“ไม่เจอฉันสามวัน คิดถึงฉันแล้วหรอ หึม”
ผู้ชายค่อยๆสูดดมกลิ่นหอมจากตัวเวินหนิง สูดดมแล้วเอ่ยว่า“เธอหอมจริงๆ”
พูดไปมือก็ไม่อยู่นิ่งลูกคลำตอบร่างกายเวินหนิง เวินหนิงรีบห้าม แร่กลับถูกชายหนุ่มใช้แรงที่มีเยอะกว่ากอดไว้แน่นจนขยับตัวไม่ได้
“ปล่อยฉันนะ！”
วันนี้ฉันช่วยเธอปลดปล่อย เธอก็ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ รู้สึกเสียใจจริงๆ”
เวินหนิงงุนงง “ช่วยฉันปลดปล่อยงั้นหรอ”
ชายหนุ่มหยิบเช็คออกมา จำนวนตัวเลขที่อยู่บนเช็คคือห้าล้าน ซึ่งจำนวนเงินเหมือนกับที่คนขับรถเอามาจากบัตรของยวี๋เฟยหมิง!
“ให้เธอ เป็นค่าที่เรามาเจอกัน”
“เวินหนิงไม่กล้าที่จะรับเช็กเงิน “วันนี้คนขับรถขับรถชนรถของยวี๋เฟยหมิง เขารับคำสั่งจากคุณหรอ คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมคุณสามารถใช้คนของตระกูลลู่”
“คนขับรถนั่น ไม่ใช่คนของตระกูลลู่ แต่เป็นคนของฉัน เห็นผู้หญิงของฉันถูกรังแก จะให้ฉันทนอยู่ได้ยังไง ให้พวกมันชดใช้ค่าเสียหายที่ทำให้เธอเสียใจจะเป็นไร แต่ทว่านี่แค่เริ่มต้น ถ้าหากเธอยอมล่ะก็ ฉันจะทำให้พวกมันล้มละลายก็ยังได้”
ชายหนุ่ม พ่นลมหายใจออกมาทำให้อีกคนตัวสั่น “เป็นไง ประทับใจมั้ย อยากจะมองร่างกายนี้ให้ฉันรึยัง”
เวินหนิ่งทำเป็นนิ่งเล่นสงครามเย็น ตอนนี้นอกจากตระกูลลู่ ตระกูลเวิน แล้ว ตอนนี้ยังมีชายแปลกหน้านี่อีกคน
ไม่ใช่ตระกูลเวินคอยบงการแน่ ตระกูลลู่ก็เลยทำให้เวินหนิงไม่สามารถมีตัวตนอยู่ได้ มีเพียงชายหนุ่มที่คอยช่วยเหลือ เธอควรที่จะเชื่อเขาไหม
“คุณ ให้ฉันกลับไปคิดดูก่อนสิ ตอนนี้สมองฉันมึนตึบไปหมด ให้เวลาอีกหน่อยได้ไหม”
ตอนนี้เวินหนิงเชื่อชายหนุ่มที่คอยช่วยเธอ แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะเป็นเหมือนคนตระกูลลู่ไหม สามารถส่งเธอขึ้นสวรรค์และทำให้ร่วงตกลงนรก
“เวินหนิง ความอดทนของฉันมีจำกัดนะ”
“อย่า ! อย่า ขอร้อง!”
ลู่จิ้นยวนที่กำลังนอนอยู่ยกมือขึ้นมาบังหน้าแล้วร้องขึ้น เวินหนิงโผล่หัวจากผ้าห่มขึ้นมาดู มองดูลู่จิ้นยวน ใจเธอรู้สึกละอายใจและรู้สึกผิดมาก
“หนึ่งเดือน ให้เวลาฉันหนึ่งเดือน ฉันจะตอบแทนคุณแน่นอน ถ้าถึงตอนนั้นฉันตอบแทนคุณแล้วคุณยังไม่พอใจ ฉันจะตามใจคุณทุกอย่าง”
เวินหนิงรู้สึกได้ถึงความเย็นที่สัมผัสผิวหนังของเธอ ทั้งร่างกายก็เผยให้เห็นต่อหน้าชายหนุ่ม สิ่งที่ละอายใจมากที่สุดกำลังรุมล้อมเธอ หน้าของเธอค่อยมุดเข้าไปในผ้าห่ม แล้วเอ่ย “ขอร้องล่ะ”
ทุกอย่างก็เหมือนกับหยุดนิ่ง สักพัก การบังคับใจก็หยุดลง ชายหนุ่มได้ปล่อยเธอไป
“เดือนสุดท้าย เวินหนิง อย่ามาท้าทายความอดทนของฉัน “นานสองนานกว่าเวินหนิงจะเงยหน้าขึ้นมา ไฟในห้องถูกปิดแล้ว ชายหนุ่มออกไปนั่งสูบบุหรี่ที่ระเบียง ควันบุหรี่ยังล่องลอยภายใต้แสงใจที่สาดส่องลงมา เงาของชายหนุ่มก็ถูกแสงจันทร์ส่องดูมีสง่า ตัวเขาเหมือนมีความลับอะไรซ่อนอยู่ ที่ทำให้คนมองยังไงก็มองไม่ออก
“หนึ่งเดือน ฉันให้เวลาเธอแค่หนึ่งเดือนเวินหนิง”
เวินหนิงมองดูชายหนุ่มที่กระโดดลงจากระเบียง แล้วก็หายวับไป ถึงได้ลุกขึ้นมา ร่างกายที่ไม่มีอะไรห่อหุ้ม สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง แล้วใช้แขนกอดลู่จิ้มยวน ใบหน้าก็ซุกเข้าบ่าไหลของเขา แล้วเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแอว่า “ ลู่จิ้นยวน ฉันควรทำยังไงดี”
ตอนนี้เวินทำได้เพียงระบายทุกอย่างให้กับ“สามี”ที่นอนเป็นผักปลาไม่มีความรู้สึกอะไรฟัง
หลังจากที่เวินหนิงนอนหลับไป มือของลู่จินยวนก็ขยับขึ้นมา และกอดแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม…….
