หลังจากเลิกงาน ลู่จิ้นยวนก็มาถึงสถานที่ที่ไป๋ซินอวี๋กำหนดไว้เรียบร้อย
เพราะรู้นิสัยลู่จิ้นยวน ดังนั้นจึงไม่ได้เลือกสถานที่ที่ครึกครื้นเหล่านั้น และรวมๆ แล้วมีแค่ไม่กี่คนที่ค่อนข้างสนิทกัน
ลู่จิ้นยวนเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวของบาร์ เห็นใบหน้าคุ้นตาไม่กี่หน้า เขาก็พยักหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย
มู่เยียนหรานนั่งโซฟา วันนี้เธอสวมชุดเดรสสีแดงเพลิง ไม่ยาวไม่สั้น แต่หุ่นที่สมบูรณ์แบบของเธอทำให้ดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น แต่สีที่สดแบบนี้ไม่ได้มีผลกระทบต่อนิสัยเฉพาะตัวของเธอเลยสักนิด ไม่ได้ไร้ค่า แต่สะดุดตาเป็นพิเศษ
ไป๋ซินอวี๋เดินเข้ามาโอบไหล่เขา “ตั้งแต่เจอนายครั้งล่าสุด นายก็ไม่เคยออกมาอีกเลย ในที่สุดครั้งนี้ก็ยอมออกมา”
ขณะที่พูดก็มองไปทางมู่เยียนหรานที่นั่งข้างๆ “โอ๊ย เพราะให้เกียรติเยียนหรานนี่เอง”
มู่เยียนหรานก้มหน้าเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าคำพูดของไป๋ซินอวี๋ทำให้เธอสุขใจ
แต่ไม่นานเธอก็ยิ้มอย่างมั่นใจอีกครั้ง “คุณพูดอะไรน่ะ ให้เหล้าคุณดื่มแล้วยังปิดปากไม่ได้อีกเหรอ? ”
ไป๋ซินอวี๋ผลักลู่จิ้นยวนไปข้างๆ มู่เยียนหราน ให้ทั้งสองนั่งข้างกัน “ได้ ฉันจะดื่มเหล้า ปิดปากไม่พูดอะไรเลย”
ลู่จิ้นยวนนั่งด้วยท่าทางสงบ ไม่คิดจะเอ่ยปากก่อน
มู่เยียนหรานทนไม่ไหวจึงเอ่ยปากก่อน “จิ้นยวน คุณเจอฉันแล้วไม่คิดจะพูดอะไรเหรอ? ”
วันนี้ก่อนที่เธอจะมา แต่งตัวนานเป็นพิเศษ เลือกเสื้อผ้านานมาก เพื่อที่จะทำให้ลู่จิ้นยวนดวงตาเป็นประกาย แต่ผู้ชายคนนี้ดันไม่พูดอะไรเลย ทำให้หัวใจเธอคันยิบๆ
“วันนี้เธอสวยมาก”
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วที่แทบมองไม่เห็น แต่ก็ยังชมอย่างมีมารยาท
มู่เยียนหรานสวยมาตลอด แค่วันนี้เธอแต่งตัวสวยมาก และมีความดุดันเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ทำให้ลู่จิ้นยวนนึกถึงใบหน้าแห้งสะอาดปราศจากแป้งของเวินหนิงนั้น แค่มองแล้วรู้สึกสบายตา
มู่เยียนหรานได้ยินคำชมของลู่จิ้นยวน ในใจถึงแม้จะดีใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่มากพอ
เธอคิดว่าลู่จิ้นยวนต้องหลงเธออีกครั้ง แต่จากท่าทีเขาในตอนนี้ กลับเหมือนเพื่อนทั่วๆ ไป เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นเธอในสายตา
บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ค่อนข้างแปลก ในตอนนี้ เฉิงหยางก็มาแล้ว
เปิดประตูออกก็เห็นคู่ “กิ่งทองใบหยก” นั่งด้วยกัน มุมปากก็ยกขึ้นอย่างชั่วร้าย “ฉันมาผิดเวลาหรือเปล่า? ”
แต่เขาก็นึกถึงเวินหนิงที่คราวก่อนลู่จิ้นยวนพาไป สีหน้าก็มีความกวนนิดหน่อย “เก่งจัง จิ้นยวน ตอนนี้นายผิดปกติ มีสาวๆ เยอะ แต่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในสองสไตล์นี้เลย”
ไป๋ซินอวี๋อยากจะตบเฉิงหยางให้ตาย ไม่คิดว่าตอนนี้มู่เยียนหรานจะจ้องมองลู่จิ้นยวนตลอด เห็นได้ชัดว่ามีการคืนดีกัน?
