เวินหนิงอ้าปากอย่างหมดแรง ต้องการอธิบาย เธอแค่อยากออกไปจากที่ ไม่รบกวนชีวิตใครๆ “ฉันไม่เคยคิดอย่างที่คุณพูด ฉันเหลืออดในสายตาคุณขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉัน……”
แต่พูดได้เพียงครึ่งเดียว ลู่จิ้นยวนก็ขัดคำพูดเธออย่างไม่อดทน
“ไม่ต้องพูดแล้ว”
เวินหนิงหายใจเข้าลึกๆ ระงับคำพูดที่อยู่ตรงปาก ในเมื่อลู่จิ้นยวนไม่อยากฟัง ฟังแล้วก็ไม่เชื่อ ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร
ทั้งสองคนเงียบแบบนี้ ผ่านไปสักพักหนึ่ง โทรศัพท์ลู่จิ้นยวนดังขึ้น เขารีบออกไป
เวินหนิงไม่ได้สนใจ แค่ลืมตาขณะที่ชายหนุ่มเดินออกไป เธอเหนื่อยแล้ว
……
หลังจากเวินหนิงโดนเอาตัวไปแล้ว เหอจื่ออันก็เริ่มให้คนสืบหาที่อยู่ของเธอ
แต่ในเมืองเจียงเฉิง อำนาจตระกูลลู่อาจกล่าวได้ว่าไม่มีใครเทียบ แม้จะระดมกำลังพลของเขาทั้งหมดแล้ว ก็หาเธอไม่เจอ
ไม่รู้ว่าตอนนี้เวินหนิงเป็นอย่างไรบ้างแล้ว
ในดวงตาเหอจื่ออันมีความกังวลและหงุดหงิด เขาเกลียดที่ตัวเองไร้อำนาจ ลู่จิ้นยวนไอ้คนนั้นมันเป็นบ้า มันทำร้ายเวินหนิงอย่างใจเย็นแบบนั้นได้อย่างไร
แต่แค่……
เขาคิดมาตลอด ความสัมพันธ์ของลู่จิ้นยวนกับเวินหนิง บางทีอาจจะไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น อย่างไรแล้ว แม้ว่าจะมีเงินมากมาย เวินหนิงออกจากคุกได้ไม่ถึงปี เป็นไปได้ไหมว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะลึกซึ้งแบบนั้น?
หรือลู่จิ้นยวนรู้สถานะของตน และจงใจมีปัญหากับตนเหรอ?
เหอจื่ออันคิดถึงตรงนี้ ก็บีบบุหรี่ในมืออย่างดุเดือด ครั้งนี้เขาไม่อยากแพ้อีกแล้ว เขาอยากให้ลู่จิ้นยวนสัมผัสรสชาติความล้มเหลวและสูญเสียคนรัก ได้รับความทุกข์ทรมานแต่ละอย่างที่เขาเคยได้รับ
……
ลู่จิ้นยวนกลับถึงตระกูลลู่ เย่หวานจิ้งกำลังรอข่าวของเขาอย่างกังวลใจ
เห็นลู่จิ้นยวนกลับมาแล้ว เธอเดินไม่กี่ก้าวไปหา “เป็นยังไงบ้าง? จัดการหมดแล้วใช่ไหม? เวินหนิงนั่น ลูกไล่เธอออกไปแล้วใช่ไหม? ”
เหอจื่ออันกับเวินหนิง ตอนนี้จะกลายเป็นโรคหัวใจของเย่หวานจิ้งแล้ว เวลายิ่งยาวนาน อุปสรรคก็ยิ่งมีมาก เธอหวังว่าลู่จิ้นยวนจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง
“จัดการแล้วครับ”
ลู่จิ้นยวนไม่รู้ว่าคุณแม่คิดอย่างไร ตามความคิดเธอ ควรขับไล่สองคนนี้ออกไปจากเมืองเจียงเฉิง แค่……
สุดท้ายเขาละเมิดความปรารถนาของเธอ พอคิดว่าให้เวินหนิงพาลูกของพวกเขาและเหอจื่ออันไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยกันที่ต่างประเทศ หัวใจเขาก็เหมือนถูกไฟแผดเผาบนกองไฟ มันบิดเบี้ยวและเจ็บปวด
“เหอจื่ออันมีอำนาจอยู่บ้างในเมืองเจียงเฉิง ทำอะไรเขาไม่ได้สักพักหนึ่ง”
ลู่จิ้นยวนกำลังพิจารณาเรื่องขับไล่เหอจื่ออัน ถ้าเขาจากไปได้ เวินหนิงจะเลิกคิดเพ้อฝันที่ไม่เป็นจริงหรือเปล่า?
