“เวินหนิง แค่กินข้าวเอง เธอไม่จำเป็นต้องใช้กลยุทธ์ทนทุกข์กาย”
เสียงของลู่จิ้นยวนมีความเย็นชา ทำให้เวินหนิงเย็นเฉียบตั้งแต่หัวจรดเท้า
เฮอะๆ กลยุทธ์ทนทุกข์กายเหรอ ในสายตาเขา เธอเป็นอะไรกันแน่?
เขาคิดว่าเธอแสร้งทำทุกอย่างออกมาเหรอ? แม้ว่าตอนนี้จะรู้สึกแย่มาก ก็ยังกำลังหลอกลวง เพื่อให้เกิดความเห็นใจ?
ไม่เคยมีช่วงเวลาแบบนี้มาก่อน มันทำให้ในใจเธอเต็มเปลี่ยนไปด้วยความขุ่นเคืองกับชายที่กำลังเฝ้ามองด้วยสายตาเย็นชา
“ลู่จิ้นยวน ในสายตาคุณ ฉันมีแผนการกับคุณทุกเรื่องเลยเหรอ? ”
เวินหนิงพยายามกลืนสิ่งที่อยู่ในปากตัวเอง กุมบริเวณท้องที่มีพลังมหาศาล แล้วมองไป
หางตาเธอมีน้ำตาไหลออกมาเพราะรู้สึกอึดอัด ดูน้อยใจถึงขีดสุด
ลู่จิ้นยวนรู้สึกใจอ่อนทันที แต่นึกถึงเรื่องพวกนั้นที่เธอกับเหอจื่ออันทำ เขาก็แค่ทำเสียงฮึดฮัด “หรือไม่ใช่เหรอ? ”
ตอนนี้ภาพลวงตาที่ไม่เป็นจริงในใจเวินหนิงก็หายไปทีละนิด บางที นี่อาจเป็นสิ่งที่ลู่จิ้นยวนคิดกับเธอจริงๆ ก็ได้ เธอจะขออะไรได้อีก?
ทานอีกไม่กี่คำ เวินหนิงก็เรียกคนมาเอาอาหารไป ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอเพิกเฉยการมีอยู่ของลู่จิ้นยวน
“คุณจะดูฉันหลับเหรอ? ” เห็นลู่จิ้นยวนไม่คิดจะไป เวินหนิงก็เอ่ยปากอย่างเย็นชาอีกครั้ง
ลู่จิ้นยวนหงุดหงิดสักพัก “เธออยากให้ฉันไปมากเหรอ? ”
เวินหนิงรู้สึกน่าขำ เธออยากให้เขาอยู่หรือไง บังคับให้ตัวเองทำในสิ่งที่เธอไม่อยากทำ
“นี่มันเป็นที่ของคุณ คุณอยากทำอะไร ก็ทำได้เท่าที่คุณต้องการ ฉันแค่กังวลว่าคนอื่นจะเข้าใจผิด ฮ่าๆ ”
ถ้ามู่เยียนหรานรู้ว่าลู่จิ้นยวนค้างคืน ไม่แน่ว่าอาจจะบ้าคลั่งจนเป็นยังไงแล้ว เธอไม่อยากยั่วโมโหคนแบบนั้นเลยสักนิด
แต่แค่คำพูดเวินหนิงเข้าหูลู่จิ้นยวน มันทำให้เขาคิดว่าคนอื่นคือเหอจื่ออัน เขาเดินเข้าไปไม่กี่ก้าว บีบคอเวินหนิง กดเธอบนเตียง “เธออยากรักษาตัวให้บริสุทธิ์เพื่อผู้ชายคนนั้นจริงๆ นะ ไอ้คนไม่เอาไหนที่ปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ มันทำให้เธอหลงใหลเหรอ? ”
พอคิดว่าเวินหนิงทำเรื่องพวกนี้เพราะเหอจื่ออัน ลู่จิ้นยวนก็อยากฉีกร่างเธอ ถึงจะระบายความทุกข์ใจได้
เวินหนิงหัวเราะเยาะ นี่เขาจงใจตีความคำพูดตนผิดหรือเปล่า?
