ดวงตาสดใสของมู่เยียนหรานจ้องไปที่ลู่จิ้นยวน ทันใดนั้นเธอก็ยกยิ้มน่าประทับใจ “คนที่ฉันรัก วันนี้เขาก็อยู่ที่นี่ด้วย”
ทุกคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ก็มองขึ้นไปตามสายตาเธอ แวบเดียวก็เห็นลู่จิ้นยวนที่ยืนอยู่ตรงนั้น
ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสบายๆ มีนิสัยเฉพาะตัวที่พิเศษและไม่เหมือนใคร ถึงจะมองโครงหน้าเขาไม่ชัด แต่แค่มองจากไกลๆ ก็น่าทึ่งแล้ว
“คบกัน คบกัน”
ไม่รู้ว่าใครเริ่มโห่แซว พอตะโกนขึ้นมา สถานที่ครึกครื้นแบบนี้ มักจะมีใครบางคนสนุกที่จะได้เห็น
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วแน่น แทบไม่คิดเลยว่ามู่เยียนหรานจะทำแบบนี้
ไป๋ซินอวี๋เห็นเขาไม่พูดอะไร แทบไม่มีท่าทางอยากตอบสนองเลย ในใจก็ร้อนรนใจ พุ่งไปหาลู่จิ้นยวน “คนเยอะขนาดนี้ นายอย่าทำให้เธอขายหน้าต่อหน้าสาธารณะหรอกนะ? ”
มู่เยียนหรานยืนบนเวที มือของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ แค่แสดงออกไม่ชัดเจน ยังคงรักษารูปลักษณ์ที่สง่างามอยู่
ลู่จิ้นยวนเห็นความอ่อนแอในดวงตาเธอ สุดท้ายก็ไม่ได้ปฏิเสธ
“รีบลงไปสิ ไม่งั้นเธอต้องกระอักกระอ่วนตายแน่”
ไป๋ซินอวี๋เร่งเร้าลู่จิ้นยวนให้ลงไปข้างล่าง มู่เยียนหรานถึงได้โล่งอก ช่วงที่ลู่จิ้นยวนปรากฏตัว ก็พุ่งเข้าไปกอดเขา “ฉันรู้ว่าคุณจะไม่ปฏิเสธฉัน”
ลู่จิ้นยวนสีหน้าไร้อารมณ์ ห้อยมือกลางอากาศ ไม่ได้เลื่อนลงไป ฉวยโอกาสพาเธอออกไป หลังจากหลีกเลี่ยงสายตารอบๆ แล้ว ก็ปล่อยร่างมู่เยียนหราน
“ทำไมเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้? ”
น้ำเสียงลู่จิ้นยวนไม่พอใจ นิสัยควบคุมทุกอย่าง เขาเกลียดความรู้สึกที่ถูกคนจูงจมูก
มู่เยียนหรานทำแบบนี้ ถือเป็นการแตะเกล็ดมังกรของเขา
“ฉัน……” มู่เยียนหรานเห็นดวงตามืดมนของชายคนนี้ จู่ๆ ก็น้อยใจมาก “ฉันแค่อยากสารภาพรักกับคุณเท่านั้นว่าฉันชอบคุณ ฉันอยากให้คุณกลับมา ฉันก็เลยทำแบบนี้”
“จิ้นยวน ฉันรู้ว่าตอนแรกที่ฉันจากไปแบบเอาแต่ใจ มันทำร้ายคุณมาก แต่จริงๆ แล้วคืนนั้นฉันรอคุณที่สนามบินทั้งคืน ฉันคิดว่าคุณจะกลับมา”
ลู่จิ้นยวนฟังแต่ละคำของมู่เยียนหรานเงียบๆ
สำหรับการจากไปของเธอ ในใจเขาบอกว่าไม่มีปมเลย นั่นก็เป็นไปไม่ได้
ในปีนั้น จู่ๆ มู่เยียนหรานก็บอกว่าจะไปต่างประเทศเพื่อไล่ตามความฝัน ไม่สามารถหมั้นกับเขาได้ตอนนี้ ลู่จิ้นยวนจึงพูดออกไปว่าถ้าเธอไปจริงๆ พวกเขาก็จบกัน
