ตอนที่ 376
เก็บกลับ
“นี่นะเหรอดอกไม้สีทองที่พูดถึง”หลังจากเข้ามาในเขตอสูร สิ่งแรกที่พวกไป๋หลินเห็นคือดอกไม้ดอกใหญ่สีเหลืองทองที่สูงเสียยิ่งกว่าตัวไป๋หลินกับชิงชิวเสียอีก
“นี่มัน…”ชิงชิวอึ้งไปหลังจากมองเห็นภาพตรงหน้า แม้สีของมันจะแปลกไปจากดอกไม้ปกตินิดหน่อยตรงที่เป็นสีทองอ่อนสะท้อนกับแสงตะวันจนเกิดประกายระยิบระยับไปจนทั่วพื้นที่เขตอสูร แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรมันก็…
“นี่มันดอกทานตะวันนี่นา”ราชสีห์เพลิงพูดพลางมองทุ่งดอกทานตะวันตรงหน้าด้วยท่าทีประหลาดใจ แม้จะสวยดี แต่กลิ่นของดอกทานตะวันก็อ่อนมาก ดูไม่เหมือนดอกไม้ที่จะเอามาใช้กลบกลิ่นอายของชินอี้ได้เลย
“แต่ก็สวยดีนะ”ไป๋หลินว่าพลางเดินไปที่ต้นดอกทานตะวันที่มีขนาดไม่ต่างจากดอกทานตะวันปกติเลย เพราะพวกตนมาถึงในยามเช้าทำให้ดอกทานตะวันทั้งหมดหันไปทางทิศตะวันออกเหมือนกันหมดดูแล้วเป็นระเบียบเรียบร้อยดีจริงๆ
“ท่านน้า ท่านยังสัมผัสกลิ่นอายของข้าได้อยู่หรือเปล่า”ไป๋หลินถามพลางเดินเข้าไปใกล้ดอกทานตะวัน เหตุผลที่ต้องพาไป๋หลินมาไม่ให้อสูรตนอื่นมาตามหากันเองก็เพราะหากไม่มีไป๋หลินก็ไม่อาจระบุได้ว่ากลิ่นของสิ่งต่างๆสามารถใช่ได้หรือไม่
“ไม่ ยังเหมือนเดิม”ราชสีห์เพลิงส่ายหน้า ท่าทางที่นี่จะไม่ใช่เขตอสูรที่ทู่เยว่พูดถึงเสียแล้ว แถมรอบๆยังไม่มีอสูรที่เป็นผีเสื้อเลย
“น่าเสียดาย”ไป๋หลินว่าพลางเด็ดเอาดอกทานตะวันทองคำมา 2 ดอก อย่างน้อยดอกทานตะวันนี้ก็แปลกดีทำให้ไป๋หลินอยากจะเอาไปฝากชินอี้เสียหน่อย
“พี่ชิว ท่านว่าดอกทานตะวันนี่สวยดีหรือเปล่า”ไป๋หลินถามพลางเดินเข้ามาหาชิงชิว เห็นองค์หญิงถือดอกทานตะวันมาก็ออกจะสงสารดอกทานตะวันไม่น้อย เพราะความงามของเหล่าบุปผักจะหม่นหมองลงเมื่อยู่ใกล้องค์หญิงเสมอ
“สวยมากขอรับ”ชิงชิวตอบแม้ดวงตาจะไม่ได้มองไปทางดอกทานตะวันเลยก็ตาม
“พี่ว่ามันเหมาะกับข้าไหม”ไป๋หลินถามพลางเอาดอกทานตะวันมาแนบข้างๆแก้มตนเอง หากถามว่าเหมาะหรือไม่ก็คงบอกได้เลยว่าไม่มีดอกไม้ไหนเหมาะกับไป๋หลินเท่าดอกทานตะวันอีกแล้ว นางเป็นคนสดใสร่าเริง และออกจะซุกซนไปหน่อย ดูแล้วเหมาะกับดอกทานตะวันที่ดูแล้วให้ความรู้สึกสดชื่นมาก