“เรื่องนี้ แม่เชื่อลูกนะ เวินหนิงนั่นล่ะ ลูกจะทำยังไงกับเธอ? เด็กในท้องเธอล่ะ? ”
พอคิดว่าเวินหนิงต้องการให้ลู่จิ้นยวนเป็นพ่อ ยอมรับลูกของลูกนอกสมรสนั่นเป็นเลือดเนื้อ เย่หวานจิ้งก็อยากฆ่าเธอและลูกของเธอ ให้เธอหน้าด้านไร้ยางอายแบบนี้
“แม่ เรื่องนี้ผมจะดูว่าควรทำยังไง”
ลู่จิ้นยวนโดนซักถาม ก็นวดขมับ เขาปวดหัวแล้วจริงๆ
ความหมายของเย่หวานจิ้งทำไมเขาจะไม่เข้าใจ แต่ลูกของเวินหนิงในตอนนี้ห้าเดือนแล้ว เมื่อครู่นี้เขาถามหมอที่ตรวจครรภ์เธอตลอด เพราะร่างกายเธออ่อนแอมาก และเด็กก็มีอายุแล้ว ถ้าทำแท้ง เกรงว่าต่อไปเวินหนิงจะไม่สามารถมีลูกได้อีก
ด้วยเหตุนี้ ลู่จิ้นยวนจึงตัดสินใจกับเรื่องนี้ไม่ได้
เมื่อเย่หวานจิ้งได้ยิน ก็รู้ว่าเด็กยังไม่โดนกำจัด จึงคิดสักพัก
“ช่างเถอะ เด็กคนนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรา สรุปแล้วอย่าให้เธอมีโอกาสเอาแมวดาวสับไปเปลี่ยนองค์ชายก็พอ จิ้นยวน ครั้งนี้ลูกน่าจะเห็นสันดานที่แท้จริงของเธอแล้ว อย่าเชื่อคำพูดไร้สาระของเธออีก”
เย่หวานจิ้งกังวลจริงๆ ว่าลู่จิ้นยวนจะถูกเวินหนิงที่หน้าตาน่าสงสารหลอกลวงอีก “จริงสิ ตอนนี้เยียนหรานเป็นยังไงบ้าง? หลังจากครั้งนั้น ทำไมไม่เจอเธอเลย? ”
เห็นเย่หวานจิ้งไม่ได้ถามเรื่องการทำแท้งเด็กอีกต่อไป ลู่จิ้นยวนก็โล่งอก “ตอนนี้ร่างกายเธอมีปัญหานิดหน่อย กำลังทำการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาล”
“ร่างกายเป็นอะไร? ร้ายแรงไหม? ”
เย่หวานจิ้งเห็นลู่จิ้นยวนไม่ได้ใส่ใจกับการป่วยของมู่เยียนหรานนัก ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์เพราะผิดหวังนิดหน่อย “เจ้าเด็กนี่ ทำไมไม่บอกครอบครัวเร็วๆ หน่อย? ยังไงเยียนหรานก็เป็นเด็กที่เติบโตมาต่อหน้าแม่ เธอป่วย ทำไมไม่ไปเยี่ยมสักหน่อย”
แน่นอนว่า สิ่งที่ยิ่งสำคัญคือเพิ่มเวลาให้ลู่จิ้นยวนและมู่เยียนหรานอยู่ด้วยกัน เย่หวานจิ้งคิดดีแล้ว วิธีที่ทิ้งความสัมพันธ์เก่าที่ดีที่สุดคือเริ่มความสัมพันธ์ใหม่ไม่ใช่เหรอ?