เขาไม่รู้เลยว่าที่แท้มู่เยียนหรานเคยรอเขา
“แล้วสามปีนั้น จริงๆ ฉันเองก็ลำบากเหมือนกัน ฉันคิดมาตลอดว่าทำไมคุณไม่มาหาฉันเลย ถึงขนาดไม่ให้ตัวเองหวั่นไหว จะกลับมาเมืองเจียงเฉิงเพื่อตามหาคุณ ฉันโน้มน้าวให้พ่อแม่ฉันไปต่างประเทศ เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง จนกระทั่งฉันเรียนจบมหาวิทยาลัย ฉันรวบรวมความกล้าถามว่าช่วงปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับคุณบ้าง ถึงได้รู้ว่าคุณป่วยนอนโรงพยาบาลมาสามปี คุณรู้ไหมว่าตอนนั้นฉันเสียใจมากแค่ไหน”
“ถ้ารู้ว่าคุณประสบอุบัติเหตุเพราะไปตามหาฉัน ถ้ารู้ว่าต่อมาคุณจะทนกับเรื่องพวกนั้น ฉันต้องกลับมาแน่ๆ กลับมาแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้มันก็สายไปแล้ว แต่ฉันไม่อยากทิ้งคุณไปแบบนี้ ทิ้งความรู้สึกของเรา ดังนั้นฉันกลับมาแล้ว ครั้งนี้ฉันจะไม่จากไปง่ายๆ ”
มู่เยียนหรานพูดอย่างน่าประทับใจ นี่คือความคิดที่แท้จริงของเธอ
ลู่จิ้นยวนฟังจบ เขาก็พบว่า หนามบางอย่างที่อยู่ในใจเขามาตลอดได้เหมือนถูกดึงออกไป เกิดความสุขที่หายไปนาน
หลังจากที่เขาฟื้นขึ้น ไม่ใช่ไม่เคยคิดว่าต่อไปกับมู่เยียนหรานจะเป็นอย่างไร แต่จนถึงตอนนี้ ได้ยินเธออธิบายความขัดแย้งทั้งหมดระหว่างทั้งคู่ทีละอย่าง เขาถึงได้ตระหนักอย่างแท้จริงว่าจริงๆ แล้วความสัมพันธ์นั้นได้ผ่านพ้นไปตั้งนานแล้ว
สิ่งที่เดิมทีเขามี ก็แค่สิ่งที่มู่เยียนหรานทอดทิ้งอย่างไร้ความปรานี ความรักที่เริ่มต้นในช่วงเยาว์วัย ถึงมันจะสวยงาม แต่มันก็เป็นอดีต อดีตก็คืออดีต
“เยียนหราน” ลู่จิ้นยวนมองตามู่เยียนหราน อย่างจริงจัง พูดขึ้นทีละคำ “ฉันดีใจนะที่เธอพูดเรื่องพวกนี้ จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้โทษเธอ”
ใบหน้ามู่เยียนหรานเผยรอยยิ้ม แต่เมื่อได้ยินประโยคถัดมาของลู่จิ้นยวนก็แข็งทื่อทันที “ได้ยินสิ่งที่เธอพูด ฉันเข้าใจแล้วว่าความสัมพันธ์ของเรามันผ่านไปแล้วจริงๆ ฉันโกรธจริงๆ ที่เธอจากไปโดยไม่บอกลา แต่วันนี้ทั้งหมดมันผ่านพ้นไปแล้ว ต่อไปเรายังเป็นเพื่อนกันได้”
“เพื่อนเหรอ? ” รอยยิ้มมู่เยียนหรานในตอนนี้แย่กว่าร้องไห้อีก
เธอคิดว่า ประโยคต่อไปที่ลู่จิ้นยวนจะพูดกับเธอคือ เขาไม่โกรธแค้นเธอ เราเริ่มต้นกันใหม่ได้ เขายังรักเธอ แต่ไม่คิดเลยว่าสิ่งที่รอคอยคือคำตอบแบบนี้
ลู่จิ้นยวนไม่ได้ใจอ่อนเพราะสีหน้าร้องไห้ของเธอ เขาเป็นคนแบบนี้ หนึ่งก็คือหนึ่ง สองก็คือสอง ยิ่งไปกว่านั้นในเมื่อไม่รักแล้ว ถ้ายังพัวพันต่อไปแบบนี้ ก็จะยิ่งทำให้มู่เยียนหรานเจ็บปวด