จะพูดถึงผู้หญิงต่ำต้อยคนนั้นทำไม อะไรที่ไม่ควรพูดก็ดันพูด
เฉิงหยางไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด เพราะเขาไม่อยากให้มู่เยียนหรานและลู่จิ้นยวนกลับมาคบกันอีก
อดีตของพวกเขาสวยงามจริงๆ เหมือนเจ้าหญิงและเจ้าชายในเทพนิยาย แต่ตอนนี้พวกเขาโตแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยที่อยู่ภายใต้การคุ้มครองของพ่อแม่
ยิ่งไปกว่านั้น มู่เยียนหรานไม่เคยกลับมาในช่วงที่ลู่จิ้นยวนลำบากที่สุดเลย ปมในใจนี้พวกเขาสามารถเปิดมันได้จริงๆ เหรอ?
เฉิงหยางมองโลกในแง่ดีไม่ได้เลยสักนิด คนที่นิสัยแข็งกร้าวเหมือนกันไม่ค่อยคบกันนัก ผลสุดท้ายก็คือทำร้ายกันและกัน บาดเจ็บสาหัส มีแผลไปทั้งตัว
รอยยิ้มบนใบหน้ามู่เยียนหรานแข็งทื่อ เธอก็นึกถึงผู้หญิงคนนั้นที่ลู่จิ้นยวนคุยโทรศัพท์ด้วยอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นสีหน้าลู่จิ้นยวนผ่อนคลายมาก แตกต่างจากคนในปัจจุบันเหมือนเป็นคนละคนเลย
คำพูดของเฉิงหยาง เป็นการยืนยันสิ่งนี้ยิ่งขึ้น
ลู่จิ้นยวนจ้องมองเขา โยนเหล้าไปขวดหนึ่ง แทบจะโดนศีรษะเฉิงหยาง โชคดีที่เขามือไวรับมันไว้ได้
“มาแล้วก็พูดมาก ดูเหมือนนายจะว่างมาก”
เฉิงหยางยิ้ม สั่งให้คนมาเปิดเหล้าต่างประเทศขวดนั้น รินหนึ่งแก้วแล้วไปดื่มที่อื่น
มู่เยียนหรานกัดปากแน่น เห็นใบหน้าสงบนิ่งของลู่จิ้นยวน ทะเลที่เต็มไปด้วยพายุในใจถูกเคลื่อนออกไปแล้ว
ที่แท้เขาก็มีคนอื่น ก็เลยเย็นชาแบบนี้กับตน
แต่เธอพลาดเขาแค่สามปี หรือเธอต้องจ่ายไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่เลย?
มู่เยียนหรานไม่ยอมแน่ๆ เธอลุกขึ้นเดินออกไป พาไป๋ซินอวี๋ไปด้วย
“ที่เฉิงหยางพูดเมื่อกี้คือใคร? ”
ไป๋ซินอวี๋กับมู่เยียนหรานดีต่อกันตั้งแต่ยังเด็ก ตอนแรกที่เธอกับลู่จิ้นยวนคบกัน ก็เป็นการนำทางของเขาไม่น้อย
“คนคนนั้นไม่ต้องกังวลหรอก แค่เป็นคนทำความสะอาดคนหนึ่ง หน้าตาโอเค แต่เรื่องอื่นเทียบกับเธอไม่ได้”
ไป๋ซินอวี๋พูดอย่างไม่ใส่ใจ
ลู่จิ้นยวนที่มีครอบครัวแบบนั้น ไม่ว่าจะมีภูมิหลังอย่างไร ก็ไม่แต่งงานกับคนทำความสะอาดหรอก อย่าว่าแต่เรื่องอื่น แพร่ออกไปก็ไม่น่าฟังแล้วไม่ใช่เหรอ?
