช่วยอีกไม่ใช่หรือ ไง” ราชินีมังกรว่าพลางเดินมากอดแขนของมังกรธรณีแน่น นอกจากเรื่องซื้อเสบียงแล้วไปจูเหวินยังขอความช่วยเหลือ จากมังกรธรณีอีกอย่างโดยการหาวิธีช่วยเพิ่มผลผลิตให้กับ พืชผลการเกษตรให้กับเหล่าชาวเมืองของอี้หมิง หากสา มารถเพิ่มกําลังเพาะปลูกได้ ก็ไม่จําเป็นต้องไปหาซื้อเสบียง จากต่างแดนบ่อยๆ นอกจากนี้ไปจูเหวินยังขอแรงฝูงมัง กรของราชินีมังกรให้ไปทําหน้าที่ขนส่งอีกต่างหากโดยรับปา กว่าจะให้พวกมันช่วยขนส่งเสบียงเท่านั้นไม่เข้าร่วมการต่อสู้ ใดๆ
 
“ถึงแล้ว”ไก่ฟ้าหงอนทองว่าพลางร่อนทั่วไปตามเมฆอ ย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวพวกมันก็ผ่านเขตของภูเขา ดําของราชสีเพลิงแล้วร่อนลงมาในเขตของอาณาจักรหลิ วแล้ว
 
“เฮ้ย เมืองนั้นมันจะไปมีของพอให้ซื้อได้ยังไง ไปเมืองที่มี ทุ่งนาสิ ทางนั้นๆ ” ราชสีเพลิงว่าพลางตบหัวไก่ฟ้าหงอนทอง ที่หนึ่ง อาณาจักรหลิวนั้นเป็นอาณาจักรที่กว้างใหญ่ไม่น้อย หากไม่มีเขตอสูรผาไร้ก้นคันกลางพวกมันคงเป็นศัตรูที่น่า กลัวทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นพื้นดินของอาณาจักรหลิวก็ ค่อนข้างแห้ง ท่าทางพวกมันเองก็ได้รับอิทธิพลจากภัยธรร มชาติเช่นเดียวกับอาณาจักรชูเป็นแน่
 
“แบบนี้มันจะมีเสบียงให้พวกเราซื้อหรือไงนะ” จิ้งจอกเห มันต์พูดพลางมองผืนแผ่นดินเบื้องล่าง
 
“สงสัยคงต้องลงใต้ไปมากกว่านี้”ไก่ฟ้าหงอนทอง เสนอพลางสะบัดปักตนเองอย่างรุนแรงจนร่า งของมันกลับขึ้นไปเหนือชั้นเมฆและบินข้ามเขตต่างๆของ อาณาจักรหลิวอย่างรวดเร็ว ไม่นานพวกมันก็เจอเมืองๆหนึ่ง ที่ยังมีการทําไร่นาจํานวนมากและผืนดินก็เป็นสีทองอร่าม ราวกับพึ่งเกี่ยวข้าวไปหมาดๆ
 
“เสบียงหรือขอรับ” ทันทีที่พวกไก่ฟ้าหงอนทองเข้ามาใน เมือง พวกมันก็ตรงไปที่ร้านค้าเพื่อหาซื้อเสบียงในทันที
 
“ใช่ พวกข้าต้องการเสบียงจํานวนมาก มากเท่าที่พวกเจ้า จะสามารถจัดหาได้”ไก่ฟ้าหงอนทองพูดด้วยท่าที่องอาจ แน่ นอนว่าการแต่งกายของมันนั้นมีแต่ของราคาแพงทั้งสิ้น ทําให้พ่อค้าไม่กล้าดูถูกมันแต่อย่างไร
 
“อะ เอ่อ นายท่านช่วยระบุจํานวนได้หรือไม่ขอรับ ข้าน้อยจะได้จัดให้ถูก” พ่อค้าว่าพลางมองไปทาง ลูกน้องเพื่อให้มันเตรียมตัวไปจัดของมาให้ลูกค้า
 
“ไม่ได้ยินที่ข้าพูดเมื่อครู่หรือไง ข้าต้องการเสบียงมากที่สุ ดเท่าที่พวกเจ้าจะจัดให้ข้าได้”ไก่ฟ้าหงอนทองประกาศก้อง อีกครั้ง ทําเอาเหล่าลูกน้องพากันหันมามองด้วยท่าที่ประ หลาดใจ บางคนถึงกับแสดงท่าที่เยาะเย้ยเพ ราะของในคลังของเจ้านายมันนั้นเหลืออีกจํานวนมากเพราะ สงครามที่เกิดขึ้น
 
“นายท่าน ให้ข้าน้อยอธิบายก่อน” เจ้าของร้าน ทําใจเย็นพลางมองตําหนิลูกน้องที่แสดงท่าที่เยาะเย้ยไก่ฟ้า หงอนทอง
 
“เพราะอาณาจักรชูเข้าช่วงสงคราม การซื้อขายกับ อาณาจักรของเราจึงถูกปิดกั้นขอรับ” เจ้าของร้านอธิบาย ด้วยท่าที่ใจเย็น
 