“แน่นอนขอรับ ดอกไม้งามย่อมเหมาะกับหญิงสาวผู้งดงามอยู่แล้ว”ชิงชิวตอบพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน คำชมพวกนี้พวกองค์ชายใช้บ่อยๆ แต่มักจะได้สายตาค้อนกลับของไป๋หลินไปเสมอ แต่ไม่ทราบทำไมพอชิงชิวเป็นคนพูดไป๋หลินถึงไม่รู้สึกไม่ชอบเลย
“เจ้าไปหัดพูดคำพวกนั้นมาจากไหนกัน”ไป๋ไป่ถามพลางศอกใส่ร่างของชิงชิวไปทีหนึ่ง แต่เพราะกำลังของไป๋หลินเยอะไปหน่อยทำเอาชิงชิวต้องเอามือกุมเอวตัวเองเอาไว้แน่น
“ทะ ท่าทางเราต้องไปหาเขตอสูรแล้วสิ”ไป๋หลินว่าพลางหันหลังให้ชิงชิวอย่างรวดเร็ว
“องค์หญิง ท่านเป็นอะไรไปงั้นหรือ”ชิงชิวถามเมื่ออยู่ๆไป๋หลินก็หันหลังให้ตน
“มะ ไม่มี…..ไม่มีอะไรสักหน่อย”ไป๋หลินส่ายหน้าพลางเดินไปเด็ดดอกทานตะวันมาเพิ่ม
“พวกเจ้า….บังอาจมาเก็บดอกไม้ของข้า”เสียงคำรามของอสูรตนหนึ่งดังขึ้น พร้อมร่างที่น่าจะสูงกว่า 4 เมตรที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าไป๋หลิน
“ยัยลูกแมงมุม ข้าจะฆ่าเจ้า”เสียงนั่นดังออกมาพร้อมร่างกายที่เหมือนหมีที่พุ่งเข้ามาใส่ไป๋หลิน
ตูม!!! หมัดของราชสีห์เพลิงต่อยสวนเข้าให้ส่งร่างของอสูรตนที่โจมตีเข้ามาลอยหวือไปตกกลางทุ่งดอกทานตะวันอย่างสวยงาม
“กรีดดด เจ็บๆ”เสียงกรีดร้องของอสูรดังขึ้นพร้อมร่างของมันที่กำลังดิ้นไปมาบนทุ่งดอกทานตะวัน
“อย่าโวยวาย ข้าไม่ได้ต่อยแรงขนาดนั้น”ราชสีห์เพลิงว่าพลางเดินเข้าไปหาอสูรที่บุกเข้ามา จริงๆมันสัมผัสพลังของอีกฝ่ายได้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่เพราะไม่คิดว่ามันจะโจมตีไป๋หลินก็เลยปล่อยเอาไว้
“แรงสิ เจ้าดูขนข้าสิ”อสูรเจ้าถิ่นว่าพลางชี้ให้ราชสีห์เพลิงดูว่าตรงจุดที่ตนเองโดนต่อยมีขนไหม้อยู่ด้วย
“ข้าหมายถึงไม่แรงพอจะทำให้เจ้าตาย”ราชสีห์เพลิงแก้คำพลางมองร่างของอสูรเจ้าถิ่นที่นอนดิ้นไปดิ้นมาบนพื้น
“ท่านน้า”ไป๋หลินที่เดินตามมามองอสูรเจ้าถิ่นตรงหน้าแล้วได้แต่กระพริบตาปริบๆ
“ข้าเลี้ยงมันไว้ได้ไหม”ไป๋หลินถามพลางยื่นมือไปจับที่ท้องของอสูรตนนั้น
