บุตรอสูรบรรพกาล – บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 90 จอมเสเพล

ตอนที่ 90
จอมเสเพล
 
“ฮ้า โชคดีจริงๆที่เจ้าอยู่ที่นั่น ข้าไม่อยากให้พวกตาแก่พาข้าชมเมืองเท่าไหร่หรอก”องค์ชาย 4 ว่าพลางนั่งบนหลังของหงเยว่ที่อยู่ในรูปร่างแมงมุมแม่ม่ายดำเรียบร้อยแล้ว
“ขอรับ…”ไป๋จูเหวินไม่เคยรู้จักคนในราชวงก์มาก่อน แม้แต่เรื่องคนในราชวงก์สำคัญยอ่างไรมันยังไม่ทราบ แต่เห็นท่าทีนอบน้อมของเหล่าอาวุโสแล้วหากมันสร้างปัญหาให้องค์ชายคงมีเรื่องเดือดร้อนแน่นอน
“ว่าแต่ แมงมุมหยกตัวนั้นคือเจ้างั้นเหรอ”องค์ชาย 4 ถามพลางมองมาทางหลินหลิน
“ขอรับ นี่เป็นร่างมนุษย์ของนาง”ไป๋จูเหวินตอบอย่างเรียบง่ายก่อนจะบอกให้หงเยว่พาเดินรอบๆเมืองสักรอบ โดยมอบหน้าที่นำทางให้หงเยว่ที่อยู่เมืองร้อยแปดอสูรมานานไปเลย
“เห…เหมือนมนุษย์จนแยกไม่ออกจริงๆด้วย มิน่าเล่าถึงต้องใช้นักล่าอสูรแยกแยะ”องค์ชาย 4 ว่าพลางจดๆจ้องๆหลินหลินอย่างไม่วางตา สำหรับมันแล้วหยกไม่ได้มีค่าอะไรเท่าไหร่ แต่พอเห็นสิ่งมีชีวิตที่มีหยกเป็นเปลือกนอกแล้วก็อดสนใจไม่ได้ แถมในร่างมนุษย์นางยังน่ารักไม่เลวอีกด้วย
“เจ้า มาเป็นของข้าซะ”องค์ชาย 4 พูดพลางยิ้มไปทางหลินหลินทำเอาไป๋จูเหวินที่นั่งอยู่ข้างๆสะดุ้งโหยง
“ไม่…ข้าเป็นอสูรเลี้ยงของพี่ไป๋ ข้าจะเป็นของพี่ไป๋คนเดียวเท่านั้น”หลินหลินว่าพลางแยกเขี้ยวใส่องค์ชาย 4
“น่าเสียดาย แต่เอาเถอะข้าไม่ชอบบังคับใจใครเท่าไหร่”องค์ชาย 4 ว่าพลางส่ายหน้าอย่างเสียดาย แต่มันก็ยิ้มอย่างอารมดีเพราะท่าทีดุของหลินหลินเมื่อครู่มันออกจะน่ารักมากกว่าน่ากลัวนี่สิ
“องค์ชาย อสูรเลี้ยงผูกพันกับเจ้านายของตนเองมาก ท่านอย่าได้ไปแยกพวกเขาออกจากเจ้านายเลย”ไป๋จูเวหินว่าพลางยิ้มบางๆ อสูรต่างๆที่มันเจอ แม้จะตกอยู่ภายใต้อำนาจพิเศษของมัน แต่ก็ไม่มีตัวไหนยอมทิ้งเจ้านายตนเองเลยแม้แต่ตัวเดียว นั่นคือความรู้สึกที่พวกมันมีต่อเจ้านายตนเองนั้นหนักแน่นกว่าผลของความสามารถที่ไป๋จูเหวินมีนั่นเอง
“คุณชาย เราจะไปไหนกันดีเจ้าคะ”หงเยว่ที่อยู่ในร่างแมงมุมถามพลางเดินผ่านเขต 5 ไปยัง เขต 6 ที่นางคุ้นเคยที่สุด
“ข้าหิวแล้ว เอาเป็นหาร้านอาหารก่อนก็แล้วกัน”องค์ชาย 4 ว่าพลางยิ้มกว้าง ท่าทีมันยามนี้ดูสบายๆราวกับไม่ใช่องค์ชายผู้สูงศักดิ์เสียเท่าไหร่ แถมชุดที่ใส่มาก็ไม่หรูหรานัก หากลงเดินในตลาดก็ไม่มีใครทราบว่ามันเป็นองค์ชายอย่างแน่นอน
“เจ้าค่ะ ข้ามีร้านที่ข้าเคยไปบ่อย”หงเยว่ว่าพลางเดินต่อไปอีกไม่กี่นาที นางก็บอกว่าถึงที่หมายแล้วก่อนจะกลายร่างเป็นมนุษย์ในทันทีเพื่อจะได้เข้าร้านไปกับพวกไป๋จูเหวินได้
“โอ้ เจ้าเองก็ไม่เลวนี่นา มาเป็นของข้าดีไหม”องค์ชาย 4 ว่าพลางมองร่างมนุษย์ของหงเยว่ ในร่างนี้นางเป็นหญิงสาวทรงเสน่ห์ที่น่าหลงไหลทีเดียว
