ณ คุกนักโทษหญิงแห่งเมืองเจียงเฉิง ในคืนกลางดึกที่หนาวเหน็บเดียวดาย
เวินหนิงนอนขดตัวอยู่บนเตียง ผ้าห่มบางๆบนตัวดูน่าสงสาร เธอทนไม่ไหวต่อการโจมตีของอากาศหนาว แล้วเอามือไปลูบหัวเข่าที่เจ็บ ความรู้สึกเจ็บๆคันๆในข้อต่อกระดูก ทำให้เธอนอนหลับไม่สนิททั้งคืน
ผ่านมาสามปีแล้ว คิดว่าตัวเองชินกับความยากลำบากแบบนี้ แต่เธอไม่ได้เข้มแข็งเท่าที่คิดไว้
ความเจ็บป่วยที่สะสมมาหลายปีนี้ ทำให้ใช้ชีวิตยากขึ้นในฤดูหนาว เวินหนิงไม่รู้จริงๆว่าจะทนรอจนถึงวันที่ได้ออกจากคุกหรือไม่
หลังจากถูกบังคับให้รับโทษแทนเมื่อสามปีก่อน เธอโดนลงโทษให้จำคุกสิบปี จนถึงวันนี้ ก็ยังเหลืออีกเจ็ดปี
เพราะความเจ็บปวด เวินหนิงก็เลยขยับร่างกาย เตียงสั่นทำให้คนที่นอนข้างๆตื่น เธอลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด แล้วดึงผมของเวินหนิง
เวินหนิงมองหน้าผู้หญิงดุร้ายคนนั้น ไม่มีความรู้สึก โดนทุบตี เธอชินกับมันแล้ว
เพียงแค่การเงียบของเธอไม่ได้แลกมากับความใจอ่อนของคนอื่น ฝามือหนักๆตวัดมา เวินหนิงไม่มีแรงจะหลบ ทำได้เพียงแค่ทนโดนตบ ตบพอแล้ว ทุกอย่างก็จะจบลง
เธอหลับตารอความเจ็บปวดมากระแทกหน้า ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากข้างนอก “เวินหนิง ออกมา!”
เวินหนิงลืมตาขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นผลักเธอออก “ถือว่าเธอโชคดี”
เธอค่อยๆสวมชุดที่มีอยู่แค่เพียงตัวเดียวที่พอจะใส่ไปเจอผู้คนได้ แล้วเดินตามผู้คุมออกไป “เกิดอะไรขึ้นคะ?”
“หุบปาก อะไรไม่ควรถาม ก็ไม่ต้องถาม!”
ผู้คุมไม่พูดอะไรมาก สวมกุญแจมือและคลุมผ้าปิดหน้าให้เธอ
ความมืด ทำให้รู้สึกกลัว จิตใจของเวินหนิงค่อยๆดิ่งลง
เดินออกมาครู่หนึ่ง เธอก็ถูกนำตัวขึ้นรถคันหนึ่ง “จะพาฉันไปไหน!”
เวินหนิงได้ยินเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ ความรู้สึกหวาดกลัวผุดในใจ
เธอถูกพาตัวออกมาโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ทำให้เธอรู้สึกว่าจะโดนกำจัดโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“ถึงแล้ว เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง”
น้ำเสียงแก่ๆแต่มั่นคงมากระทบโสตประสาทหูของเธอ หัวใจของเวินหนิงยิ่งเต้นเร็วขึ้น…….