เขาสามารถหันหน้าไปหามู่เยียนหราน จู๋จี๋กัน เธอกับเหอจื่ออันมาเจอกัน ก็สามารถจัดฉากให้ลูกในท้องเป็นของเขาได้ มันมากพอแล้วจริงๆ
“คุณอยากคิดแบบนี้ ก็แล้วแต่คุณ”
เวินหนิงมองลู่จิ้นยวนอย่างดื้อรั้น อย่างไรแล้วเขาก็ไม่เคยเชื่อใจตน แล้วเธอจำเป็นต้องอธิบายอะไร?
“โอเค งั้นฉันอยากเห็นความสัมพันธ์ของพวกเธอมันจะลึกซึ้งแค่ไหน”
ลู่จิ้นยวนโกรธเวินหนิงอย่างมาก กดเธอลงไปเหมือนเสียสติ ฉีกเสื้อผ้าบนตัวเธอออกอย่างโหดเหี้ยม
เวินหนิงต้องการผลักเขา มือที่บาดเจ็บใช้การไม่ได้เลย ทำได้แค่บิดร่างกาย ต้องการหนีเท่านั้น
แต่แค่การกระทำนี้ไม่ได้ผลใดๆ
“ทำไม เธออยู่ใต้ร่างเหอจื่ออันก็ทำหน้าไม่เต็มใจแบบนี้เหรอ? เขาไม่รู้สึกเอียนเหรอ? ”
คำพูดน่าอัปยศอดสู ทำให้สีหน้าเวินหนิงแดงก่ำ
“คุณออกไป ออกไป!”
ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ผู้ชายของเธอมีแค่เขาคนเดียว เขามักเหยียบย่ำศักดิ์ศรีเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
น้ำตาไหลออกมาจากขอบตาอย่างช่วยไม่ได้
ลู่จิ้นยวนมอง รู้สึกอารมณ์เสีย เธอต่อต้านตนแบบนี้ แต่กับเหอจื่ออันเธอไม่ใช่แบบนี้
ขณะที่คิด ลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้ใจอ่อนสักนิด ครอบครองเธอทันที เวินหนิงร้องเจ็บ เธอไม่ได้เตรียมตัวเลยสักนิด ในตอนนี้เจ็บมากจนภาพตรงหน้าเป็นสีดำ
แต่แค่กลั้นเอาไว้ให้ตายอย่างไรเวินหนิงก็ไม่เปล่งเสียงร้องขอความเมตตา ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางดื้อรั้นของเธอ ความโกรธในใจก็มากขึ้นเรื่อยๆ และไม่สนว่าสุขภาพร่างกายเธอไม่ดี ก็ระบายความโกรธออกมา
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน สิ่งที่เรียกว่าการทรมานนี้ก็จบลง เวินหนิงเป็นลมในที่สุด มือที่เดิมทีพันแผลไว้อย่างดีมันหลุดกระจัดกระจายออกมาเพราะดิ้นโดยไม่รู้ตัว
ลู่จิ้นยวนเห็นหญิงสาวหน้าซีด ก็ไม่คิดจะอยู่ต่อ สั่งสาวใช้ที่เฝ้าอยู่นอกประตู “เอาตัวเธอไปล้าง แล้วเรียกหมอมาพันแผลให้ใหม่”
พูดจบ ชายหนุ่มก็ออกไปโดยไม่หันกลับมา
เขาไม่อยากเห็นเวินหนิงต่อต้านเขาอีกต่อไป
……
ระหว่างที่เวินหนิงมึนงง รู้สึกว่ามีคนเข้ามา เธอจำได้ทันทีว่าตอนนี้เสื้อผ้าบนร่างกายตนยุ่งเหยิงไปหมด ต้องการจะตื่นขึ้นมา แต่ไม่สามารถกำจัดความง่วงนอนที่ตามติดเป็นเงาได้
สาวใช้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเสร็จแล้ว เห็นผิวขาวเนียนของเวินหนิงมีรอยช้ำที่น่าตกใจ ก็อ้าปากค้างอย่างอดไม่ได้
ปกติก็มองไม่ออกว่าคุณชายเป็นคนหยาบคายแบบนี้ ทำไมต้องโหดเหี้ยมกับคุณหนูเวินด้วย?