“ตอนนี้ข้าเป็นของคุณชายไป๋ผู้เดียวเจ้าค่ะ”หงเยว่ตอบพลางก้มหัวอย่างอ่อนหวาน
“น่าเสียดาย”องค์ชาย 4 ยิ้มโดยไม่มีท่าทีโกรธแต่อย่างไร มันหันหลังเดินเข้าเหลาอาหารอย่างสบายๆ หรือว่ามันจะไม่ชอบฝืนใจใครจริงๆ
“น้องสาว เจ้าน่ารักดีนี่นา”ขณะเดินเข้าไปในเหลาอาหารอยู่ๆองค์ชาย 4 ก็เดินพรวดไปหาโต๊ะๆหนึ่งที่มีกลุ่มหญิงสาวนั่งอยู่
“…..”พวกนางเงียบกริบเมื่อโดนองค์ชาย 4 บุกเข้าไปหาอย่างไม่ทันตั้งตัว
“พวกเจ้าแต่ละคนช่างงดงามจริงๆ มาเป็นของข้าไหม”องค์ชาย 4 เอ่ยปากชวนเชิญหญิงสาวที่ไม่รู้จักอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมองอย่างไร และแน่นอนพวกนางปฏิเสธกลับมาอย่างไม่ใยดี แม้องค์ชายจะรูปงามและมีฝีมือ แต่อยู่ๆเดินเข้าไปบอกว่าให้มาเป็นของตัวเองเลยคงจะสำเร็จยากไปสักหน่อย
“น่าเสียดายจริงๆพวกนางน่ารักมากเลยจริงไหม”องค์ชายว่าพลางหัวเราะอย่างอารมดี หลังจากนั้นไป๋จูเหวินก็พาองค์ชายไปที่เหลาอาหารชั้นบนสุดด้วยเงินที่รองหัวหน้ามอบให้มันเพื่อพาองค์ชายเดินเทียวชมเมือง
“เอาล่ะ กินอิ่มแล้วก็ต้องไปเที่ยวกันต่อ”องค์ชาย 4 ว่าพลางเดินนำไป๋จูเหวินออกมาจากร้านอาหาร
“ไม่ทราบว่าองค์ชายจะไปที่แบบไหนหรือขอรับ”ไป๋จูเหวินถามพลางเดินตามองค์ชายมาหยุดยืนหน้าเหลาอาหาร
“ถ้าถามข้าละก็ ข้าก็อยากไปที่มีสาวๆเยอะๆนะ”องค์ชาย 4 พูดออกมาอย่างไม่อายปากแต่อย่างไร
“เช่นนั้นข้าก็รู้จักที่หนึ่งเจ้าค่ะ”หงเยว่ว่าพลางกลายร่างเป็นแมงมุมในทันที แต่หลังจากเดินมาถึงที่หมายคิ้วขององค์ชายก็ขดเข้าหากันทันที
“นี่มันอะไรกัน”องค์ชาย 4 มองลงมาจากหลังของหงเยว่ก็พบสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ที่นี่มีหญิงวัยชรามากมายมาเดินเล่นพักผ่อนหย่อนใจรวมทั้งตั้งกลุ่มทำงานฝีมือกันอีกต่างหาก
“ก็ องค์ชายต้องการมาที่ๆมีสาวเยอะๆไม่ใช่หรือเจ้าคะ”หงเยว่ถามด้วยท่าทีใสซื่อ
“ถูกแล้ว แต่ที่นี่มันไม่มีสาวๆเลยแม้แต่คนเดียวไม่ใช่หรือไง”องค์ชาย 4 ว่าพลางมองสวนสาธารณะด้วยท่าทีห่อเหี่ยว
“แต่พวกนางก็ยังอายุไม่เกิน 100 ปีกันสักคนเลยนะเจ้าคะ”หงเยว่ว่าพลางมองพวกนาง สำหรับหงเยว่แล้วพวกนางราวกับเด็กสาวที่กำลังเดินเล่นกันอยู่ในสวนเลย
“100 ปีสำหรับมนุษย์มันไม่สาวแล้ววว”องค์ชาย 4 โวยวายพลางนั่งลงบนหลังของหงเยว่อย่างหมดอารม
“เสียดายยังเป็นตอนกลางวันอยู่ ไม่อย่างนั้นคงให้พาไปย่านสถานเริงรมแล้ว”องค์ชาย 4 พูดด้วยท่าทีเบื่อๆ
“สถานเริงรมคงมีคนพรุกพร่านไปหมด องค์ชายจะไปที่แบบนั้นคงอันตรายน่าดู”หงเยว่ว่าพลางถอนหายใจออกมา ช่างเป็นองค์ชายที่เหลือเกินจริงๆ แม้แต่จะไปสถานเริงรมก็พูดออกมาได้หน้าตาเฉย