“เจ้าจะทำอะไร เจ้าลูกแมงมุม….โอ๊ะ…….สูงอีกนิดๆ”แม้ตอนแรกจะเหมือนไม่พอใจที่ไป๋หลินจับร่างกายของตนเอง แต่ไม่ทราบเพราะพลังดึงดูดเหล่าอสูรทำงานหรือไป๋หลินจับตรงจุดกันแน่ ทำให้อสูรเจ้าถิ่นมีอาการเคลิ้มออกมาเสียอย่างนั้น
“อสูร..หนูงั้นเหรอ”ชิงชิวว่าพลางมองไปทางอสูรที่กำลังนอนอยู่บนพื้น
“หนูแฮมเตอร์ล่ะพี่ชิว ดูมันสิน่ารักมากเลย”ไป๋หลินว่าพลางเกาคออ้วนๆของเจ้าหนูแฮมเตอร์ตรงหน้าด้วยท่าทางเอ็นดู
“เดี๋ยวสิ พวกเจ้ากล้าบุกรุกเขตอสูรของข้า”เจ้าหนูแฮมเตอร์เหมือนจะพึ่งนึกขึ้นได้ พยายามลุกขึ้นมาโจมตีพวกไป๋หลินอีกรอบ
ฟุบ!! ปีกทั้ง 6 ข้างของไป๋หลินแทงวาบลงมาใส่ร่างของเจ้าหนูแฮมเตอร์ แต่ก่อนจะแทงถึงตัวนางก็หยุดปีกเอาไว้ก่อนเพียงไม่กี่เซ็น
“กรีดดดด”เจ้าหนูแฮมเตอร์กรีดลั่นพลางหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ
“ยอมแล้วเจ้าค่ะ ไว้ชีวิตด้วยเจ้าค่ะ”อสูรหนูแฮมเตอร์ว่าพลางหายใจหอบๆด้วยความตกใจ
“เจ้าเรียกหลินเอ๋อว่าลูกแมงมุม เจ้าทราบได้อย่างไร”ราชสีห์เพลิงถามพลางมองมาทางเจ้าแฮมเตอร์ ฟังจากเสียงร้องของมันแล้วคงเป็นตัวเมียกระมัง
“เอ่อ เมื่อหลายพันปีก่อนข้าเคยถูกอสูรแมงมุมบุกเจ้าค่ะ”อสูรหนูแฮมเตอร์ว่าพลางมองปีกของไป๋ไป่ที่จ่อร่างของตนเอาไว้ แต่เพราะเห็นทางเริ่มตอบคำถามแล้วไป๋ไป่ก็เก็บปีกกลับไปทำให้อสูรหนูแฮมเตอร์มีท่าที่โล่งใจขึ้นมาก
“เจ้าก็เลยเอาความแค้นนั่นมาลงกับหลินเอ๋อสินะ”ราชสีห์เพลิงว่าพลางกำหมัดแน่นพร้อมปล่อยพลังอสูรออกมาจำนวนมหาศาล ทำเอาอสูรแฮมเตอร์หน้าซีดเผือด
“ก็อสูรแมงมุมทำกับข้าเอาไว้ตั้งเยอะ นางบุกเข้ามาหน้าตาเฉย ถางสวนดอกทานตะวันของข้าเสียเหี้ยน กว่าข้าจะปลูกใหม่ได้ก็ใช้เวลาเป็นร้อนปีเลย”อสูรหนุแฮมเตอร์ว่าพลางนึกถึงวันที่อสูรแมงมุมบุกเข้ามา แม้นางจะเป็นราชาเขตอสูรที่แข็งแกร่งอย่างมาก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าอสูรแมงมุม นางก็เป็นได้แค่หนูตัวเล็กๆเท่านั้น นางพยายามต่อต้านตอนอสูรแมงมุมเกิดสนใจดอกทานตะวันพวกนี้ขึ้นมา แต่ผลที่ได้ก็ไร้ความหมาย ไม่ว่านางจะโจมตีอย่างไรก็ไร้ผลไปหมด แทบจะทำอะไรอสูรแมงมุมไม่ได้เลย
หมับ….อยู่ๆราชสีห์เพลิงก็เปลี่ยนจากกำหมัดมาจับไปที่มือของอสูรแฮมเตอร์แทน
“อืม ข้าเข้าใจ”ราชสีห์เพลิงว่าพลางแสดงสีหน้าเห็นใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ช่วยไม่ได้นี่นา นายหญิงทำอะไรไม่เคยสนใจคนอื่นเลย นึกจะบุกเข้ามาก็บุกเอาดื้อๆ พวกมันเองก็ทำอะไรไม่ได้เลยเช่นกัน
“แต่ท่านจะทำร้ายข้าจริงๆงั้นเหรอ”ไป๋หลินถามพลางมองไปที่ดวงตากลมโตของอสูรแฮมเตอร์ด้วยท่าทีเอ็นดู นางน่ารักมากเลย ดูใกลๆนางเหมือนตุ๊กตาหมีขนาดใหญ่กว่าคนไม่มีผิด
“แน่นอน ข้าจะ…..”อสูรแฮมเตอร์มองไปทางไป๋หลิน แต่อยู่ๆท่าทีของมันก็เปลี่ยนไป
“ข้าทำไม่ได้”อสูรหนูแฮมเตอร์ว่าพลางส่ายหน้าไปมา ท่าทางนางจะโดนผลของพลังดึงดูดเหล่าอสูรของไป๋หลินเข้าเสียแล้ว
“ดี งั้นก็ลุกขึ้นมา”ราชสีห์เพลิงว่าพลางดึงร่างของอสูรหนูแฮมเตอร์ขึ้นมา
“เจ้าค่ะ”อสูรหนูแฮมเตอร์ตอบรับพลางลุกขึ้นมานั่ง ท่านั่งจุมปุกของนางดูแล้วยิ่งน่าเอ็นดู ทำเอาไป๋หลินอยากจะเอานางกลับบ้านไปด้วยจริงๆ
“ท่านน้า ข้าขอพานางกลับไปด้วยนะ”ไป๋หลินว่าพลางลูบเส้นขนของหนูแฮมเตอร์ด้วยท่าทางหมันเขี้ยว
“เอ่อ….ก็ได้”ราชสีห์เพลิงไม่มีกำลังอะไรไปต่อต้านพลังของไป๋หลินอยู่แล้ว มันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว
“องค์หญิง”อยู่ๆชิงชิวที่อยู่ด้านหลังก็ส่งเสียงขึ้นมาทำเอาไป๋หลินสะดุ้งโหยง
“พี่ชิว ดูสินางไม่มีพิษมีภัยหรอก ที่วังมีอสูรตั้งมากมายให้นางกลับไปด้วยเถอะนะ”ไป๋หลินขอร้องพลางส่งสายตาอ้อนไปทางชิงชิว แม้ชิงชิวจะไม่โดนพลังอะไรของไป๋หลินเลยก็ตาม แต่แค่ดวงตาออดอ้อนธรรมดาของนางก็สร้างความสะเทือนใจกับตัวชิงชิวมากอยู่แล้ว
“กะ ก็ได้ขอรับ แต่ต้องให้องค์จักรพรรดิอนุญาตก่อนนะขอรับ”ชิงชิวเบือนหน้าหนีทันที ช่วยไม่ได้นี่นา ในวังก็มีอสูรตั้งมากมาย พานางไปด้วยอย่าว่าแต่เป็นตัวถ่วงเลย ระดับพลังอสูรของนางน่าจะมีประโยชน์กว่าชิงชิวเสียด้วยซ้ำ
“เท่านี้เราก็ต้องไปตามหาเขตอสูรอื่นต่อสินะ”ชิงชิวถอนหายใจออกมากับความใจอ่อนของตนเอง พลางมองไปรอบๆ ข่าวแรกที่ได้มาก็ผิดพลาดเสียแล้ว แบบนี้อาจจะต้องใช้เวลามากกว่าที่คิดในการตามหาเขตอสูรที่ทู่เยว่พูดถึงก็ได้