ตอนนี้เขา……ไม่ได้รักเธอแล้ว
“ขอโทษ แต่ฉันคิดว่าเธอควรมองไปข้างหน้า เรื่องในอดีตก็ให้มันผ่านไปเถอะ”
ลู่จิ้นยวนแกะมือมู่เยียนหรานออก กำลังจะออกไปจากที่นี่ ก็โดนเธอถึงมุมเสื้อไว้
“จิ้นยวน ไม่เอา ฉันไม่อยากไป ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว เรามาลองกันใหม่อีกครั้งได้ไหม ถึงจะไม่ได้เริ่มทันที……”
“ไม่จำเป็นแล้ว” ลู่จิ้นยวนปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยวมาก
เขาไม่อยากพัวพันแบบนี้อีกต่อไป ความไม่เด็ดเดี่ยวนำไปสู่หายนะ “เยียนหราน ฉันเชื่อว่าเธอจะคนที่ดีกว่านี้ได้”
มู่เยียนหรานไม่ฟัง คนที่ดีกว่าเหรอ เธอเดินทางไปทั่วโลกแล้ว ก็ยังไม่เจอคนที่ดีกว่าลู่จิ้นยวน ไม่เจอผู้ชายที่ทำให้เธอชอบ
“คุณรักคนอื่นแล้วใช่ไหม? ”
มู่เยียนหรานอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น ไม่อย่างนั้น ทำไมเขาถึงยืนกรานที่จะปฏิเสธเธอแบบนี้ ถึงขนาดไม่ให้โอกาสที่จะค่อยๆ พัฒนาความรู้สึกกับเธอเลยเหรอ?
ในสมองลู่จิ้นยวนนึกถึงเวินหนิงทันที ถึงแม้เขาไม่ยอมรับแน่ๆ แต่ตอนนี้คนแรกที่เขานึกถึง ก็มีแต่เธอ
ลู่จิ้นยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงแม้สีหน้าจะเปลี่ยนในชั่วพริบตา แต่มู่เยียนหรานก็เห็น
ผู้ชายคนนี้ เธอรู้จักเขาดีเกินไป เรื่องธรรมดาไม่สามารถส่งผลกระทบต่อเขาได้เลย
เขาต้องรักคนอื่นแน่ๆ ถึงได้เด็ดขาดแบบนี้
“เรื่องพวกนี้ ฉันคิดว่าฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายกับเธอ”
ลู่จิ้นยวนรู้สึกว่าเมื่อครู่นี้ตัวเองสูญเสียความคิด สีหน้าเย็นชาขึ้นมา แล้วโทรเรียกไป๋ซินอวี๋ลงมา
“ฉันจะให้ซินอวี๋ไปส่งเธอที่บ้าน”
พูดจบ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้ยืดยาดเลยสักนิด เดินออกไปจากที่นี่ทันทีอย่างไร้ความปรานี
มู่เยียนหรานมองแผ่นหลังเขา ยังคงสูงและมีเสน่ห์ แต่คนคนนี้ไม่ได้เป็นของเธอแล้ว
ผ่านไปไม่นาน ไป๋ซินอวี๋ก็ลงมาจากข้างบน เห็นมู่เยียนหรานตาแดงก็ตกใจ “เกิดอะไรขึ้น? จิ้นยวนล่ะ? ”
เมื่อครู่นี้ทั้งสองคนยังคุยกันดีๆ อยู่เลย ให้ลู่จิ้นยวนตอบมู่เยียนหรานต่อหน้าสาธารณะ เขาคิดว่าไม่ว่าลู่จิ้นยวนจะคับแค้นใจมากแค่ไหน ก็ไม่ทำให้ผู้หญิงอับอายต่อหน้าสาธารณะ ตราบใดที่ทำตามสถานการณ์ ทั้งสองคนก็จะคืนดีกันอย่างธรรมชาติ
ทำไมดูไม่ราบรื่นอย่างที่เขาคิดกันนะ?