“มันออกจะอันตรายเกินไปหน่อยจริงๆ ถึงองครักษ์ขององค์ชายจะเฝ้าอยู่ ก็คงเข้ามาช่วยไม่ทันแน่ๆ”ไป๋จูเหวินว่าพลางนึกถึงสถานเริงรมที่เฟิงชิวศิษย์พี่ในสำนักธารโลหิตเคยไป ที่นั่นมีแต่ผู้คนเดินกันขวักไขว่ หากมีคนร้ายแอบแฝงอยู่ในกลุ่มคน องค์ชายคงโดนเล่นงานได้ไม่ยากเลย
“หืม..เจ้าสัมผัสถึงพวกเขาได้งั้นหรือ”องค์ชายถามพลางมองไปทางไป๋จูเหวิน
“ขอรับ พวกเขาเฝ้าอยู่ตลอดเวลาเลย”ไป๋จูเหวินว่าพลางส่งสัมผัสตัวเองออกไปรอบๆตัว ตั้งแต่มันก้าวมาถึงระดับทองมันก็สามารถสัมผัสสิ่งรอบตัวได้ไกลขึ้นหลายเท่า
“ไม่เลวๆ งั้นเราไปชมเมืองกันต่อเถอะ”องค์ชายสี่ว่าพลางยิ้มอย่างพึงพอใจ ต้องทราบว่าองครักษณ์ขององค์ชายคือผู้มีฝีมือระดับเทียนเซียน พวกมันสามารถเฝ้ายามห่างออกไปได้นับกิโล แต่ไป๋จูเหวินก็ยังสามารถสัมผัสถึงตัวพวกมันได้นับว่าน่าเหลือเชื่อจริงๆ
“จริงสิ เข้าเคยพบคุณหนูเหม่ยหลินหรือไม่”อยู่ๆองค์ชาย 4 ก็ถามออกมาขณะนั่งชมเมืองอยู่บนหลังของหงเยว่
“เคยขอรับ”ไป๋จูเหวินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบรับคำขององค์ชาย
“นางงดงามดั่งคำล่ำลือหรือเปล่า”ได้ยินคำถามขององค์ชาย ไป๋จูเหวินก็นิ่งไปครู่หนึ่ง
“ข้าไม่ทราบขอรับ”ไป๋จูเหวินตอบพลางมององค์ชาย 4 นิ่ง
“ไม่ทราบ? หมายความว่าไงว่าไม่ทราบ เจ้าเคยเจอนางไม่ใช่หรือยังไง”องค์ชาย 4 ถามด้วยความประหลาดใจ
“ข้าไม่ทราบว่าผู้หญิงเช่นไรถึงเรียกว่างดงาม เช่นไรถึงเรียกว่าไม่งดงาม”ไป๋จูเหวินว่าพลางนึกมองไปในอดีต ทั้งมารดาและน้าจิ้งจอกสามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได้อย่างสวยงามจนไร้ที่ติ ทำให้เหล่าสาวๆที่ไป๋จูเหวินเจอในเมืองหลังจากออกมาจากเขตอสูรแล้วค่อนข้างจะ ธรรมดา ไปเสียหน่อย แถมมันยังอยู่แต่ในเชตอสูรมานานมันเลยไม่มั่นใจว่ามาตรฐานความงามของมันสามารถใช้กับคนอื่นได้หรือไม่
“งั้นตอนที่เจ้าเห็นนางครั้งแรกเจ้ารู้สึกอย่างไรล่ะ”องค์ชาย ถามพลางถอนหายใจออกมา
“เหมือนเวลาหยุดนิ่งขอรับ”ไป๋จูเหวินว่าพลางนึกภาพที่มันเจอเหม่ยหลินเป็นครั้งแรก
“หืม..ไหนเล่ามาสิ”องค์ชาย 4 ยิ้มพลางมองไป๋จูเหวินที่กำลังนึกถึงภาพในอดีต
“วันแรกที่ข้าพบนาง ราวกับสิ่งรอบกายโดนหยุดอยู่กับที่ ข้าจำได้แค่ว่าข้าเอาแต่มองนางไม่วางตาจนกระทั่งทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม”ไป๋จูเหวินอธิบายช้าๆพลางนึกถึงภาพเมื่อตอนนั้น
“อืม ท่าทางนางจะงดงามจริงๆ”องค์ชาย 4 ว่าพลางยิ้มออกมา ไป๋จูเหวินอธิบายราวกับชายหนุ่มที่กำลังตกหลุมรักหญิงสาวทำให้องค์ชาย 4 อดเห็นใจไป๋จูเหวินไม่ได้ เพราะการมาครั้งนี้ของมันไม่ได้มามอบรางวัลแก่หวงหลงเพียงอย่างเดียว แต่ยังมาเพื่อพาตัวเหม่ยหลินจากไปอีกต่างหาก และคราวนี้มันจะไม่ยอมโดนปฏิเสธอย่างแน่นอน ต่อให้ต้องฝืนใจเหม่ยหลินก็ตาม