แต่มันเป็นเรื่องของเจ้านาย เธอไม่สามารถไปสนใจอะไรได้ ทำได้แค่ผ่อนคลายการเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง ช่วยเช็ดตัวเวินหนิง ใส่ชุดนอนที่สะอาดสะอ้านอีกครั้ง
“แค่กๆ ” เวินหนิงกว่าจะรู้สึกตัวขึ้นมานิดหน่อย เห็นตรงหน้าคือผู้หญิงคนหนึ่ง ในใจก็อับอาย แล้วก็โล่งใจ
สภาพย่ำแย่ของเธอโดนคนอื่นเห็นเข้า แต่ก็ยังดีที่ลู่จิ้นยวนไม่ได้เสียสติให้ผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาดูร่างกายเธอตามใจชอบ
“เขาไปแล้วเหรอ? ”
เวินหนิงถามด้วยสติที่มึนงง เห็นสาวใช้พยักหน้า ก็หลับไปเหมือนหมดสติอีกครั้ง
……
ลู่จิ้นยวนขับรถออกจากคฤหาสน์ จู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน
ปกติเวลาเลิกงาน เขาก็แค่คิดสักพัก แล้วก็ไปบ้านหลังเล็กของเวินหนิง ถึงแม้มันจะแคบ ตกแต่งธรรมดาอย่างมาก แต่มันทำให้เขารู้สึกสบายใจที่ห่างหายไปนาน
ถ้า……
ถ้าเด็กในท้องเวินหนิงเป็นลูกของเขา มันก็จะดีมากเลย เขาต้องไม่ให้เธอน้อยใจเลยสักนิด
ขณะที่ลู่จิ้นยวนคิด ก็เคลิบเคลิ้ม สุดท้ายก็ไม่ได้กลับตระกูลลู่ แต่ไปที่บริษัทโดยตรง
ในเมื่อทางด้านอารมณ์ไม่ได้รับสิ่งที่เขาต้องการ ถ้าอย่างนั้นก็ทำงานให้ตัวเองด้านชาดีกว่า
……
วันต่อมา
อันเฉินมาทำงานที่บริษัทตั้งแต่เช้า ผลก็คือเมื่อขึ้นไปชั้นบนสุด ก็เห็นสภาพเละเทะของห้องทำงานประธาน
บนโต๊ะ เต็มไปด้วยเอกสาร มันยุ่งเหยิงเละเทะเหมือนเพิ่งโดนขโมย เขาตกใจสะดุ้ง เดินเข้าไปก็เห็นลู่จิ้นยวนอยู่ด้านใน
ใบหน้าชายหนุ่มที่มักจะดูแลทำความสะอาดเสมอตอนนี้มีตอหนวดแซมอยู่บ้าง มันไม่ได้ดูสกปรกบนตัวเขา แต่แค่เพิ่มความโทรมนิดหน่อย แต่ก็ยังน่าดึงดูดเป็นพิเศษ
“boss เมื่อคืนคุณไม่ได้กลับบ้านเหรอ? ”
พออันเฉินเห็น ก็รู้สึกแปลกๆ จึงถามขึ้นอย่างระมัดระวัง
เขามักรู้สึกว่าตอนนี้ลู่จิ้นยวนแปลกๆ ทำให้ในใจเขารู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง
