เวินหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เธอคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา บอกว่าไม่สนใจ นั่นก็โกหก
เธอ……เคยใจเต้นกับสิ่งเหล่านั้นที่ลู่จิ้นยวนเคยทำกับเธอจริงๆ แต่มันหยุดเพียงแค่นั้น
ตอนนี้พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอไม่มีสิทธิหึง ไม่ใช่เหรอ?
“เปล่า แค่รู้สึกว่าคุณพูดเรื่องพวกนี้มันน่าเบื่อ ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน งั้นฉันวางแล้วนะ”
เวินหนิงพูดจบแล้วอย่างแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง ลู่จิ้นยวนก็หายใจเข้าลึกๆ “เมื่อก่อนฉันเคยคบกับมู่เยียนหรานจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่ได้คบแล้ว”
ฟังถึงตรงนี้ เวินหนิงก็หัวเราะเยาะตัวเอง ไม่แปลกใจเลยที่เสียงผู้หญิงเมื่อวานจะคุ้นเคยและนุ่มนวลขนาดนั้น ที่แท้ก็คนเคยรักกันมาก่อน มีความใกล้ชิดมากกว่าคนธรรมอยู่แล้ว
ผู้ชาย มักจะลืมแฟนเก่าตัวเองไม่ลงอยู่เสมอ
“เมื่อคืนจู่ๆ หล่อนก็กลับประเทศต้องการให้ฉันไปรับหล่อน ฉันทิ้งหล่อนอยู่ข้างนอกคนเดียวไม่ได้ ส่วนเรื่องเสื้อผ้า เพราะหล่อนกลับมาจากต่างประเทศ สั่นเพราะความหนาว ฉันเลยให้หล่อนไป”
ลู่จิ้นยวนไม่รู้ว่าทำไมต้องอธิบายเยอะขนาดนี้ด้วย แต่เมื่อได้ยินเสียงเซ็งๆ ของเวินหนิง เขาก็พูดออกไปโดยไม่รู้ตัว
“อืม” เวินหนิงตอบรับเรียบๆ ต้องบอกว่าคำพูดของลู่จิ้นยวน ทำให้ความหงุดหงิดในใจเธอน้อยลงบ้าง
“ไม่กี่วันนี้ เธอตั้งใจพักผ่อนที่บ้าน อย่าคิดมากเกินไป” ลู่จิ้นยวนได้ยินคำตอบเสียงเบาของเวินหนิง คิ้วที่ขมวดแน่นก็คลายลงบ้าง
วางสายไป เวินหนิงทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ก็จะไปซื้อของข้างนอก ลู่จิ้นยวนก็เริ่มทำงานทั้งวัน
กำลังอ่านข้อเสนอในมือ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ไป๋ซินอวี๋โทรมา
“ฮัลโหล นายเกินไปหรือเปล่า เยียนหรานกลับมาแล้ว นายไปรับด้วยตัวเอง แต่ดันไม่บอกพวกเราสักคำ”
ไป๋ซินอวี๋ไม่พอใจอย่างมาก เขาในฐานะเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงปัจจุบัน มู่เยียนหรานกลับมา แต่ไม่มีใครบอกเขาสักคำ แถมรู้เรื่องนี้จากข่าวซุบซิบในหนังสือพิมพ์อีก
“นายควรไปถามเธอนะ ไม่ใช่มาถามฉัน”
ลู่จิ้นยวนไม่เกรงใจสักนิด เขาก็เพิ่งรู้เมื่อคืนว่ามู่เยียนหรานกลับประเทศก่อนกำหนด รับมือไม่ทันเหมือนกัน จะเอาเวลาไหนไปบอกคนอื่น?