เธอรู้สึกว่า การเดินทางครั้งนี้ จะเปลี่ยนเส้นทางเดินของชีวิตเธอ
หลังจากนั่งมาด้วยความกระสับกระส่ายมานานมาก รถก็หยุด เวินหนิงลงจากรถ แล้วโดนผู้ชายคนหนึ่งจูงเดินไปเดินมาอยู่ตั้งนานถึงจะหยุด
มีคนดึงผ้าที่คลุมหน้าเธอออก สายตาอยู่ในที่มืดนานๆพอถูกเปิดออกเจอแสงสว่างก็เลยรู้สึกแสบตา
เวินหนิงปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่ง ก็เห็นชายแก่คนหนึ่งยืนห่างออกไปไม่ไกล ใบหน้าของเขาไม่มีความรู้สึก กลับทำให้เธอมีความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ไม่กล้าจ้องมอง
นี่คือคนที่นำเธออกมา คือคนที่เธอไม่สามารถล่วงเกินได้
เวินหนิงมองเขาครั้งหนึ่ง แล้วก้มหน้ามองปลายรองเท้าตัวเอง เธอกลัวว่าเขาจะรู้สึกโกรธขึ้นมาแล้วจะทำอะไรเธอ เธอไม่มีแรงที่จะขัดขืน
“คืออย่างนี้ ฉันมีเรื่องเรื่องหนึ่ง อยากจะขอร้องเธอ ถ้าเธอยอมตกลง ฉันก็จะยกเลิกข้อกล่าวหาและให้เธอได้ออกจากคุกก่อนกำหนด”
เมื่อเสียงของชายแก่สิ้นสุดลง เวินหนิงก็ตอบด้วยความรีบร้อน “ฉันตกลง”
“เธอไม่กลัวฉันจะเอาเปรียบเธอหรอ?” ชายแก่ประหลาดใจในความรีบร้อนของเธอ
เวินหนิงส่ายหน้า “ไม่ว่าจะเป็นยังไง ก็คงไม่แย่ไปกว่าตอนนี้ อีกอย่าง ถ้าคุณคิดจะทำอะไรฉันล่ะก็ ฉันก็คงไม่มีโอกาสมายืนอยู่ตรงนี้”
คนคนนี้สามารถนำตัวเธออกจากคุกมาได้ และยังยกเลิกข้อกล่าวหาให้เธอมีอิสระ และก็สามารถทำให้เธอหายไปจากโลกนี้ได้ แต่เธอยังไม่อยากตาย
ชายแก่พยักหน้า “ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นก็ตาม แต่เธอก็ต้องเข้าใจข้อตกลงก่อน”
พูดจบ เขาผลักประตูเดินเข้าไปในห้อง เวินหนิงเดินตามไป ก็เลยเห็นคนป่วยคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง
นั่นคือผู้ชายรูปหล่อมีความสามารถสูง ถึงแม้จะสวมชุดผู้ป่วย หลับตาทั้งสองข้าง แต่ไม่สามารถทำลายความงดงามของเขาได้ ราวกับรูปแกะสลักที่สะท้อนด้วยแสงไฟสาดส่องในที่มืด ทำให้ผู้หญิงไม่สามารถต่อต้านรูปเงาของวัตถุนั้นได้
เวินหนิงอยากเจอผู้ชายที่โดดเด่นแบบนี้ แต่คนแบบนี้ ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับคนอย่างเธอ เธอไม่สามารถซ่อนความสับสนของเธอได้
“นี่คือหลานชายของฉัน ลู่จิ้นยวน สลบไปไม่ฟื้นขึ้นมาสามปีแล้ว เขาก็คือคนที่เธอชนจนได้รับบาดเจ็บ”
สีหน้าเวินหนิงเปลี่ยนเป็นขาวซีด เธอกำหมัด เล็บที่ไม่ได้ตัดแทงเข้าไปในเนื้อของเธอ แต่เธอกลับไม่มีความรู้สึก จ้องผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าไม่ละสายตา
ที่แท้ก็เป็นเขา!
เวินหนิงรู้ว่าเขาเองก็เป็นผู้เสียหาย แต่แค่คิดว่าเพราะเขาเธอถึงต้องถูกแก้แค้นในคุก ถูกตั้งใจให้ทนทุกข์ทรมาน เลยยากที่จะทำใจให้สงบลงได้
ความโกรธแค้น ความคับข้องใจ และความตกใจผสมปนเปเข้าด้วยกัน แต่เธอก็ต้องอดทน ทำเป็นสงบนิ่งไม่มีอะไร
ชายแก่เห็นมือของเธอสั่น เลยเข้าใจว่าเธอรู้สึกผิด “จิ้นยวนสลบไม่ฟื้น ต้องการผู้หญิงมาแต่งงานด้วยเพื่อดูแลเขา เพราะเหตุผลบางอย่าง ก็เลยเลือกเธอ เธอรู้สึกอย่างไรบ้าง?”
เวินหนิงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แต่งงาน? แต่งงานกับผู้ชายอย่างลู่จิ้นยวน?
ถึงแม้เธอจะไม่ติดคุก ลำพังวงศ์ตระกูลระดับเธอจะแต่งงานกับตระกูลลู่ยังเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย
เธอรู้ว่าตระกูลลู่ต้องมีแผนอะไรแน่ๆ…..
แค่เธอไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธ
เธอมีแค่สองทางเลือก
หนึ่งคือ แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รู้จะเป็นหรือตายที่อยู่ตรงหน้า เดินบนทางที่ยังไม่รู้ว่าถนนข้างหน้าเป็นอย่างไร
ไม่ก็ กลับไปอยู่ที่คุกที่ไม่รู้วันเวลา รอจนถึงวันที่ได้ปล่อยตัว
ไม่ว่าจะเลือกทางไหน ก็เป็นกับดักอยู่ดี เธอมองลู่จิ้นยวนที่นอนสลบอยู่ตรงหน้า เกิดความรู้สึกสับสน
“ฉัน…….”