ตอนนั้นลู่จิ้นยวนเพิ่งฟื้นจากอาการป่วยเวินหนิงก็อยู่ด้วย จึงรู้สึกไม่พอใจกับมู่เยียนหรานอยู่?
ลู่จิ้นยวนคิด ทั้งๆ ที่มู่เยียนหรานเป็นโรคหัวใจ เธอไม่ต้องการให้ใครมาเห็นตัวเองในสภาพย่ำแย่ “เธอไม่ได้ป่วยรุนแรง พักผ่อนเยอะๆ ก็พอแล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วง”
“ไม่ต้องเป็นห่วงได้ยังไง? พรุ่งนี้แม่จะไปเยี่ยมเธอ ลูกไปกับแม่ด้วย”
เย่หวานจิ้งไม่ให้โอกาสลู่จิ้นยวนปฏิเสธ ไม่นานก็ตัดสินใจ
ลู่จิ้นยวนคิด ในเมื่อเธออยากไป ก็ไป ไม่แน่อาการป่วยของมู่เยียนหรานอาจจะดีขึ้นแล้ว และตัวเองก็สัญญาแล้วว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนมู่เยียนหรานทุกสัปดาห์ ช่วยให้อาการป่วยเธอดีขึ้น
เย่หวานจิ้งเห็นลู่จิ้นยวนไม่ได้คัดค้านกับสิ่งนี้ ก็พูดขึ้นอย่างจริงจัง “ก็ควรเป็นแบบนี้ เยียนหรานเด็กคนนี้ยังไงแล้วก็โตมาด้วยกันกับลูก รู้จักกันดี ยังไงก็ไม่เหมือนผู้หญิงที่ไม่เอาไหนแบบนั้น แค่คิดจะวางแผนกับลูก”
……
เวินหนิงหลับไปสักพัก จู่ๆ ก็จามขึ้นมา
เธอพบว่าตัวเองนอนหลับอย่างมึนงงอยู่บนเตียง หน้าต่างและประตูยังคงเปิดอยู่เหมือนในตอนแรก ลมหนาวพัดเข้ามา มีความเย็นยะเยือกเล็กน้อย มันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะตัวสั่น
ไม่ควรหลับไปแบบนี้ ถ้าเป็นหวัดจะทำอย่างไร?
ตอนนี้ในท้องเธอมีลูก จะทรมานไม่ได้ เวินหนิงรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย
ด้านนอกมีเสียงลมพัดเบาๆ เวินหนิงเดินไป เห็นบอดี้การ์ดคุ้มกันที่หน้าประตูผ่านหน้าต่างที่เปิดออก ถึงไม่มีใครเดินผ่าน แต่ก็ยังทำงานหนักยืนอยู่ที่นั่นไม่กล้าขยับไปไหน
เวินหนิงขมวดคิ้ว มองจากตำแหน่งปัจจุบันของเธอ เป็นชั้นสาม ตอนนี้เธอท้องอยู่ ไม่ต้องคิดจะกระโดดออกไปจากที่สูงแบบนี้เลย ถ้าพลาด เกรงว่าจะฆ่าสองชีวิต
ทางเข้าและทางออกอื่นๆ ถูกคนเหล่านี้เฝ้าอย่างหนาแน่น ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่มีการผ่อนปรนแม้แต่นิด ถึงเธอจะมีปีกก็ยังยากที่จะบิน
ต้องทำอย่างไรกันแน่?
เธอปิดหน้าต่างอย่างท้อแท้ เธอไม่สามารถยืดเยื้ออยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป เมื่อเด็กคลอด ลู่จิ้นยวนลงมือจริงๆ ก็ไม่ทันแล้ว