“ทำความสะอาด? คุณรู้ไหมว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง? ” มู่เยียนหรานไม่ได้สบายใจเลยสักนิด นึกถึงน้ำเสียงที่ลู่จิ้นยวนเคยพูดกับผู้หญิงคนนั้น ในใจเธอก็รู้สึกวิกฤติอย่างรุนแรง
“ก็ไม่แต่งหน้า หน้าตาสวยมาก แต่ไม่สวยเท่าเธอแน่ๆ ”
ได้ยินคำพูดของไป๋ซินอวี๋ มู่เยียนหรานก็ดวงตามืด ที่แท้ตอนนี้สิ่งที่ลู่จิ้นยวนชอบก็คือแบบนี้ งั้นสิ่งที่เธอแต่งวันนี้ก็มาผิดทาง
“ต่อไปถ้าคุณเจอเธอช่วยบอกฉันหน่อยนะ”
ไป๋ซินอวี๋พยักหน้า มองเธอ “เธออยากกลับมาจริงๆ ใช่ไหม? ครั้งนี้จะไม่จากไปแบบเอาแต่ใจแล้วใช่ไหม? ”
มู่เยียนหรานส่ายหน้า “ครั้งนี้ฉันมุ่งมั่นที่จะชนะ ไปต่างประเทศแล้วฉันพบว่าคนที่ฉันรักก็คือเขา ไม่สามารถรักคนอื่นได้อีก”
ไป๋ซินอวี๋ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า เป็นคำตอบที่ชอบธรรมมาก “งั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วง อะไรที่ฉันช่วยได้ฉันช่วยแน่นอน ถึงตอนนั้นฉันจะรอดื่มเหล้าฉลองงานแต่งของพวกเธอ”
มู่เยียนหรานพยักหน้า แนบข้างหูเขาพูดไม่กี่คำ ทั้งสองก็เดินออกไป
กลับมาที่ห้องส่วนตัว หลังจากไม่กี่คนทักทายกันไม่กี่ประโยค ไป๋ซินอวี๋ก็ขอตัวออกไปเดินเล่นข้างนอก โดยให้มู่เยียนหรานแสดงความแข็งแกร่งของนักแสดงที่มีชื่อเสียงระดับโลก
มู่เยียนหรานเห็นด้วยอย่างยินดี เดินไปที่เปียโนตรงห้องโถงใหญ่ชั้นหนึ่ง
ความสง่างามในทุกท่วงท่าของเธอที่มองไม่เห็น ทำให้เกิดความรู้สึกทนไม่ได้ที่จะถูกรบกวน ในขณะนี้ห้องโถงใหญ่ที่มีเสียงดังก็เงียบสงบลง
เสียงเปียโนที่ไพเราะไหลออกมาจากนิ้วมือมู่เยียนหราน เธอกำลังเล่นท่อนสั้นๆ นิ้วเรียวขาวกำลังบินขึ้นลงระหว่างแป้นเปียโน เหมือนผีเสื้อที่สวยงามกระพือปีก
ทุกคนต่างดื่มด่ำกับดนตรีอันสดชื่นนี้ ลู่จิ้นยวนมองจากที่ไกลๆ ในหัวสมองก็ปรากฏสาวน้อยมู่เยียนหรานในอดีต
ในตอนนี้ หลังจากมู่เยียนหรานแสดงจบก็ยืนขึ้นมา ท่ามกลางเสียงปรบมือของทุกคน เธอเงยหน้ามองลู่จิ้นยวนที่อยู่ชั้นสอง “เพลงนี้ ฉันแต่งเอง มอบให้กับคนที่ฉันรัก”