“พวกท่านกำลังตามหาเขตอสูรไหนอยู่หรือเจ้าคะ”อสูรหนูแฮมเตอร์ถามพลางเอียงคอสงสัย
“พวกเรากำลังตามหาเขตอสูรที่เต็มไปด้วยดอกไม้ และมีราชาเขตอสูรเป็นผีเสื้อ”ราชสีห์เพลิงตอบพลางมองไปทางอสูรหนูแฮมเตอร์เหมือนจะถามว่านางพอจะรู้จักหรือไม่
“เหมือนข้าจะเคยได้ยินนะเจ้าคะ แต่ข้าไม่เคยไปด้วยตัวเองก็เลยไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหน”อสูรหนูแฮมเตอร์ตอบพลางทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ท่านได้ยินมาจากไหนเหรอ”ไป๋หลินถามพลางกระตุกแขนสั้นๆของอสูรหนูแฮมเตอร์เบาๆ
“อสูรนกฮูกที่อยู่ทางเหนือเจ้าค่ะ ข้าได้ยินมันเล่าให้ข้าฟังถึงเขตอสูรที่มีนางพญาผีเสื้อเป็นเจ้าของ”อสูรหนูแฮมเตอร์ตอบพลางชี้ไปทางเหนือ
“ถ้างั้นไปกันเถอะ”ไป๋หลินว่าพลางออกแรงดึงให้อสูรแฮมเตอร์ลุกขึ้น
“เจ้าแปลกร่างเป็นมนุษย์ได้ไหม”ไป๋ไป่ถามพลางมองร่างของอสูรหนูแฮมเตอร์ จะให้มันขึ้นหลังตนเองไปด้วยรูปร่างแบบนี้ออกจะกินพื้นที่ไปหน่อย
“เจ้าค่ะ”อสูรหนูแฮมเตอร์ตอบรับด้วยท่าทางหวาดๆ ภาพปีกทั้ง 6 ของไป๋หลินที่แทงเข้ามาอย่างไร้ปราณีนั้นทำให้นางยังเสียวสันหลังไม่หาย เมื่อโดนถามแบบนั้นนางก็รีบเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์ทันที
“เอ่อ ให้ข้าเปลี่ยนเป็นมนุษย์ทำไมหรือเจ้าคะ”อสูรหนุแฮมเตอร์ในร่างมนุษย์ถามพลางมองไปทางไป๋ไป่ด้วยท่าทีสงสัย ร่างมนุษย์ของนางตัวเล็กกว่าไป๋ไป่เสียอีก ดูแล้วก็น่ารักดี
“เจ้าไม่ได้ฟังหรือไง เราจะพาเจ้าไปด้วย”ไป๋ไป่ว่าพลางตบบ่าอสูรแฮมเตอร์เบาๆ
“เอ๊ะ แต่เขตอสูรของข้า”อสูรหนูแฮมเตอร์ว่าพลางมองเขตอสูรของตนตาปริบๆ หากนางไม่อยู่เฝ้ามีหวังพวกมนุษย์มาเอาดอกทานตะวันของโปรดของนางไปแน่ๆ
“ข้าอยากให้ท่านไปกับพวกเราด้วย ไม่ต้องห่วงข้าจะหาสวนเอาไว้ให้ท่านปลูกดอกทานวันเยอะๆเลย”ไป๋หลินว่าพลางกุมมืออสูรหนูแฮมเตอร์เอาไว้แน่น
“จะ เจ้าค่ะ ไปเจ้าค่ะ”อสูรหนูแฮมเตอร์ที่เริ่มจะได้รับผลจากพลังของไป๋หลินตอบรับพลางกุมมือไป๋หลินกลับทันที ทำเอาชิงชิวที่อยู่ด้านหลังได้แต่หัวเราะเจื่อนๆ