“แล้ว มันเกี่ยวอะไรกับของที่ข้าจะซื้อล่ะ”ไก่ฟ้า หงอนทองถามด้วยท่าที่ไม่พอใจ มันต้องการทั้งหมดแค่นั้น ยากตรงไหนกัน
 
“เพราะพวกเราส่งของให้อาณาจักรชูไม่ได้ เสบียงของเรา เลยเหลือเยอะมากขอรับ เกรงว่าท่านจะเอาไปไม่ หมด”ได้ยินเช่นนั้นไก่ฟ้าหงอนทองก็ขมวดคิ้วทันที ตัวมันใหญ่โตมหึมา ต่อให้ไม่เอาใส่ช่องมิติมันจะลากทั้งหมู่ บ้านไปกับมันด้วยยังได้ กล้าดีอย่างไรมาว่ามันจะเอาไปไม่หมด
 
“ถ้าเช่นนั้น” เจ้าของร้านว่าพลางบอกให้ลูกน้องของตน นําของออกมา ไม่นานหลังจากนั้นแหวนมิติจํานวนมากก็ถูก นํามาเรียงรายอยู่ตรงหน้าไก่ฟ้าหงอนทอง นับรวมๆกันแล้ว มีมากกว่า 100 วงเลยทีเดียว
 
“ภายในแหวนเหล่านี้บรรจุข้าวสารกว่า 100 ตันต่อ วงขอรับ ตอนนี้ข้าวสารกิโลกรัมละ 10 เหรียญเงินขอรับ เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงขาดแคลน ราคาข้าวสารจึงอยู่ที่ 100 เหรียญทองต่อ 1 ตันขอรับ แหวนแต่ละวงจึงมีราคา 100,000เหรียญทอง รวมค่าแหวนอีก 20,000 เหรียญทองรวมเป็น 120,000 เหรียญทองต่อวงขอรับ”ได้ยิน เจ้าของร้านร่ายรายการค่าข้าวแล้วเหล่าลูกน้องก็พา กันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะข้าวเหล่านี้เป็นของที่เจ้ารองร้า นรวบรวมมาส่งให้อาณาจักรชูพอดี ด้วยจํานวนเงินเหล่านี้ ทําเอาเจ้าของร้านแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้วตอนอาณาจักรชู เข้าร่วมสงครามกับอีก 4 อาณาจักรอื่น เพราะเส้นทางการ ค้าที่เคยช่วยส่งไปนั้นถูกปิดตายจนหมดเลย
 
“ก็เท่านั้น ข้าเอาทั้งหมดนี่ละ”ไก่ฟ้าหงอนทองว่าพลาง เอาทองแท่งออกมาวางตรงหน้า เงินจํานวนนี้คือเงินที่อูหมิง ฝากมาจ่ายค่าข้าวนั่นเอง
 
“…”เหล่าลูกน้องแขะเจ้าของร้านมองทองคํามูลค่ากว่า 12 ล้านเหรียญทองกองตรงหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง ตัวเถ้า แก่นั้นดีใจราวกับเทพเซียนมาโปรดเพราะตนเองกําลังจะ เจ๊งเพราะข้าวที่รับซื้อมาขายให้อาณาจักรชูไม่ได้อยู่แล้ว เมื่อ เห็นไก่ฟ้าหงอนทองเหมาข้าวของมันจนหมดก็ยิ้ม กว้างรีบให้เด็กเก็บทองคําไปและบรรจุแหวนมิติลงหีบทันที
 
“จูเอ๋อ เอาของข้างในใส่มิติของเจ้าน่าจะปลอดภัยกว่า นะ” ราชสีห์เพลิงว่าพลางมองแหวนกว่าร้อยวงที่เรียงรายอยู่ ตรงหน้า
 
“ขอรับ”ไปจูเหวินพยักหน้าพลางเดินออกมาตรงหน้า มัน เอาข้าวในแหวนออกมาแล้วใส่เข้าไปในมิติตนเองอย่างรวด เร็วเล่นเอาเจ้าของร้านตาค้างเลยทีเดียวเพราะจํานวนความ จุมิติของแต่ละคนไม่เท่ากัน การที่ไปจูเหวินมีช่องมิติ กว้างใหญ่เช่นนั้นถือเป็นเรื่องน่าตกใจอย่างมากไม่นี้ กว่าเด็กน้อยคนนี้จะเป็นผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณระดับสูงขนาดนี้
 
“เจ้าของร้าน ไม่ทราบว่าท่านยังมีเสบียงอย่างอื่นอีกหรือ ไม่ จะเป็นเนื้อแห้งหรือผลไม้แห่งก็ได้”ไปจูเหวิน ถามออกไปเพราะจะให้ทหารกินแต่ข้าวก็อย่างไรอยู่ หากสา มารถจัดหาให้ได้ก็อยากให้พวกมันได้กินอิ่มหลับสบายอยู่หรอก
 
“มี มีขอรับ”เจ้าของร้านยิ้มกว้างพลางสั่งลูกน้องให้นําเส บียงที่มีออกมาขายจนหมด หลังจากนั้นหนึ่งวันเจ้าของร้าน ถึงกับปิดร้านพาลูกหลานไปทําบุญกันเลยทีเดียว