“เชอะ” ไป๋ซินอวี๋เบ้ปาก “เมื่อกี้ฉันโทรหาเธอแล้ว ดีเลยนี่เป็นโอกาสที่หายาก ไหนๆ เยียนหรานก็กลับมาแล้วครั้งนี้ออกมารวมตัวกันเถอะ”
ลู่จิ้นยวนมองงานในมือ รวมถึงเขาไม่ชอบเข้าร่วมงานครึกครื้นแบบนี้ กำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธ ไป๋ซินอวี๋ก็เหมือนรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร
“นายอย่าพูดว่านายไม่อยากมานะ นายไม่เคยมางานรวมตัวของเพื่อนร่วมชั้นเลย ตอนนี้เยียนหรานกลับมาแล้ว ยังชวนเทพเจ้าอย่างนายไม่ได้อีกเหรอ? มันเป็นงานเลี้ยงด้วยนะ ถ้าไม่มาก็ไม่ให้เกียรติเกินไปแล้ว”
ลู่จิ้นยวนคิด มู่เยียนหรานกลับมา ก็ควรต้อนรับเธอที่มาจากแดนไกลจริงๆ ในเมื่อมีคนยินยอมที่จะจัดขึ้น เขาไปสักครั้งก็คงไม่เสียหายอะไร
ดังนั้นจึงพยักหน้า “ได้ พวกนายกำหนดเวลาและสถานที่นะ ถึงเวลาแล้วแจ้งฉัน”
ไป๋ซินอวี๋เห็นลู่จิ้นยวนเห็นด้วย ก็วางสายไปอย่างมีความสุข
……
เวินหนิงไปซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่เพื่อซื้อของบางอย่างสำหรับทารกก่อน อย่างไรแล้วก็ว่างมาก ซื้อของเสร็จแล้ว เธอจำได้ว่าอาหารเสริมที่ตัวเองทานปกติเหมือนจะทานหมดแล้ว จึงเดินเข้าไปร้านขายยาแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล
“ฉันเอา……”
ขณะที่เวินหนิงกำลังคุยกับพนักงานขาย ในตอนนี้ เย่หวานจิ้งคุณแม่ของลู่จิ้นยวนก็มาซื้อของพอดี แวบเดียวก็เห็นเธอยืนตรงเคาน์เตอร์ไม่ไกล
เวินหนิง?
ช่างโชคร้ายจริงๆ
เย่หวานจิ้งเบนสายตาหนี ในใจรังเกียจอย่างมาก ถึงแม้นายท่านบอกว่าดวงจีนปาจื้อของเวินหนิงมีประโยชน์ต่อลู่จิ้นยวน บอกว่าต้องขอบคุณเธอที่ทำให้ลู่จิ้นยวนฟื้นขึ้นมาได้
แต่เย่หวานจิ้งไม่เชื่อเลย แค่เพราะอำนาจและบารมีของนายท่าน ไม่สามารถพูดออกไปได้ ทำได้แค่เห็นด้วยเท่านั้น
จนถึงตอนนี้ เธอแค่รู้สึกว่าเวินหนิงโชคดี พอแต่งเข้าบ้านลู่จิ้นยวนก็ฟื้น ไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นคุณนายตระกูลลู่ได้อย่างไร โชคดีที่ตอนนี้หย่ากันแล้ว ไม่อย่างนั้นจะน่าเกะกะสายตาจริงๆ
ขณะที่กำลังคิด เย่หวานจิ้งก็ไม่คิดจะซื้อของแล้ว กำลังออกไปจากที่นี่ จู่ๆ กับได้ยินเวินหนิงกำลังพูดคำว่า “สำหรับสตรีมีครรภ์”
พอคำว่าสำหรับสตรีมีครรภ์เข้าไปในหู เย่หวานจิ้งก็มีสติขึ้นมา เบิกตากว้างมองการแต่งตัวของเวินหนิงในวันนี้
เสื้อยืดตัวโคร่ง รองเท้าส้นแบน หน้าไม่แต่ง สะอาดสะอ้าน ทุกๆ ที่ ทั้งหมดเป็นการยืนยันสิ่งที่เธอได้ยินเมื่อครู่นี้
เวินหนิง ท้องเหรอ?
