เด็กในท้องเวินหนิงเป็นลูกของลู่จิ้นยวน ประเด็นนี้ เขาเชื่อ
แต่ในเมื่อลู่จิ้นยวนไม่ยอมรับ แถมยังโจมตีเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ทำร้ายเวินหนิงและเด็กในท้องเธอ เขาจะยอมถอยได้อย่างไร?
เหอจื่ออันไม่เคยเป็นนักบุญ เผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้ เขาทำได้แค่เลือกสิ่งที่เหมาะกับตัวเองที่สุดเท่านั้น
“คุณอย่าใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นได้ไหม? ” เวินหนิงฟังต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ
ด้วยความดื้อรั้นของลู่จิ้นยวน เธอทำอะไรเขาไม่ได้ เขาไม่เชื่อก็ช่าง แต่ต้องการยัดเยียดความเป็นพ่อของเด็กให้เหอจื่ออันอีกเหรอ?
หมายความว่าอย่างไร?
“รู้สึกผิดเหรอ? ” ลู่จิ้นยวนเห็นสีหน้าโกรธเคืองของเวินหนิง แค่คิดว่าเธออับอายจนโกรธเพราะแผนการถูกเปิดโปงเท่านั้น “บางที ฉันไม่ควรใจดีตั้งแต่แรก ให้ลูกนอกสมรสโตในท้องเธอขนาดนี้”
ลู่จิ้นยวนมองท้องเวินหนิง ตอนนี้ท้องเธอชัดเจนมาก และทุกครั้งที่เขาเห็นท้องที่ปูดขึ้นมาของเธอ ก็แค่รู้สึกเกะกะสายตา!
ในนี้ มันมีการตกผลึกความรักของเธอกับชายอื่น ไม่เพียงแค่นี้ เธอยังใช้ลูกนอกสมรสคนนี้มาแก้แค้นเขา
“อย่าพูดคำว่าลูกนอกสมรสให้มันดูแย่ขนาดนั้น” เหอจื่ออันขมวดคิ้ว แต่คำพูดของเขาไม่ได้ผลในการทำให้กระจ่าง แต่ยิ่งทำให้ลู่จิ้นยวนเชื่อว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขา
เวินหนิงเห็นชายสองคนนี้มีความขัดแย้งกันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แค่รู้สึกเหนื่อยใจ ในเมื่อลู่จิ้นยวนไม่เชื่อเธอ แล้วจะมาหาเธอที่นี่ทำไม? เพื่อยัดเยียดข้อหาให้เธอ ทำให้ตนอับอายอีกครั้งเหรอ?
“ช่างเถอะ ไม่ต้องทะเลาะแล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันอยากกลับไปพักผ่อน”
เวินหนิงจับมุมเสื้อเหอจื่ออัน เธอมักรู้สึกว่า ถ้าทั้งสองคนนี้เผชิญหน้ากันต่อไป อาจจะมีการต่อสู้เกิดขึ้น
ลู่จิ้นยวนเห็นการกระทำของเธอ เวินหนิงไม่มองเขาเลยด้วยซ้ำ แต่กลับดึงเหอจื่ออันไป
นี่ไม่คิดจะปกปิดแล้วใช่ไหม?
อยากจะจู๋จี๋กันต่อหน้าเขาเหรอ ฝันไปเถอะ
“เวินหนิง มานี่”
ลู่จิ้นยวนหรี่ตาลงอย่างอันตราย พูดออกคำสั่ง
เวินหนิงตกตะลึง เสียงแบบนี้ เธอคุ้นเคยมากเกินไป เวลาที่ลู่จิ้นยวนโกรธมาเขาจะพูดด้วยเสียงนี้
ร่างเพรียวสั่นสะท้าน เวินหนิงมองไป “ลู่จิ้นยวน ต่อไปเราห้ามเจอกันอีก ฉันไม่อยากยุ่งกับคนอีกต่อไป ยังไงผู้หญิงอย่างฉันก็ไม่คู่ควรกับคุณ คุณจะมีคนที่ดีกว่า คุณปล่อยฉันไป หลังจากฉันหาที่อยู่แม่เจอ สืบหาความจริงแล้ว ฉันจะออกไปจากที่นี่ แบบนี้ เราสองคนก็ไม่ได้เป็นหนี้ต่อกันอีก ไม่เกี่ยวข้องกันอีก”
เวินหนิงพูดทีละคำ ถึงแม้ว่าหัวใจเธอจะเจ็บปวด แต่ก็ไม่แสดงออกมาเลยแม้แต่น้อย
อย่างไรก็ตาม ลู่จิ้นยวนก็กลับมาคืนดีกับมู่เยียนหรานแล้ว พวกเขาอยู่ด้วยกันก็แค่เป็นปัญหาของเวลา สิ่งที่เธอทำได้ แค่ออกไปจากที่นี่ ทำให้ทุกคนเคลียร์กระจ่าง
ลู่จิ้นยวนได้ยินคำพูดนี้จบ ก็กำหมัดแน่นทันที ตอนเธอต้องการตามหาความจริง ไม่เคยบอกว่าจะหนีไปจากตน ตอนเขากับเธอรักใคร่กัน เธอก็ไม่เคยพูดว่าเราไม่ต้องเป็นหนี้ต่อไป ตอนนี้พฤติกรรมเธอถูกเปิดโปงแล้ว ก็คิดจะหนีเหรอ?
มันมีเรื่องที่ราคาถูกแบบนี้ที่ไหนกัน?
“เวินหนิง ไม่มีใครสามารถออกไปจากที่นี่ได้หลังจากโกหกฉัน ฉันให้เวลาเธอหนึ่งนาที มานี่!”
เหอจื่ออันได้ยินเวินหนิงต้องการตัดความสัมพันธ์กับลู่จิ้นยวนโดยสิ้นเชิงแล้ว ในใจก็ดีใจ ด้านหลังเวินหนิง จับมือเอาไว้ “ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่นี่ เธอทำในสิ่งที่เธอต้องการได้เลย”
มือของเหอจื่ออัน ออกแรงมาก มือเวินหนิงไม่สามารถขยับมือได้เลย ความอุ่นร้อนนั้น เหมือนกับกำลังแผดเผาเธอให้บาดเจ็บ
ไม่สามารถเอามือออกมาได้ เวินหนิงทำได้แค่ยอมแพ้ มองลู่จิ้นยวน “ไม่ต้องคิดแล้ว ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะออกไปจากที่นี่ ไม่รบกวนชีวิตคุณอีก แบบนี้มันเป็นเรื่องที่ดีสำหรับคุณ สำหรับฉัน และสำหรับตระกูลลู่”
ในที่สุดลู่จิ้นยวนก็ควบคุมความโกรธในใจไว้ไม่อยู่ เขาเห็นสองคนจับมือกัน ใจกล้าหน้าด้านจริงๆ ดึงกันไปมาต่อหน้าเขาแบบนี้ ในที่ที่เขามองไม่เห็น พวกเขาสนิทสนมกันแค่ไหน?
พอคิดว่าเวินหนิงได้รับความอ่อนโยนอยู่ใต้ร่างเหอจื่ออัน แล้วมีลูกนอกสมรสในท้องนี้ ลู่จิ้นยวนก็ก้าวเท้ายาวเดินไปข้างหน้า ดึงมือสองคนออก “พูดดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลังบังคับสินะ ตามฉันมา”
ขณะที่พูด ก็จับข้อมือเวินหนิงแล้วออกไป
เวินหนิงดิ้นรน แต่ลู่จิ้นยวนไม่คิดจะปล่อยเธอไปเลยสักนิด แขนเขากักขังเธอเหมือนเหล็กกล้า เวินหนิงถึงขนาดรู้สึกว่าถ้าเธอไม่เห็นด้วย เขาจะหักกระดูกตน!
“คุณปล่อยฉัน ฉันไม่ไปกับคุณ! ฉันบอกแล้ว เราอย่า……”
“นายไม่ได้ยินคำพูดของเธอเหรอ ปล่อยมือ!”
เหอจื่ออันเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ ก็ยืนออกมา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำโหดเหี้ยมอย่างลู่จิ้นยวน เห็นสีหน้าเจ็บปวดของเวินหนิง เขาก็ไม่กล้าออกแรงไปแยกมือลู่จิ้นยวน ทำได้แค่ขวางเขา ไม่ให้ทำร้ายเวินหนิง
เวินหนิงดิ้นรนอยู่ ลู่จิ้นยวนรู้สึกได้ถึงการไม่เต็มใจของเธอ ก็หันไป “เวินหนิง เธอบังคับฉันเองนะ!”
ขณะที่พูด ก็เกิดเสียงกึก ข้อต่อมือเวินหนิงก็แยกออก
กระดูกส่งเสียงน่ากลัว เวินหนิงกรีดร้องอ๊ะ เจ็บมาก ข้อมือถูกลู่จิ้นยวนบิดแล้วเหมือนพิการอย่างสิ้นเชิง ความเจ็บปวดเสียดแทงหัวใจพุ่งเข้ามา ทำให้เธอหน้าซีดทันที ถึงขนาดไม่มีแม้แต่แรงพูด
“นายบ้าไปแล้วเหรอ? ”
เหอจื่ออันไม่เคยคิดว่าเขาจะบ้าคลั่งแบบนี้ เวินหนิงท้องอยู่ ได้รับบาดเจ็บแบบนี้ไม่สามารถใช้ยาได้ จะต้องเจ็บตายแน่ๆ อีกอย่าง ถ้าไม่รักษาให้ดี อาจจะทำให้ป่วยเรื้อรังได้
“หลีกไป”
ลู่จิ้นยวนได้ยินคำพูดของเหอจื่ออัน เขาบ้าไปแล้วเหรอ? อาจจะ แต่นี่เป็นสิ่งที่ทั้งสองคนบังคับเขา
ในเมื่อเวินหนิงไม่ยอมไปกับเขา งั้นเขาก็จะหักปีกของเธอ และจะให้เธออยู่เคียงข้างตน
เวินหนิงไม่ได้ดิ้นอีก ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่เกิดจากการเคลื่อนตัวของกระดูกทำให้เธอเหงื่อออกไม่หยุด เสื้อผ้าชื้นเป็นวงกว้าง
เธอไม่กล้าดิ้นอีกสักนิด เพราะเธอไม่แน่ใจว่าลู่จิ้นยวนจะทำอะไรอีก
หลังจากเวินหนิงตามชายหนุ่มทุกฝีก้าว ลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้คำนึงถึงเธอ ถึงแม้เธอจะเดินโซเซตามเขาไม่ทัน ก็ยังก้าวเท้ายาวต่อไป
สีหน้าเหอจื่ออันลำบากใจ อยากไปหยุด แต่ถูกสายตาโหดเหี้ยมของลู่จิ้นยวนหยุดเอาไว้ “เหอจื่ออัน นายเดินมาอีกก้าวสิ ฉันไม่รับประกันว่าฉันจะบิดมือเธออีกข้าง!”
ฝีเท้าเหอจื่ออันหยุดลง ลู่จิ้นยวนเอาเวินหนิงมาขู่จริงๆ “นายมันบ้า เธอยังท้องอยู่ นายอยากทำให้เธอเจ็บจนตายหรือไง? ”
“เจ็บเหรอ? ” ลู่จิ้นยวนหัวเราะเยาะ มองเวินหนิงที่แทบจะทรุดแล้ว ตอนนี้เธอหน้าซีดเหมือนกระดาษ ริมฝีปากที่มักจะแดงระเรื่อก็ไม่มีสีแล้ว ซีดเซียวเหมือนคนป่วยหนัก “เจ็บ ก็ถูกแล้ว นี่คือบทเรียนที่ฉันจะสั่งสอนเธอ”