เย่หวานจิ้งตกใจกับข่าวนี้ ตอนนี้เวินหนิงซื้อของเสร็จแล้ว กำลังจะออกไป ก็เห็นเย่หวานจิ้งยืนอยู่ไม่ไกล กำลังจ้องมองตน
หัวใจเต้น ตกใจและทำอะไรไม่ถูกไปสักพัก
สำหรับเย่หวานจิ้ง เวินหนิงไม่ได้มีความประทับใจอะไรมาก เพราะเธอไม่เห็นตนอยู่ในสายตา ดังนั้นเวินหนิงจึงไม่สนใจจะคุยด้วย
เมื่อครู่นี้เธอได้ยินอะไรงั้นเหรอ?
“เธอท้องเหรอ? ” เย่หวานจิ้งเดินมา จ้องเขม็งท้องน้อยของเวินหนิง อยากจะกรีดดูข้างในว่ามีเด็กหรือไม่ตรงนี้เลย
เวินหนิงคิด “เปล่าค่ะ”
เย่หวานจิ้งเกลียดเธอขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าเด็กในท้องเธอเกี่ยวข้องกับลู่จิ้นยวน จะบังคับให้เธอทำแท้งหรือเปล่า?
เธอไม่สามารถเสี่ยงได้
“แล้วเธอซื้อของสำหรับสตรีมีครรภ์พวกนี้ไปทำไม? ” เย่หวานจิ้งเดินเข้าไปใกล้ เธอไม่ยอมให้อุบัติเหตุใดๆ มารบกวนชีวิตของลู่จิ้นยวนเด็ดขาด
“ฉันเตรียมตัวท้อง ก็ไม่ได้เหรอ? ” หน้าผากเวินหนิงมีเหงื่อผุด พูดขึ้นด้วยใบหน้าไม่เปลี่ยนสี
เย่หวานจิ้งมองเธออย่างสงสัย “เธอเตรียมตัวท้องกับใครน่ะ”
ผู้หญิงที่ติดคุกและไม่สะอาดแบบนี้ ไม่คิดว่าจะแต่งออกไปได้ แถมยังอยากมีลูกอีก?
“นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันนะ? ” เวินหนิงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเธอมากนัก “สรุปแล้ว ไม่ว่าฉันจะกำลังทำอะไร ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลลู่”
เย่หวานจิ้งมองเธออย่างสงสัย แต่เธอก็ไม่เชื่อว่าลู่จิ้นยวนจะสนใจผู้หญิงที่เคยตีคนและติดคุก “เธอรู้ก็ดีแล้ว”
“อ่อ จริงสิ เห็นข่าวช่วงนี้หรือยัง? มู่เยียนหราน ผู้หญิงแบบนั้นน่ะเป็นแบบที่จิ้นยวนของเราจะชอบ ภูมิหลังครอบครัวโดดเด่น สวยและมีความสามารถ แต่เธอ……”
เย่หวานจิ้งไม่ได้พูดประโยคต่อไปให้ชัดเจน แต่เวินหนิงเข้าใจความหมายที่ซ่อนไว้ของเธอ
จะบอกว่าผู้หญิงอย่างตนไม่เหมาะกับลู่จิ้นยวนใช่ไหม?
“ไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องแบบนี้ ไม่ต้องให้คุณมาบอกฉันก็รู้”
จู่ๆ เวินหนิงก็รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย “ขอโทษนะคะ ฉันต้องไปแล้ว”
พูดจบ เวินหนิงก็ออกไป และไม่สนใจจะเดินชอปปิ้งรอบๆ อีก แต่ตรงกลับบ้านเลย
เวินหนิงล้มลงบนเตียง สัมผัสท้อง ยังดีที่เมื่อครู่นี้เย่หวานจิ้งไม่ได้ถามลึก ไม่ได้ถามต่อไป ไม่อย่างนั้นล่ะก็เธอไม่สามารถโกหกได้จริงๆ
